Πώς ξεκίνησε η σχέση σας με την κιθάρα;
Η σχέση μου με την κιθάρα ξεκίνησε το μακρινό 1984 τελείως τυχαία και συμπτωματικά. Η μητέρα μου πρότεινε να γραφτώ σε ένα ωδείο για να μάθω ένα μουσικό όργανο. Πήγαμε μαζί στο Ελληνικό Ωδείο, στο παράρτημα Άνω Νέας Σμύρνης και η διευθύντρια μου πρότεινε να μάθουν ή κλασικό πιάνο ή κιθάρα. Με προέτρεψε μάλιστα στην κλασική κιθάρα γιατί είναι ένα πολυφωνικό όργανο πολύ πλούσιο σε χρώματα αντίστοιχα με το πιάνο. Η κιθάρα βέβαια έχει το πλεονέκτημα ότι μεταφέρεται εύκολα. Οπότε ξεκίνησα τις σπουδές μου στον χώρο.
Υπήρχε από τότε η φιλοδοξία να ακολουθήσετε τη μουσική σαν καριέρα;
Τα πρώτα χρόνια τρία, τέσσερα χρόνια ήμουνα ανεπίδεκτος μαθήσεως. Ήμουν δηλαδή ένα παιδί που δεν μελετούσε καθόλου και δεν είχε δει σοβαρά το όργανο. Αλλά ένα ένστικτο με κράταγε ώστε να συνεχίσω. Όταν τελείωσα το λύκειο γνώρισα τον Νότη Μαυρουδή. Έμαθα ότι δίδασκε στο Ωδείο Αττικής, πάλι στη Νέα Σμύρνη, και μετά από προτροπή της μητέρας μου πήγα στο ωδείο όπου ζήτησε να με ακούσει. Κάτι είδε σ’ εμένα και δέχτηκε να με αναλάβει ως μαθητή του. Ήταν ένας εξαιρετικός δάσκαλος και άλλαξε την πορεία μου τελείως. Ο Μαυρουδής διόρθωσε διάφορα τεχνικά προβλήματα που είχα από το προηγούμενο ωδείο και με έβαλε στον ίσιο δρόμο. Τότε, άρχισα να μελετάω περισσότερο με πάθος, με αγάπη και χαρά για την κιθάρα. Άρχισαν να αποκαλύπτονται οι ομορφιές του οργάνου. Για μένα είναι το κορυφαίο όργανο γιατί έχει τόσα πολλά ηχοχρώματα, δηλαδή είναι ένα πολυφωνικό όργανο με τεράστιες δυνατότητες. Νιώθω πολύ ευλογημένος που εντελώς συμπωματικά ασχολήθηκα με την κιθάρα.
Αργότερα συνεργαστήκατε κι επαγγελματικά με τον Νότη Μαυρουδή…
Ναι, μετά η ζωή τα έφερε έτσι! Το 1995, ο Μαυρουδής μου πρότεινε, βλέποντας ότι είχα μια έφεση στον αυτοσχεδιασμό και στο να παίζω και άλλα είδη μουσικής, να κάνουμε μαζί κάποιες συναυλίες. Πέρα από την κλασική μουσική που ήταν η βάση μου, όπως πρέπει να είναι και για κάθε σπουδαστή, ψαχνόμουν πάντα και με άλλα μουσικά ιδιώματα. Από μικρός μου άρεσε να αυτοσχεδιάζω, να ακούω τραγούδια και να προσπαθώ να τα βγάλω στην κιθάρα. Για μένα τότε ως μικρό παιδί ήταν σπουδαίο φυσικά να παίξω με τον Μαυρουδή. Εξελίχθηκε σε ένα πολύ πετυχημένο ντουέτο κάναμε έναν πολύ μεγάλο αριθμό συναυλιών από το ‘95 ως το 2010 - 15 ολόκληρα χρόνια είμαστε μαζί. Ηχογραφήσαμε τη σειρά "Cafe De L' Art", η οποία είχε πολύ μεγάλη εμπορική επιτυχία.
Στη συνέχεια, πώς αναζητήσατε τη δική σας πορεία στη δισκογραφία;
Περίπου το 2010, όταν ήμουν πλέον 38 ετών, άρχισα να έχω την εσωτερική ανάγκη να κάνω πράγματα πιο προσωπικά. Εκεί κατάλαβα ότι είχε κλείσει αυτός ο κύκλος του ντουέτου Οπότε αναγκαστικά προχώρησα στη δισκογραφία μόνος μου και η αλήθεια είναι ότι μου πήγε πάρα πολύ καλά από τότε κι έκανα πολύ πετυχημένους προσωπικούς δίσκους.
