© Γιώργος Κρίκος
Πέρασαν 27 χρόνια από την πρώτη φορά που το ελληνικό κοινό είδε ζωντανά τους Emperor. Έχοντας ήδη κυκλοφορήσει δύο άλμπουμ-σταθμούς για την black metal σκηνή ("In the Nightside Eclipse" και "Anthems to the Welkin at Dusk"), το νορβηγικό σχήμα ήρθε το ‘97 στην Αθήνα ως supporting act για τους Venom, στο πλαίσιο του Open Air Festival. Έκτοτε, η καριέρα των Emperor θα λέγαμε πώς πέρασε από χίλια κύματα, καθώς η μπάντα διαλύθηκε το 2001, επανενώθηκε και ξαναδιαλύθηκε αρκετές φορές για να καταλήξει να περιοδεύει σταθερά από το 2016 με τα ιδρυτικά μέλη Ihsann και Samoth, και τον Trym στα ντραμς.
Παρότι οι φαν των Emperor δικαιωθήκαν και ανά τα χρόνια κατόρθωσαν να τους δουν ζωντανά στις διεθνείς περιοδείες τους, η Ελλάδα παρέμενε εκτός των συναυλιακών τους στάσεων. Γράφω συχνά για πολυαναμενόμενα events που πρέπει να δείτε στην Αθήνα, αλλά νομίζω ότι η επιστροφή των Emperor στην ελληνική πρωτεύουσα είναι η μοναδική φορά που πράγματι όλοι μετρούσαν τις μέρες για να δουν το κορυφαίο αυτό συγκρότημα. Δεν είχα, βέβαια, παρευρεθεί στη συναυλία του 1997 και επομένως δεν μπορώ να ταυτιστώ πλήρως με τον ενθουσιασμό όσων είχαν την ευκαιρία να τους δουν στο Open Air Festival, αλλά πιστεύω ότι οποιοσδήποτε μπλακμεταλλάς (ή τουλάχιστον η πλειονότητα) θα αισθανόταν δέος βλέποντας μια μπάντα σαν τους Emperor.
Αντικρίζοντας μια ουρά που ολοένα και μεγάλωνε στην Πειραιώς, σταθήκαμε έξω από το Floyd Live Music Venue το Σάββατο 6/4, περιμένοντας τι θα δούμε. "Ποιοι παίζουν;" μας ρωτάει μια μεσήλικη γυναίκα περνώντας με το αμάξι της, που αμφιβάλλω αν κατάλαβε τι ακριβώς θα βλέπαμε ακούγοντας την απάντηση "Emperor". Η συναυλία είχε γίνει sold out λίγες μέρες πριν, επομένως το κατάμεστο Floyd δεν μας έκανε τόση εντύπωση.
Τους Emperor άνοιγαν οι Lucifer’s Child, οι οποίοι δεν απογοήτευσαν. Το ελληνικό σχήμα που ίδρυσαν ο κιθαρίστας των Rotting Christ George Emmanuel και ο μπασίστας Στάθης Ρίδης (Nightfall) ανέβηκε ορεξάτο στη σκηνή του Floyd, δίνοντας την απαραίτητη ενέργεια για να μας κρατήσει μέχρι το main act. Ερμηνεύοντας κυρίως κομμάτια από τον τελευταίο τους δίσκο "The Order", ο frontman Marios Dupont παρακινούσε διαρκώς το πλήθος να στήσει mosh pit, ανεβάζοντας διαρκώς την ένταση. Εδώ να αναγνωρίσουμε και τον ντράμερ της μπάντας, Nick Vell, που ήταν εξαιρετικός.
Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι οι περισσότεροι δεν χρειάζονταν ζέσταμα· πριν καν εμφανιστούν οι Lucifer’s Child και ενώ ακόμα γέμιζε με κόσμο το Floyd, άκουγες πιτσιρίκια να ουρλιάζουν ενθουσιασμένα, τους μεγαλύτερους -που ήταν η πλειονότητα του κοινού- να συζητούν πόσο περίμεναν αυτήν την επιστροφή, ενώ πολλοί millennials φαίνεται πώς έκαναν επιτέλους ένα όνειρό τους πραγματικότητα, έχοντας μεγαλώσει με τη μουσική των Emperor.
