Αν διαδοθεί αυτό που κάνουν οι Parkway Drive, τότε στον επόμενο ερχομό ενδεχομένως να έχουν περισσότερο κόσμο από όσο μάζεψαν κατά την 8η φεστιβαλική ημέρα του Release Athens. Άλλωστε κάτι τέτοιο προκύπτει αν βάλουμε κάτω την εικόνα των εμφανίσεών τους στην Ελλάδα: το 2008 ήρθαν στο "Underworld", το 2010 βρέθηκαν στο "Κύτταρο", το 2013 έπαιξαν στο "Gagarin", το 2017 στο "Piraus Academy". Το κοινό, λοιπόν, αυγατίζει. Έστω κι αν, αριθμητικά, υπολείπεται σημαντικά άλλων περιπτώσεων από τον χώρο της "σκληρής" μουσικής –ειδικά αν συνυπολογίσουμε και τους μεγάλους του παρελθόντος, οι οποίοι διατηρούν μια μαζική δυναμική μάλλον ασυναγώνιστη από τέτοια ονόματα (τουλάχιστον στα δικά μας πράγματα).
Ο αστερίσκος πίσω από το "ενδέχεται", βέβαια, καραδοκεί. Και αφορά τις ενστάσεις των παλαιότερων, οι οποίες λιγότερο ή περισσότερο διατηρήθηκαν, παρότι παραδέχτηκαν κι αυτοί τους Αυστραλούς και δεν δίστασαν να τους χειροκροτήσουν. Για τους ηλικιακά νεότερους, πάλι, το κλίμα καταγράφηκε ως το ακριβώς αντίθετο: τα έδωσαν όλα στην Πλατεία Νερού, ζώντας το δικό τους "εδώ και τώρα", με μια μπάντα που για τα μάτια και τα αφτιά τους ορίζει εκείνο που νοούν ως σύγχρονο μέταλ. Κι ας λέμε ό,τι θέλουμε όσοι θεωρούμε έως και ιεροσυλία κάτι τέτοιο, από τη στιγμή που λίγο πριν τους Parkway Drive είδαμε τον Thomas Gabriel Fischer να σκιαγραφεί ξανά τον θρύλο των Celtic Frost, παρέα με τους Triptykon.
Πριν από όλα αυτά, πάντως, το φεστιβάλ ξεκίνησε με τους Αθηναίους Skybinder, οι οποίοι μπορεί να υπάρχουν από το 2018, μα έχουν πίσω τους την εμπειρία των New World Disorder. Πρόκειται για μια metalcore μπάντα αρκετά τυπική, από την άποψη δηλαδή ότι εκπροσωπούν έναν μέσο όρο διεθνών παραδειγμάτων αυτού του ήχου σαν τους Parkway Drive, τους August Burns Red ή τους As I Lay Dying δίχως να έχουν δώσει υλικό που να υπερβαίνει τον δεδομένο (και τετριμμένο;) ορίζοντα.
Στη σκηνική τους έκφανση, πάντως, τα πράγματα ζωντανεύουν περισσότερο, παρά τη μονοκόμματη οργή των φωνητικών του Γιώργου Πλασκασοβίτη: το πώς στέκονται ως ομάδα, η ενέργειά τους, η στιβαρότητα σε κιθάρες (Σίμος Χάλαρης & Αντώνης Μακρογιάννης), μπάσο (Δημήτρης Χατζησταμάτης) και ντραμς (Τάσος Κόλιος), μα και ορισμένες μελωδικές ιδέες, έχτισαν μια εμφάνιση που αν μη τι άλλο ξεσήκωσε ακόμα κι ένα μικρό mosh pit ανάμεσα σε όσους αποφάσισαν να βρεθούν από νωρίς μπροστά στη σκηνή, αψηφώντας τις μεσημεριανές θερμοκρασίες –οι υπόλοιποι, προτίμησαν να παρακολουθήσουν από τον ίσκιο στα πλαϊνά του πύργου ηχοληψίας.
