Ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης συνδυάζει το ερωτικό και το κοινωνικό στοιχείο χωρίς να «φωνάζει», δεν το βάζει κάτω για πάνω από μια μέρα και πιστεύει ότι τα πιο μεγάλα και ωραία μπορούν να συμβούν ακόμη και σε 38 τ.μ. (αυτός είναι ο τίτλος του νέου δίσκου του που θα κυκλοφορήσει από τη MINOS-EMI). Με αφορμή τις εμφανίσεις του στο Club του «Σταυρού» από τη Δευτέρα 19/10 μας μιλά για την καινούργια δισκογραφική δουλειά του, τις αγαπημένες του βόλτες στην Αθήνα, τη... rave εποχή του αλλά και τους φίλους που θα μοιραστούν μαζί του τη σκηνή στον «Σταυρό». (φωτογραφίες: Ελευθερία Άνθη)
Ήταν καλή ιδέα τελικά να μην ασχοληθείς επαγγελματικά με το αντικείμενο των σπουδών σου αλλά με τη μουσική;
Καλή ιδέα νομίζω είναι πάντα να ακολουθείς αυτό που θέλεις πραγματικά και να διαμορφώνεις τις συνθήκες της ζωής σου ώστε να το καταφέρεις. Κατά τ άλλα, οι δυσκολίες είναι πλέον δεδομένες όποιον κλάδο κι αν διαλέξεις στον επαγγελματικό σου βίο. Θεωρώ ότι με την κρίση που υπάρχει στις κατασκευές, τα δομικά έργα που σπούδασα δεν θα μου έδιναν και πολλά περιθώρια. Αλλά αν ήταν η μεγάλη μου αγάπη σίγουρα κάτι θα έβρισκα να κάνω.
Σε ποιους «χρωστάς» τη μουσική σου «ύπαρξη»;
Πρώτο «τσίγγλισμα» ήταν ο θείος μου ο Γιώργος που έπαιζε κιθάρα και μπαγλαμά και μ’ έφερε από πολύ νωρίς σε επαφή μ’ ένα σπουδαίο ρεπερτόριο, από Θεοδωράκη, Χατζιδάκι και Λοΐζο, μέχρι Τσιτσάνη, Βαμβακάρη και Απόστολο Χατζηχρήστο. Μετά άρχισα να ανακαλύπτω στο σπίτι δίσκους βινιλίου και ξεκίνησε η επαφή μου με δημιουργούς που με επηρέασαν. Όλοι όσοι ανέφερα παραπάνω, αλλά και ο Μούτσης, ο Μικρούτσικος και αργότερα ο Μάλαμας, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο Θηβαίος, ο Δεληβοριάς.
Μεγάλο στήριγμα ήταν επίσης ο Παρασκευάς Καρασούλος, χάρη στον οποίο μέσω της δεύτερης ακρόασης της Μικρής Άρκτου, μπήκα στην δισκογραφία με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Πέρα απ’ τα μουσικά μου στηρίγματα όμως, έχω και δυο γονείς που με βοήθησαν και με βοηθούν πάρα πολύ και χωρίς αυτούς νομίζω θα ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα.
Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι νέοι καλλιτέχνες στη δισκογράφηση, την προβολή και την παρουσίαση της δουλειάς τους σε έχουν αποθαρρύνει κάποιες στιγμές; Πώς τις αντιμετωπίζεις;
Φυσικά! Έχω πέσει σ’ αυτή την παγίδα πολλές φορές, αλλά είναι τόσο δυνατή η επιθυμία μου να συνεχίσω σ’ αυτόν το χώρο, που δεν κρατάει ποτέ πάνω από μια μέρα! Το αντιμετωπίζω συνήθως με μια μεγάλη βόλτα στο κέντρο με τα πόδια και με την σκέψη ότι όλη αυτή η προσπάθεια που έχω κάνει κάποια στιγμή θα αποφέρει καρπούς. Οι δυσκολίες πάντως είναι όντως πολλές και τις αντιμετωπίζουν πλέον και οι παλαιότεροι στη δουλειά, οι οποίοι μάλιστα έχοντας συνηθίσει στις χρυσές εποχές, δυσκολεύονται περισσότερο να εγκλιματιστούν στα νέα δεδομένα.
