Ήταν άραγε οι Kraftwerk που έπαιξαν τόσο καλά; Ήταν το "κάτω από την Ακρόπολη" σκηνικό του Ηρωδείου, το οποίο σαν να τους ταίριαξε περισσότερο από τα γήπεδα όπου τους είχαμε δει το 2018 και το 2005; Ή ήταν η διάθεση του κοινού, που έβγαλε σχεδόν sold out τον χώρο και ήρθε μπριζωμένο κι έτοιμο να τους απολαύσει στο έπακρο;
Η "αλήθεια" της βραδιάς μάλλον χρωστάει κάτι σε όλες αυτές τις παραμέτρους, έστω και με την παραδοχή ότι είναι δύσκολο να δεις την ομάδα του Ralf Hütter να μην παίζει καλά: τα γνωστά κλισέ για την ακρίβεια και την αξιοπιστία των Γερμανών δείχνουν απολύτως αληθινά στην περίπτωσή τους. Από την άλλη, ήταν τόσο διαπεραστική η ενθουσιώδης ιαχή των σχεδόν 5.000 ψυχών του Ηρωδείου μόλις είδαν την τετράδα να λαμβάνει θέσεις πίσω από τις επί σκηνής κονσόλες, ώστε δεν γινόταν να μη σκεφτείς ότι οι Kraftwerk την είχαν κερδίσει την παρτίδα, ήδη πριν ριχτούν στο "Numbers".
Κάπως έτσι άρχισε μία συναυλία που έμελλε να αποδειχθεί μία από τις ωραιότερες και πιο μεστές του φετινού καλοκαιριού: με τα αρχαία μάρμαρα του Ηρωδείου να χάνονται θαρρείς κάτω από ένα πυκνό, πράσινο πέπλο αριθμών, χρώμα που εμπότισε και τις κονσόλες των Kraftwerk, αλλά και τις στολές-πλέγμα με τις οποίες εμφανίστηκαν. Η δε παλέτα της βραδιάς θα είχε και τα κίτρινά της και τα κόκκινά της και τα λευκά της και τα γαλαζωπά της. Όλα προσεγμένα, ως πινελιές ενός σόου που σε έναν άλλον χώρο θα μπορούσε να λάβει και σωματικές διαστάσεις, μα ήταν δομημένο ώστε πρωτίστως να "χορεύει" τον εγκέφαλό σου, μαζί με τις οπτικοακουστικές σου αισθήσεις, ποντάροντας στην αποστασιοποίηση.
Υπό τους ήχους των "Computerworld" και "It's More Fun To Compute", στη συνέχεια, ο (76άχρονος, πια) Hütter και οι συνοδοιπόροι του –o Henning Schmitz, o Falk Grieffenhagen και ο Georg Bongartz, που δείχνει να έχει αντικαταστήσει τον Fritz Hilpert– έμοιαζαν με φιγούρες βγαλμένες από το ορίτζιναλ Σταρ Τρεκ του Σποκ και του κάπτεν Κερκ. Παλαιές μα και αέναεες, συνάμα, έτοιμες να σε διακτινίσουν σε έναν κόσμο ηλεκτρονικών μελωδιών που μπορεί να μετρούν 53 χρόνια ζωής, μα ακόμα ακούγονται λες κι έρχονται από ένα μέλλον δίχως σύνορα ανάμεσα στην Τέχνη και στην Τεχνολογία. Ο ιπτάμενος δίσκος που φάνηκε να προσγειώνεται στο Ηρώδειο κατά τη διάρκεια του "Spacelab", μέσα σε κραυγές ενθουσιασμού, ήταν σαν να κλείνει το μάτι σε όσους από μας τους παρακολουθήσαμε ρίχνοντάς το σε στοχασμούς επιστημονικής φαντασίας.
Φυσικά, δεν είμαστε πια το κοινό του 2005: η αποστασιοποίηση που επιδιώκουν οι Kraftwerk μπορεί να δουλέψει εν μέρει και εναντίον τους, αν αρχίσεις δηλαδή να σκέφτεσαι ότι η μπάντα που οραματίστηκε μια τέτοια μουσική μισό αιώνα πριν, πλέον χρειάζεται να φρεσκάρει ηχητικώς ορισμένα κομμάτια (π.χ. το "Airwaves"), αλλά και να βγαίνει να παίξει με προβολές, στοχεύοντας σε μια πολυμεσική παράσταση ταμάμ με καιρούς στους οποίους οι περισσότεροι σπεύδουν να φωτογραφήσουν ή να βιντεοσκοπήσουν, ώστε να τροφοδοτήσουν ύστερα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με "εμπειρίες". Το παρόν, δηλαδή, σαν να έριξε τελικά το βάρος του στο άχρονο των κομματιών τους. Και στο Ηρώδειο το είδαμε σαφώς αυτό, αφού πολύς κόσμος αγνόησε επιδεικτικά και τις απαγορεύσεις και τις ταξιθέτριες, όντας αποφασισμένος να τραβήξει κάτι με χρώμα ή με εντυπωσιακά γραφικά, ώστε να το κάνει story.