Η προσθήκη των Triptykon στη σύνθεση της 8ης Release Athens ημέρας, τώρα, στάθηκε αιτία για να έρθουν κάποιοι στο συγκεκριμένο live –μερικοί, μάλιστα, σηκώθηκαν κι έφυγαν με το που τελείωσαν, αδιαφορώντας για τη συνέχεια– και κουβαλούσε μια ατόφια συναισθηματική αξία από τη στιγμή που θα έπαιζαν αποκλειστικά Celtic Frost. Η οποία απλά πολλαπλασιάστηκε μόλις είδαμε τον Thomas Gabriel Fischer να λαμβάνει θέση στο κέντρο της σκηνής με τον χαρακτηριστικό μαύρο του σκούφο να συγκρατεί, παρά τη θερινή ζέστη, τα μακριά, λευκά (πλέον) μαλλιά του.
Ο Fischer, ασφαλώς, γνωρίζει καλά τον αντίκτυπο που έχει κάθε ενέργειά του σχετική με τους Celtic Frost. Άλλωστε πάνε χρόνια, πια, που γύρω από την πάλαι ποτέ underground μπάντα έχει συγκροτηθεί ένας θρύλος από τους πιο κραταιούς όσον αφορά εκείνο το ακραίο metal της δεκαετίας του 1980 που λειτούργησε ως πρωτοπορία και έμπνευση για το black metal και για περιπτώσεις σαν τους δικούς μας Rotting Christ. Γι' αυτό και η εμφάνιση στην Πλατεία Νερού έγινε υπό το επιβλητικό εξώφυλλο του καθοριστικού για την αισθητική τους άλμπουμ "To Mega Therion" (1985), το οποίο σχεδίασε ο περίφημος H. R. Giger. Απευθυνόμενος μάλιστα σε όσους φώναζαν ρυθμικά "Celtic Frost-Celtic Frost" όταν δεν έστηναν mosh pits, ο Fischer είπε ότι ήταν μεν μια παλιά ιστορία, την οποία χαίρεται όμως που θυμόμαστε ακόμα.
Υπό την επιβλητική του καθοδήγηση και χάρη στο απίστευτο μπάσο της Vanja Šlajh, οι Triptykon αποτυπώθηκαν σαρωτικοί. Κόντρα στον καλοκαιρινό ήλιο, που δημιουργούσε ένα αταίριαστο κλίμα για τη μουσική τους, πέτυχαν να μας βουλιάξουν σε ένα πηχτό, μοχθηρό σκοτάδι, εκτελώντας με καταιγιστική κτηνωδία πολύτιμες Celtic Frost στιγμές σαν τα "Into The Crypt Of Rays" –που ξεκίνησε το set, ενθουσιάζοντας με το καλημέρα– "Procreation (Of The Wicked)", "Dethroned Emperor", "Circle Of Tyrants" (φυσικά), "Morbid Tales", "Jewel Throne" και "Dawn Of Megiddo". Κλείνοντας φλογισμένα με το "Necromantical Screams", οι Ελβετοί χειροκροτήθηκαν από σύσσωμο τον κόσμο που είχε μαζευτεί ως εκείνη την ώρα, δείχνοντας ότι κατάφεραν να κερδίσουν ακόμα και όσους τους αγνοούσαν.
Μάλιστα, κατά τη διάρκεια του set γράφτηκε και μια ξεχωριστή στιγμή εγχώριας συναυλιακής ιστορίας, όταν ο Fischer πρόσεξε έναν οπαδό στις πρώτες σειρές, ο οποίος χτυπιόταν φορώντας μια στολή μπανάνα. Ήταν μια χαρακτηριστική μορφή εδώ και αρκετές φεστιβαλικές ημέρες κι έτσι, με κάποιον τρόπο, άξιζε να απαθανατιστεί, με τον Fischer να αναρωτιέται από μικροφώνου ποιος είναι αυτός με τη μπανάνα και πώς στο καλό υπάρχει πάντα μια μπανάνα όταν παίζει στην Αθήνα.
