Το μότο της μουσικής των Coldplay θα είναι πάντα το "Viva la vida", σκέφτομαι όσο αποχωρώ από το ΟΑΚΑ το βράδυ της Κυριακής 9/6. Όχι μόνο γιατί το τραγούδι είναι χαραγμένο στο μυαλό μας, αλλά γιατί κάθε δίσκος αλλά και σόου τους είναι αφιερωμένο στη χαρά της ζωής, τη νίκη του σύμπαντος και της κοινότητας πάνω σε κάθε τι μαύρο· ή τουλάχιστον, αυτό ευαγγελίζονται.
Ήδη από τους πρώτους δίσκους τους, το ενδιαφέρον των Coldplay για το σύμπαν και η σχεδόν θρησκευτική λατρεία απέναντι στον άνθρωπο, τη φύση και την επιστήμη ήταν σαφή ακόμα και στην πιο χαμηλότονη εποχή τους. Όσο όμως αγγίζουν την κορυφή του παραδείσου της μουσικής βιομηχανίας, αυτά φτάνουν σε νέα ύψη: ονομάζουν τον πιο πρόσφατο δίσκο τους "Music for the spheres", λανσάρουν το τραγούδι "Higher Power" στο διεθνή διαστημικό σταθμό και ανοίγουν το σόου τους με το βαθιά συναισθηματικό "Flying Theme" του John Williams από την ταινία "ET: Ο εξωγήινος". Μπορεί αυτή η ματιά προς τα αστέρια να μην προκύπτει από μεγαλομανία (η σχέση τους με τον άνθρωπο φαίνεται να τους κρατάει καλά γειωμένους) όμως αντί για εξωγήινους, τους κάνει απλά ξένους. Και εξηγώ, με βάση όσα είδαμε στη σκηνή του ΟΑΚΑ.
65.000 άτομα από τις δύο φάσεις του συγκροτήματος περιμένουν εναγωνίως να ξεκινήσει η συναυλία στο κατάμεστο στάδιο. Από τη μία, όσοι έχουν φυσικά αντίγραφα του low fi, acoustic "Parachutes", τα οποία άκουγαν σε walkman. Από την άλλη, όσοι ακούν τα EDM προεκτάσεων τραγούδια (με emoji για όνομα) του "Music for the spheres" στο Spotify. Γονείς και τα παιδιά τους, δηλαδή, για τους οποίους το "τρίτο πιο επιτυχημένο τουρ στην ιστορία" γίνεται οικογενειακό υπερθέαμα: οι μεν με μαύρα μπλουζάκια με τις στάσεις της περιοδείας, οι δε με ρούχα με αστέρια από το Shein, ως φόρο τιμής στο "Sky full of stars".
Οι τέσσερις εξωγήινοι ήρωες μας βγαίνουν με τη συνοδεία backstage κάμερας που τους ακολουθεί όσο χαιρετούν τους τεχνικούς προχωρώντας από τα παρασκήνια στο stage. To theme του "ET" σβήνει, έχοντας αφήσει ήδη αντίκτυπο στους Gen-Xers, και σειρά παίρνει το πρώτο live κομμάτι, το "Higher Power", που οι Gen-A έχουν δει μάλλον να κάνει πρεμιέρα στο TikTok. Όλοι χοροπηδούν στα κινητικά πατώματα που τροφοδοτούν ενεργειακά τη συναυλία, ο Chris Martin είναι συγκινημένος, μα ο διχασμός έχει φανεί ήδη. Για να γεφυρωθούν οι δυο γενιές χρειάζεται μια απόσταση όσο αυτή που διασχίζει ο frontman για να βρεθεί στη μικρότερη κεντρική σκηνή μέσα στο πλήθος και όσο πέρα δώθε και αν κάνει, στο φινάλε θα καταλάβουμε πως η αδυναμία των Coldplay να διαλέξουν ανάμεσα σε αυτό που είναι (μια μπάντα με γειωμένο συναίσθημα) και αυτό που θέλουν να είναι (ένα συγκρότημα αστρικών ύμνων που γεμίζει στάδια) έχει και το μεγαλύτερο κόστος στη συνοχή της συναυλίας.
