Η Peaches στο "Fuzz": Θυελλώδης ποπ, γυμνά στήθη και αποθέωση

Τι κι αν απέχει 8 χρόνια από τη δισκογραφία; Τι κι αν δεν συνδέθηκε ποτέ με κάποιο αληθινά σπουδαίο άλμπουμ; Η Peaches παραμένει μία από τις εκρηκτικότερες καλλιτέχνιδες που μπορείς να δεις live στο παγκόσμιο ποπ στερέωμα των ημερών μας. Και το απέδειξε με εμφατικό τρόπο στη νέα της επίσκεψη στην Αθήνα, οδηγώντας το γεμάτο "Fuzz" σε παραλήρημα.  

Πριν την Peaches, ωστόσο, προηγήθηκε ο Kristof, ο οποίος βρήκε πέρυσι μια ανοιχτωσιά δημοτικότητας στο εγχώριο alternative στερέωμα χάρη στο άλμπουμ Ψυχαγωγία και την πετυχημένη στροφή του στην ελληνόφωνη στιχουργική. Συνοδευόμενος από την PapithedogTV σε κρουστά και δεύτερα φωνητικά, η οποία εμφανίστηκε με γκρι ολόσωμη πιτζάμα τύπου onesie (φορώντας την κουκούλα της, καθώς και γυαλιά ηλίου), ο Αθηναίος δημιουργός έκανε μπάσιμο στη σκηνή με ψηλοτάκουνα, ημίγυμνη κοιλιά και πρωτότυπο ρουχισμό (τον βλέπετε και στις συνοδευτικές φωτογραφίες).

Η βραδιά ξεκίνησε με ένα από τα καλύτερά του τραγούδια, την "Πανδώρα", αλλά είτε ο ήχος δεν είχε σωστή ισορροπία μεταξύ φωνής και μουσικής –αποβαίνοντας σε βάρος της πρώτης– είτε τα φωνητικά που ξέρουμε είναι και λίγο φτιαγμένα στο στούντιο, οπότε αποτυπώνονται κάπως πιο αδύναμα στη ζωντανή συνθήκη. Δεν ξέρω ποια είναι η σωστή απάντηση, πάντως επρόκειτο για μια εικόνα η οποία επέμεινε σε όλη τη διάρκεια του support set. Κάτι, όμως, που δεν εμπόδισε να το χαρούμε, αφού ο Kristof αποδείχθηκε πολύ εκφραστικός σε στιγμές σαν τους "Μαρκαδόρους" και το "Πέπλο". 

Επιπλέον, υπήρχε κι ένα επικοινωνιακό χάρισμα, που του επέτρεψε να "γεμίσει" τη σκηνή με την παρουσία του και να μας κάνει να γελάσουμε με το καυτερό του χιούμορ: η Peaches δεν θα έρθει τελικά, κάτι της έτυχε, θα απολαύσετε εμένα, είπε στην αρχή, ενώ πιο μετά, όταν ένας Χρήστος ανάμεσα στον κόσμο ρώτησε φωναχτά πώς τον λένε, σχολίασε "αα, κάποιος ήρθε αδιάβαστος". Αργότερα, δε, όταν έπαιξε την "Παντομίμα", συστήνοντάς την ως ακυκλοφόρητο κομμάτι, πρόσθεσε περιπαιχτικά "όχι ότι ο Χρήστος ήξερε τα προηγούμενα".

Καθώς ο Kristof αποχωρούσε, προϊδεάζοντάς μας ρυθμικά για τον ερχομό της σταρ της βραδιάς, το "Fuzz" γέμισε αισθητά με κόσμο, ο οποίος εφόρμησε και στον άδειο μέχρι εκείνο το σημείο εξώστη. Ήταν ένα κοινό κυμαινόμενο μεταξύ 25 και 40 ετών, με την πλειονότητα να ρέπει προς το δεύτερο ηλικιακό άκρο, το οποίο ήξερε ωστόσο πολύ καλά ποια είχε έρθει να δει: δεν βρίσκονταν εκεί για "τη φάση". Πιστή στο ωράριο που είχε ανακοινωθεί, εντωμεταξύ, η Peaches ξεπρόβαλλε μπροστά μας μέσα από τον θαμπό φωτισμό της σκηνής, με τους παριστάμενους να την καλωσορίζουν κάνοντας αρκετό "θόρυβο" για χάρη της. 

Ήδη από αυτή την έναρξη, τώρα, αντιληφθήκαμε ότι η μουσική ήταν προηχογραφημένη: live θα ακούγαμε μόνο τα φωνητικά. Επίσης, καταλάβαμε δύο ακόμα πράγματα, σημαντικά για τη συνέχεια. Πρώτον, μπορεί η συναυλία να γιόρταζε την εικοσαετία του καθοριστικού δίσκου The Teaches Of Peaches (2000), αλλά η ακριβής setlist δεν θα είχε και τόση σημασία. Δεύτερον, η ενδυμασία –εφόσον κρινόταν απαραίτητη– θα κουβαλούσε τους δικούς της συμβολισμούς γύρω από τη σεξουαλικότητα, όπως συνέβη λ.χ. με το τεχνητό επιπρόσθετο στο άνω άκρο του κορμού της Peaches, το οποίο ήταν γεμάτο με γυναικεία στήθη, καθώς και με την ξέφρενη περούκα που το συνόδευε. Μια εμφάνιση που θα επικροτούσε, πιστεύω, η Divine, αν μπορούσε να τη δει.

