Σφηνωμένος στην κίνηση του αθηναϊκού κέντρου, μια καθημερινή μεσημέρι, ελάχιστα πρόσεχα το ράδιο που έπαιζε στο ταξί όπου βρισκόμουν, καθώς ήμουν βυθισμένος σε σκέψεις. Μέχρι που, ξάφνου, το αφτί μου πρόσεξε μια στρογγυλή μελωδία, μια οικεία φωνή κι ένα πολύ γνώριμο ρεφρέν. "O Bryan Adams", είπα από μέσα μου –αναγνωρίζοντας, συνάμα, την επιτυχία του "Heaven", από το μακρινό 1985. Το οποίο τον έστειλε, αναπάντεχα, στο νούμερο 1 της Αμερικής, όπου έμελλε κατόπιν να βρεθεί άλλες τρεις φορές, στη διάρκεια μιας καριέρας 45 ετών: τόσα μετράμε από το 1978, όταν άφησε πίσω του τις εφηβικές, glam περιπέτειες με τους Sweeney Todd, κάνοντας την πρώτη του σόλο εμφάνιση με ένα ξεχασμένο single σε ρυθμούς ...disco, ονόματι "Let Me Take You Dancing".
Σε παλιότερα χρόνια, βέβαια, ήταν σχεδόν απαγορευτικό να πεις καλή κουβέντα για τον Καναδό τραγουδοποιό, εάν ήθελες να σε πάρει στα σοβαρά το σινάφι της rock δημοσιογραφίας. Οι κριτικοί, άλλωστε, ποτέ δεν αγάπησαν τον Bryan Adams, στον οποίον έβλεπαν έναν καλλιτέχνη μονοδιάστατο, χωρίς διάθεση για δημιουργικές περιπέτειες, αρκούμενο σε έναν αισθητικά αφόρητο μέσο όρο, με ευκολία διείσδυσης στα μαζικά ακροατήρια. Δεν είχαν πάντα άδικο· αλλά δεν είχαν και πάντα δίκιο.
Είναι αλήθεια, δηλαδή, ότι ο Καναδός rocker ουδέποτε νοιάστηκε να αγγίξει τον πήχη άλλων συμπατριωτών του, π.χ. του Leonard Cohen, του Neil Young ή της Joni Mitchell. Κατά καιρούς, μάλιστα, μπορεί να υπήρξε έως και προκλητικά γλυκανάλατος, ποντάροντας σε απλοϊκό και μελιστάλαχτο υλικό, στο οποίο εντούτοις υποκλίθηκε το mainstream, αναγορεύοντάς τον σε παγκόσμιο σταρ πρώτου μεγέθους, με πωλήσεις της τάξης των εκατό εκατομμυρίων αντιτύπων. Ποιος ξεχνάει, άλλωστε, την τεράστια επιτυχία του "(Everything I Do) I Do It For You" (1991), που συγκλόνισε τη μεταβατική έναρξη της δεκαετίας του 1990, μένοντας επί 16 συνεχείς εβδομάδες στο νούμερο 1 της Βρετανίας; Ή μπαλάντες-επιγόνους αυτού σαν την "All For Love" συνεργασία με τον Sting και τον Rod Stewart (1993), το "Please Forgive Me" (1993) ή το "Have You Ever Really Loved A Woman?" (1995), που επιβλήθηκαν εξίσου εύκολα στα απανταχού charts;
Όμως ο Bryan Adams δεν ήταν μόνο αυτά. Το ελληνικό ραδιόφωνο, για παράδειγμα, τον είχε ήδη αγαπήσει χάρη σε σαφώς πιο αξιοσημείωτα τραγούδια σαν το προαναφερθέν "Heaven", το "Run To You" (1984) και, πάνω απ' όλα, το "Summer Of '69" (1985). Όλα τους χαρακτηριστικά δείγματα μιας δημιουργικής συνεργασίας με τον επαγγελματία συνθέτη, στιχουργό, ενορχηστρωτή και ενίοτε παραγωγό Jim Vallance, που είχε κι εκείνος παρελθόν στην καναδική rock σκηνή ως ντράμερ, κάποτε, των Prism.