Στο δίωρο που ακολουθεί, μετακινούμαστε μπρος πίσω ανάμεσα στο τότε και το τώρα. Τα τραγούδια από τους δίσκους μετά το 2000 παρουσιάζονται ως εξτραβαγκάντσες: βιοδιασπώμενα κομφετί ("Hymn for the Weekend"), βίντεο με αισθητική manga στις οθόνες ("People of the Pride"), ένα muppet, η εξωγήινη Angel Moon τραγουδά αντί της Selena Gomez τη γλυκιά ποπ μπαλάντα "Human Heart". Οι μεγαλύτεροι κριντζάρουν – αδόκιμος αλλά ακριβής όρος για τις εκφράσεις που βλέπω τριγύρω μου. Όταν πάλι ο Chris Martin παίρνει θέση στο πιάνο ή την κιθάρα, αντί να τρέχει και να χοροπηδάει, για να παίξουν το "Paradise", το "The Scientist", το "Yellow" ή το "Clocks" τα φώτα σβήνουν και το στάδιο φωτίζεται είτε από τα βραχιόλια του κοινού είτε από φωτορυθμικά shoegaze αισθητικής· βρισκόμαστε πίσω στις αρχές των 2000s, η συγκίνηση είναι βαθιά, η αίσθηση ενότητας μεγάλη, μα οι μικρότεροι κάπου βαριούνται στο σκοτάδι.
Ο Chris Martin πασχίζει όσο λίγοι να συνδεθεί με το κοινό. Σταματά για να μας μιλήσει, ανεβάζει στη σκηνή δύο κοπέλες από την Κω με ένα χαρτόνι που γράφει πως περιμέναμε 24 χρόνια να τους δούμε και, αφού τους παίζει στο πιάνο το αγαπημένο τους "Up&Up", λέει πως κανονικά θα έπρεπε να τους τραγουδήσει στα ελληνικά. Αδυνατεί και γι αυτό καλεί στην σκηνή τον νεαρό καλλιτέχνη Zaf να τραγουδήσει το ντεμπούτο που υπογράφει με τίτλο "Πες", στην ίσως πιο ανεξήγητη καλλιτεχνική απόφαση σε συναυλία που έχουμε δει εδώ και χρόνια. Σε άλλες φάσεις στρέφει στην κάμερα ακόμα και στα πιο πάνω καθίσματα για να αποδείξει πως μας βλέπει όλους, στέκεται στα μικρά παιδιά που παρακολουθούν το σόου και τα βοηθάει να "εμφανίσουν" πυροτεχνήματα με τη δύναμη του μυαλού τους. Μα όλη αυτή η υπερπροσπάθεια, όσο συγκινητική και ειλικρινής κι αν είναι, πάσχει για έναν βασικό λόγο. Για μία μπάντα με σταθερούς συμμετέχοντες εδώ και σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα, στην οποία και οι τέσσερις συνυπογράφουν απαρέγκλιτα όλα τα τραγούδια, τους άλλους τρεις μουσικούς σε όλο το σόου δεν τους βλέπουμε παρά ελάχιστα! Όταν βρίσκονται στην πίσω σκηνή είναι σχεδόν πάντα στο σκοτάδι και η κάμερα σπανίως ζουμάρει στα πρόσωπά τους. Όσο χαρισματικός περφόρμερ κι αν είναι ο frontman τους, όταν δεν υπάρχει η αίσθηση ενότητας πάνω στη σκηνή, είναι δύσκολο να μεταφερθεί κάτω από αυτήν, ακόμα κι αν ο Martin έδινε χειραψία σε κάθε έναν από τους 65.000 παρευρισκόμενους ξεχωριστά.