Στις 10 ακριβώς τα φώτα έσβησαν και βγήκε στη σκηνή ένα μέλος του συνεργείου της μπάντας, για να ουρλιάξει στο μικρόφωνο την εμφάνιση των Emperor. Με το intro του "In the Nightside Eclipse" να ακούγεται από τα ηχεία, οι Ihsahn, Samoth και Trym εμφανιστήκαν σε ένα stage λουσμένο από ατμοσφαιρικό φωτισμό, συνοδευόμενοι από τους Secthdamon (μπάσο) και Jorgen Munkeby (πλήκτρα και φωνητικά) και μας χάρισαν ένα live που νιώθω ότι η φράση "μας δικαίωσε και με το παραπάνω" δεν αρκεί για να το περιγράψω.
Παρότι ο ήχος ήταν προβληματικός για τα πρώτα 2-3 τραγούδια, το κοινό είχε ξεσηκωθεί από τα πρώτα κιόλας λεπτά της συναυλίας. Είναι συνηθισμένο το κοινό να περιμένει από παλιότερους καλλιτέχνες να παίξουν τις κλασικές τους επιτυχίες και, μιας και οι Emperor έχουν δηλώσει ότι δεν ενδιαφέρονται να κυκλοφορήσουν νέους δίσκους, το setlist που ακούσαμε ήταν ονειρικό. Το συγκρότημα επέλεξε να παίξει κυρίως τραγούδια από τα δύο πρώτα του άλμπουμ. Τα "Into the Infinity of Thoughts" και "In the Wordless Chamber", με τα οποία άνοιξαν τη συναυλία, ακολούθησε ένα αδιάκοπο αφιέρωμα στο "Anthems to the Welkin at Dusk".
Όπως πολλές black metal μπάντες που ξεφύτρωσαν στα 90s, τα πρώτα χρόνια της μουσικής τους πορείας οι Emperor εμφανίζονταν με corpse paint και το αντίστοιχο προκλητικό ντύσιμο αλά Mayhem. Όμως η μπάντα εδώ και πολλά χρόνια έχει παρατήσει τα βαψίματα, ισχυριζόμενη ότι αυτή η αισθητική έχει καταλήξει περισσότερο τάση και έχει χάσει το νόημά της (δεν έχει και άδικο). Κάποιοι παραπονέθηκαν ότι έτσι μειώνεται η επιβλητική ατμόσφαιρα των τραγουδιών, όμως εμείς δεν νιώσαμε καμία διαφορά. Το πάθος των Emperor για τη μουσική δεν έχει εξασθενίσει και, ενώ κοντοζυγώνουν τα πενήντα, η σκηνική τους παρουσία είναι, μεν, πολύ πιο επαγγελματική και συγκρατημένη, ωστόσο καταφέρνει να μεταφέρει στο πλήθος τον πολυπόθητο ενθουσιασμό -που δεν είναι πάντα δεδομένος. Σε μια εποχή που παρατηρώ αρκετές μπάντες αντίστοιχου επιπέδου αλλά και μεγαλύτερου των Emperor να δυσκολεύονται να αποδώσουν στις ζωντανές τους εμφανίσεις, με χαροποιεί που οι Νορβηγοί παραμένουν αψεγάδιαστοι.
Πάντως, η αδυναμία των φαν για το δισκογραφικό ντεμπούτο της μπάντας δεν κρυβόταν, καθώς μετά το άκρως ξεσηκωτικό "Curse You All Men", το μοναδικό κομμάτι που ακούσαμε από το "IX Equilibrium", επιστρέψαμε στο "In the Nightside Eclipse". Ήταν ξεκάθαρο πως το κοινό περίμενε με ανυπομονησία να ακούσει τα "The Majesty of the Night Sky" και "Inno A Satana", αλλά στο "I Am The Black Wizards" -που είναι και το δημοφιλέστερο της μπάντας- έγινε ο πραγματικός χαμός και ήταν η μοναδική φορά που κόντεψαν να μας παρασύρουν στο mosh pit.
Τα απανωτά "Emperor! Emperor! Emperor!" κάθε φορά που τελείωνε ένα τραγούδι ή ακόμα και ενδιάμεσα των κομματιών, συνεχίστηκαν μέχρι το "Ye Entrancemperium", με το οποίο η μπάντα μας αποχαιρέτησε, βγάζοντας στο τέλος μια αναμνηστική φωτογραφία και ευχαριστώντας μας ξανά και ξανά για την αγάπη που της δείξαμε. Όσο προσπαθούσαμε να βρούμε την έξοδο μέσα στο μπουλούκι, ήταν ξεκάθαρο πόσο συγκινημένος ήταν ο κόσμος για τη θριαμβευτική αυτή επιστροφή των Emperor, οι οποίοι έδωσαν ένα ειλικρινά αξέχαστο live.
Διαβάστε Επίσης