Έχεις ολοκληρώσει ένα νέο δίσκο. Τι περιέχει και ποια είναι η κεντρική ιδέα πίσω από τους στίχους σου;
Ναι, είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό. Είναι ένα υλικό της τελευταίας πενταετίας. Ο δίσκος θα ονομάζεται «38 τ.μ.» και η κεντρική ιδέα είναι τα μεγάλα και ωραία πράγματα που μπορεί να συμβούν σ’ ένα περιορισμένο περιβάλλον: είτε αυτό είναι ένα μικρό σπίτι, είτε μια γειτονιά, είτε το κεφάλι μας ή ακόμα και η γενιά μας. Το πρώτο single, με τίτλο «Τα προς το ζην», κυκλοφορεί εδώ και λίγες μέρες, ενώ ολόκληρο το άλμπουμ θα βγει στις αρχές του ’16 από τη MINOS-EMI.
Το δελτίο Τύπου μιλάει για νέο ήχο στον νέο σου δίσκο. Τι έχεις αλλάξει στον ήχο σου και γιατί;
Καταρχάς είναι ο τρόπος που στήθηκε και γράφτηκε αυτός ο δίσκος. Πάνω στο υλικό αυτό δουλεύω από πέρυσι στο σπίτι-στούντιο του φίλου και συνεργάτη Γιώργου Ζιώτα. Ο χώρος ξεκίνησε από ένα δωμάτιο και κατέληξε να γίνει κανονικότατο στούντιο στην πορεία! Εκεί λοιπόν αρχίσαμε από το μηδέν, και, χωρίς καμία πίεση χρονική ή καλλιτεχνική, κάναμε ακριβώς αυτό που μας έβγαινε φυσικά.
Η συνεισφορά του Γιώργου στο τελικό αποτέλεσμα είναι τεράστια. Ο ήχος είναι ζεστός και σπιτικός με αρκετή δόση από ροκ, με πολύ προσεγμένες ακουστικές κιθάρες, με διάφορα στοιχεία από τα ’70s, αλλά και σύγχρονες πινελιές που θεωρώ ότι δένουν πολύ αρμονικά. Ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου όλους τους μουσικούς που έχουν παίξει και έχουν βοηθήσει ώστε να ολοκληρωθεί αυτός ο δίσκος.
Από τι εμπνέεσαι γενικά για να γράψεις στίχους και μουσική;
Ε, νομίζω από οτιδήποτε, αλλά επειδή δεν λειτουργεί άμεσα αυτή η διαδικασία, πολλές φορές δεν θυμάμαι την αρχική πηγή. Το μυαλό αποθηκεύει εικόνες και συναισθήματα και κάποια στιγμή τα αναπαράγει εν είδει μηρυκασμού!
Πες μου δυο κουβέντες για τον κάθε guest με τον οποίο θα μοιραστείς τη σκηνή στον «Σταυρό».
Ήθελα να καλέσω ανθρώπους τους οποίους απ’ τη μία να εκτιμώ και από την άλλη να έχω πει και μια κουβέντα, να έχω πιει κι ένα ποτήρι. Δεν ήθελα να είναι κάτι τυπικό. Με αυτούς λοιπόν τους τρεις ανθρώπους συμβαίνει ακριβώς αυτό.
Με τον Γιάννη Χαρούλη γνωριζόμαστε πολλά χρόνια και κατά διαστήματα κάνουμε πολύ παρέα. Έχει μεγάλο χάρισμα να συγκινεί με τη φωνή, τον τρόπο και την παρουσία του.
Ο Χρήστος Θηβαίος είναι ένας ολοκληρωμένος δημιουργός με εντελώς δική του ταυτότητα τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά, και ταυτόχρονα ένας απ’ τους πιο σημαντικούς ερμηνευτές, με εξαιρετική τεχνική, έκφραση και έκταση. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να τα συνδυάσεις όλα αυτά. Είμαι χαρούμενος που έχουμε κάνει παρέα και που ξέρω ότι εκτιμάει τη δουλειά μου.
Τέλος, ο Φοίβος Δεληβοριάς, με τον οποίο θα ανοίξει αυτός ο κύκλος παραστάσεων, είναι ένας σκηνοθέτης τραγουδιών! Φτιάχνει ένα δικό του κόσμο και σε κάνει να θες να μπεις μέσα. Τον θαυμάζω και τον «ζηλεύω» πολλά χρόνια. Εκτός αυτού, είναι κι ένας καταπληκτικός άνθρωπος, δοτικός και προσιτός, με τον οποίον χαίρομαι να πίνω καφέ και να κουβεντιάζω.
