© Θάνος Λαΐνας
Συναυλία με λίγο από παράσταση; Ή βραδιά τύπου "αυλαία, φώτα και πάμε" κοσμημένη με τραγούδια, σκετσάκια και διαλόγους; Τα όσα παρουσίασαν οι Σκιαδαρέσες στο "Faliro Summer Τheater", κάτω από την αλαφροσυννεφιασμένη Πανσέληνο του Καλαμποκιού, διατήρησαν μια αμφίπλευρη συμμετρία: συχνά, δηλαδή, ένιωθες να πηγαίνεις από το ένα στο άλλο. Όμως αυτή η ρευστότητα δεν ξένιζε. Αντιθέτως, έμοιαζε σχεδόν φυσική, ταιριάζοντας γάντι σε ένα δίδυμο που έτσι ακριβώς μας πρωτογοήτευσε πριν 3 περίπου χρόνια –έχοντας το ένα πόδι στην τραγουδοποιία και το άλλο στην υποκριτική.
Κανονικά, τώρα, 3 χρόνια είναι πολύ λίγα. Αρκετούς από τους καλλιτέχνες που φτάσαμε να θεωρούμε μεγάλους, αν είχαμε κρίνει με βάση την πρώτη τους τριετία και μόνο, το πιθανότερο είναι ότι θα τους θυμόμασταν ως υποσημειώσεις. Όμως 3 χρόνια + ίντερνετ είναι πολλά. Λίγο να σου φύγει το ένα ή να σου ξηλωθεί κάπου το άλλο στη Διάσταση του Viral και πάει, έγινες πασέ. Μα η Νίκη και η Όλγα Σκιαδαρέση αντέχουν. Δείχνει ήδη κλισέ να λέμε για τη φρεσκάδα τους, μα είναι αυτό ακριβώς το αποτύπωμα που άφησαν στο Φάληρο, για ακόμα μία φορά. Κόντρα, μάλιστα, στα διάφορα θεματάκια που είχε, στην πράξη, η καινούρια τους παράσταση.
Ούτε γέμισε το "Faliro Summer Τheater", ούτε άδειο ήταν. Προσέλευση σαφώς ικανοποιητική, αφού το γκελ που έχουν κάνει οι Σκιαδαρέσες παραμένει στη σφαίρα του εναλλακτικού. Μπορεί, δηλαδή, να συσπειρώνουν διάφορες ηλικίες (με σαφώς κυρίαρχες τις νεότερες), μπορεί να τραβάνε ακροατές και από το έντεχνο και από όσους ακούν κατά βάση ξένη pop/rock μουσική, όμως δεν έχουν περάσει στη διάσταση της μαζικότητας. Ως πιο σημαντικό από όλα, πάντως, κρίνεται ότι το κοινό αυτό είναι και πιστό και ενημερωμένο. Ειδικά το μικρό πλήθος των νέων αγοριών και κοριτσιών που στάθηκε όρθιο μπροστά στη σκηνή –απορώντας για τους αρχαιοελληνικούς κίονες και τις αψίδες που έβλεπε εκεί– το οποίο πήρε άμεσα φωτιά, με το που βγήκαν κι έπαιξαν το "Τραγούδι Του Βαγγέλη".
Με το φινάλε του, κατόπιν, εξηγήθηκε πλήρως το αρχαίο σκηνικό, όπως κι εκείνο το σιντριβάνι με την πελώρια "Do Not Touch" ταμπέλα. Η ιστορία (της νέας παράστασης) έγραψε ότι οι Σκιαδαρέσες έπεσαν νεκρές στο σανίδι, από ηλεκτροπληξία. Σειρήνες, μπλε φώτα, η γνωστή ταινία που τοποθετεί η αστυνομία όταν διερευνά θανάτους, βίντεο με αναμνηστικές φωτογραφίες από μια ευτυχισμένη ύπαρξη που κόπηκε πρόωρα, με soundtrack το "Είναι Στιγμές" του Αντώνη Ρέμου. Αλλά δεν ήταν το τέλος, καθώς τις περίμενε η επόμενη ζωή: ξύπνησαν λοιπόν ντυμένες στα λευκά, στον Παράδεισο, όπου τις υποδέχτηκε άγγελος-ξεναγός με όλα τα αξεσουάρ της εκεί γραφειοκρατίας. "Είστε θεάρες!" φώναζε ο κόσμος από τις πρώτες σειρές, πριν ξαναπιάσουν τα μικρόφωνα για να πουν το "Δεν Μπλέκεις".
