© Μαρλένα Κουράση
Το πλήθος αγοριών και κοριτσιών που ήταν μαζεμένο έξω από το "An Club" μπορεί να συζητούσε για τα κρίσιμα ποδοσφαιρικά ματς της Σούπερ Λιγκ τα οποία διεξάγονταν εκείνη την ώρα, ωστόσο βρισκόταν εκεί για χατίρι της Χαράς και του φρέσκου της δίσκου "Sin City". Και δεν θα αργούσε να το αποδείξει, γεμίζοντας χαλαρά το ιστορικό υπόγειο των Εξαρχείων, για μια συναυλία που κινήθηκε με τρόπους παλιών εποχών, αφού δεν είχε καθόλου ηλεκτρονική προπώληση εισιτηρίων (διατέθηκαν μόνο σε φυσική μορφή).
Αυτή η κυριαρχία νεαρών προσώπων, βέβαια, ίσως δεν ήταν άσχετη με τη (υπερβολική, κατ' εμέ) χαλαρότητα με την οποία αντιμετωπίστηκε η έναρξη της βραδιάς, που ανέγραφε πόρτες 20.00/έναρξη 21.00, μα τελικά πήγε καλές 10 παρά, πριν δούμε τη Soda να λαμβάνει θέση στα decks και τον Rømling να μας καλησπερίζει, με θερμούς χαιρετισμούς από τον Χιπ Χοπ Καφενέ στο Περιστέρι· χώρο με τον οποίον η Χαρά διατηρεί δεσμούς, όπως έδειξε και η περσινή της συμμετοχή στη συναυλία για τα 9 χρόνια λειτουργίας του.
Ο Rømling κατέγραψε καλή χημεία με το κοινό, με ορισμένους στην πλατεία να σιγοντάρουν μουρμουρίζοντας "Είναι ραπ για τις πλατείες, για παιδιά στο περιθώριο" όταν τραγούδησε το "Δίχως Αύριο" –το μόνο ανεβασμένο, όπως δήλωσε, από τα όσα είχε διαλέξει να πει προλογίζοντας τη Χαρά. Φαίνεται, δηλαδή, ότι χρησιμοποίησε την περίσταση ώστε να τεστάρει τις δυνάμεις μερικών έτοιμων ή ψιλοέτοιμων κομματιών, με τα οποία σίγουρα πέτυχε τον σκοπό ενός ικανοποιητικού "ζεστάματος". Ταυτόχρονα, πάντως, αποτυπώθηκαν και χτυπητές αδυναμίες, ειδικά στον φωνητικό τομέα, όπου συχνά το ραπ προέκυψε άγουρο, περιοριζόμενο σε μια απλώς γρήγορη απαγγελία στίχων, η οποία ναι μεν διέθετε πάθος, μα υπολειπόταν σε χρώμα.
Η Χαρά βγήκε με το που μας αποχαιρέτησε ο Rømling, ίσως με ένα κάποιο άγχος, οπωσδήποτε, πάντως, πολύ κεφάτη, πανέτοιμη και να επικοινωνήσει με τον κόσμο που έβλεπε απέναντί της, μα και να δημιουργήσει κλίμα (απαιτώντας, λ.χ., ένα γερό χειροκρότημα για τη Soda) πριν ξεκινήσει να λέει το "Για Μας". Το εναρκτήριο κομμάτι του ολοκαίνουριου δίσκου "Sin City", δηλαδή, το οποίο αρκετοί έδειξαν πως γνώριζαν αρκετά καλά, δημιουργώντας, έτσι, μια έντονη έκρηξη στο μέσον και στα πλάγια του "An Club". Σε αυτήν ήρθε και κόλλησε ωραία, κατόπιν, η έλευση της Ladele στη σκηνή (προφέρεται Λάντελε), που είπε με τη Χαρά το "Ptsd", σε ένα ντουέτο το οποίο διακρίθηκε για την κίνηση και τον δυναμισμό του.
