Υπάρχουν δύο τρόποι να πείσεις κάποιον να παρακολουθήσει ένα live: ο ένας είναι να το προτείνεις ένθερμα χωρίς πολλές εξηγήσεις κι ο άλλος να του κεντρίσεις το ενδιαφέρον μπαίνοντας σε λεπτομέρειες για τη ροή, τις επιρροές, τις ενορχηστρώσεις. Στην περίπτωση της Μαρίας Παπαγεωργίου θα ήταν υπεραρκετό να πούμε ορθά κοφτά ότι δεν πρέπει να τη χάσετε, ώστε να μην εμποδίσουμε την ανακάλυψη και την απόλαυση ενός προγράμματος που κι εμάς μας καθήλωσε. Αλλά απ’ την άλλη, έχοντας φρέσκα τα συναισθήματα απ’ την πρεμιέρα, δεν θα μπορούσαμε να μην αναφέρουμε κάποια από τα στοιχεία που μας καταγοήτευσαν. Στο πρώτο μέρος, το live χτίζεται με Μάνο Χατζιδάκι, Beirut, Αλκίνοο Ιωαννίδη, Ane Brun και τη δισκογραφία της Μαρίας (υπάρχει κι ένα preview του περιορισμένης έκδοσης χειροποιήτου βινιλίου που θα κυκλοφορήσει τον Δεκέμβριο). Για όποιον δεν έχει ξανακούσει τη Μαρία, εδώ αποκαλύπτεται μια φωνή που μπορεί να έχει και rock δυναμισμό αλλά και απίστευτη γλυκύτητα, καθώς και μια ομαδική δουλειά, η οποία παράγει τις πιο σκεπτόμενες διασκευές που έχετε ακούσει τον τελευταίο καιρό. Άρα, ένα μεγάλο μπράβο και στους Νίκο Παπαβρανούση, Άγγελο Παπαδάτο, Χρήστο Τόλη, Σταύρο Ρουμελιώτη και Κοσμά Λαμπίδη (οι δύο τελευταίοι των Usurum), οι οποίοι συχνά επιμηκύνουν τις εκτελέσεις με οργανικά soli, π.χ. αναδεικνύοντας με παραμορφώσεις την παραμυθένια διάσταση στη «Νεράιδα» του Γιώργου Κωνσταντινίδη ή χαϊδεύοντας με τα πλήκτρα το αντικείμενο του πόθου που τραγουδιέται στο δωδεκανησιακό «Άρωμα». Το δεύτερο μέρος, κι ας έχει ξεκινήσει με το θεοδωρακικό «Ξημερώνει» και δύο υπογείως εύστοχα τραγούδια του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη («Αμφιβολία», «Θαύματα»), μετατρέπεται σε μια περιπλάνηση στην Ελλάδα με οδηγό το παραδοσιακό και το νεο-παραδοσιακό τραγούδι, πλουσιοπάροχη σε ενορχηστρωτικές λεπτομέρειες και συγκινητικότατη σε επίδραση (πανέμορφες οι διφωνίες Μαρίας-Κοσμά) – ένα ονειρικό μουσικό θέμα για τον αποχαιρετισμό της πιο δύσκολης μέρας της εβδομάδας!
