© Ραφαήλ Λασηθιωτάκης
Το ραντεβού στο Γήπεδο Μπάσκετ "Νίκος Γκάλης" του ΟΑΚΑ ήταν κλεισμένο από καιρό και συζητιόταν σταθερά στα γυμνάσια και στα λύκεια της Αθήνας: έχω ιδίαν πείραν, δηλαδή, από το πόσο αδημονούσαν οι έφηβοι fans του Toquel για τη συναυλία, πόσο αναστατώθηκαν όταν έμαθαν ότι τα εισιτήρια των ορθίων βγήκαν sold out, πόση διαπραγμάτευση χρειάστηκε με τις οικογένειές τους, ώστε να επιτραπεί να δώσουν το παρών –υπό όρους, ασφαλώς, αν και, εν τέλει, πολλοί γονείς αποφάσισαν να συνοδεύσουν τα παιδιά τους (ειδικά τα μικρότερα), με αποτέλεσμα να καταγράψουν έντονη παρουσία σαν ηλικιακό γκρουπ στις κερκίδες, οι οποίες δεν άργησαν να γεμίσουν κι αυτές από ένα πλήθος καθήμενων.
Τελικά, σύμφωνα και με τα επίσημα ανακοινωθέντα, μαζεύτηκαν πάνω από 16.000 άτομα, κάνοντας τον Toquel να αναρωτηθεί φωναχτά, σε κάποιο σημείο της βραδιάς, "μόλις γέμισα το Κλειστό του ΟΑΚΑ;". Πράγματι, ακόμα κι αν συνυπολογίσουμε τα γονεϊκά εισιτήρια, το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό. Κι έγινε ακόμα εντυπωσιακότερο από τον παλμό τον οποίον επέδειξε αυτή η λαοθάλασσα νέων αγοριών και κοριτσιών, που ήξεραν απέξω κι ανακατωτά σχεδόν κάθε στίχο, ακόμα και των πιο πρόσφατων τραγουδιών του Ηρακλειώτη trapper (το άλμπουμ 1111 κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο). Πίσω από τη λαμπερή πρόσοψη, πάντως, καταγράφηκαν και ορισμένα θέματα.
Ένα από αυτά, ωστόσο, αν κι έλαβε μια κάποια δημοσιότητα, δεν βαραίνει τη διοργάνωση, αφού το ανακοινωμένο άνοιγμα των θυρών ήταν για τις 20.00 και όχι για τις 19.00, όπως (απ' ό,τι φάνηκε) νόμιζαν πολλοί, με αποτέλεσμα να συνωστιστούν έξω από το στάδιο. Από την άλλη, παρότι επίσημο χρονοδιάγραμμα δεν υπήρχε, το να χρειαστούν δύο ώρες έως ότου ξεκινήσουν τα δρώμενα έδωσε την εντύπωση μιας καθυστέρησης, που δημιούργησε νευρικότητα εδώ κι εκεί, όσο κι αν προσπάθησε να τη διασκεδάσει ο Bruno με το χαρακτηριστικό κόκκινο καπέλο, φέρνοντας γύρες με το μικρόφωνο, ώστε να "ζεστάνει" τον κόσμο. Επιπλέον, πυροδοτήθηκε έτσι και η ανησυχία των μεγαλύτερων για το γεγονός ότι ένα τόσο ογκώδες πλήθος ανηλίκων ανέμενε για δύο ώρες σε συνθήκες sold out ορθοστασίας στον χώρο της αρένας και στη ζώνη των VIP.