Καβάλα σε αυτό το κύμα ενέργειας, η Χαρά ανέβασε κι άλλο στροφές ξεδιπλώνοντας ένα ακαταμάχητο χιπ χοπ χάρισμα, που ξεχύθηκε λαμπερά και πωρωτικά όχι μόνο στο "American Dream", αλλά και στο παλιότερο κομμάτι "Κεραίες", υπηρετώντας ρίμες καταιγιστικές, με ανάσες και ταχύτητες ολοφάνερα καλοδουλεμένες, που οδήγησαν το πλήθος σε ιαχές επιβράβευσης. Οι φωνές, μάλιστα, δυνάμωσαν ακόμα περισσότερο όταν έγινε η έκπληξη κι εμφανίστηκε το Κοράκι από τους Λόγος Τιμής (δεν είχε ανακοινωθεί), ώστε να πούνε παρέα το "Α10" –το οποίο έσκασε ιντερνετικά τον Φεβρουάριο, μα δεν συμπεριλήφθηκε στο "Sin City".
Το Κοράκι, βέβαια, μάλλον δεν την είχε προβάρει τη συμμετοχή αυτή και εξομολογήθηκε, έτσι, ότι φοβόταν μην το λούσει το κομμάτι. Αλλά δεν συνέβη τίποτα τέτοιο: είχε και ραπ, είχε και στυλ, όπως ακριβώς το απαιτούσε και το σύνθημα που δονούσε τη βραδιά. Κάτι που δημιούργησε χτυπητή αντίθεση, έπειτα, όταν η Χαρά έκανε διάλειμμα για λίγες ανάσες και παραχώρησε τη σκηνή στο δίδυμο των ΚΞ, με τον Μπάμπη και τον Γιώργο να την αγκαλιάζουν συγκινημένοι –η σχέση τους άλλωστε είναι παλιά, με τη σκούφια της να κρατά από την εφηβεία– συστήνοντάς μας παράλληλα και τον Laz, ο οποίος ανέλαβε για πάρτη τους τα decks.
Όσον αφορά το στυλ, δηλαδή, οι ΚΞ σκίζουνε: έχει πέσει ιδρώτας πίσω από εμφανίσεις με τόσο σωστή κίνηση, τόσο σωστή θέση στα μικρόφωνα, ακόμα και τόσο σωστές πόζες, θα συμπλήρωνα. Όσον αφορά το ραπ, όμως, δεν άκουσα κάτι ικανό να σταθεί δίπλα σε όσα είχε παρουσιάσει η Χαρά, μέχρις εκείνο το σημείο. Αρκετοί από τους παριστάμενους στήριξαν με παλμό κομμάτια σαν τα "Platinum" και "Στα Πιο Σκοτεινά", όμως ο ορίζοντάς τους είναι μάλλον μικρός, οι στίχοι μένουν σε μια μελαγχολική κοινωνική μανιέρα που θυμίζει τις πιο εφηβικές στιγμές των Λόγος Τιμής και η εκπροσώπηση στο μικρόφωνο δεν διαθέτει ευελιξία. Τα στοιχεία αυτά καθήλωσαν γρήγορα την εμφάνιση των ΚΞ και ο επί σκηνής χρόνος που τους παραχωρήθηκε αποδείχθηκε πολύς, με αποτέλεσμα να σπάσει η συναυλιακή ροή.
Ευτυχώς η Χαρά ξανάβαλε τη βραδιά σε ράγες αμέσως μόλις επέστρεψε, ζητώντας να κλείσουν τα φώτα –διότι "είμαστε σκοτεινοί τύποι", όπως είπε– ώστε να πατήσει με την ησυχία της πάνω στο ξερό μα και μελωδικό συνάμα beat του "Βεγγαλικά", που οδήγησε το κοινό σε νέο ξέσπασμα έκστασης. Το οποίο διατηρήθηκε έπειτα και για το "Ξέρω", με πολλά στόματα να συνοδεύουν τους στίχους "κάναμε λάθη, έχουμε πάθη, αν θες απάντηση έλα και πάρ'τη". Πάνω που είχαν ανάψει εκ νέου τα αίματα, όμως, η πρωταγωνίστρια της βραδιάς κάλεσε την Expe, στην οποία κι άφησε τη σκηνή μετά από ένα καλό ντουέτο στο "Hot", όπου το κοινό ξανασιγόνταρε ενθουσιωδώς, ριμάροντας "γυρνάμε μες τη γειτονιά/βαράει ραπ στ' αμάξι".