Τώρα, όπως ήδη μισοειπώθηκε, η παράσταση αυτή με τις Σκιαδαρέσες στον Παράδεισο δεν κύλησε δίχως ζητήματα. Όχι ότι έλειψε η αυθεντική πλάκα ή μερικές αληθινά εύστοχες ατάκες –κυρίως στη διάδραση των δύο αδελφών με τον Τάσο Κονταράτο, ο οποίος έπαιξε τον άγγελο. Το σύνολο, όμως, κάπου "κούναγε", παρά την αμέριστη στήριξη την οποία βρήκε ανάμεσα σε ένα κοινό που μπορεί να ήταν υποψιασμένο, μα φάνηκε κι έτοιμο να γελάσει εύκολα, με οτιδήποτε έβλεπε να ρέπει προς το κωμικό. Ίσως λόγω μιας παγιωμένης εκτίμησης στο ανυπόκριτα χειροποίητο στυλ του διδύμου;
Ήταν σίγουρο, ας πούμε, ότι οι Σκιαδαρέσες δεν θα αργούσαν να πλήξουν σε έναν τέτοιον Παράδεισο, φτιαγμένο να θυμίζει αποστειρωμένο resort. Αλλά το πώς κινήθηκαν μετά τη διαπίστωση αυτή, αφέθηκε σε ένα ραχατλίκι χωρίς ισχυρές ραφές και δυναμικές ιδέες, να κουβαληθεί με μια επιτηδευμένη ανεμελιά ή με φάσεις στηριγμένες σε μια διάχυτη παιδικότητα. Από εκείνες που μπορεί όντως να διαδραματίζονται μεταξύ δύο αγαπημένων αδελφών, δίνοντας καλή πάσα για ένα σκετσάκι στο YouTube ή στο TikTok, μα αποβαίνουν φτωχές για συναυλιακές περιστάσεις που ζητούν το κάτι παραπάνω. Κρίνεται μεν ευρηματικό που ο Κονταράτος εμφανίστηκε σε ένα σημείο με μαύρα φτερά, ως Λούσιφερ Μόρνινγκσταρ –αναφορά σε μια τηλεοπτική σειρά που φάνηκε από τις έντονες ιαχές πόσο έχει αγαπηθεί. Όμως τα όσα είπε κι έκανε από εκεί και πέρα στην αλληλεπίδρασή του με τις Σκιαδαρέσες ούτε εύστοχα ήταν, ούτε είχαν πραγματική επαφή με το ύφος και τον απαράμιλλο τρόπο με τον οποίον έπαιξε τον Διάβολο o Tom Ellis.
Όπως συνέβη λοιπόν και προ τριετίας στις οθόνες μας, έτσι και στη live εμπειρία ήταν με τα τραγούδια τους που κέρδισαν οι Σκιαδαρέσες. Τότε είχαν παραστάτη τον Στάμο Σέμση, τώρα τις πλαισίωσαν το καίριο μπάσο του Κώστα Παρίσση και η ωραία κιθάρα του Φάνη Ζαχόπουλου, ο οποίος συμμετείχε και στο ερμηνευτικό κομμάτι: τραγούδησε κεφάτα μαζί τους στο πολυαναμενόμενο από το κοινό "Δεν Θέλω Να Φύγεις", καταχειροκροτήθηκε όμως και όταν πήρε τα ηνία για μια old school διασκευή στο "Νύχτα Καταστροφής" του Λουκιανού Κηλαηδόνη, με τη Νίκη και την Όλγα να βάζουν μακριά γάντια και φτερωτολευκά μπόα, συνοδεύοντάς τον άριστα στα δεύτερα φωνητικά, σαν ντίβες κάποιου night club της δεκαετίας του 1950.
Φυσικά, εάν ήθελες να προχωρήσεις σε αποδόμηση αυτού που άκουγες, ήταν το μόνο εύκολο. Μπορεί η περίφημη φράση του Οδυσσέα Ελύτη για την ελιά, το αμπέλι και το καράβι που απομένουν εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα να χωράει συζήτηση για την καθολική της ισχύ, αλλά για τις Σκιαδαρέσες δεν υπήρχε καμία αμφιβολία, έτσι όπως τις έβλεπες πάνω στη σκηνή: όλα ηχούν βασικά ως ένα indie folk στυλ αμερικάνικης κοπής, το οποίο μπορεί κάλλιστα να αναχθεί στη μήτρα της Joni Mitchell και να φτάσει στην Angel Olsen, στη Marissa Nadler, και στο όλον, γενικότερα, ενός επίκαιρου πλήθους alternative κοριτσιών με κιθάρες που τραγουδούν/διηγούνται τις έγνοιες και τις λύπες τους από τον ρου της ζωής. Εδώ εδράζεται, άλλωστε, η απήχηση που έχουν βρει σε ανθρώπους με τέτοια ακούσματα.
