© Άγγελος Χιλλ
Η πρωτότυπη θεατρική-μουσική performance "Επτά επί Θήβας - Αντιγόνη", που πριν λίγες μέρες έκανε την πρεμιέρα της στο Φουαγιέ του Θεάτρου της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, στη Θεσσαλονίκη, έρχεται στην Αθήνα στο Θέατρο Σταθμός για περιορισμένο αριθμό μεταμεσονύκτιων παραστάσεων (8-30/12). Ο πάντα ανήσυχος σκηνοθέτης Κωνσταντίνους Χατζής παρουσιάζει την εργασία του πάνω στα έργα του Αισχύλου και του Σοφοκλή, με όχημα τη σύνθεση του Γιώργου Κουμεντάκη.
"Γιατί η τραγωδία συνεχίζει να ασκεί πάνω μας τόσο μεγάλη έλξη; Γιατί ερμηνεύοντας τους κλασσικούς ερμηνεύουμε τον εαυτό μας. Την εποχή μας. Το σήμερα". Κωνσταντίνος Χατζής
Η μουσική του συνθέτη δεν επιχειρεί να ανοίξει διάλογο με τις δύο τραγωδίες αλλά να σταθεί σαν αυτόνομο έργο συμπληρώνοντας το τρίπτυχο με το οποίο ο Χατζής μιλάει για τον πόλεμο ως πολιτική πράξη και ως όργανο της πολιτικής."Αισχύλος, Σοφοκλής και Κουμεντάκης. Τρεις συγγραφείς. Τρεις συνθέτες. Μιας κι η μουσική εδώ δεν συνομιλεί, δεν συνδέει τα έργα αλλά λειτουργεί αυτόνομα. Σαν ένα τρίτο έργο. Σαν τρίτος συγγραφέας. Δύση και ανατολή. Ένα κράμα που συνεχώς συγκρούεται. Κι αναμεσά σε αυτήν την σύγκρουση αναδύεται η καθαρή όψη της αλήθειας", αναφέρει χαρακτηριστικά ο σκηνοθέτης.
Ο Κωνσταντίνος Χατζής γράφει με τον δικό του τρόπο, ειδικά για το "α" μια ποιητική απόδοση του μύθου των Λαβδακιδών.
Ο Κωνσταντίνος Χατζής γράφει για το "Επτά επί Θήβας – Αντιγόνη"
"Όλα αρχίζουν με το πρώτο φως του ήλιου.
Σιωπή.
Ύστερα μελωδίες χρωματίζουν τον αέρα.
Δυο σώματα.
Το ένα αφηγείται.
Το άλλο μιλάει με νότες.
Ο ήχος ενός κλαρινέτου.
Ο μύθος αρχίζει.
Ο Κάδμος έφτασε στην Θήβα.
Αρχίζει να μπαίνει σε κίνηση η κατάρα του οίκου των Λαβδακιδών.
Ξετυλίγεται μπροστά μας.
Ο Λάιος.
Ο βασιλιάς της Θήβας.
Δίνει το γιο του, τον Οιδίποδα, σε ένα βοσκό να το αφήσει σε ένα βουνό να πεθάνει.
Ένας βοσκός τον σώζει.
Του χαρίζει την ζωή.
Η μοίρα αρχίζει να χαμογελά ειρωνικά.
Ύστερα από χρόνια.
Ο Οιδίπους σκοτώνει τον Λάιο.
Γιος τον πατέρα.
Και τη μάνα του παντρεύεται.
Μαζί γεννήσαν τέσσερα παιδιά:
Τον Ετεοκλή.
Τον Πολυνείκη.
Την Ισμήνη.
Και την Αντιγόνη.
Όταν μαθαίνει την αλήθεια ο Οιδίπους τυφλώνεται.
Κι η Ιοκάστη, γυναίκα και μάνα του μαζί κρεμιέται.
Ο Οιδίπους φεύγει για τον Κολωνό.
Κι από εκεί στους δυο γιούς του ρίχνει ανόσια.
Με ξίφος διπλό και κοφτερό να μοιραστούν την εξουσία της Θήβας.
Ο Ετεοκλής γίνεται πρώτα Βασιλιάς.
Εξορίζει τον αδελφό του.
Ο Πολυνείκης πηγαίνει στο Άργος και πλήθος μαζεύει Αργείτικο στρατό.
Έτοιμος να καταστρέψει την πατρίδα του.
Τα αδέλφια.
Καταπάνω ο ένας στον άλλον σήκωσαν τα κοντάρια.
Και τα κοντάρια νίκησαν και τα δυο.
Και εκείνοι ίσα μοιράστηκαν τον θάνατο.
Ανάμεσα στις λέξεις η μουσική.
Ήχοι από την Ανατολή.
Η μουσική.
Άλλοτε μόνη.
Αυθύπαρκτη.
Ένα σώμα που αφηγείται την δίκη της ιστορία.
Άλλοτε ανάμεσα στις λέξεις.
Άλλοτε μαζί με τις λέξεις.
Σιωπή.
Ο χρόνος ανοίγει.
Ο χορός του θανάτου των αδελφών.
Του Ετεοκλή και του Πολυνείκη.
Ένα γυαλί ταμπούρ ακούγεται από κάπου μακριά.
Ένα σώμα.
Το σώμα παλεύει να νικήσει το ένα το άλλο.
Πέφτει στο πάτωμα.
Σα διχοτομημένο.
Ο Πολυνείκης.
Μας μιλάει από τους νεκρούς του κάτω κόσμου.
Ο Κρέοντας κρατάει το σώμα του με βία.
Κρέοντας-Αντιγόνη εναλλάσσονται.
Από μια φωνή.
Τέλος ο Κομός της Αντιγόνης με την φωνή της Σοφίας Χίλλ.
Μας μιλάει από τα έγκατα.
Σιωπή".
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Επτά επί Θήβας-Αντιγόνη
Το έργο μιλά για τον πόλεμο ως πολιτική πράξη και ως όργανο της πολιτικής μέσα από τη σύνθεση της της υψηλής ποίηση δύο αρχαίων τραγωδιών: «Επτά επί Θήβας» του Αισχύλου και «Αντιγόνη» του Σοφοκλή. Στην παράσταση, ξεκινώντας από τις ρίζες του μύθου των Λαβδακιδών, ακολουθούμε την πορεία του εμφύλιου αλληλοσκοτωμού ανάμεσα στον πατέρα και τον γιο, Λάιο και Οιδίποδα, αλλά και στα αδέλφια Ετεοκλή και Πολυνείκη και, τέλος, στον θάνατο της Αντιγόνης. Μύθος, μνήμη, χρόνος. Πόλεμος. Αίμα. Αίμα εμφύλιο. Η περφόρμανς συνδυάζεται με υποβλητική μουσική (με τον Χάρη Δήμο να παίζει ζωντανά κλαρινέτο) που λειτουργεί περισσότερο ως αυτόνομο μουσικό έργο. Λέξεις, ήχοι, εικόνες συνθέτουν μια μοναδική θεατρική-μουσική εμπειρία.