Τι θα μας παρουσιάσεις μαζί τους, αλλά και τι άλλο έχεις βάλει στο πρόγραμμα;
Με τους φίλους μου θα ήθελα να πω πράγματα όχι αναμενόμενα. Να γίνει μια δημιουργική διαδικασία και να μπούμε ο ένας στον κόσμο του άλλου. Νομίζω θα τα καταφέρουμε! Το πρόγραμμα περιέχει αρκετά τραγούδια απ’ τον καινούργιο δίσκο, άλλα παλαιότερα δικά μου και τραγούδια άλλων που προσπαθώ να τα δω με τη δικιά μου ματιά και το φίλτρο της μπάντας που παίζει μαζί μου. Θα έχει Cohen, παραδοσιακά, ρεμπέτικα, Σαββόπουλο και διάφορα άλλα.
Κάποτε άκουγες και τη μουσική των rave parties. Ποιο ήταν το αγαπημένο σου κομμάτι από εκείνη την εποχή;
Ήμουν πολύ μικρός για τα πάρτι, αλλά όντως άκουγα αυτή τη μουσική μέχρι τη δευτέρα γυμνασίου περίπου νομίζω. Άρχισα από techno και έφτασα μέχρι trance! Απ’ τα πιο αγαπημένα μου, που μ’ αρέσουν ακόμα και τώρα, ήταν οι Prodigy και οι Στέρεο Νόβα. Μου άρεσε πολύ τότε επίσης ένα γκρουπ που λεγόταν Liquid!
Ποιες είναι οι αγαπημένες σου περιοχές και στέκια στην Αθήνα;
Μ’ αρέσει πολύ να περπατάω στο κέντρο. Έχοντας ζήσει 24 χρόνια στις Σέρρες, το να περπατάω σε αστικό περιβάλλον για μια ολόκληρη ώρα και να αλλάζω παραστάσεις είναι για μένα ακόμα, έπειτα από 11 χρόνια, πολύ εντυπωσιακό. Πάω πολύ συχνά στα Εξάρχεια. Νιώθω άνετα και χαλαρά εκεί. Μ’ αρέσουν τα Πετράλωνα, την Κυριακή το Μοναστηράκι. Τώρα τελευταία έχω εκτιμήσει και τη δικιά μου γειτονιά, τα Ιλίσια. Έχουν ανοίξει πολύ ωραία στέκια. Γενικά μ’ αρέσει η Αθήνα. Έχεις πολλές επιλογές, αλλά ταυτόχρονα μπορείς να έχεις και το στέκι σου, το μικρόκοσμό σου.
Μέσα στην κρίση κάποιοι προτείνουν ως λύση την επιστροφή στην επαρχία. Εσύ κάποτε ήρθες από την επαρχία στην Αθήνα. Θα ξαναγύριζες εκεί;
Ναι, δεν το αποκλείω. Αρκεί να φτάσω σ’ ένα σημείο που να μπορώ να κάνω τη δουλειά μου από εκεί. Μου λείπει αρκετά η φύση και η χαλαρότητα της ζωής και των ρυθμών.
Με αφορμή τους στίχους του «Να καεί ο καναπές μου»: Πιστεύεις ότι υπάρχουν ακόμη περιθώρια να ονειρευτούμε ή/και να εξεγερθούμε αντί να βολευόμαστε και να είμαστε απαθείς;
Για όνειρα υπάρχουν πάντα περιθώρια. Όσο πιο εγκλωβισμένος είναι ο άνθρωπος τόσο πιο μεγάλα όνειρα κάνει. Αλλά και για εξέγερση. Μπορεί να φαινόμαστε απαθείς και άπραγοι αλλά τα ένστικτα θεωρώ οτι υπάρχουν και δουλεύουν και μπορούν να ξυπνήσουν σε μια δεδομένη στιγμή. Είναι άδικο να πιστεύουμε ότι είμαστε η χειρότερη φουρνιά που πέρασε απ’ αυτό τον πλανήτη!
Αλέξανδρος ή Αλέκος;
Σε όλο το δημοτικό αγωνίστηκα να κερδίσω το Αλέξανδρος ολόκληρο και να γίνει Αλέξης ο άλλος συνονόματος της τάξης. Τα κατάφερα πολύ καλά, αλλά τα τελευταία χρόνια υπάρχουν αρκετοί εδώ στην Αθήνα που με φωνάζουν Αλέκο και κάπως πάω να το συνηθίσω. Αλλά πρέπει να συνεχίσω τον αγώνα!
Ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης θα εμφανίζεται στο Club του «Σταυρού του Νότου» από τη Δευτέρα 19/10, μαζί με τους μουσικούς Θανάση Αρχανιώτη, Γιώργο Ζιώτα, Θάνο Κολοκυθά και Χρήστο Τόλη. Καλεσμένοι του ο Φοίβος Δεληβοριάς (19/10), ο Γιάννης Χαρούλης (2/11) και ο Χρήστος Θηβαίος (9/11).