Μετά από μια τόσο ουσιώδη και ξεσηκωτική καταχνιά, κανείς δεν ήξερε τι να περιμένει από τους γνώριμους στην Ελλάδα Soulfly: όσο σεβασμού κι αν εξακολουθεί να χαίρει ο μέγας Max Cavalera, άλλωστε, τα δισκογραφικά μεγαλεία μετρώνται αρκετά έτη πίσω, ενώ από τις τελευταίες εμφανίσεις του σχήματος στα καθ' ημάς δεν έφυγαν όλοι ικανοποιημένοι. Κούνια που μας κούναγε, όμως... Στριμωγμένοι ανάμεσα στους Triptykon και στους Parkway Drive, οι Soulfly θριάμβευσαν, παίρνοντας κεφάλια και δημιουργώντας μεγάλη πώρωση στο κοινό, το οποίο ακολούθησε με έξαψη τον ρυθμό που επέβαλλαν ήδη από την αρχή, με το "Back To The Primitive".
"Let's go Greece, jump, jump!" αναφώνησε ο Cavalera κι αμέσως η Πλατεία Νερού άρχισε να πηγαίνει πάνω-κάτω, δημιουργώντας ένα εντυπωσιακό θέαμα. Αν και φανερά ικανοποιημένος, ο ηγέτης των Soulfly εξακολούθησε να ζητάει ενδείξεις συμμετοχής και ενθουσιασμού, προστάζοντας λ.χ. να δημιουργηθούν mosh pits ή απαιτώντας διαρκή χοροπηδηχτά. Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν χαρίζεται σε κανέναν. Ο λόγος για τον οποίον συνέβη ήταν ο φοβερός ηλεκτρισμός που εξέπεμπε στο μικρόφωνο, πλαισιωμένος από μια σφιχτή μπάντα που δεν έχανε νότα στα παιξίματά της: ο κιθαρίστας Mike DeLeon χειροκροτήθηκε με θέρμη, όπως βέβαια και ο Zyon Cavalera (γιος του Max) με τον Mike Leon, οι οποίοι σε ντραμς και μπάσο (αντίστοιχα) έπαιξαν εκπληκτικά, συμβάλλοντας στο στιβαρό ηχητικό τείχος της βραζιλο-αμερικάνικης μπάντας.
Ως το "Frontlines", η Πλατεία Νερού είχε περιέλθει σε αλλόφρονη κατάσταση, η δε "χημεία" του κόσμου με τη σκηνή θα άγγιζε κι άλλες φορές αυτό το ζενίθ, παραμένοντας αλώβητη ως το τέλος. Οι ρυθμικές ιαχές "Soulfy-Soulfly" αντηχούσαν στον χώρο, ντύνοντας επιβλητικά το medley "Fire/Porrada" με το ανακάτεμα metal, πορτογαλικών και tribal στοιχείων, ενώ πίσω άστραφτε μεγαλοπρεπώς το λογότυπο της μπάντας, πρώτα δοσμένο με κίτρινο χρώμα ανάμεσα σε λευκά, περιστρεφόμενα φώτα κι έπειτα στα κόκκινα, με τα φώτα γύρω του να γίνονται πράσινα. To "Prophecy" οδήγησε το πλήθος σε νέα έκρηξη, ενώ ο Cavalera είχε και εκπλήξεις για μας, αφού άρχισε να λέει το "Get Up, Stand Up" (του Bob Marley), ζητώντας, φυσικά, τη συνδρομή μας.
Το μόνο μελανό σημείο αυτού του set-οδοστρωτήρα σημειώθηκε δυστυχώς στο πιο αναμενόμενο τραγούδι: στο "Refuse/Resist" από τις δόξες των Sepultura, όπου, άγνωστο γιατί, ο Cavalera υποδέχτηκε στη σκηνή τον Ashmedi των Melechesh, θέτοντάς τον στα φωνητικά. Αρχικά, ήταν το μικρόφωνό του που δεν λειτουργούσε· έπειτα, όταν φτιάχτηκε, ήταν ο ίδιος που αποδείχθηκε τόσο μα τόσο λίγος. Το κοινό, ωστόσο, διατήρησε τον παλμό του και παραδόθηκε πρόθυμα στα "Jumpdafuckup" και "Eye For An Eye", με τον Cavalera να τελειώνει τη συναυλία απευθύνοντάς μας "ολέ, ολέ Soulfly" ιαχές, τις οποίες ο κόσμος επέστρεφε πίσω τραγουδιστά. Οι Soulfly απάντησαν λοιπόν με τον καλύτερο τρόπο στον πήχη που τους έθεσαν οι Triptykon κι εναπόθεταν στους Parkway Drive να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά, υπερασπιζόμενοι τη θέση τους ως headliners.