Λίγο πριν το φινάλε, η τετράδα αποφασίζει να έρθει λίγο πιο κοντά, φέρνοντας επιτέλους την απαιτούμενη αίσθηση της μπάντας, αφού διασχίζουν την αρένα για να φτάσουν σε μια μικρή σκηνή στο πίσω μέρος. Εκεί επιστρέφουν στην αρχή της καριέρας τους, για δύο πολύ συναισθηματικές στιγμές με το "Sparks" και το "Don’t Panik"· με καλύτερο ήχο και αν δεν είχε προηγηθεί το επικό "Politik" θα ήταν και οι κορυφαίες της συναυλίας, πλάι στο "Clocks". Ένας ένας γυρνούν στην κεντρική σκηνή για φινάλε πρώτα με το "Fix You" και έπειτα με το "Biutyful", ξανά με την Angel Moon· μια επιλογή φινάλε που θα ήταν τελείως απογοητευτική, αν δεν διακοπτόταν δευτερόλεπτα πριν το τέλος από την πτώση ενός θεατή που επιχείρησε να ανέβει στη σκηνή και τον Chris Martin να τρέχει για να δει αν είναι καλά.
"Τώρα όμως δεν έχουμε φινάλε", λέει μόλις βεβαιωθεί πως ο θεατής είναι καλά και τον έχουν παραλάβει οι διασώστες. "Δώστε μας ένα λεπτό να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε". Ένα σύντομο συμβούλιο ανάμεσα στους τέσσερις δίνει τη λύση: η Αθήνα θα είναι η πρώτη πόλη που θα ακούσει live τη μπαλάντα τους με τίτλο "All My Love" που θα κυκλοφορήσει το Σεπτέμβρη. Μπορεί το κομμάτι να μην είναι το πλέον αξιομνημόνευτο, όπως η αντίδραση της μπάντας στο περιστατικό χαρίζει ίσως την πιο ανθρώπινη στιγμή της συναυλίας· κατεβαίνουν από πλανήτες και αστέρια και βρίσκονται επιτέλους κοντά σε ένα κοινό με ενιαίο συναίσθημα, ό,τι δηλαδή περιμέναμε να δούμε τις προηγούμενες δύο ώρες.
Τι μένει αφού σβήσουν τα φώτα και πέσουν τα τελευταία κομφετί; Μια παραγωγή επικών διαστάσεων, για ένα σόου πολύ μικρότερου συναισθηματικού αντίκτυπου. Η ανάγκη μας για μια συνεχή ροή πληροφορίας και συγκινήσεων, για μία διαρκή απασχόληση του ματιού και του αυτιού από πολλαπλές πηγές, εμποδίζει να φτάσει το μήνυμα στον στόχο του, δηλαδή στην καρδιά. Η ταχύτητα της εναλλαγής ανάμεσα σε φώτα, ήχους και εικόνες, παραδίδει μεν μια οπτική εμπειρία που λίγες όμοιες της έχουμε δει, με ειλικρινή προσπάθεια και συναισθηματική επένδυση εκ μέρους των Coldplay, αλλά αυτή εξαντλείται γρήγορα και μας σπρώχνει να περάσουμε στο επόμενο θέαμα, την επόμενη συγκίνηση, ένα άδικο αποτέλεσμα για μία τόσο καλοδουλεμένη περιοδεία.
*Οι φωτογραφίες είναι από τη συναυλία του Σαββάτου 8/6.
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Coldplay
Mετά την τεράστια επιτυχία της sold-out καλοκαιρινής περιοδείας της περασμένης χρονιάς, οι pop/rock ήρωες από τη Βρετανία ανακοίνωσαν ένα τρίτο σκέλος του Music of The Spheres World Tour, που περιλαμβάνει για πρώτη φορά την Αθήνα. Σημαντικές διακρίσεις για το "Poor Things" του Γιώργου ΛάνθιμουΠέρα από τις bigger than life επιτυχίες τους («Yellow», «The Scientist», «Fix You» κ.λπ.), οι Coldplay είναι διάσημοι για τα θεαματικά και πολύχρωμα live shows τους. Έτσι, οι Έλληνες fans των Coldplay έκαναν ανάρπαστα τα εισιτήρια της πρώτης συναυλίας σε χρόνο ρεκόρ, με την παραγωγή να ανακοινώνει και δεύτερη ημερομηνία μέσα σε λίγες ώρες από την έναρξη της προπώλησης.
