Πρώτη φορά πήγα σε live του Γιάννη Χαρούλη, στη δοκιμή της «Ακτής Πειραιώς». Ενώ τον ξέρω (πολύ καλά) από τη δισκογραφία, τον έχω δει ως συμμέτοχο σε σημαντικά συναυλιακά events και τον έχω «ψάξει» αρκετά στο YouTube, είδα και ένιωσα τι πραγματικά σημαίνει – έστω και σε μια πρόγευση του προγράμματος που θα ξεκινούσε να παρουσιάζει. Το να ακούς τον Χαρούλη να παλεύει με τις μουσικές του είναι σαn να ξαναζείς όλες εκείνες τις πολύτιμες στιγμές που έπιασες τον ταξιδιάρη λογισμό σου να φεύγει τόσο σε πανηγύρια και γιορτές σαν παιδί στην Κρήτη ή αργότερα, σε ροκ (ή μη ροκ!) συναυλίες από τα ’70s ως τις μέρες μας. Οι μουσικές του Χαρούλη πάνε (σ’ εμάς) κι έρχονται (πίσω) σαν ενεργειακό feedback –έτσι όπως πρέπει πάντα να γίνεται στη μουσική όταν αυτή μεταλλάζει σε συναίσθημα– καθώς μέσα τους ακούς ψήγματα από την πραγματική Αναγέννηση ως τη σύγχρονη αναγεννησιακή post-rock electronica να περνούν μέσα από τον αέναο θρήνο της Κάντιας όταν αυτός μετατρέπεται και γίνεται χαρά ή όνειρο. Αυτή είναι η ιστορία και η μοίρα του ανθρώπου και γι’ αυτή είναι που τραγουδά και παίζει τις μουσικές του ο Γιάννης Χαρούλης. Και έτσι θα συνεχίσει...