Αλλά ήδη από το εναρκτήριο "Glitch", οι Parkway Drive δεν θα άφηναν κανένα περιθώριο αμφιβολίας για τα πρωτεία. Το τι έγινε δηλαδή στην Πλατεία Νερού όταν φάνηκαν οι φιγούρες τους ανάμεσα στον καπνό και στο λευκό ημίφως, σε ένα σκηνικό γεμάτο με ευμεγέθη μεταλλικά αγκάθια που έμοιαζαν λες και ξεφύτρωναν από το δάπεδο, δεν περιγράφεται εύκολα: το γκελ που έχουν κάνει σε μια συγκεκριμένη μερίδα νεολαίας είναι άλλο να το λες κι άλλο να το βλέπεις μπροστά σου, να πάλλεται από έκσταση και δυναμισμό.
Κάθε χέρι έμοιαζε σηκωμένο ψηλά, κάθε στόμα έδειχνε να ενώνεται στη ρυθμική ιαχή "Parkway Drive-Parkway Drive", όσο οι Αυστραλοί άρχοντες του metalcore ξεχύνονταν με οργή και επιθετικότητα στο "Prey", στο "Carrion" και κυρίως στο "The Void", όπου η αδρεναλίνη του πλήθους έμοιαζε πια στα κόκκινα. Σαφώς εντυπωσιασμένος από την υποδοχή, ο τραγουδιστής Winston McCall έμεινε αρκετές φορές σαστισμένος, πότε αναφωνώντας "ohhh shit" και πότε "this is fucking crazy". Σε μία παύση, δε, όταν γονάτισε στο μέσον της σκηνής προσπαθώντας να καταλάβει τι έλεγε η χορωδιακή κραυγή "Είναι τρελός-είναι τρελός ο Αυστραλός" που αντηχούσε απ' άκρη σ' άκρη, ξέμεινε εντελώς από λόγια, ψελλίζοντας μόνο ένα "oh my God, Athens".
Κάθε τραγούδι του set, λοιπόν, γινόταν κι αφορμή για έναν καινούριο χαμό ανάμεσα στον κόσμο, με τη μπάντα να παρουσιάζει ένα άψογο αποτέλεσμα: ο ήχος-κρύσταλλο του Release Athens έφερνε πεντακάθαρα στα αφτιά μας όσα ποιούσε ο εκπληκτικός Jeff Ling στη βασική κιθάρα, ο Ben "Gaz" Gordon στα ντραμς, ο Jia "Pie" O'Connor στο μπάσο και ο Luke "Pig" Kilpatrick στη δεύτερη κιθάρα. Ταυτόχρονα, όμως, βλέπαμε κι ένα άρτια στημένο σόου, απόλυτα εστιασμένο στην ενέργεια του γκρουπ, δίχως τίποτα το περιττό να αποσπά το βλέμμα και την προσοχή σου.
Πιο αποθεωτική στιγμή σε αυτή την αγαστή σύμπλευση ήχου και εικόνας στάθηκε το "Idols And Anchors", αφού ξάφνου είδαμε τον McCall να αναδύεται τραγουδώντας ανάμεσα στο πλήθος στο δεξί (προς εμάς) κομμάτι των πρώτων σειρών, δίνοντας το χέρι στους εκστασιασμένους γύρω του, πριν επιστρέψει στη θέση του κουβαλημένος ώμο-με-ώμο από τους fans. Ωστόσο δεν πρέπει να παραβλέψουμε και τις εντυπωσιακές φλόγες που ξεπρόβαλλαν από το δάπεδο ή τα πλαϊνά μέρη της σκηνής: έχουμε δει κι άλλες φορές, βέβαια, ωστόσο η κάψα των συγκεκριμένων έφτανε ως πίσω στους καθήμενους, θυμίζοντας πυρακτώσεις που είχαμε να ζήσουμε σε συναυλία από τους Rammstein, τον Ιούνιο του 2010. Μάλιστα, στο encore, όσο η μπάντα δινόταν στο "Crushed", οι φλόγες έδειχναν να τυλίγουν όλο το μπροστινό μέρος της σκηνής κατά μήκος, με τους Parkway Drive να φαντάζουν λες και βρίσκονται μέσα σε μια πύρινη λαίλαπα.
