Massive Attack στο Release Athens 2024: Μια βραδιά όπου η σκέψη κατακερματίστηκε ακριβώς όπως η πραγματικότητα

Αν δεχτούμε ότι η ελευθερία προϋποθέτει την απόλυτη ειλικρίνεια -τόσο στον εαυτό όσο και στους άλλους ανθρώπους- πόσοι μπορούν να δηλώνουν πραγματικά ελεύθεροι; Πόσοι έχουμε θυσιάσει την αλήθεια για την άνεση; Ήταν δοκιμασία η χτεσινή βραδιά και δεν έφταιγε η άπνοια και οι 33 βαθμοί στο θερμόμετρο που έκαναν την Πλατεία Νερού να μοιάζει με σάουνα. Ήταν βέβαια και κατάμεστη η Πλατεία μιας και οι Massive Attack είχαν να φανούν στα μέρη μας σχεδόν μια δεκαπενταετία. 

Από το χειροκρότημα και τις ιαχές όταν ο Robert Del Naja (3D) ανέβηκε στη σκηνή με περιβραχιόνιο που έγραφε "Palestina" και ο Daddy G με παλαιστινιακή καφίγια μπορούσαμε να διαισθανθούμε το τσουνάμι που ερχόταν κατά πάνω μας, με αφετηρία την οθόνη πίσω από το γκρουπ και όσα θα πρόβαλε στη διάρκεια του show. Οι ασυμβίβαστοι trip hop ήρωες των 90s έστησαν στη σκηνή του Release Athens μια από τις πιο εμβυθιστικές εμπειρίες που έχουμε δει. Κάτι ανάμεσα σε ντοκιμαντέρ, εικαστική performance, πολιτικό μανιφέστο και συναυλία ήταν το οπτικό-ακουστικό show που η κολεκτίβα από το Μπρίστολ αφιέρωσε στον δοκιμαζόμενο λαό της Παλαιστίνης.

Το μουσικό μέρος της εμφάνισής τους αρκεί για να μιλήσουμε για μια ιστορική βραδιά. Ο ερχομός δε της θρυλικής τραγουδίστριας των Cocteau Twins, Elizabeth Fraser αλλά και άλλων φίλων και σταθερών συνεργατών των Massive Attack απογείωσε την αναδρομή στη δισκογραφία τους. Ο Τζαμαϊκανός τραγουδιστής της reggae/roots Andy Horace ήταν ο πρώτος που εμφανίστηκε για να τραγουδήσει το "Girl I Love You” πριν εμφανιστεί ξανά για τα "Angel” και "Hymn Of The Big Wheel”. Η Fraser πέρα από τα τραγούδια του "Mezzanine", του τρίτου και για πολλούς αξεπέραστου άλμπουμ των Massive Attack που σφράγισε με την ιδιαίτερη χροιά της, μάς χάρισε και μια στοιχειωμένη εκτέλεση του "Song To The Siren” του Tim Buckley. 

Με τους 3D και Daddy G μοιράστηκε τη σκηνή και η εντυπωσιακή βοκαλίστρια Deborah Miller σε μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των τελευταίων τριάντα χρόνων ("Safe From Harm”, "Unfinished Sympathy"). Massive Attack, Fontaines D.C., και Young Fathers κυκλοφόρησαν πρόσφατα το EP "Ceasefire", του οποίου όλα τα έσοδα θα διατεθούν στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα που προσφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα. Οι headliners της 8ης μέρας του Release Athens 2024 υποδέχτηκαν τους τελευταίους στη σκηνή για ένα καταιγιστικό σερί με τα "Gone”, "Minipoppa” και "Voodoo In My Blood”.

Στην υπηρεσία της αλήθειας μέχρι το τέλος

Ήταν πάντα μια από τις μπάντες με ξεκάθαρη πολιτική τοποθέτηση, κοινωνικά αντανακλαστικά και έντονη ακτιβιστική δράση αλλά δεν ξέρω αν περίμενε κανείς την "μαζική επίθεση" που εξαπολύσαν στην Πλατεία Νερού χτες. Το κοινό παρακολουθούσε υπνωτισμένο τη σκηνή ή/και τις οθόνες τις σπαρακτικές εικόνες από την εμπόλεμη Γάζα και την Ουκρανία, τα στατιστικά εκτοπισμών, δολοφονιών και εγκλημάτων που αποδεικνύουν τη προσπάθεια αφανισμού των Παλαιστίνιων, τον περιβαλλοντολογικό αντίκτυπο των πολέμων, τα εκατομμύρια που έχουν διαθέσει οι ΗΠΑ χρηματοδοτώντας τη γενοκτονία που συντελείται. 

Fake news από επίσημα δελτία ειδήσεων, συνωμοσιολογικοί τίτλοι άρθρων, αντιεμβολιαστές, ο Νετανιάχου, ο Τραμπ και ο Πούτιν, ένα κορίτσι που αναρωτιέται γιατί υπάρχει, η Jennifer Aniston και η Taylor Swift, τα "ψέματα" για την κλιματική αλλαγή, τα πειράματα του Elon Musk: αναρωτιέμαι αν ζαλίζομαι από τα γεγονότα, την κλειστοφοβική αίσθηση της μουσικής των Massive Attack ή την αποπνικτική ζέστη αλλά πλέον δεν έχει σημασία γιατί η σκέψη έχει κατακερματιστεί ακριβώς όπως η πραγματικότητα.

Μπορεί να νιώθω το κεφάλι μου να γυρίζει αλλά σκέφτομαι ότι θα μπορούσε και να ήταν χειρότερα βέβαια. Άλλοι αναρωτιούνται γιατί γίνεται λόγος για την Παλαιστίνη σε συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις (βλέπε τα του Σαββάτου στην Επίδαυρο) ή οπουδήποτε αλλού. Μετά από δύο ώρες σχεδόν οι Massive Attack φεύγουν απλά από τη σκηνή αφήνοντάς μας ισοπεδωμένους και με καμία αμφιβολία για το αν θα βγουν και πάλι στη σκηνή αλλά σίγουρους ότι είχαμε γίνει κοινωνοί μιας ανεπανάληπτης βραδιάς. Ήταν νομίζω η πιο ήσυχη αποχώρηση από την Πλατεία Νερού.

Ειδική μνεία αξίζουν τόσο οι Mount Kimbie, που παρόλο που έπαιξαν πολύ νωρίς έδωσαν με ψυχή μερικά από τα καλύτερα δείγματα των πιο πρόσφατων κυκλοφοριών τους ("Love What Survives" και "The Sunset Violent") όσο και oι Beak> που βγήκαν στη σκηνή κατά τις 8 μ.μ. Η υπερ-cool παρέα του Geoff Barrow (Portishead) κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον με τον motorik ήχο της και επιλογές από το σύνολο της δισκογραφίας της, μέχρι τα φετινά "The Seal” και "Windmill Hill".