Sivert Hoyem, θα γράψεις ποτέ τραγούδι στα Νορβηγικά;

Σε βρίσκω εν μέσω περιοδείας, σωστά; Πώς πάει μέχρι στιγμής;
Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στη Δρέσδη. Σε όλες τις συναυλίες, η υποδοχή από το κοινό είναι πάρα πολύ καλή. Είναι η καλύτερη περιοδεία που έχω κάνει ως σόλο καλλιτέχνης μέχρι στιγμής και είναι ως επί το πλείστον sold out. Είχα καιρό να παίξω τα solo κομμάτια μου οπότε είναι ωραίο που επιστρέφω σε αυτά τώρα. 

Παρόλο που σε βλέπουμε συχνά στην Ελλάδα, έχει περάσει σχεδόν μια δεκαετία από το τελευταίο solo show σου σε κλειστό χώρο.
Πράγματι έχει περάσει καιρός! Έχω να κάνω κάτι αντίστοιχο από την άνοιξη του 2016, όταν έπαιξα στο "Piraeus Academy" στην Αθήνα και έπειτα στη Θεσσαλονίκη. Μου αρέσει εξίσου με το να παίζω σε ανοιχτό χώρο· στην πραγματικότητα, μου αρέσει η ποικιλομορφία. Παλιότερα προτιμούσα να παίζω σε μικρότερους κλειστούς χώρους, αλλά νομίζω από τότε εξοικειώθηκα και με τους μεγαλύτερους. Βοηθάει να αποκτάς εμπειρία και να βλέπεις ότι μπορείς να ανταπεξέλθεις σε μεγάλα φεστιβάλ. Επομένως τώρα νιώθω μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και τα απολαμβάνω εξίσου. 

Τι διαφορετικό θα δούμε αυτή τη φορά σε σχέση με τα προηγούμενα;
Με τους Madrugada είχαμε πολλές βιντεοθόνες και γενικά οπτικά υλικά, αλλά ήθελα αυτό το σόου να είναι επικεντρωμένο στη μουσική, οπότε υπάρχει ένα πιο οργανικό set up. Δεν υπάρχουν προβολές ή βίντεο, αλλά φτιάχνουμε ένα ατμοσφαιρικό δωμάτιο για εμένα και τους μουσικούς, εμπνευσμένο από το πραγματικό δωμάτιο στο Nyksund στο οποίο φτιάχτηκε ο τελευταίος δίσκος μου "On an Island". Με έναν τρόπο αναπλάθουμε αυτό το δωμάτιο επί σκηνής. 

Μιας και το ανέφερες, μπορείς να μου πεις περισσότερα για τη διαδικασία σύλληψης και παραγωγής του "On an Island";
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας μας ήρθε η ιδέα να πάμε κάπου και να στήσουμε το δικό μας στούντιο, να βρούμε έναν χώρο με καλή ενέργεια όπου να ζήσουμε όλοι μαζί και να δουλεύουμε 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Δηλαδή, με κάποιον τρόπο να ξεφύγουμε από την πόλη. Δεν είχα ξανακάνει κάτι αντίστοιχο, να ηχογραφήσω εκτός στούντιο, οπότε στήσαμε το δικό μας σε ένα μικρό ψαροχώρι στο Nyksund, πολύ κοντά στο μέρος όπου κατάγομαι στην Βόρεια Νορβηγία. Η φύση εκεί είναι συγκλονιστική και υπήρχε διάχυτη έμπνευση για τη δημιουργία του δίσκου, ειδικά επειδή ήξερα ότι το κόνσεπτ του επηρεαζόταν άμεσα από το πώς θα τον ηχογραφήσουμε. Αυτό με ενέπνευσε και όσο έγραφα τα τραγούδια, μιας και είχα κάνει ελάχιστο γράψιμο πριν ξεκινήσουμε να συζητάμε για τη δημιουργία του. Η διαδικασία υλοποίησης του δίσκου έχει μεγάλη επιρροή στο τελικό αποτέλεσμα, το ίδιο και η οπτική πλευρά: ό,τι καταγράψαμε -δηλαδή τα πάντα- γιατί ήθελα να δείξω στον κόσμο πόσο όμορφο είναι το μέρος από το οποίο κατάγομαι. 

Διάβασα πως το Nyksund ήταν σχετικά εγκαταλελειμμένο, μέχρι που άρχισαν να εγκαθίστανται εκεί καλλιτέχνες φτιάχνοντας μια δική τους κοινότητα. Είναι ακόμα έτσι τα πράγματα ή έχει γίνει πιο τουριστικό;
Ήταν εντελώς εγκαταλελειμμένο όταν ήμουν μικρός. Συνηθίζαμε να πηγαίνουμε εκεί για να δούμε μια πόλη φαντασμάτων, οπότε είχε μια σχεδόν εξωτική ατμόσφαιρα. Όμως στα 80s και στα 90s δημιουργήθηκε μία καλλιτεχνική αποικία, με πολλούς δημιουργούς να μετακομίζουν εκεί και να ανακαινίζουν τα σπίτια. Τώρα είναι εντελώς αποκατεστημένο, αλλά διατηρεί μία σκληρότητα στην ατμόσφαιρά του, ακόμα κι αν είναι ένα πιο ζωντανό μέρος. Επίσης η φύση είναι άθικτη.