Να ρίξουμε όμως και τη γκρίνια της υπόθεσης, με αφορμή το "Darker Still": μια ελαφριά στιγμή, με βιολιά, τσέλο και μελομπαλαντέ διαθέσεις, με κλισέ προτροπές να "reach for the sky" και το κοινό να ακολουθεί, μετατρεπόμενο σε μια θάλασσα από φωτισμένα κινητά και αναπτήρες. Το τραγούδι δεν αντέχει στην κριτική, ενώ τα καθαρά φωνητικά του McCall αποτυπώθηκαν αστεία –καλό θα είναι να μη δοκιμάσει τίποτα ανάλογο στην καριέρα του. Πίσω δε από το στιγμιότυπο κρύβεται πλούσιο "ζουμί", οδηγώντας αναπόφευκτα στη συζήτηση της εισαγωγής.
Όσο κι αν πείθουν ότι το ζουν οι Parkway Drive, δηλαδή, όσο θεαματικό κι αν είναι το οπτικό κομμάτι των συναυλιών τους, υπακούει σε μια pop προδιαγραφών λογική, η οποία δημιουργεί αποστάσεις από ό,τι πολύς κόσμος (οι παλιότεροι, κυρίως) αντιλαμβάνεται ως heavy metal κουλτούρα. Αν θέλετε να το πάμε ακόμα παραπέρα, μάλιστα, είναι κι ένας βασικός λόγος που το metalcοre δεν είναι metal. Αλλά, επειδή κινδυνεύω ίσως να χαρακτηριστώ "χατζημεταλλάς" εκφέροντας τέτοιες αντιδημοφιλείς κρίσεις, θα επικαλεστώ τα λεγόμενα του γνώστη του χώρου Τάσου Μαγιόπουλου, ο οποίος ανίχνευσε τις καταβολές του κοινού που αποθέωσε τους Αυστραλούς σε έναν κόσμο που μεγάλωσε με emo και screamo ακούσματα, μετατοπιζόμενος έπειτα σε μια πιο σκληρή αισθητική. Η οποία (συμπληρώνω εγώ) υιοθετεί μεν στοιχεία από τους Slipknot, τους Pantera, ακόμα και από τους Iron Maiden –χαρακτηριστικά κάποια παιξίματα του Ling– μα δεν παύει να εγγράφεται ως συνοριακό κομμάτι ενός παγκοσμιοποιημένου alternative με αμερικάνικες ρίζες και όχι ως τμήμα της επικράτειας από όπου ξεπήδησαν οι Triptykon και οι Soulfly.
Τέτοιες αναλύσεις, βέβαια, αποτελούν ψιλά γράμματα για όσους έζησαν τους Parkway Drive της Πλατείας Νερού ως την καλύτερη μπάντα στο εδώ και στο τώρα της νεανικής τους ζωής. Και ίσως, ως έναν βαθμό, να αντανακλούν και μια αγεφύρωτη ηλικιακή διαφορά –αν και η διαπίστωση δεν σημαίνει απαραίτητα ότι η νεολαία, με την πιο άμεση επαφή προς το συναίσθημα της όλης φάσης, έχει απαραίτητα δίκιο και ως προς την αποτίμηση αυτού που τόσο την πωρώνει. Μπορούμε πάντως να συμφωνήσουμε στο εξής βασικό, ότι κάπως έτσι φτιάχνονται οι συναυλιακοί θρύλοι, με τον τρόπο δηλαδή με τον οποίον το "δίδαξαν" οι Αυστραλοί στο Release Athens 2023.
Διαβάστε Επίσης