Τους δίσκους σας τους ακούνε και οι φίλοι της κλασικής κιθάρας και οι άνθρωποι που αγαπάνε το καλό ελληνικό τραγούδι. Ποιοι πιστεύετε ότι απαρτίζουν το κοινό σας;
Ποτέ δεν με ενδιέφερε το κοινό μου να είναι άνθρωποι που ακούνε μόνο κλασική μουσική. Γιατί κι εγώ δεν ήμουνα ποτέ ένας άνθρωπος που είχα οποιοδήποτε μουσικό ταμπού: άκουγα από ποπ μέχρι ροκ και από ένα πολύ ωραίο λαϊκό τραγούδι μέχρι Θεοδωράκη και Χατζιδάκι. Δηλαδή είχα πάρα πολλά ακούσματα και πάντα το όνειρό μου ήταν να φέρω την κιθάρα κοντά στο ευρύ κοινό. Αξίζει στην κιθάρα να είναι ένα πολύ δημοφιλές όργανοε. Είναι ένα από τα πρώτα όργανα με διαφορά από πλευράς συμμετοχής μαθητών στα ωδεία. Προσπαθώ πάρα πολύ προς αυτή την κατεύθυνση και το κάνω με μεγάλη αγάπη και μεγάλη χαρά και όχι με κάποια φιλοδοξία. Και αυτό θα ήθελα να συμβουλέψω και τα νέα παιδιά που ασχολούνται με τη μουσική. Ποτέ δεν κινήθηκα με βάση την ανάγκη να γίνω διάσημoς ή να βγάλω χρήματα. Ανέκαθεν με αυτό που με παρακινούσε ήταν αγάπη μου για τη μουσική. Όλα τα υπόλοιπα έρχονται από μόνα τους
Μέσα στα χρόνια κάνατε μια σειρά από πολύ αξιόλογες συνεργασίες που "άνοιξαν" τον δρόμο για τους δίσκους σας να ακουστούν από ένα ακόμη πιο ευρύ κοινό. Ξεχωρίζετε κάποιες από αυτές;
Κάθε μία από αυτές τις συνεργασίες που έχω κάνει τα τελευταία χρόνια είναι πολύ ξεχωριστή για μένα. Φυσικά ξεχωρίζω τη συνεργασία μου με τον σπουδαίο Λαυρέντη Μαχαιρίτσα που ήμασταν και πολύ καλοί φίλοι. Ήταν ένας πολύ μεγάλος καλλιτέχνης. Έφυγε νωρίς από τη ζωή, αλλά άφησε τεράστιο έργο πίσω του. Πολύ ιδιαίτερη ήταν και η σύμπραξη μου με τον Σταμάτη Κραουνάκη, στην παράσταση "Μυστική Συνάντηση". Ξεχωρίζω ίσως και περισσότερο από κάθε άλλη συνεργασία την τωρινή μου συνεργασία με τον Χρήστο Θηβαίο.
Ποτέ γνωριστήκατε αρχικά με τον Θηβαίο;
Γνωριστήκαμε το 1997, με αφορμή το σίριαλ "Μεγάλος Θυμός". Τη μουσική της σειράς είχε γράψει ο Βασίλης Δημητρίου κι εγώ έπαιζα κιθάρα σε αυτό το πολύ αγαπημένο κομμάτι, το "Πόσο πολύ σ’ αγάπησα", που έχει ερμηνεύσει εξαιρετικά ο Χρήστος. Η γνωριμία μας έγινε στο στούντιο. Του άρεσε πολύ ο ιδιαίτερος ρυθμός που έβαλα στο τραγούδι, που αρχικά ο Δημητρίου το είχε φέρει σαν ένα πιανιστικό κομμάτι με έναν ρυθμό πιο απλοϊκό. Η μετατροπή του "Πόσο πολύ σ’ αγάπησα" στην κιθάρα έφερε μια νέα οπτική γωνία που άρεσε πάρα πολύ στον Χρήστο και μου ζήτησε να ξαναβρεθούμε μουσικά. Τα χρόνια πέρασαν βέβαια και χαθήκαμε αλλά πάντα είχαμε στο μυαλό μας αυτή την υπόσχεση που είχαμε δώσει ένας τον άλλον να συναντηθούμε.