Σε κάθε περίπτωση, βέβαια, όλα τούτα ξεχάστηκαν μέσα στον πανζουρλισμό της φαντασμαγορικής έναρξης. Εκείνο που δεν γινόταν να παραγκωνιστεί ήταν το απογοητευτικό ζήτημα του κακού, μπουκωμένου ήχου που έφτανε στα ανώτερα τμήματα των κερκίδων, με αποτέλεσμα να μη διακρίνεις τις λέξεις ούτε των τραγουδιών, ούτε των όσων ειπώθηκαν. Τελικά, δηλαδή, οι όρθιοι μπορεί να ταλαιπωρήθηκαν, όμως ήταν εκείνοι που άκουσαν τον Toquel κρύσταλλο στο Κλειστό του ΟΑΚΑ. Όση ώρα περιμέναμε, εντωμεταξύ, δεν βλέπαμε τι υπήρχε πάνω στη σκηνή, η οποία ήταν καλυμμένη από κάτι που έμοιαζε με τεράστιο γκρι, τετράγωνο κουτί.
Το τι συνέβαινε αποκαλύφθηκε όταν έφτασε, επιτέλους, η στιγμή της έναρξης, με τις πλευρές του "κουτιού" να γίνονται οθόνες και να μετατρέπονται σε GPS, που έδινε στίγμα από διάφορες περιοχές της Αθήνας. Έπειτα, σε κάθε μία από αυτές, βλέπαμε τον Toquel να ετοιμάζεται για τη μεγάλη βραδιά, με τα πράγματα, όμως, να παίρνουν δραματική τροπή όταν το επιτελείο του δέχτηκε μια κινηματογραφική, μαφιόζικη επίθεση στα πέριξ του ΟΑΚΑ. Το πιστολίδι που έπεσε ήταν σφοδρό και ίσως να μην είχε καλή κατάληξη αν στο όλο σκηνικό δεν εμφανιζόταν ξαφνικά μια πολυτελής Mercedes-Benz W140 με πινακίδες "1111", από την οποία βγήκε ο Toquel με δύο πιστόλια ανά χείρας, κατατροπώνοντας τους επιτιθέμενους. Ομολογουμένως, έμοιαζε σαν James Bond καρικατούρα βουτηγμένη στην trap μυθολογία που μόλις πριν λίγες ημέρες δημιούργησε έναν ακόμα ηθικό πανικό μέσω τηλεόρασης ("Είναι επικίνδυνη η trap μουσική;", αναρωτιόταν μεσημεριανή εκπομπή). Ωστόσο ήταν διασκεδαστικό.
Κάπου εκεί το "κουτί" άρχισε να ανοίγει, οι οθόνες υψώθηκαν προς τα πάνω εξασφαλίζοντας εικόνα σε όλο το στάδιο (όπου κι αν βρισκόσουν) και είδαμε την ίδια Mercedes-Benz W140 παρκαρισμένη πάνω σε εξέδρα. Η πόρτα του οδηγού άνοιξε, βγήκε ο Toquel κι άρχισε αμέσως να λέει το "Zurbaran" ενώ εκτοξεύονταν πύρινες γλώσσες φωτιάς από διάφορα περιμετρικά σημεία της σκηνής, δημιουργώντας έκρηξη στην αρένα και στους VIP, καθώς χιλιάδες στόματα συντονίστηκαν για να ραπάρουν μαζί του "Έχω στο πλάι μου τον Θεό κι έχω από πίσω τον Σατανά/Μ' άμα σταμπάρουνε το καρτέλ, θα φύγουμε νύχτα στον Παναμά". Για λίγο, έπειτα, τα πάντα καλύφθηκαν μέσα σε ένα τσουνάμι ενθουσιασμού, κραυγών και χειροκροτημάτων, ενώ προς τα δεξιά των VIP έγινε ορατό κι ένα λευκό πλακάτ με κόκκινα γράμματα, το οποίο έγραφε "Toquel 2024 Is Yours". Αργότερα, μάλιστα, ο Ελληνοαλβανός trapper θα το έπαιρνε και θα το τοποθετούσε επί σκηνής.