Η Expe μόνη της, ωστόσο, αποδείχθηκε άλλη μία καθίζηση για την ενεργειακή ροή της συναυλίας, παρά τον αναμφισβήτητο παλμό με τον οποίον στέκεται πάνω στη σκηνή ή την εντυπωσιακή παρουσία που καταγράφει ραπάροντας ανάμεσα σε καπνούς και κίτρινα-μπλε φώτα. Σε αντίθεση, δηλαδή, με τη στιβαρότητα που κοινωνεί μια τέτοια εικόνα, η Expe δεν βγάζει ανάλογη βαρύτητα στο μικρόφωνο: η άρθρωση χάνεται, τα beats, ενίοτε, τη σκεπάζουν, ενώ κομμάτια σαν τα "Old School" ή "Tziz" αφήνονται στους στίχους τους προκειμένου να κουβαληθούν. Την έχω δει και σε άλλες περιστάσεις τη Θεσσαλονικιά ράπερ, εντωμεταξύ, και πάντα μένω με την ίδια ημιτελή εντύπωση για τη λάιβ υπόστασή της. Χρειάζεται εμφανώς περισσότερη δουλειά για να φτάσει στο επίπεδο στο οποίο βρίσκεται επί του παρόντος η Χαρά ή, έστω, στον στούντιο πήχη που ακούμε στις πλατφόρμες.
Εκεί, πάντως, που είχε αρχίσει να κυριαρχεί μια επικίνδυνη πλαδαρότητα, επανεμφανίστηκε η Χαρά, προσκαλώντας όλους τους συμμετέχοντες της βραδιάς σε ένα cypher, που αποκατέστησε με τον freestyle χαρακτήρα του μια αίσθηση δυναμισμού. Έπειτα, μάλιστα, αυτή τονώθηκε ακόμα περισσότερο όταν γύρισε πίσω στον χρόνο για να θυμηθεί το πρώτο της κομμάτι, αλλά και για να αστειευτεί, λέγοντας ότι το δικό της "Ζάρι" ήταν καλύτερο από της Μαρίνας Σάττι. Πάλι, όμως, έμελλε να ταρακουνήσει το στίγμα της βραδιάς, επαναφέροντας ενώπιόν μας τη Ladele. Ευτυχώς διάλεξε να μείνει κι εκείνη στη σκηνή, χορεύοντας και ριμάροντας παρέα με τη Θεσσαλονικιά καλεσμένη της, με αποτέλεσμα να καλύπτονται οι αδυναμίες του δικού της χιπ χοπ flow (η φωνή της Ladele δίνει την εντύπωση ότι ταιριάζει σε πιο R'n'B μονοπάτια).
Είναι κατανοητή, ασφαλώς, η χαρά της Χαράς για τα όσα συμβαίνουν και δικαιολογημένη η θέλησή της να τα μοιραστεί με τους φίλους εκείνους που θεωρεί "οικογένεια". Ωστόσο, ακόμα κι αν δεν γίνεται να ζυγίσει τις δικές της καταθέσεις, αντιλαμβανόμενη το συγκριτικά ανώτερο επίπεδό τους, σίγουρα δεν χρειάζεται να σχεδιάζει συναυλίες με δίωρη και βάλε διάρκεια, από τη στιγμή που ακόμα δεν υπάρχει τόσο πολύ υλικό ώστε να τις στηρίξει. Χιπ χοπ ανεξάρτητο κάνει, κρατάει τις τιμές εξαιρετικά προσβάσιμες, δεν έχει, λοιπόν, καμία "υποχρέωση" απέναντι σε τέτοιες συμβάσεις και άγχη.
Όσες αιτίες κι αν βρήκα για να γκρινιάξω, πάντως, τις πήρε και τις σήκωσε το φινάλε της Χαράς, όπου τα έδωσε και πάλι όλα, κάνοντας το "An Club" να λικνίζεται με χέρια ψηλά και να την αποθεώνει, όσο εκείνη πυροβολούσε με "Sin City" –σε μια φοβερή εκτέλεση– "Pax" και "Καλαμπακιώτικα Ραπς". Ακόμα κι όταν πια κουράστηκε και της κόπηκε για λίγο η ανάσα, ο κόσμος συνέχισε να ζητά ρυθμικά κι άλλο/κι άλλο, οδηγώντας την σε πανηγυρικό κλείσιμο με το "Όλα Είναι Πιθανά", όπου σημειώθηκε νέα παλίρροια ζητωκραυγών και χειροκροτημάτων. Η οποία, παρά τις άνωθεν ενστάσεις, στεφάνωσε μια βραδιά που αποτύπωσε με ενάργεια τη σημαντικότητα της παρουσίας της Χαράς στο ελληνικό χιπ χοπ των καιρών μας.