Η απομόνωση, τελικά, και η εγγύτητα στη φύση σε εμπνέουν περισσότερο προκειμένου να δημιουργήσεις;
Είναι δύσκολο να διακρίνω γιατί η μουσική και τα τραγούδια μου έρχονται σε διαφορετικές περιστάσεις. Δεν έρχονται πάντα στα μέρη όπου θεωρείς ότι είναι κατάλληλα για να εμπνευστείς, όπως ένα ήσυχο, γαλήνιο τοπίο! Το να βρισκόμαστε εκεί μας βοήθησε ως προς το να συγκεντρωθούμε στο εκατό τοις εκατό ώστε να ολοκληρώσουμε το άλμπουμ και να περάσουμε χρόνο μαζί. Επίσης έγινε μια ανάμνηση που θα θυμόμαστε για πάντα με τρυφερότητα. Μπορώ όμως να εμπνευστώ οπουδήποτε. Νιώθω βέβαια πολύ συνδεδεμένος με το μέρος στο οποίο μεγάλωσα, αλλά νομίζω ότι αυτό το συναίσθημα δεν είναι πρωτότυπο. Το "On an Island" με έναν τρόπο είναι πολύ προσωπικός δίσκος, γιατί ανακατασκεύασα αυτές τις ιστορίες από αναμνήσεις από όταν ήμουν νέος και αυτός αποδείχτηκε ένας νέος τρόπος να κάνω βιωματική μουσική, χωρίς να γίνομαι όμως αυτοβιογραφικός. Υπάρχουν στο "On an Island" αφηγήσεις και φανταστικές ιστορίες, κάποιες από τις οποίες εξελίχθηκαν αλλιώς ή δεν συνέβησαν καθόλου, αλλά όλες συνδέονται με αυτόν τον τόπο. Οι διαφορετικές γωνίες στη στιχουργία ήταν πολύ αναζωογονητικές για μένα. 

Γιατί επέλεξες να κρατήσεις και φυσικούς ήχους στις τελικές ηχογραφήσεις, όπως το τρίξιμο ενός μικροφώνου ή μιας καρέκλας;
Αυτό το είχαμε αποφασίσει εξ αρχής. Πάντα απολάμβανα να ακούω δίσκους στους οποίους νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε ένα πραγματικό χώρο, στον οποίο μπορείς να φανταστείς τους μουσικούς να παίζουν ζωντανά. Νομίζω ότι αυτό λείπει όλο και περισσότερο από τη σύγχρονη μουσική, γιατί ένα μεγάλο μέρος της φτιάχνεται με τα ίδια ψηφιακά εργαλεία, όπως συμβαίνει για παράδειγμα στη σύγχρονη ποπ. Ήταν σημαντικό για μένα να δώσω στον κόσμο την αίσθηση του χώρου μέσα στο οποίο φτιάξαμε τον δίσκο. 

Στο επώνυμο κομμάτι του δίσκου τραγουδάς "And I love you more, when you love me less". Μια πανανθρώπινη εμπειρία δηλαδή! Είναι αυτό όμως αληθινός έρωτας; 
Υποθέτω πως ναι, γιατί όχι; Ο έρωτας είναι πολλά πράγματα γι’ αυτό είναι και πολύ σύνθετος. Μάλλον γι’ αυτό γράφω τόσο πολύ για το θέμα! Μπορείς να έχεις τόσες διαφορετικές εμπειρίες και να γνωρίσεις τόσους μοναδικούς ανθρώπους που αγγίζουν τη ζωή σου με διαφορετικό τρόπο. Πάντως, τελικά η περισσότερη μουσική είναι για την αγάπη, επομένως κι εγώ αυτό καταλήγω να εξερευνώ. 

Την τελευταία φορά που μιλήσαμε, ετοιμαζόσουν για το μεγάλο σόου στο Καλλιμάρμαρο. Πώς ήταν τελικά αυτή η εμπειρία;
Ήταν μια φανταστική εμπειρία, το μεγαλύτερο σόου που έχουμε κάνει ποτέ, σχεδόν διπλάσιο σε μέγεθος από τα υπόλοιπα. Όμως όταν έχεις μια συναυλία τέτοιου μεγέθους, είναι αναπόφευκτο να έχεις άγχος. Δεν ήταν επομένως το πιο "απολαυστικό" σόου, με την έννοια ότι χρειαζόταν πάρα πολλή δουλειά αλλά και έπρεπε να ανταποκριθούμε στις αυξημένες προσδοκίες του κόσμου. 

