Μουσική πτήση με έμπειρο πλήρωμα στο «Φως»

Η Νατάσσα Θεοδωρίδου συναντά για πρώτη φορά στη σκηνή τον Γιώργο Θεοφάνους και μαζί με τον Παντελή Καναράκη και ένα καλοδιαλεγμένο νεανικό κουαρτέτο παρουσιάζουν ένα καλοκουρδισμένο και υποδειγματικό μουσικό πρόγραμμα.

Αν η νύχτα ήταν μια πτήση με αεροπλάνο, τότε θα ήθελες να έχεις τη Νατάσσα Θεοδωρίδου και τον Γιώργο Θεοφάνους για πιλότους και τον Παντελή Καναράκη για αεροσυνοδό – τη συγκεκριμένη υπόθεση μας έφερε στο μυαλό ο Καναράκης κάνοντας ως αεροσυνοδός μια άκρως ξεκαρδιστική εισαγωγή με «οδηγίες ασφαλείας» για την «πτήση» στην οποία έχουμε επιβιβαστεί. Από εκεί και πέρα ξεκινάει (με την αναπάντεχη επιλογή του «Ακρογιαλιές δειλινά» να δίνει το γενικό τόνο) ένα ζουμερό, αρμονικό και υποδειγματικό πρόγραμμα (επιμέλεια του Θανάση Βήχου) με πρωταγωνιστές έναν συνθέτη με ευρύτατο φάσμα δημιουργικότητας και μια τραγουδίστρια με στιβαρή λαϊκή φωνή. Το οπλοστάσιό τους σε συνθέσεις και ερμηνείες το χρησιμοποιούν ομοιόμορφα: υπάρχουν μέρη με τα κοινά τους τραγούδια τα οποία ερμηνεύουν για πρώτη φορά μαζί επί σκηνής (από το «Φεγγάρι» και το «Απέναντι» μέχρι το «Μια κόκκινη γραμμή» και τις «Δύσκολες στιγμές» με ένα μέλος της ορχήστρας να κάνει beatbox!)· υπάρχει ένα ανάλαφρο ποπ μέρος με τραγούδια που έχει γράψει ο Θεοφάνους για τον Ρουβά, τον Ρέμο, τον Αργυρό, τη Ζήνα και την Ευρυδίκη (εδώ υπάρχει έδαφος πρόσφορο για guests εμφανίσεις, με πιο πρόσφατη π.χ. αυτή του Αργυρού)· υπάρχει, τέλος, ένα μέρος με classics της Θεοδωρίδου που έχουν υπογράψει άλλοι συνθέτες.

Όλα τα παραπάνω με support από ένα καλοδιαλεγμένο νεανικό σύνολο που δεν αφήνει να γίνει «κοιλιά» στα διαλείμματα των δύο πρωταγωνιστών: Άκης Δείξιμος (έχει γράψει για τη Θεοδωρίδου το «Αν υπάρχει παράδεισος», που εκείνη το προλογίζει πολύ ένθερμα), Ανδρομάχη, Φώτης Παπαζήσης και Βάλια Σωμαράκη, όλα τα παιδιά με διαφορετικό χρώμα που αξιοποιείται στη διανομή των τραγουδιών. Αλλά και τα σκετς του Καναράκη έχουν κομβικό ρόλο: ο performer ασκεί άμεσα καλή επίδραση στη διάθεσή σου είτε ξεκλειδώνοντας με τις μπηχτές του τη συνήθως δωρική Θεοδωρίδου (της μαθαίνει να περπατάει με χάρη και την αποκαλεί «γκαντεμόσαυρο» για πρόσφατες συνεργασίες που έχουν χαλάσει) και τον κυνικό Θεοφάνους («Σε μνημόσυνο τα εμπνέεσαι τα τραγούδια σου;») είτε τραγουδώντας από Βουγιουκλάκη μέχρι Ελένη Δήμου.

Με εναλλαγές ανά μισάωρο περίπου, τα επιμέρους αυτά στοιχεία δεν αφήνουν να φανεί τίποτα το παράταιρο στη συνολική εικόνα, στην οποία δεν διαφαίνονται οι συνήθεις καλλιτεχνικοί εγωισμοί. Τα κουκιά είναι μοιρασμένα με τη διασκέδαση του κόσμου ως πρωταρχικό στόχο: τα χέρια υψώνονται στα πιο καψούρικα τραγούδια, κάποιοι έστω και στριμωγμένα ρίχνουν τη ζεϊμπεκιά τους στο πλάι των τραπεζιών, ενώ στις ποπ στιγμές τα σώματα κουνιούνται συγχρονισμένα στα καθίσματα. Θες γιατί όλοι οι συντελεστές δίνονται με κέφι και αλληλεπιδρούν, θες γιατί τα τραγούδια (δικά τους και μη) είναι ένα κι ένα, θες γιατί λόγω σκηνικής ενέργειας και διαστάσεων του χώρου (ο Καναράκης δεν χάνει ευκαιρία να τις σατιρίσει), η καλή διάθεση απλώνεται εύκολα σε όλους. Γι’ αυτό το πρόγραμμα στο «Φως» μπορεί να λειτουργήσει επιτυχημένα και στις τρεις διαφορετικές ώρες και ημέρες που παρουσιάζεται: οι εξοδούχοι του Σαββάτου απολαμβάνουν μεγάλες λαϊκές επιτυχίες μακριά απ’ την απρόσωπη οχλοβοή μιας πίστας, για τα κυριακάτικα μεσημέρια υπάρχει άφθονο υλικό ώστε να μετατραπούν στο άψε σβήσε σε γλέντι, ενώ νωρίς το βράδυ της Δευτέρας θα συναντήσεις ένα πιο χαλαρό κοινό χωρίς ψυχαναγκασμούς διασκέδασης.