Από συνήθεια, μόλις περάσαμε την πόρτα του «Romeo» συνεχίσαμε ευθεία, αλλά πέσαμε σε αδιέξοδο. Για να μπεις στο μαγαζί, στρίβεις δεξιά, διασχίζεις το διάδρομο με το μεγάλο καναπέ με τα φλοράλ μαξιλάρια (δεύτερo αξιοπερίεργο: φλοράλ μαξιλάρια στο «Romeo»), στρίβεις αριστερά, ανοίγεις τη γυάλινη πόρτα με το χερούλι-σαύρα (ή μένεις αποσβολωμένος να το κοιτάς αν έχεις ερπετοφοβία) και… καλωσόρισες στο «Cabaret @ Romeo»! Αν και τη στιγμή που μπήκαμε όλοι τραγουδούσαν μαζί με την Έλλη Κοκκίνου το «Θα περιμένω», μας πήρε λίγη ώρα να συντονιστούμε.
Έπρεπε αρχικά να προσαρμοστούμε στη νέα εμφάνιση του χώρου: αναρριχώμενα φυτά σε βαριές λαδί κουρτίνες, ντισκομπάλες και πολυέλαιοι, κρυφοί εναλλασσόμενοι φωτισμοί και μια κατασκευή (αντί τοίχου) με αντικέ πλαίσια-κορνίζες που χωρίζει το διάδρομο της εισόδου με τον εσωτερικό χώρο (από μέσα βλέπεις προς τα έξω αλλά όχι το αντίστροφο), έχουν μεταμορφώσει ριζικά το άλλοτε κάπως μονότονο «Romeo». Η κατάβαση στην παραλιακή του «Cabaret», του κολωνακιώτικου μαγαζιού που έχει βάλει τις βάσεις στην τάση του live clubbing, δεν έφερε μόνο διακοσμητικό αέρα ανανέωσης. Έφερε όλες τις φυλές της διασκέδασης μαζί – είδαμε κοσμικούς (φυσικά!), κόσμο των mainstream clubs και των μπουζουκιών καθώς και το party crowd που δεν θα πήγαινε σε αυτά, αλλά το χειμώνα ξεφάντωνε στο «Cabaret» με την Έλλη Κοκκίνου.
Έφερε επίσης ένα απολύτως χαρωπό sountrack, με τους Onirama και την Έλλη Κοκκίνου να ανακατεύουν την Άννα Βίσση με την Aretha Franklin, τον Στέλιο Ρόκκο με ξένους rockers, την «Ντισκοτέκ» της Ελπίδας με την «Κοσμοθεωρία» της Κοκκίνου – με όλα αυτά ίσως να μη χρειαζόταν ο DJ που «βαράει» ελληνικό EDM ενώ go-go χορευτές χτυπιούνται με αποκαλυπτικό ντύσιμο ανάμεσα στον κόσμο.
