©Pinelopi Gerasimou
Πήγα στη συναυλία της Laura Jane Grace στη Στέγη. Αλλά δεν έμεινα παραπάνω από μισή ώρα. Είχα καθίσει σε μια άκρη και κοιτούσα τη μαύρη μοκέτα. Μου ήταν αδύνατον να συγκεντρωθώ στη μουσική.
Πριν κατέβω, είχα συναντήσει τον Γιάννη Κολοβό. Τη δεκαετία του ’90, έβγαζε ένα από τα αγαπημένα μου φανζίν. Τότε που δεν υπήρχε διάχυση πληροφορίας: "Στις Σκιές Του Β-23". Είχε έρθει με την οικογένειά του. Όλοι μεγαλώνουμε. Δεν γίνεται διαφορετικά.
Στη σκάλα, μια κοπέλα, ντυμένη στα μαύρα, μου ζήτησε ευγενικά να περιμένω. Επέτρεπε φουρνιές των δεκαπέντε ατόμων. Όπως πάντα, όλα ήταν πολύ σωστά ρυθμισμένα. Κάτω, στην είσοδο, δύο ψηλοί νεαροί, επίσης μαυροντυμένοι. Σκάναραν το εισιτήριο και μπήκα. Ο χώρος ήταν σκοτεινός. Αλλά οι κολόνες ήταν φωτισμένες με κόκκινο νέον και γεμάτες συνθήματα, γραμμένα με μαρκαδόρο. Κόσμος ερχόταν. Μια τεράστια κάμερα είχε στηθεί σε τρίποδο, στη μέση του χώρου.
Αυτό μ’ έκανε να πιστέψω πως ήμουν στα γυρίσματα κάποιας ταινίας. Θυμήθηκα την κλασική σκηνή από το "Μπλόου Απ", με τους Yardbirds. Το κοινό τούς κοιτάζει με απάθεια καθώς παίζουν σ’ ένα κλαμπ του Λονδίνου. Μέχρι που ο Τζεφ Μπεκ σπάει την κιθάρα του. Πετάει το ξύλινο μπράτσο στον κόσμο και όλοι σπρώχνονται για να το αποκτήσουν. Λες και είναι ένα μαγικό κόκαλο.
Κι εδώ, στο υπόγειο; Όλα μου φαίνονταν επίσης αφύσικα, τεχνητά. Η σκηνή, η ατμόσφαιρα, οι θεατές, τα γκράφιτι στις λευκές επιφάνειες γύρω από τις κολόνες. Όλα, υπό έλεγχο. Μετά, κάθισα στο πάτωμα, με την πλάτη στον τοίχο, και είδα τη μοκέτα. Δεν είχα ξαναδεί μοκέτα σε πανκ συναυλία, σε οποιαδήποτε συναυλία.
Δεν πέρασε πολλή ώρα και βγήκε η Λόρα και ξεκίνησε να τραγουδά με την κιθάρα της. Το κοινό έδειχνε ενθουσιασμένο. Πολλοί είχαν σηκώσει ψηλά τα κινητά τους και βγάζανε φωτογραφίες. Κάποιοι είχαν υψώσει τις γροθιές τους. Αλλά εγώ δεν μπορούσα να μπω, να συνδεθώ με τη μουσική, που λένε. Λες και ο στόχος είναι να συνδεθείς. Και όχι ν’ αποσυνδεθείς απ’ όλα.
Μετά, άρχισα να περιφέρομαι στο χώρο. Κάπως νευρικά, η αλήθεια είναι. Είδα από μακριά τον Κολοβό, πλησίασα στη σκηνή, μετά πήγα σε μία από τις κολόνες και διάβασα ένα σύνθημα με ωραία στρογγυλά γράμματα: "Έχω χεστεί πάνω μου". Ίσως κάποιος κάτι ήξερε. Φοβήθηκα μήπως τα πράγματα ξεφύγουν. Αλλά τίποτα τέτοιο δεν συνέβη. Κανείς δεν ήθελε τίποτα να ξεφύγει.
Πήγα προς την κάμερα. Κάποιοι τσεκάρανε τη λήψη. Μη στραβώσει το κάδρο. Όταν κατάλαβα πως οι υπεύθυνοι, που εποπτεύανε διακριτικά τη φάση, είχαν αρχίσει να με κοιτάζουν καχύποπτα, επέστρεψα στη γωνία μου. Η Λόρα τα έδινε όλα. Εγώ πάλι, όχι.
Λίγο αργότερα, ένας φίλος, ο Απόστολος, μού έγραψε στο βάιμπερ: "Πώς είναι;" Του απάντησα: "Είναι η κορυφαία μορφή της πανκ ροκ μουσικής". "Θα γράψεις κάτι;" "Θα γράψω κάτι για τη μοκέτα".
Η μουσική είχε δυναμώσει για τα καλά. Αλλά εγώ συνέχιζα να μην τα καταφέρνω. Ίσως δεν προσπαθούσα αρκετά. Κοίταξα μια τελευταία φορά τη μοκέτα, αναρωτήθηκα πόση ώρα χρειάζεται για να την καθαρίσουν και ανέβηκα πάνω.
Στην κορυφή της σκάλας, η κοπέλα με τα μαύρα με κοίταξε καχύποπτα που έφευγα νωρίς, κι έτσι αναγκάστηκα να την προσπεράσω γρήγορα, χωρίς να την καληνυχτίσω. Βγήκα έξω από το κτίριο και έπεσα πάνω στον Αγγελάκα που είχε μόλις τελειώσει από τη "Νέκυια", στην κεντρική σκηνή. Κοιταχτήκαμε στα μάτια κι έτρεξα να προλάβω το λεωφορείο. Και τώρα που το σκέφτομαι, ο Γιάννης ήταν ο μόνος που δεν με είχε κοιτάξει καχύποπτα εκείνο το κρύο βράδυ.