 

Άρα Καλλιμάρμαρο ή Ηρώδειο;
Νομίζω ότι απ’ όλα τα σόου που έχω στην Ελλάδα, αυτά που έκανα στο Ηρώδειο ήταν τα πιο αξιομνημόνευτα, κυρίως επειδή συνέβησαν εντελώς απρόσμενα. Βρέθηκα ξαφνικά στο επίπεδο του να μπορώ να παίξω σε έναν τέτοιο χώρο, που είναι πανέμορφος, μεγάλος αλλά ταυτόχρονα οικείος. Επιπλέον, το άλλο πάθος μου είναι η ιστορία, επομένως το να παίξω σε ένα τέτοιο μέρος ήταν ακόμα πιο σπέσιαλ. Εκτός από αυτά, συγκινήθηκα βαθιά για το πώς το ελληνικό κοινό με είχε αγκαλιάσει ως σόλο καλλιτέχνη, κάτι που δεν περίμενα να φτάσω ποτέ. Επομένως εκείνες οι βραδιές ήταν υπέροχες, πόσο μάλλον το ότι μου δόθηκε η ευκαιρία να τις ηχογραφήσω. Ήταν μια από τις κορυφαίες στιγμές της καριέρας μου αλλά και μερικές από τις ωραιότερες στην Ελλάδα, τις οποίες θα θυμάμαι για πάντα.

Μιας και έχεις έρθει πια τόσες φορές στην Αθήνα, φαντάζομαι θα έχεις κάποιο αγαπημένο στέκι.
Το πρόβλημα είναι ότι βρίσκω την Αθήνα πολύ μπερδευτική, επομένως δεν θυμάμαι πού έχω πάει! Πάντα όμως περνάμε πολύ καλά και νιώθω ότι το βράδυ η ταχύτητα ανεβαίνει σε σχέση με τα άλλα μέρη που επισκεπτόμαστε. Βέβαια νιώθω λίγο άσχημα που δεν έχω μάθει περισσότερα ελληνικά για να συνεννοούμαι καλύτερα, αλλά τουλάχιστον τώρα έχω κατεβάσει το Duolingo!

Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα είδαμε πολλούς καλλιτέχνες που τραγουδούσαν στα αγγλικά να επιλέγουν αποκλειστικά ελληνικό στίχο. Αναρωτιέμαι αν συνέβη κάτι αντίστοιχο και στη Νορβηγία…
Υπήρχε πράγματι ένα μεγάλο κίνημα καλλιτεχνών που στράφηκαν περισσότερο στα Νορβηγικά και το καταλαβαίνω, αφού εγώ δεν είχα ποτέ την επιλογή να το κάνω. Δεν υπήρχαν πρότυπα ή μπάντες που να είχαν καταφέρει να βγουν εκτός της χώρας τραγουδώντας στα Νορβηγικά, κι εμείς θέλαμε πάντα να βγούμε προς τα έξω, οπότε τα Αγγλικά ήταν μονόδρομος. Τώρα όμως αυτό έχει αρχίσει να αλλάζει και δικαίως αφού όταν σκέφτεσαι στη μητρική σου μπορείς να συνδεθείς πιο άμεσα με την ψυχή των ακροατών. Χαίρομαι που ακούω ότι υπάρχουν περισσότεροι Έλληνες καλλιτέχνες που ηχογραφούν στη γλώσσα τους και μακάρι να μπορούσα κι εγώ να εκφραστώ καλύτερα στα Νορβηγικά. Για κάποιο λόγο, μου είναι πιο εύκολο να γράψω κάτι ποιητικό στα Αγγλικά. Χρειάζομαι αυτό το φίλτρο ή την απόσταση για να το καταφέρω. Θα το προσπαθήσω όμως· αλλωστε έχω ακόμα πολλά χρόνια μπροστά μου!

Ο Dave Roback των Mazzy Star κάποτε σου έδωσες τη συμβουλή: "Just play simple, emotional songs". Πώς βοήθησε την καριέρα σου; 
Ο Dave Roback ζούσε στο Όσλο και είχα την τύχη και την περηφάνεια να είναι φίλος μου αλλά και μέντοράς μου. Ήταν πολύτιμος, τον θαύμαζα πάρα πολύ και οι Madrugada δεν θα είχαν ποτέ αυτόν τον ήχο αν δεν πήγαινα με τον Robert (σ.σ. Burås, ο κιθαρίστας των Madrugada που απεβίωσε το 2007) να δούμε τους Mazzy Star το 1966. Μας συνεπήραν. Αυτή είναι μάλλον μία από τις καλύτερες συμβουλές που μου έχουν δώσει ποτέ γιατί είναι εύκολο να ασχοληθείς υπερβολικά με τον ήχο ή να γίνεις εξυπνακίστικος με τη μουσική. Θυμίζω μερικές φορές στον εαυτό μου ότι όλα τα τραγούδια που αγαπώ είναι απλά και συναισθηματικά, είτε προέρχονται από την country, τη soul ή τη folk, ακόμα και το rock ‘n’ roll. Το νόημα είναι να εκφράσεις τον εαυτό σου μέσα από ένα απλό τραγούδι και στην πραγματικότητα αυτό δεν παλιώνει ποτέ, πάντα βρίσκεις νέους τρόπους να το καταφέρνεις.