Το τι συνέβη από εκεί και πέρα είναι εύκολο να περιγραφεί, μα δύσκολο να αποτυπωθεί γραπτώς χωρίς διαρκείς επαναλήψεις, γιατί σχεδόν κάθε τραγούδι δημιουργούσε ανάλογο πανικό, με τρελαμένα αγόρια και κορίτσια να ραπάρουν παρέα με τον πρωταγωνιστή της βραδιάς, χαμένα, θαρρείς, σε trap έκσταση. Μάλιστα, το φρέσκο non-album single "Success Freestyle" έβαλε δυναμικά στο παιχνίδι και κάποιους από τους καθήμενους στις κερκίδες, δείχνοντας ότι το κοινό του Toquel παρακολουθεί με προσοχή την κάθε του κίνηση. Σιγά-σιγά, επίσης, άρχισε και η παρέλαση των καλεσμένων του, οι οποίοι πυροδοτούσαν νέες παλίρροιες ενθουσιασμού απλά και μόνο με την παρουσία τους.
Τον σχετικό χορό έσυρε πρώτος ο FLY LO, ο οποίος έσκασε με πορτοκαλί φουσκωτό μπουφάν για να πει ντουέτο με τον Toquel το φρέσκο "Ghetto", παραμένοντας έπειτα στη σκηνή και για το "Koko", πριν προτρέψει το πλήθος να δώσει τον καλύτερό του εαυτό στη συνέχεια της βραδιάς. Όχι ότι χρειαζόταν να πει κάτι τέτοιο: λίγο μετά, ο ήδη κουρδισμένος κόσμος ξεσήκωσε ανάλογο χαμό υποδεχόμενος τον Hawk, τον οποίον και σιγόνταραν θεαματικά στα "Ooh, baby, I love you so" του "Monroe", αλλά και στο "Netflix". Και πάλι, βέβαια, μπορεί κανείς να πει ότι αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά στην τρέλα που προξένησε η εμφάνιση του Snik, ο οποίος ήρθε να συντροφεύσει τον Toquel στο "OAED", που γνωρίζει τεράστια επιτυχία στο εγχώριο TikTok, μέσω ενός φετινού remix.
Εδώ, πάντως, αγγίξαμε πια και όρια αναπόφευκτα άβολα, ενθυμούμενοι πόσο προβληματική ηχεί η ρουτίνα της trap στιχουργικής. Ασφαλώς, μια συναυλιακή ανταπόκριση δεν είναι ο κατάλληλος τόπος να συζητηθούν τα πώς και τα γιατί της trap κουλτούρας ή το τι (θα) σημαίνει, κοινωνικά, η εξοικείωση χιλιάδων παιδιών και εφήβων με το βρισίδι και τις καταστάσεις υποκόσμου που φιγουράρουν στο είδος. Πώς να αισθανόταν άραγε η κυρία μπροστά μου, η οποία είχε τη μικρή της κόρη να της τραγουδά στο αφτί "Την πουτάνα σου γαμάμε/τον παίρνει deep"; Τι ομοιότητες και διαφορές θα μπορούσα να εντοπίσω, αν της μίλαγα, με αυτό που βρήκε κάποτε τη δική μου μάνα, όταν φέραμε με τον αδερφό μου στο σπίτι το Reign In Blood των Slayer; Η παρέλαση καλεσμένων θα συνεχιζόταν κατόπιν, με τον κόσμο να στηρίζει θερμά και τα λιγότερο γνωστά ονόματα, όπως τον πιτσιρικά Roran, τον Nineb Youk και βέβαια τη Lila, η οποία σαρώνει εσχάτως παρέα με τον Toquel στο σούπερ χιτ "Allou", παρότι δείχνει πιο στα νερά της σε ρεπερτόριο Ελένης Φουρέιρα ή σε κάτι προς λαϊκή πίστα.
