Με αφορμή τη συμμετοχή του Στάθη Άννινου στον προγραμματισμό του πρώτου BlackBox Jazz Music Festival, που έρχεται στον Φιλολογικό Σύλλογο "Παρνασσός", στην πλατεία Καρύτση, από τις 10 έως τις 18 Φεβρουαρίου, θυμόμαστε όσα μας είχε πει ο πιανίστας, ενορχηστρωτής και συνθέτης για το "Lodger" του Χίτσκοκ πριν μερικούς μήνες, όταν η βωβή ταινία είχε προβληθεί στον Κήπο του Μεγάρου. Θα παρουσιάσει το ίδιο πρότζεκτ την Παρασκευή 16/2. Διαβάστε περισσότερα για το line-up του BlackBox Jazz Music Festival εδώ.
Διαβάστε Επίσης
Συνεχίζοντας τις επιτυχημένες προβολές βωβών ταινιών στον Κήπο του Μεγάρου την τελευταία τριετία, στις 30 Ιουνίου προβάλλεται το φιλμ "The Lodger: A Story of the London Fog" (1927). Η προβολή συνοδεύεται από πρωτότυπη μουσική του συνθέτη και σολίστ Στάθη Άννινου, την οποία ερμηνεύει ζωντανά ο ίδιος με πιάνο, τσέμπαλο, αναλογικά synthesizers και ιδιόφωνα κρουστά και πνευστά. Η ταινία αποτελεί μία από τις κορυφαίες δημιουργίες του Χίτσκοκ και θεωρείται από τους κριτικούς ως "το πρώτο χιτσκοκικό φιλμ", στο οποίο ο μεγάλος δημιουργός θέτει το θεματικό και σκηνοθετικό πλαίσιο των μετέπειτα ταινιών του.
Τι έχετε ετοιμάσει για την εμφάνισή σας στον Κήπο του Μεγάρου;
Ένα κράμα διαφορετικών ηχοχρωμάτων και μουσικών στυλ που θα συνοδεύσουν, ζωντανά, την αριστουργηματική βωβή ταινία "The Lodger” του μεγάλου Άλφρεντ Χίτσκοκ. Με πρωτότυπη μουσική αποτελούμενη από γραμμένα θέματα αλλά και ελεύθερα αυτοσχεδιαστικά μέρη, που εναλλάσσονται από τον ακουστικό στον ηλεκτρονικό ήχο. Τέσσερα συνθεσάιζερ, πιάνο, τσέμπαλο και αλλά μικρότερα όργανα, με μουσικές από μπαρόκ και ragtime έως σύγχρονη κλασική μουσική του 20ου αιώνα και ηλεκτρονική ambient. Στόχος μου, να δημιουργήσω μία "χιτσκοκική" μουσική ατμόσφαιρα που θα μεταφέρει το κοινό πίσω στο χρόνο, στο ομιχλώδες Λονδίνο των αρχών του 20ου αιώνα. Ένα Λονδίνο που διαταράσσεται από τα εγκλήματα ενός μανιακού δολοφόνου που όλοι, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, προσπαθούν να ανακαλύψουν.
Γιατί επιλέξατε το χιτσκοκικό "The Lodger";
Η ιστορία του παγκόσμιου σινεμά είναι ιδιαίτερα φειδωλή σε ταινίες όπου ένας μεγάλος σκηνοθέτης συγκεντρώνει, πρωτοτύπως, σχεδόν όλα τα συστατικά της χαρακτηριστικής του ματιάς και οράματος. Ευτυχώς για εμάς, ο Master of Suspense μας έδωσε το The Lodger όπου -μεταξύ άλλων- κάνουν την πρώτη τους εμφάνιση χιτσκοκικά μοτίβα όπως οι φόνοι και η ανικανότητα της αστυνομίας να πιάσει τους ενόχους, ο καταδιωκόμενος αθώος πρωταγωνιστής που… μπορεί να είναι και ένοχος, η εμμονή με τις ξανθές γυναίκες και τα ερωτικά τρίγωνα, οι αντιδράσεις του όχλου, οι άνθρωποι που κρέμονται από ύψος, ο αριθμός 13, οι χειροπέδες, και τόσα άλλα. Το "The Lodger” μπορεί να μην είναι η πρώτη ταινία που σκηνοθέτησε ο Χίτσκοκ, είναι όμως σίγουρα η πρώτη χιτσκοκική ταινία!
