Ο Νίκος Πορτοκάλογλου θα μπορούσε να πέσει στην παγίδα του προτύπου του παλαιο-ροκά, αλλά τη βραδιά που άνοιξε τη σειρά εμφανίσεών του στο Club του «Σταυρού του Νότου» (Παρασκευή 6/3) διαπιστώσαμε για μία ακόμη φορά γιατί δεν διατρέχει αυτό τον κίνδυνο – και γιατί το t-shirt των Arctic Monkeys που φόραγε στο δεύτερο μέρος τού ταίριαζε απόλυτα, ενώ σε κάποιον άλλον θα μας φαινόταν παλιμπαιδισμός! Αφήνοντας στην άκρη τις ενδιαφέρουσες και ανανεωτικές δισκογραφικές προτάσεις των τελευταίων χρόνων, από πέρυσι τα live του Πορτοκάλογλου ακούγονται σαν μια φρεσκογραμμένη εγκυκλοπαίδεια της ροκ. Προς τα εκεί οδήγησε η ενασχόληση με το αγαπημένο του όργανο, την κιθάρα, και η νέα μπάντα του, οι Φτερωτές Κιθάρες (εδώ αποτελούνται από τους Βαγγέλη Μαρκαντώνη των Ανοιχτή Θάλασσα, Χάρη Μιχαηλίδη και Αλέκο Βουλγαράκη των Δραμαμίνη, και Μανώλη Γιαννίκιο των Whereswilder). Έτσι, τα δύο τραγούδια που ανοίγουν το πρόγραμμα μου θύμισαν τον indie ήχο του Μάντσεστερ των ’90s, στον «Τρελό θεό» λες και εμφανίστηκε στιγμιαία ο Lenny Kravitz για να σολάρει, στους «Θαλασσινούς» ο Ζαμπέτας συνάντησε το κλασικό ρυθμικό rock ’n’ roll. Μας άρεσε η ατμοσφαιρική εισαγωγή στο ηπειρώτικο «Χαλασιά μου», το extended «Κάτω απ’ το πουκάμισό μου», το τρίπτυχο medley («Χαρικλάκι», «Μάτια σαν και τα δικά σου», «Τι λείπει») που έκλεισε το πρώτο μέρος μ’ ένα ανακάτεμα ethnic στοιχείων. Χρησιμοποιώντας δημιουργικά σχεδόν τα 3/4 του προγράμματος για να απλώσουν διασκευαστικές ανησυχίες και κιθαριστικά εφέ, κάποια στιγμή ο Πορτοκάλογλου και οι Φτερωτές Κιθάρες έκαναν μια μικρή «παύση» με το «Δεν μας συγχωρώ» για να διοχετεύσουν τη συσσωρευμένη από πριν rock ενέργειά τους σε ένα τελικό δυναμικό σερί («Δίψα», «Ό,τι δεν σε σκοτώνει» κ.λπ.), που σήκωσε όρθιο το κοινό του «Σταυρού» – μια εικόνα που πραγματοποίησε την επιθυμία του Πορτοκάλογλου για ένα πάρτι για τους νέους όλων των ηλικιών.