Φυσικά και πρωταγωνίστησε το "Fuck The Pain Away" ανάμεσα στα τραγούδια που απολαύσαμε, με την Καναδέζα performer να του χαρίζει έξτρα δυναμική απόδοση και το "Fuzz" να ανταπαντά με τον αναμενόμενο πανζουρλισμό. Ασφαλώς κι ακούσαμε το "Lovertits", πάνω που νομίζαμε ότι την είχαμε αποχαιρετήσει οριστικά μετά το encore, βλέποντάς τη να χάνεται με τη βαλίτσα της μέσα σε μπλε/φούξια φώτα κι ελαφρό καπνό –απλά για να την ακούσουμε να ρωτά, μέσα από εκεί, αν θέλαμε ένα τραγούδι ακόμα. Σίγουρα, επίσης, δεν υστέρησε σε ενέργεια και παλμό το "Boys Wanna Be Her": ένα ακόμα χαρακτηριστικό στιγμιότυπο, το οποίο έκανε τον κόσμο να τραγουδά και να χορεύει έξαλλα. Αλλά και ποιος δεν θαύμασε, ποιος δεν καταχειροκρότησε την καταπληκτική φωνητικά και από καρδιάς ερμηνευμένη διασκευή στο "Private Dancer" της Tina Turner;  

Κατά τα λοιπά, δεν είχε (τόση) σημασία αν η Peaches πυροδοτούσε μικρές εκρήξεις ανάμεσα στο πλήθος λέγοντας το "Set It Off" ή το "Dick In The Air" ή ρωτώντας με ζέση "What's my name?" –ώστε να φωνάξουμε δυνατά το όνομά της. Τους μεγάλους χαμούς, δηλαδή, τους έκανε με την ατόφια performance της και με τον ακομπλεξάριστο τρόπο με τον οποίον σκιαγράφησε μια απελευθερωμένη, ρευστή σεξουαλικότητα, ενώ, συνάμα, τα έδινε όλα τραγουδώντας τα κομμάτια της. Άλλοτε μόνη, ξεσηκώνοντας ζητωκραυγές καθώς τόνιζε τα οπίσθιά της ή πετούσε στο κοινό, ως σουβενίρ, τις σκούρες πετσέτες με τις οποίες σκουπίστηκε. Κι άλλοτε πλαισιωμένη από την κίνηση των χορευτών που τη συνόδευσαν στην Αθήνα (ένας άνδρας, μία γυναίκα), εκτελώντας χορογραφίες ευφυώς ισορροπημένες μεταξύ σεξουαλικότητας, ιδρώτα κι ενός σχεδόν ζωώδους μεσμερισμού. 

Η Peaches, επίσης, αν κι έχει φτάσει πια στα 57, επιμένει να περπατά πάνω στα χέρια του κοινού, θυμίζοντας μέρες του Synch Festival 2010, τότε που πρωτοενθουσίασε το εγχώριο ακροατήριο λέγοντας την αξέχαστη ατάκα "γιατί αν ο Ιησούς μπορεί να περπατήσει στο νερό, η Peaches μπορεί να περπατήσει πάνω σας". Το θαύμα ξανάγινε, λοιπόν, μα εν τέλει δεν ήταν τίποτα μπροστά στη θέλησή της να τραγουδήσει γυμνόστηθη, έχοντας καλυμμένες μονάχα τις θηλές της –με τη χορεύτριά της να ακολουθεί κατά πόδας– εμπλεκόμενη και σε περίτεχνες τριπλέτες με τους συμπαραστάτες της. Οι οποίες στήνονταν συχνά ως ερωτικές περιπτύξεις, διαπνεόμενες από έναν πανηδονισμό σκανδαλώδη για τα πιο πουριτανά ήθη. 

Σε μεγάλο μέρος της συναυλίας, λοιπόν, η Peaches αποτυπώθηκε σαν  γυμνόστηθη θύελλα. Ως μια γυναίκα που δεν γινόταν να αποφασίσεις αν είναι χαρισματική alternative pop φιγούρα του 21ου αιώνα ή ενσάρκωση κάποιας φρενιασμένης θεάς της καταιγίδας, η οποία ταξίδεψε στην εποχή μας από τα βάθη της αρχαιότητας. Το ίδιο φοβερή, όμως, ήταν και μέσα στις ενδυμασίες της, πότε στη φουτουριστική στολή που θύμιζε διαστημική αποστολή στο ακαθόριστο μέλλον, πότε με εκείνα τα απίθανα κορμάκια που διαδέχονταν το ένα το άλλο πάνω της, με τα οποία έκανε τις δηλώσεις που επιθυμούσε για το επείγον τώρα μας, δεχόμενη εκστασιασμένες ιαχές, χειροκροτήματα και χέρια ψηλά ως απόκριση: "Thank God For Abortion", "Drag Saves Lives", "Trans Rights Now" –εδώ κι αν έγινε ο κακός χαμός από κραυγές επιδοκιμασίας, δείχνοντας ότι από κάτω της βρισκόταν ένα κοινό συντονισμένο με την queer έκφραση και τα επίκαιρα κοινωνικά αιτήματα.

"I love you Athens!", είπε σε κάποιο σημείο της βραδιάς η Καναδέζα performer, προφανώς ικανοποιημένη από τη θέρμη με την οποία την υποδέχτηκε το εγχώριο κοινό, για ακόμα μία φορά. Την αγαπάμε κι εμείς την Peaches, το δίχως άλλο. Έστω κι αν δεν είναι για όλους, όπως εύστοχα σχολίασε η Χριστίνα Κουτρουλού, ενώ αφήναμε πίσω μας το "Fuzz".