Με τη «Μικρή βαλίτσα» που περιέχει όσα θα ήθελε να κρατήσει από την Ελλάδα, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης έσπασε ύστερα από πέντε χρόνια τη δισκογραφική σιωπή του και επέστρεψε ωριμότερος από ποτέ. Στη σειρά εμφανίσεων που ξεκινάει από την Παρασκευή 13/3 στην Κεντρική Σκηνή του «Σταυρού του Νότου», ο τραγουδοποιός θα επιβεβαιώσει γιατί είναι ένας από τους ουσιαστικότερους εκφραστές της σύγχρονης ελληνικότητας και λαϊκότητας.
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης δεν έφυγε τελικά από την Ελλάδα. Παρότι, όπως γράφει στο σημείωμα του πρόσφατου δίσκου του, αποπειράθηκε να το κάνει τρεις φορές. Οι λόγοι για τους οποίους δεν το πραγματοποίησε βρίσκονται «πακεταρισμένοι» σε αυτήν την πολυπαινεμένη δουλειά, η οποία κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο από την Cobalt. Τους εξηγεί στη συνέχεια του ίδιου σημειώματος: «Όπως, φεύγοντας βιαστικά, οι πρόσφυγες παίρνουν μαζί τα στέφανα και τις φωτογραφίες τους, έτσι έκλεισα στη “Μικρή Βαλίτσα” κάποια λαϊκά τραγούδια μαζί με εικόνες του προσώπου και του καιρού μας. Επιστρέφοντας χωρίς να έχω φύγει, την ανοίγω πάλι, για να βρω μικρά κομμάτια μνήμης, τη θολή συνείδηση της τωρινής στιγμής και την προσμονή της μέρας που θα έρθει – και ας μην έρθει. Όλα μαζί ανάκατα, μπερδεμένα, στριμωγμένα και ακριβά».
Από τη μία, λοιπόν, τον Ιωαννίδη τον κράτησε εδώ η νοσταλγία. Αυτή εκφράζεται στη «Μικρή βαλίτσα» μέσα από τέσσερα «κανονικά» λαϊκά τραγούδια, που καλύπτουν το είδος σε όλες τις φάσεις του, από το ρεμπέτικο μέχρι τον Ρασούλη («Πού πεθαίνουν τόσα πουλιά», «Μια χούφτα γη», «Η ωραία του χωριού», «Χωρισμός»). Άλλες αναφορές στη δύναμη της νοσταλγίας είναι το δημοτικοφανές «Τι περιμένεις πια», το «Η μάνα μου το Πάσχα» σε στίχους του πατέρα του Άντη Ιωαννίδη (στην παρουσίαση του ζωγραφικού του έργου αυτήν την Τρίτη 17/3, στο Τριανόν, ο Αλκίνοος θα είναι εκεί μαζί με τον ποιητή αδερφό του) καθώς και η «Χατζιδακιάς», ένα ανέκδοτο στιχουργικό «πείραγμα» του Νίκου Γκάτσου για τον Χατζιδάκι με τη φωνή της Μαρίας Φαραντούρη. Γι’ αυτό το επαναλαμβανόμενο θέμα της νοσταλγίας που διακρίνουμε στο δίσκο ο Ιωαννίδης αναφέρει σε μια συνέντευξη: «Είναι δημιουργική δύναμη… Πάντως η σύγχρονη μετανάστευση για τους Δυτικούς (ή έστω τους σχεδόν Δυτικούς) δεν είναι όπως παλιά. Με τα αεροπλάνα και το internet, όλα είναι σχετικά κοντά. Όλο εδώ θα ήμουν πάλι. Εδώ είναι η δημιουργική μου παρέα μια ζωή, εδώ και οι περισσότεροι ακροατές που καταλαβαίνουν ακριβώς τι συζητάμε».
Πράγματι, εδώ βρίσκονται άνθρωποι που καταλαβαίνουν, διότι βιώνουν, όπως εκείνος, την ίδια αμφιθυμία: ακροατές που εμπνέονται από στίχους όπως οι «Σιγανά και ταπεινά / μα όχι σκυμμένα και ταπεινωμένα / γίνε η ζωή σου που περνά» από το «Τι περιμένεις πια» και ψάχνουν χρόνια τώρα λέξεις για να εκφράσουν την αγανάκτησή τους απέναντι στο αδιέξοδο του lifestyle («Ρεύομαι σούσι κι ονειρεύομαι επανάσταση / καλοταϊσμένος περιμένω την ανάσταση / είμαι γελοίος» από την «Πολιτική τοποθέτηση»). και από την άλλη διακινούν στα social media το κείμενο που έγραψε ο Ιωαννίδης «με την υπερβολή της συγκίνησης» αμέσως μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των πρόσφατων εκλογών (εκεί όπου αναφέρει: «Σήμερα πήρα ανάσα! Είτε ξαναβουτήξω είτε όχι, έχω αέρα στα πνευμόνια και χαρά στην καρδιά») ή ένα παλιότερο, το «We blame you!», ως απάντηση στις μομφές των ξένων εις βάρος των Ελλήνων.
Με τη συναισθηματική αμφιθυμία του αλλά και την ιδεολογική σιγουριά του, που σε άλλους καλλιτέχνες θα φάνταζε σαν τρικυμία εν κρανίω, ο Ιωαννίδης πετυχαίνει την απόλυτη ταύτιση με το λαϊκό αίσθημα, όχι το «αγανακτισμένο», ούτε το ακραίο, αλλά αυτό που έχει φιλτράρει τις καταστάσεις των τελευταίων δεκαετιών αναγνωρίζοντας λάθη και αδυναμίες μαζί με δυνατότητες και προσδοκίες, συλλογικές και προσωπικές. Τόσο στη «Μικρή βαλίτσα» όσο και στις εμφανίσεις στο «Γυάλινο» πριν από τις γιορτές αλλά και σε αυτές στον «Σταυρό», που ξεκινούν από την Παρασκευή 13/3 με την υποστήριξη ενός εξαιρετικού κουαρτέτου εγχόρδων (Γιώργος Καλούδης, Μανώλης Πάππος, Φώτης Σιώτας και Δημήτρης Τσεκούρας), αυτό το λαϊκό αίσθημα βρίσκει έναν καλλιτέχνη-καθρέφτης, ώριμο και ουσιαστικό, που δεν μασάει τα λόγια του ούτε για τους άλλους ούτε για τον εαυτό του. και, βέβαια, αναγνωρίζει ότι όλα πρέπει να καταλήξουν στο ξέδομα: γι’ αυτό φυλάει για το ανκόρ μια ψαγμένη λαϊκή ανθολογία.