"Δεν συνοδεύουμε απλά την προβολή με μουσικές που της "πηγαίνουν", αλλά συνθέτουμε μουσική -στην κυριολεξία καρέ-καρέ- πάνω στην ταινία."
Είναι πλέον ένα από τα καθιερωμένα ραντεβού του κήπου η προβολή κάποιου βωβού φιλμ συνοδεία ζωντανής μουσικής. Τι πιστεύετε ότι κεντρίζει το ενδιαφέρον του κοινού σε αυτές τις προβολές
Νομίζω ότι είναι συνδυασμός πολλών πραγμάτων. Σίγουρα η επιλογή των ταινιών παίζει ρόλο: "Θωρηκτό Ποτέμκιν”, "Sunrise”, "Νοσφεράτου” και τώρα το "The Lodger”, όλες ταινίες-σταθμοί για την τέχνη του σινεμά. Βέβαια, και ο μοναδικός χώρος του Κήπου και ο αξεπέραστος ήχος και εικόνα που προσφέρει το Μέγαρο στο κοινό του: για εμένα προσωπικά, είναι το ωραιότερο και τεχνικά αρτιότερο θερινό σινεμά της χώρας. Και φυσικά η ζωντανή μουσική που συνοδεύει τα φιλμ αυτά. Δουλεύουμε μήνες ολόκληρους για το τελικό αποτέλεσμα. Δεν συνοδεύουμε απλά την προβολή με μουσικές που της "πηγαίνουν", αλλά συνθέτουμε μουσική -στην κυριολεξία καρέ-καρέ- πάνω στην ταινία.
Για ποιον σκηνοθέτη θα θέλατε να γράψετε το soundtrack μιας ταινίας;
Θα μου επιτρέψετε να είμαι όσο το δυνατόν πιο… μεροληπτικός στην απάντηση αυτή. Θα ήθελα να γράψω για έναν από τους πιο ενδιαφέροντες σημερινούς σκηνοθέτες, που είναι και μέγας θαυμαστής του Χίτσκοκ, τον Γουές Άντερσον. Θεωρώ πως η ματιά του είναι μοναδική, τα δισδιάστατα συμμετρικά του καδραρίσματα έχουν ήδη γίνει θρύλος, ενώ τα χρώματά του είναι οργιώδη. Αυτό που με γοητεύει όμως είναι το ασαφές και ευμετάβλητο συναισθηματικό φορτίο των ταινιών του, η χαρμολύπη που παραμονεύει παντού, και πόσο εύκολα αλλάζει το ηχόχρωμα των ιδεών που σχηματίζει στις ταινίες του. Τι ωραία πρόκληση να γράψεις μουσική για μια τέτοια ταινία. Και τι μεγάλη ανταμοιβή να καταφέρεις να το κάνεις με επιτυχία!
Ποια είναι τα σχέδια σας για το μέλλον;
Για το άμεσο μέλλον, ανυπομονώ για τις εμφανίσεις μου στη Ρόδο: 8 Ιουλίου στο Rhodes Jazz Festival με το Stathis Anninos Trio και 10 Ιουλίου στο Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης Ρόδου, στην έκθεση γλυπτικής και ζωγραφικής του Γιώργου Ζογγολόπουλου "Τα έργα ηχούν σαν μουσική". Έχω ετοιμάσει ένα σόλο πιάνο πρόγραμμα που θέλω να πιστεύω ότι θα "συνομιλήσει" με τις μοναδικές δημιουργίες του Ζογγολόπουλου. Για το υπόλοιπο 2023, σκοπεύω να ηχογραφήσω ένα πιάνο σόλο άλμπουμ με διασκευές αλλά και δικές μου μουσικές. Το 2024 θα ξεκινήσει ο… μαραθώνιος της παραγωγής ενός μεγαλύτερου project, για κουιντέτο εγχόρδων και πιάνο τρίο, μαζί με τους συνεργάτες μου Κωστή Πατσιώτη στο κοντραμπάσο και Γιώργο Κωστελέτο στα τύμπανα.
Διαβάστε Επίσης