Ο Χρήστος Θηβαίος είναι ένας γοητευτικός ερμηνευτής με τον οποίο δεν βαριέσαι ποτέ να είσαι μαζί του στη σκηνή.
Πριν ένα χρόνο περίπου τηλεφωνηθήκαμε και συμφωνήσαμε ότι είχε έρθει η ώρα να να κάνουμε ένα ντουέτο. Με μεγάλη χαρά βρεθήκαμε και κάναμε έναν προγραμματισμό για μια σειρά από συναυλίες. Ξεκινήσαμε από το θέατρο Απόλλων στη Σύρο, ένα καταπληκτικό θέατρο - μια μικρογραφία της Σκάλας του Μιλάνου ουσιαστικά. Η παράσταση ήταν καταπληκτική. Πραγματικά ο κόσμος μας αγκάλιασε με πάρα πολλή αγάπη. Η συναυλία μας έδωσε φυσικά τη δύναμη και την ώθηση να συνεχίσουμε και μάλιστα έχουμε αποφασίσει να το κάνουμε αυτό κάτι σαν συγκρότημα με τον Χρήστο. Να είναι μια διαχρονική συνεργασία δηλαδή. Δέχτηκα με μεγάλη χαρά την πρόταση του Χρήστου γιατί τον θεωρώ κορυφαίο ερμηνευτή της γενιάς του. Είναι ένας καταπληκτικός καλλιτέχνης γιατί ερμηνεύει επί σκηνής, όπως θα ερμήνευε ένας μεγάλος σολίστας ενός οργάνου. Είναι ένα άνθρωπος που βάζει πάρα πολύ λεπτομέρεια στις ερμηνείες του. Ερμηνεύει διάφορα ηχοχρώματα με μεγάλη ακρίβεια κι έχει μια οπτική γωνία στη μουσική, η οποία μου ταιριάζει πάρα πολύ. Είναι πολύ γοητευτικός μουσικός με τον οποίο δεν βαριέσαι ποτέ να είσαι μαζί του στη σκηνή. Το ίδιο αναγνωρίζει κι εκείνος πάνω μου: ότι κάθε φορά κάνουμε κάτι διαφορετικό ξαφνιάζοντας ο ένας τον άλλον.
Υπάρχει η σκέψη να δισκογραφήσετε από κοινού;
Εννοείται! Μέσα στην επόμενη σεζόν θέλουμε να κυκλοφορήσουμε καινούργιο υλικό μαζί.
Για τον κόσμο που δεν έχει προλάβει να παρακολουθήσει κάποια από τις κοινές εμφανίσεις σας τον περασμένο χειμώνα, τι ετοιμάζετε; Δηλαδή, τι θα παρακολουθήσει στη συναυλία "Τα δειλινά του κόσμου", στις 5 Ιουλίου, στο Κηποθέατρο Παπάγου;
Εννοείται ότι στο πρόγραμμα υπάρχουνε όλες αυτές οι πολύ μεγάλες επιτυχίες του Χρήστου, όπως το "Πόσο πολύ σ’ αγάπησα", τη "Μικρή Πατρίδα", τον "Άμλετ της σελήνης", "Δεν είμαι άλλος" κ.λπ., μέσα από δικές μου διασκευές κι ενορχηστρώσεις. Αλλά και άλλα κόμματα Ελλήνων και ξένων συνθετών που αγαπάμε με τον Χρήστο, ιταλικά τραγούδια, καθώς δεν θα λείψουν φυσικά και κομμάτια για σόλο κιθάρα από την προσωπική μου δισκογραφία, όπως από τον δίσκο που έκανα με τον μεγάλο Μίκη Θεοδωράκη, από έναν δίσκο που έκανα πριν από μερικά χρόνια, στον οποίον ένωσα την κλασική κιθάρα με τη ροκ μουσική [σ.σ. "Rock of My Soul"], κινηματογραφικές συνθέσεις και πάρα πολλές εκπλήξεις. Νομίζω ότι το πρόγραμμα έχει μια ροή τέτοια που είναι πολύ γοητευτική για το ακροατήριο κι έχει ένα κρεσέντο ενδιαφέροντος και ενθουσιασμού.
Διαβάστε Επίσης
