Ο Φοίβος Δεληβοριάς ξεφυλλίζει τη δισκογραφία του

Ο Φοίβος Δεληβοριάς έρχεται για άλλη μία σεζόν στο "Κύτταρο", ένα χώρο στον οποίο αγαπά να επιστρέφει κυρίως για τους ανθρώπους που δουλεύουν εκεί, για τον κόσμο του αλλά και για το ιδιαίτερο στήσιμό του, αφού εκεί "μπορείς να κάτσεις, μπορείς και να χορέψεις. Νιώθουμε πως είναι όλοι γύρω μας", όπως μας λέει. Από το Σάββατο 3 Φεβρουαρίου, και κάθε Σάββατο μέχρι τις 9 Μαρτίου, ανεβαίνει μαζί με τη μουσική "οικογένειά" του στη σκηνή του ιστορικού rock club. Στη νέα του παράσταση θα παρουσιάσει κάτι που δεν έχει δοκιμάσει ξανά ως τώρα· ο τραγουδοποιός ανθολογεί τα προσωπικά άλμπουμ που κυκλοφόρησε, με απόλυτη χρονολογική σειρά.

"Εμπνευστήκαμε από την Τέιλορ Σουίφτ που έπαιξε κομμάτια από τους δίσκους της με τη σειρά", μου εξηγεί χαριτολογώντας. "Επειδή, όμως, δεν τα λέω καλά τα κομμάτια της, θα πω τα δικά μου. Χρονολογικά. Ρετροσπεκτίβα 1989-2024. Πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια, θα παίξω και από την "Παρέλαση”, τον πρώτο μου δίσκο". Σε ένα διαφορετικό μουσικό λεύκωμα ξεφυλλίζει τους δίσκους του, ενορχηστρώνει αλλιώς τα κομμάτια τους και συνθέτει μια μουσικοποιητική αφήγηση σαν biopic ή σαν "εναλλακτικό ριμέικ του "Τρελοπενηντάρη”". Μια παράσταση που μοιάζει περισσότερο με έναν "απλό αγώνα κατς με το χρόνο, με τους φίλους και τους έρωτες, με τις εξουσίες και τις ανασφάλειες, με τους δασκάλους και τη φαμίλια, με το στρατό και την τηλεόραση, με τα hits και τις αποτυχίες".

Με αφορμή αυτήν τη ζωντανή αναδρομή σε όλη την τραγουδοποιία του, από τα 16 του μέχρι σήμερα, ζητήσαμε από τον Φοίβο Δεληβοριά να ανακαλέσει τις πιο έντονες αναμνήσεις του από τη δημιουργία κάθε δίσκου του και τις (καλλιτεχνικές) ανησυχίες που τον οδήγησαν σε καθέναν από αυτούς. Με αφετηρία την "Παρέλαση" του ’89 μέχρι το πιο ώριμο "ΑΝΙΜΕ", που κυκλοφόρησε το 2022 και αγαπήθηκε αμέσως, αυτά είναι τα άλμπουμ του μέσα από τα δικά του λόγια.

"Η Παρέλαση" (1989)

"Πρωτόλειο, μικρομέγαλο, αστεία φωνή, χατζιδακική μίμηση. Γνήσιες ποιητικές ενοράσεις ενός δεκαεξάρη".

"Η Ζωή Μόνο Έτσι Είν' Ωραία..." (1995)

"Ξεγνοιασιά, παρέα, Κική. Πρώτες βόλτες με τον παλιό Σκαραβαίο. Παλιό, απρόβλεπτο ραδιόφωνο. Θύμιος και Σωτήρης Παπαδόπουλος. Αθώα συνοικιακά 90s".

"Χάλια" (1998)

"Τα 90s δείχνουν τα δόντια τους. Σκυλάδικα, πρωινάδικα, χρηματιστήριο κι εμείς στη μέση. Λάιβ στα πανεπιστήμια, αναίδεια και λίγο καλάμι. 25άρης προς 25άρηδες".

"Ο Καθρέφτης" (2003)

"Συνειδητοποίηση και πρώτη ωριμότητα. Στρατός, τετράδιο στις σκοπιές, όχι πια ψευδαισθήσεις. Ωραίος δίσκος, πλούσιος στη μοναξιά του".

"Έξω" (2007)

"Ωραίες στιγμές, οι φίλοι μου οι ζωγράφοι και οι βιντεολέσχες, το Λουτράκι, η Θεσσαλονίκη. Μέτρια επιλογή τραγουδιών, λίγη βιασύνη. Άχαρη μετάβαση σε κάτι άλλο".

"Ο Αόρατος Άνθρωπος" (2010)

"Μεγάλο βήμα προς το ελάχιστο. Επώδυνος έρωτας. Περικλής, Inner Ear, Κατσάνος-Σταματάκης-Ρένα Μόρφη. Επιτέλους τίποτα να χάσω. Και βρίσκω τη Βάσω".

"Καλλιθέα" (2016)

"Πατρικό, Λαϊνάς, η γιαγιά μου, οι συμμαθητές, απόρριψη της νοσταλγίας, αγκάλιασμα της μνήμης. Κι ένα "Κουνελάκι” που ακούει από την κούνια".

"ΑΝΙΜΕ" (2022)

"Ο ξανακερδισμένος χρόνος. Η καλύτερη μπάντα της ζωής μου επιτέλους ηχογραφεί συγκεντρωμένη. Ο Ντοκάκης. Η Νεφέλη. Ο έρωτας που δεν χάνεται και η κοινωνία που ξαναχάθηκε. Και θα ξαναβρεθεί. Μέσα απ’ το τραγούδι της".