© Ryan Pfluger
Γίνεται να απασχολείς την αθηναϊκή επικαιρότητα ως σημαντικό συναυλιακό ραντεβού, σχεδόν μια εικοσαετία από την τελευταία σου μαζική επιτυχία στο διεθνές στερέωμα και 8 χρόνια από τότε που κυκλοφόρησες δίσκο με καινούριο υλικό; Σε άλλη περίπτωση, παρεκτός και μιλούσαμε για κάποιο φύσει underground όνομα, όλο αυτό θα ήταν τυλιγμένο σε μία ακόμα από τις γνωστές υπερβολές των δελτίων Τύπου. Για την Peaches, όμως, τέτοια πράγματα δεν ισχύουν.
Με τη δράση της να μην περιορίζεται στο τραγούδι, αλλά να εκτείνεται και στο σινεμά, στο θέατρο, στις εκδόσεις ή στα εικαστικά, η γραμμική αντιμετώπιση του χρόνου είναι άνευ σημασίας, αφού όλο και με κάτι καταπιάνεται κάθε φορά. Επιπλέον, το αποτύπωμα που άφησε η μουσική της ενασχόληση δεν έχει θαμπώσει, αφού τόσο τα εκρηκτικά της σόου, όσο και η γενικότερη αμφισβήτηση που επέδειξε απέναντι στο status quo των ποπ πραγμάτων στο μεταίχμιο του 20ού και του 21ου αιώνα, παραμένουν ζωντανά: η Peaches κι αν άνοιξε δρόμους για την queer έκφραση, δηλαδή, καιρό πριν γίνει της μόδας αυτή η συζήτηση.
Τα μουσικά, πάντως, δείχνουν να την απασχολούν ξανά, με ανανεωμένη ένταση, μετά τη θεατρική της περιπέτεια στα Εφτά Θανάσιμα Αμαρτήματα του Μπέρτολντ Μπρεχτ ή την έκθεση Whose Jizz Is This? (αμφότερα μέσα στο 2019). Η επάνοδος του παλιού της τραγουδιού "Boys Wanna Be Her", δηλαδή –που ακούστηκε πέρυσι στους τίτλους τέλους του κατασκοπευτικού θρίλερ "The 355"– δείχνει να προοικονομεί ένα καινούριο άλμπουμ. Παράλληλα, τα εορταστικά σχέδια για τα 20 χρόνια από τον καθοριστικό δίσκο "The Teaches Of Peaches" (2000), τα οποία σαμπόταρε αρχικά η επέλαση του κορωνοϊού, τέθηκαν τελικά σε ισχύ. Βάζοντας, έτσι, την Καναδέζα performer σε τροχιά μιας νέας παγκόσμιας περιοδείας, η οποία κάνει τώρα στάση και στην Αθήνα (Σάββατο 9/12, στο "Fuzz").
To "The Teaches Of Peaches", εντωμεταξύ, θυμίζει γιατί η Peaches και η Alanis Morissette έχουν χρεωθεί με τις μεγαλύτερες μεταμορφώσεις μουσικού ύφους στην καναδική βιομηχανία: όπως η δεύτερη πέρασε δηλαδή στο alternative rock των 1990s ύστερα από δύο dance pop δίσκους, έτσι και η κατά κόσμον Merrill Nisker αναγεννήθηκε σε Peaches στα '00s, αφήνοντας πίσω το ντεμπούτο της "Fancypants Hoodlum" (1995). Στην περίπτωσή της, μάλιστα, δεν ήταν απλά ότι ανατοποθετούσε τις καλλιτεχνικές της ανησυχίες πάνω από ένα Roland συνθεσάιζερ, γιατί, παράλληλα, ξόρκιζε και μια μαύρη περίοδο, όπου αντιμετώπισε τον καρκίνο, μα κι έναν επώδυνο χωρισμό.