Παρ' όλα αυτά, η μουσική των Kraftwerk εξακολουθεί να επιβάλλεται σε κάθε τέτοια παράμετρο. Και στο Ηρώδειο είχε σύμμαχο τον άψογο ήχο, μα και το ίδιο το περιβάλλον του αρχαίου θεάτρου και της φωτισμένης Ακρόπολης από πάνω, που βοήθησαν ώστε η μπάντα να παίξει τα δικά της παίγνια με το παρελθόν και το μέλλον, καθώς ακουγόταν το "The Man-Machine", το "Autobahn", αλλά και το "Electric Café", που δεν το έλεγαν συνήθως στις περιοδείες των τελευταίων ετών. Ο κόσμος υποδεχόταν κάθε επιλογή με θερμές αντιδράσεις, ήταν όμως στο "The Model" όπου έγινε χαμός, με τα παλαμάκια να μοιάζουν με κύματα που έσκαγαν στη σκηνή.
Παίξανε φυσικά και το "Tour De France" οι Kraftwerk, σε μια μακροσκελή εκτέλεση, με αρκετά μέρη από τον ομώνυμο δίσκο (1983). Όμως το ζενίθ της συναυλίας σημειώθηκε στα "Radioactivity", "Trans Europe Express" και στην απολαυστική λάιβ εκδοχή του "The Robots". Και τα τρία προξένησαν πανζουρλισμό στο πλήθος, που απάντησε με ηχηρό μπιζάρισμα. Ταυτόχρονα, ήταν και σαν να συνοψίζουν το καλλιτεχνικό όραμα της μπάντας, το οποίο μένει αλώβητο καθώς κυλούν οι δεκαετίες. Ίσως μάλιστα να ενισχύεται κιόλας, αφού το "Radioactivity" παίχτηκε στην εκδοχή που περιλαμβάνει και την αναφορά στη Φουκοσίμα, μαζί φυσικά με τους γιαπωνέζικους στίχους που τραγουδά ο Ralf Hütter.
Δεν ξέρω τώρα αν έτυχε ή αν έγινε σημειολογικώς στοχευμένα, πάντως το οπτικό στοιχείο που χρησιμοποιήθηκε στο "Radioactivity" αμέσως μετά την αναφορά στη Χιροσίμα –καλύπτοντας επιβλητικά τον τοίχο του Ηρωδείου– έφερνε στην παλιά σημαία της Ιαπωνικής Αυτοκρατορίας με τον ανατέλλοντα ήλιο. Μόνο που εδώ, φυσικά, ήταν η πυρηνική ενέργεια που ανέτελλε τρομακτικά, κατά ανάλογα ακτινωτό τρόπο. Πολύ εντυπωσιακά, επίσης, αποτυπώθηκαν στους τοίχους του θεάτρου τα γνωστά, κοκκινοντυμένα ρομπότ των Kraftwerk, χαρίζοντας ένα ακόμα φοβερό στιγμιότυπο που έπαιξε επιτυχώς με τη ρευστή έννοια του χρόνου, ενώνοντας νοερά την αρχαία Ακρόπολη των Αθηνών με την επίκαιρη συζήτηση των ημερών μας για την τεχνητή νοημοσύνη (και με τα όσα μελλοντολογικά φέρνει, αναπόφευκτα).
Οι Kraftwerk θα έκλειναν τη βραδιά με την οικεία, πια, "τελετουργία" με την οποία κάνουν φινάλε. Καθώς η σκυτάλη περνούσε από το "Boing Boom Tschak" στο "Techno Pop" κι έπειτα στο "Music Non Stop", ένας-ένας αποσχιζόταν από τις κονσόλες, αντίκριζε το κοινό, έκανε υπόκλιση και αποχωρούσε μέσα σε επευφημίες. Τελευταίος, φυσικά, έφυγε ο Ralf Hütter, λαμβάνοντας και το θερμότερο χειροκρότημα· δικαίως, αφού μετά τον θάνατο του Florian Schneider (2020) έμεινε μοναδικός εκπρόσωπος της απίστευτης Kling Klang πρωτοπορίας που σκάρωσαν στο Ντίσελντορφ της δεκαετίας του 1970. Η οποία στέκει ακόμα περίφημα, διαθέτοντας και μια σπάνια διαύγεια, που εξακολουθεί και να "φαίνεται", μα και να "ακούγεται" καθώς διανύουμε μια εποχή όπου η ηλεκτρονική μουσική δείχνει να έχει κολλήσει σε μια απογοητευτικά μηρυκαστική φάση.
Διαβάστε Επίσης