Για μένα, τώρα, ως καλύτερος από τους προσκεκλημένους έλαμψε ο Bloody Hawk, που ίσως να έκανε και την έκπληξη ερχόμενος σε αυτή τη συναυλία, όπου πραγματικά αποθεώθηκε, τόσο στο ντουέτο του με τον Toquel στο φρέσκο (και πολύ ωραίο) "G63", όσο και στον δικό του "Μαχαλά": σαφώς ανώτερος από κάθε άλλον συμμετέχοντα όσον αφορά το flow, έριξε γέφυρες ανάμεσα στην trap και στο πιο αξιοσέβαστο χιπ χοπ το οποίο εκπροσωπεί. Κάτι, βέβαια, που, πιο έμμεσα, απηχεί και τις ανησυχίες του ίδιου του Toquel, ο οποίος δείχνει να ενδιαφέρεται, πια, για έναν ήχο με δυναμικές ευρύτερες, που δεν θα (εμ)μένει στο trap game. Όσον αφορά το πλήθος που βρέθηκε στο Κλειστό του ΟΑΚΑ, πάντως, κανένας μουσαφιραίος δεν κατέγραψε μεγαλύτερο γκελ από τον Rack. Ασυναγώνιστος ο "σεισμός" που προκάλεσε με τη "Φαβέλα", ενώ νέα ξεσπάσματα ιδρώτα και πώρωσης σημειώθηκαν όταν πέρασε στα "Fake Love" και "Αυτοκτονία".
Στα ενδιάμεσα, φυσικά, ο Toquel –ο οποίος άλλαξε τρία ντυσίματα στη διάρκεια της συναυλίας– έλεγε κι άλλα δικά του κομμάτια, έχοντας ως σταθερό συμπαραστάτη τον αεικίνητο Bruno στο δεύτερο μικρόφωνο. Φρόντιζε, έτσι, να συδαυλίζει την πυρκαγιά της έναρξης, πότε ρίχνοντας στο ρινγκ της βραδιάς την "Platina" ή τους "Palmous", πότε γυρνώντας σε επιτυχίες του παρελθόντος σαν τις "Σαΐτες" (από το άλμπουμ Λίγο Παραπάνω του 2015) ή τη "Sandra".
Φάνηκε, επίσης, ξανά και ξανά, η αποδοχή που έχουν βρει τα καινούρια του κομμάτια, με την "Άσφαλτο" ειδικά να αποτυπώνει ένα ποιοτικό ζενίθ της βραδιάς: ο ίδιος στάθηκε θαυμάσια στο μικρόφωνο, ενώ ο κόσμος παθιάστηκε αληθινά φωνάζοντας τους στίχους "Στην άσφαλτο πάνω, απόψε σε χάνω/Πάλι απ' την αρχή τον χρόνο να γυρίσω/Να 'σαι πάλι πίσω όταν θα ξυπνήσω". Όπως αναμενόταν, βέβαια, η σταθερή αυτή χημεία μεταξύ σκηνής και κοινού έσπασε τα κοντέρ όταν ήρθε η ώρα για το πολυαγαπημένο "Business", λίγο πριν το φινάλε. Στο οποίο ο Toquel, αφού χαιρέτησε, έφυγε όπως ακριβώς ήρθε –επιβιβαζόμενος ξανά στη Μερσεντές του.
Η συγκεκριμένη συναυλία έδειξε κάμποσα πράγματα, τόσο για το στάτους το οποίο εξακολουθεί να απολαμβάνει η trap στο ηλικιακό φάσμα των 12-25 ετών τώρα που ξεθύμανε πια η συζήτηση των 40άρηδων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όσο και για τη διαρκή άνοδο της δημοφιλίας του ίδιου του Toquel, που δικαιούται να λογίζεται ανάμεσα στους μουσικούς αστέρες, σε αυτήν τουλάχιστον τη φάση του νεοελληνικού 21ου αιώνα. Και το γράφω με συνείδηση τούτο το "δικαιούται", γιατί, παρά τις άφθονες ενστάσεις τις οποίες διατηρώ για τα όσα συνήθως τραγουδάει, δεν γίνεται να μην αναγνωρίσω τις ποιοτικές του εκλάμψεις και κυρίως την ακατάλυτη ενέργειά του. Ήταν χάρη στην τελευταία, άλλωστε, που στάθηκε με τόση πυγμή στις 2,5 ώρες του ΟΑΚΑ, δίνοντας όλα όσα είχε σε ραπ φλόγα. Ξεφεύγοντας, εν μέρει, ακόμα και από τις δικές του στιλιστικές συμβάσεις ως ερμηνευτής.