Συνδυάζοντας τη νέα της αγάπη για τα synths με μια ανυπόκριτα punk προσέγγιση που έμοιαζε να κατάγεται από το riot grrrl κίνημα, το "The Teaches Of Peaches" κατηγοριοποιήθηκε μεν στο μοδάτα εφήμερο electroclash, μα έμεινε αξέχαστο σαν άκουσμα σε όσους το πρόσεξαν. Μπορεί εμπορικά να μην τα πήγε πολύ καλά και να σώθηκε κάπως ετεροχρονισμένα από την επιτυχία του "Set It Off" στη Βρετανία (#36), όμως οι εναρκτήριοι στίχοι "Suckin' on my titties like you wanted me/Callin' me, all the time, like Blondie" έκαναν τεράστια εντύπωση, αναγορεύοντας το "Fuck The Pain Away" σε ένα από τα χαρακτηριστικότερα τραγούδια του αιώνα που μόλις ξεκινούσε –κι ας μη σταδιοδρόμησε ποτέ ως single. Δεν είναι τυχαίο ότι, ακόμα και σήμερα, παραμένει το δημοφιλέστερο κομμάτι της Peaches σε επίπεδο Spotify, όπου μετρά πάνω από 30 εκατομμύρια plays.
Κοιτώντας πίσω, η Peaches δεν έχει αυταπάτες, για την παραγωγή π.χ., που μπορούσε να έχει και υψηλότερα στάνταρ, ή για το queerness των τραγουδιών, το οποίο γινόταν να προκαλέσει περισσότερο τα μέτρα και σταθμά εκείνων των καιρών –πράγμα που ναι μεν πέτυχε και το "Fuck The Pain Away" και το "Lovertits", αλλά η ίδια θεωρεί ότι έπραξε πιο ολοκληρωμένα στο επόμενο άλμπουμ της "Fatherfucker" (2003). Εκεί, άλλωστε, γνώρισε την πρώτη γεύση μαζικής επιτυχίας, εκεί συνεργάστηκε με τον Iggy Pop για το "Kick It", εκεί ξεδιπλώθηκαν καλύτερα οι ευκαιρίες για τις εκρηκτικές ζωντανές εμφανίσεις που πλέον θεωρούμε ως σήμα κατατεθέν της.
Τα θεμέλια, πάντως, βρίσκονταν σε εκείνα τα Teaches. "Όταν σκέφτομαι τα πράγματα που έλεγα τότε, σε μια εποχή στην οποία δεν λέγονταν, αλλά και τους τρόπους που οι άνθρωποι προσέγγιζαν τη σεξουαλικότητά τους και την ταυτότητά τους μέσω της μουσικής, θεωρώ ότι ήταν μια πραγματικά μαγική στιγμή", δήλωσε φέτος το καλοκαίρι, μιλώντας στον Damien Cummings. Και υπογράμμισε το γεγονός ότι ήθελε να φτιάξει έναν δίσκο ο οποίος θα εξερευνούσε το queer σαν τελετουργία, θα προκαλούσε το status quo των pop πραγμάτων της εποχής και θα δημιουργούσε μια προσωπική γλώσσα, μέσω της οποίας θα αισθανόταν και η ίδια καλά με τη σεξουαλικότητά της. Ακόμα κι αν δεν στέκουν όλα τα τραγούδια στο ίδιο επίπεδο έμπνευσης, ακόμα κι αν η πάροδος του χρόνου έβγαλε νοκ άουτ ορισμένα, ποιος μπορεί αλήθεια να πει ότι δεν πέτυχε διάνα σε όλους αυτούς τους στόχους;
Το "The Teaches Of Peaches" γέννησε μια περσόνα και μια γλώσσα έκφρασης που άσκησαν σημαντική επίδραση στην ταυτοτική εξωστρέφεια που διακρίνει το πιο ανήσυχο mainstream των ημερών μας. Δικαίως εορτάζεται, λοιπόν, με επετειακή περιοδεία –πόσο μάλλον αν, χάρη σε αυτήν, δίνεται η ευκαιρία να ξαναδούμε την Peaches στην Αθήνα, μετά από αρκετό καιρό. Ποιος ξεχνά, άλλωστε, τη συναυλία της στο Synch Festival του 2010, όταν περπάτησε πάνω στον κόσμο λέγοντας "γιατί αν ο Ιησούς μπορεί να περπατήσει στο νερό, η Peaches μπορεί να περπατήσει πάνω σας. Αθήνα, μη με ρίξεις!"; Ή την εμφάνισή της στο Plisskën Festival του 2012, όπου προξένησε αλλεπάλληλα κύματα ενθουσιασμού, σφίγγοντας χέρια στις μπροστινές σειρές και λέγοντας συνθήματα κατά της Χρυσής Αυγής;
