1. Ο Γιώργος Νταλάρας, η Ελένη Βιτάλη, η Γλυκερία
Ο προφανής λόγος... Τρεις ερμηνευτές που θα μπορούσαν να γεμίσουν από μόνος του ο καθένας ένα πρόγραμμα ίσης διάρκειας και βάλε, δίνουν ένα ιστορικά προαναγγελθέν δεύτερο ραντεβού (στα τέλη της δεκαετίας του 1970 η Βιτάλη και η Γλυκερία συμμετείχαν στην πλακιώτικη «Διαγώνιο» στο πρόγραμμα που παρουσίαζε ο Γιώργος Νταλάρας και ο Γιάννης Μαρκόπουλος), παρουσιάζοντας, με ατομικές εμφανίσεις, διπλές και τριπλές συμπράξεις, επιλογές από τη δισκογραφία τους, ρεμπέτικα, παραδοσιακά, λαϊκά και κομμάτια πρόσφατης εσοδείας άλλων ερμηνευτών. Πάμπολλες οι αξιοσημείωτες στιγμές: ο Νταλάρας στο «Τα βεγγαλικά σου μάτια» και το «Έχω ένα καφενέ», η Βιτάλη στο «Ένα χειμωνιάτικο πρωί» και το «Μακριά μου να φύγεις», η Γλυκερία στο «Ό,τι αγαπώ είναι δικό σου» και σε ένα παραδοσιακό από το Ισραήλ, η Βιτάλη με τον Νταλάρα στις «Μέλισσες», η Γλυκερία με τον Νταλάρα στα «Έρημα χωριά».
2. Κάθε βραδιά είναι διαφορετική
Ο αριθμός των τραγουδιών που έχουν ετοιμαστεί στις πρόβες φτάνει για να γεμίσουν δύο τετράωρα προγράμματα! Έτσι, ανάλογα με τη διάθεση, ένα μέρος του προγράμματος τροποποιείται, κάνοντας κάθε βραδιά συλλεκτική.
3. Οι σκηνοθετικές πινελιές του Νίκου Σούλη
Ένας τοίχος με γκράφιτι στην πλάτη της σκηνής και μία μεγάλη οθόνη στην οποία προβάλλονται εικόνες και πρόσωπα από την καθημερινότητα της πόλης... Ακούγεται τολμηρή η επιλογή του Νίκου Σούλη που έχει τη σκηνοθετική επιμέλεια να εικονογραφήσει κλασικά τραγούδια με σύγχρονα ενσταντανέ, ωστόσο είναι ευνόητη. Έτσι δηλώνεται ότι η διαχρονικότητα παλιών τραγουδιών που μπορούν να «ντύσουν» τις τωρινές στιγμές μας.
4. Το «αυτοβιογραφικό» τραγούδι του προγράμματος
Σε μουσική Νίκου Αντύπα και στίχους του Γεράσιμου Ευαγγελάτου, το «Σου χρωστώ κάποια τραγούδια» που ακούγεται στην έναρξη και το κλείσιμο δεν είναι ένα ακόμη τραγούδι-εργαλείο μάρκετινγκ από αυτά που γράφονται για να διαφημίσουν προγράμματα – δεν έχουν τέτοια ανάγκη τα συγκεκριμένα ονόματα! Είναι κάτι σαν αυτοβιογραφία της ουσιαστικής σχέσης που έχουν χτίσει διατηρούν οι τρεις τραγουδιστές με το κοινό, του διαχρονικού νοήματος των τραγουδιών τους («Σου χρωστώ κάποια τραγούδια/απ’ τους πρώτους μου τους δίσκους/που ακούγονται στην πόλη/όταν πέφτει η σιωπή»), των υποσχέσεων που δίνουν για το συγκεκριμένο πρόγραμμα («Κι ήρθε η ώρα να στα παίξω/στα προσφέρω σαν καινούργια/κι ας τα έχεις μάθει απ’ έξω»), της καλλιτεχνικής αγωνίας («Τα τραγούδια που φυλάω/αν δε γίνουνε δικά σου/δεν ανήκουν πουθενά»).
5. Είναι το πιο συζητημένο πρόγραμμα της σεζόν
...και πρέπει να έχεις γνώμη! Δεν θυμόμαστε να έχουμε ξανακούσει τόσο ζωηρές συζητήσεις από τους εξερχόμενους (για το τι τους ενθουσίασε, ποια τραγούδια τους έλειψαν, πόση ώρα θα χρειαζόταν για να συμπεριληφθούν τα άπαντα των τριών καλλιτεχνών!), ενώ όσοι παρακολουθούν τα μουσικά νυχτερινά δρώμενα το πρώτο πράγμα που θα μας ρωτήσουν είναι η γνώμη μας για το συγκεκριμένο πρόγραμμα.