Και είναι κυρίως το "Summer Of '69" που, σε πείσμα της ξινής rock κριτικής, παίζεται και ξαναπαίζεται στα ερτζιανά μας ενώ κυλούν οι δεκαετίες, ως αειθαλές δείγμα ενός καθημερινού, ανέμελου, ανυπόκριτα μικροαστικού και διόλου "καταραμένου" rock 'n' roll –φαντάζoντας, πια, ως soundtrack μιας χαμένης νιότης για όσους βρίσκονται λίγο πριν/λίγο μετά τα 45 (ειδικά ο εμφατικός στίχος "those were the best days of my life"). Άσχετα, τώρα, με το νόημα που είχε ή δεν είχε το τραγούδι, αφού κατά καιρούς το 69 ιδώθηκε και ως σεξουαλική αναφορά, μα και ως επίκληση μιας θρυλικής rock εποχής, την οποία ο Adams ήταν πολύ μικρός για να έχει βιώσει από πρώτο χέρι.
Κάθε που ακούγεται, λοιπόν, εκείνο το Καλοκαίρι του '69 μοιάζει λες και είναι ατέρμονο. Και κάτι ανάλογο συμβαίνει με τις πιο αγαπημένες νεανικές μνήμες που κουβαλά ένα μεγάλο κομμάτι του μουσικόφιλου κόσμου της χώρας μας. Και όχι μόνο, αφού έτσι θυμούνται τον Bryan Adams και αλλού στον κόσμο: ως "τραγουδιστή του Summer Of '69" τον χαιρέτισε φέτος και ο Τύπος στο Τέξας, ας πούμε, γράφοντας για την πρώτη του συναυλία στο Hidalgo.
Επιπλέον, αυτή η εποχή του Bryan Adams έδωσε κι ένα ωραίο, ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ ("Live! Live! Live!", 1988), το οποίο ποτέ δεν εκτιμήθηκε όσο του άξιζε. Εκτός, ίσως, από όσους βίωσαν την ενέργεια εκείνων των εμφανίσεών του και από κοντά, αφού ήταν τότε, στις 30 Μαΐου 1988, που έπαιξε για πρώτη φορά και στην Ελλάδα –στο Γήπεδο της Ριζούπολης. Προς τιμήν του, επίσης, το γενικώς συντηρητικό και δυσκίνητο ραδιόφωνό μας πρόσεξε κι άλλα συμπαθή του τραγούδια μέσα στα χρόνια, λ.χ. το ντουέτο με την Tina Turner "It's Only Love" (1985), το "Can't Stop This Thing We Started" (1991), το "Cloud Number Nine" (1999) ή τις ποπ συνεργασίες του με τη Melanie C των Spice Girls ("When You're Gone", 1998), αλλά και με τους Chicane ("Don't Give Up", 2000).
Κάπως έτσι, οι δεσμοί του Καναδού τραγουδοποιού με το εγχώριο κοινό παρέμειναν κραταιοί. Τους επισφράγισε, έπειτα, η απίθανη φόρμα του στη συναυλία που έδωσε στα μέρη μας τον Νοέμβρη του 2019, η οποία δίνει τώρα τη σκυτάλη στις επικείμενες βραδιές του στην Αθήνα (Τρίτη 5/12, στο Κλειστό Γήπεδο Μπάσκετ του Ο.Α.Κ.Α.) και στη Θεσσαλονίκη (Πέμπτη 7/12, στο PAOK Sports Arena). Οι οποίες εντάσσονται στην παγκόσμια περιοδεία για το πιο πρόσφατο άλμπουμ του "So Happy It Hurts" (2022), που επιβεβαίωσε ότι η δημοτικότητά του στη Βρετανία και στην κεντρική Ευρώπη παραμένει μεγάλη.
Διαβάστε Επίσης
