"Wall Of Eyes": Οκτώ χαμόγελα και οι ανάλογοι συνειρμοί

Wall Of Eyes: Θα μπορούσε να είναι ο τσιριχτός ήχος από ένα τραμ μέσα στη νύχτα ή η μουσική επένδυση του μουδιάσματος που αισθάνεσαι όταν σε σκουντά το πλήθος στο κέντρο της πόλης. Το πρόβλημα δεν είναι πως είναι ο τοίχος έχει μάτια. Αλλά πως τα μάτια είναι άδεια, κούφια. Ακόμα κι αν η λέξη "hollow" ανήκει δικαιωματικά στον Τ. Σ. Έλιοτ, ο Τομ Γιορκ, ο πιο ανάξιος επίγονός του, καταφέρνει να την αρπάξει μέσα από τα δάχτυλα του ποιητή, να τη βάλει στο στόμα του και να την κάνει δικιά του, τραγουδώντας.

Teleharmonic: Μερικά τραγούδια παγώνουν και λιώνουν την ίδια στιγμή. Λες και ξυπνάς σ’ ένα μισοσκότεινο δωμάτιο ενώ βρίσκεσαι μετέωρος πάνω από μια κρύα θάλασσα. Η θάλασσα έχει πόρτες και το δωμάτιο έχει τυλιχτεί στα δίχτυα, όπως συχνά συμβαίνει στα πιο αποτελεσματικά κομμάτια του καταλόγου των Radiohead: πάντα στο ενδιάμεσο, πάντα σ’ εκκρεμότητα, ανάμεσα στην έκπληξη και την αναίρεση της έκπληξης, πάντα στην κόψη του νομίσματος, σε μια αβάσταχτη σκυταλοδρομία που αυτοπεριορίζεται στο καθαρτήριο.

Read The Room: Ποτέ δεν θα καταλάβουμε πώς παίζει κιθάρα ο Τζόνι Γκρίνγουντ. Σίγουρα είναι χορδές στα δάχτυλα, αλλά μήπως τα πράγματα δεν είναι είναι τόσο προφανή; Συμβαίνει κάτι που δεν ανιχνεύεται, που δεν εξηγείται, κι ας υλοποιείται χωρίς δεύτερη κουβέντα. Μέσα στα πέντε λεπτά του, το τραγούδι μοιάζει να διατυπώνει την ίδια ερώτηση: "Τι διαφορά υπάρχει ανάμεσα σε μια μαγική βροχή κι ένα βουνό σκατά;" Η απάντηση, τσιμπήματα μέλισσας στη χορδή.

Under Our Pillows: Μου έρχεται στο νου η τελευταία σκηνή από την "Πηγή των Παρθένων" του Μπέργκμαν. Οι γονείς βρίσκουν το νεκρό σώμα της κόρης τους, καλυμμένο με χώμα. Μόλις όμως σηκώσουν το κεφάλι της από τη γη, από κάτω αναβλύζει νερό. Κάτω από τα μαξιλάρια μας, υπάρχουν κρυμμένες απολαύσεις, μάρμαρα, ύμνοι, λέει ο Τομ Γιορκ. Πίσω από κάτι μαλακό, κρύβεται κάτι  σκληρό. Και το ανάποδο. Στη μέση, το κομμάτι γίνεται καλπασμός. Τελειώνει σαν βύθισμα σε μαξιλάρι, φτιαγμένο από συρματόπλεγμα.

Friend Of A Friend: Μοιάζει περισσότερο μ’ ένα δοχείο που θέλει ν’ αντικαταστήσει τον όγκο του στούντιο, εκεί όπου ηχογραφήθηκε το κομμάτι, στο Άμπεϊ Ρόουντ. Βασικά, το μετράει από τοίχο σε τοίχο, χωρίς να καταλήγει σε τελικό υπολογισμό. Το τραγούδι πάντα ξεφεύγει: είμαστε ελεύθεροι να πάμε οπουδήποτε θέλουμε, αλλά έχουμε πάρει ήδη την απόφαση. Όλα τα χρήματα του κόσμου αλλάζουν τσέπες κι εμείς θα μείνουμε εδώ. Είναι η καρδιά του δίσκου. Επειδή βρίσκεται μακριά από το κέντρο του. Όπως ο φίλος ενός φίλου.

I Quit: Είναι μεσάνυχτα, κοιτάς απέναντι τα πορτοκαλί φώτα στους πρόποδες του όρους Αιγάλεω, ακούς το θόρυβο από το πλυντήρο πιάτων, ο γιος σου κοιμάται, προσπαθείς να ξεκαθαρίσεις κάτι που είναι αδύνατον να ξεκαθαριστεί, τηλεφωνικές συνομιλίες που δεν οδηγούν πουθενά, κι εσύ πρέπει να ξυπνήσεις νωρίς για να πας στη δουλειά και το μόνο που θέλεις είναι να τα παρατήσεις όλα: "Αυτό είναι το τέλος του ταξιδιού, άγρια φαντάσματα".

Bending Hectic: Μια διαδρομή μ’ ένα αυτοκίνητο που τρέχει ξέφρενα, χαμένο σε μια βουνοπλαγιά, στην Ιταλία. Αυτό λέει το τραγούδι που όμως σου επιτρέπει, γενναιόδωρα, να σκεφτείς μια άλλη διαδρομή, ένα άλλο βουνό, μια άλλη χώρα, ένα άλλο αυτοκίνητο, οδηγώντας το ίδιο χαμένος, εξίσου ακυβέρνητος, προτού η μελωδία γίνει, από σταγόνα που πέφτει σε παγωμένη λίμνη, ένα όχημα που απογειώνεται για εκείνους τους τόπους όπου ο "χρόνος είναι κάπως παγωμένος".

You Know Me!: Πιστεύει πως τον ξέρει και ίσως πράγματι τον ξέρει καλά. Πιστεύει πως μόνο "κάτι κενά γεμίζει". Και μάλλον έχει δίκιο. Αυτός λέει: "Είμαι πυγμάχος, δεμένος σε σκοινιά". Αυτό είναι το τέλος του δίσκου. Ευτυχώς, ο δίσκος αρχίζει ξανά.

Οι The Smile θα εμφανιστούν στην Πλατεία Νερού πλάι στους Pulp στις 20/6, στο πλαίσιο του Release Athens.