Περιπτώσεις λοιπόν σαν το "Θάλασσα" ή το "Όλοι Αυτοί Που Πάνε", που έγιναν δεκτές με ενθουσιασμό στο "Faliro Summer Τheater", μπορούν –με μια όχι και τόσο αδικαιολόγητη αυστηρότητα– να υποβαθμιστούν σε τυπικά indie folk στιγμιότυπα με ελληνικό στίχο και λιγότερο ερμηνευτικό νιαούρισμα. Όμως, αν πας να διαβείς αυτό το ναι μεν/αλλά μονοπάτι, θα καταλήξεις να φας μια ηχηρή ξανάστροφη, σαν εκείνες τις οποίες τρώει ο Ρόμπιν από τον Μπάτμαν στα γνωστά memes των μέσων κοινωνικής δικτύωσης: οι Σκιαδαρέσες δεν ανάγονται στο πηλίκο των όσων τις αποτελούν, ούτε και εξηγούνται με τέτοιες ξεκομμένες αναλύσεις.
Αντιθέτως, όπως ωραία το έχει θέσει η Χριστίνα Κουτρουλού, η ουσία αυτού που κάνουν εντοπίζεται στην ικανότητά τους να υπερβαίνουν τις απλές, (πιθανότατα) μονότονες συγχορδίες και να γίνονται οι ίδιες το κομμάτι. Με έναν τρόπο εντελώς καθημερινό και ανεπιτήδευτο –όπως πιστοποίησε η συναυλιακή εμπειρία σε περιπτώσεις σαν το "Τόσα Αγόρια" ή το "Καριμπού"– που εμπεριέχει και τις υποκριτικές τους καταβολές, αφού πολλές φορές δείχνουν να κινούνται, όπως έγραψε η Κουτρουλού στο MiC, με "τη σπιρτάδα και την ορμή ηρωίδων της Věra Chytilová". Από εκεί και πέρα, λοιπόν, τα όποια DIY μαθήματα άντλησαν από τα indie ακούσματά τους λειτουργούν όχι μόνο ως όχημα και βάση, μα και ως προστιθέμενη αξία. Και το ίδιο συμβαίνει και με τον αφοπλιστικό τρόπο χρήσης της βωμολοχίας, που μπλέκεται συχνά με το χιούμορ με το οποίο εξιστορούν τις ερωτικοσεξουαλικές περιπέτειες των σημερινών 20άρηδων της διπλανής πόρτας.
Το τι έγινε, ας πούμε, όταν είπαν το "Τραγούδι Του Μαλάκα" και την "Ισόβια Μουνάρα", η φλόγα του πλήθους που βροντοφώναξε μαζί τους εν χορώ τους στίχους "Είπε ο Θεός "Φως Γεννηθήτω/Μ' έκανε μουνάρα, μουνάρα και πλήττω", δεν περιγράφεται εύκολα σε ένα microsoft word. Ούτε εξηγείται δίχως ορισμένες βαθύτερες σκέψεις για το πώς κάνουν το ό,τι κάνουν και με τι έρχεται να κουμπώσει αυτό –όχι μόνο με τη διεθνή όψη των καταβολών τους, αλλά και με ό,τι δείχνει να λαμβάνει τη σκυτάλη από το υπάρχον ελληνικό τραγούδι. Εξηγώντας, έτσι, το κοινό που έρχεται κοντά τους από εκεί.
Οι Σκιαδαρέσες, δηλαδή, ατενίζουν την ερωτική επιθυμία και τα σεξουαλικά μπουρδουκλώματα από μια ξεκάθαρα γυναικεία πλευρά, προβάλλοντας ως κορίτσια που βρίσκονται στην αντίθετη πλευρά των όσων σκιαγραφεί λ.χ. η Αγγελική Ηλιάδη στο "Κάτι Άντρες Παιδιά", για να βάλουμε μια οπτική σύγχρονης λαϊκότητας στην όλη συζήτηση: ούτε θα τα συγχωρήσουν όλα, ούτε θα κρυφτούν πίσω από δικαιολογίες, ούτε θα καταλήξουν δορυφορικές υπάρξεις του κάθε αρσενικού που έχει μάθει ότι ο κόσμος αυτός του ανήκει.
Αντιθέτως, θα αφήσουν πίσω τον όποιον τέτοιον άντρα, θα πάνε παρακάτω με χιούμορ και θα χαρούν τη ζωή με τους δικούς τους όρους, εμφορούμενες από ένα πνεύμα κληροδοτημένο (άμεσα ή πιο έμμεσα) από τις ηρωίδες της Μαριανίνας Κριεζή, της Αρλέτας, της Μελίνας Τανάγρη και της Ευσταθίας. Γι' αυτό και η όποια παράσταση πλαισιώνει κάθε φορά τα τραγούδια τους, ακόμα κι αν δεν είναι σε όλα της επιτυχημένη, παραμένει, για την ώρα, δευτερεύουσα συνισταμένη μπροστά στη δύναμη του υλικού τους και στον σταθερά "σπιτικό" τρόπο με τον οποίον μπορούν και το επικοινωνούν.
Διαβάστε Επίσης
