© Χριστίνα Αλόσσι
Το φετινό συναυλιακό καλοκαίρι ίσως να είναι και το πιο μουσικά ποικιλόμορφο μέχρι τώρα για την Αθήνα, αφού, αν μιλάμε κυρίως για τα μεγάλα ονόματα που είδαμε και θα δούμε τις ερχόμενες εβδομάδες, τα φεστιβάλ της πόλης φαίνεται να καλύπτουν κάθε είδος, γούστο και διάθεση. Ανάμεσα στους καλλιτέχνες που έκαναν στάση στην ελληνική πρωτεύουσα ήταν και οι Ghost. Πάνε δέκα χρόνια από την τελευταία τους εμφάνιση στην Αθήνα, τότε ως support act. Την Κυριακή 25/6, επέστρεψαν ανανεωμένοι στο πλαίσιο του φετινού AthensRocks, με πολύ μεγαλύτερο κοινό αλλά και budget.
Αν και οι Ghost δεν θεωρούνται metal, το lineup του AthensRocks 2023 στο ΟΑΚΑ ακολούθησε αυτή τη λογική για να συνοδέψει το main act του. Από τα ανεβαστικά κομμάτια των Typhus, στον αργόσυρτο ήχο των Candlemass και τέλος τους πάντα ξεσηκωτικούς Rotting Christ, το ζέσταμα μέχρι τους Ghost ήταν αυτό ακριβώς που θέλαμε από μία τέτοια συναυλία.
Όταν φτάσαμε στο ΟΑΚΑ, οι Typhus (πρώην Nuclear Terror) είχαν μόλις ξεκινήσει. Προσωπικά δεν είχα ασχοληθεί καθόλου με το συγκεκριμένο γκρουπ, οπότε οι πρώτες εντυπώσεις μου είναι καθαρά βάσει των όσων είδα στο μισάωρο σετ τους. Η ελληνική μπάντα προσπάθησε να μας ταρακουνήσει με μελωδίες speed και thrash και αρκετά πορωτικά riffs, όμως τα ψηλά φωνητικά του τραγουδιστή δεν ήταν κι ό,τι καλύτερο στο άκουσμα, όσο και να το προσπαθούσε. Όσον αφορά τη σκηνική παρουσία πάντως, οι Typhus δεν απογοήτευσαν και όσοι είχαν κάτσει μπροστά τούς επευφημούσαν διαρκώς.
Με τον απογευματινό ήλιο να μας ψήνει, έφτασε η ώρα για τους Candlemass. Το setlist ήταν πραγματικά ονειρικό για έναν φαν της μπάντας, αφού τα περισσότερα κομμάτια ήταν από τα "Nightfall" και "Epicus Doomicus Metallicus". Ξεκίνησαν με "Mirror Mirror" και "Bewitched", οπότε από το πρώτο λεπτό όλοι ήταν ενθουσιασμένοι. Δεν παρέλειψαν όμως να μας υπενθυμίσουν ότι δίνουν ακόμα το παρόν στη μουσική σκηνή καθώς έπαιξαν το ομότιτλο κομμάτι από τον τελευταίο τους δίσκο "Sweet Evil Sun".
Βέβαια, είναι προφανές και από τα πιο πρόσφατα άλμπουμ ότι η φωνή του Johan Längqvist δεν είναι όπως παλιά. Παρόλα αυτά, ο 59χρονος περφόρμερ απέδωσε και με το παραπάνω. Δεν είχαμε τις υπνωτικές, οπερατικές μελωδίες του Messiah Marcolin, όμως η πλέον τραχιά χροιά του Längqvist δίνει έναν πιο σκοτεινό τόνο στα κομμάτια που ταιριάζει γάντι στην αισθητική των Candlemass. Κλείνοντας με το αξεπέραστο "Solitude", ήταν εμφανές ότι η νοσταλγία για πολλούς παραμένει. Το κοινό υπεραγαπά τους Candlemass, παρότι έχουν περάσει αρκετά χρόνια και πολλές αλλαγές στη δομή τους ως γκρουπ. Σε κάθε περίπτωση, η μπάντα ήταν εξαιρετική (ειδικά ο Lars Johansson) και έδειχνε να απολαμβάνει κάθε λεπτό που έπαιζε, όπως άλλωστε μας διαβεβαίωσε πρόσφατα και ο ιδρυτής της.
Αρκετοί απόρησαν με το γεγονός ότι οι Rotting Christ έπαιξαν μετά τους Candlemass (δεδομένου του βεληνεκούς των δεύτερων) όμως τελικά ήταν η σωστή επιλογή για να ξεσηκωθούμε μέχρι το κυρίως γεύμα. Όσοι έχετε δει Rotting Christ επί σκηνής, γνωρίζετε πολύ καλά ότι δεν απογοητεύουν, ειδικά όταν παίζουν για το ελληνικό κοινό. Αυτή τη φορά, άφησαν έξω τα παλιά τραγούδια - αν και φυσικά έπαιξαν το "Non Serviam" - και έδωσαν περισσότερο έμφαση στις τελευταίες τους κυκλοφορίες ("Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού", "Fire God and Fear", "Societas Satanas"). Δεν μας χάλασε καθόλου. Όλα τα μέλη ανεξαιρέτως το ζούσαν όσο δεν πάει, ενώ ο Σάκης Τόλης από τη μέση του σετ και μετά μας παρακινούσε διαρκώς για "κύκλο και ξύλο". Ακόμα κι αν δεν ακούς Rotting Christ, μόνο και μόνο για τον τρόπο που ο Σάκης και η υπόλοιπη μπάντα καταφέρνουν να ανεβάσουν την ένταση στις συναυλίες, αξίζει να τους χαζέψεις live.
Η ώρα εννιά και μισή, το πάρκινγκ του ΟΑΚΑ κατάμεστο και ξαφνικά ακούμε λατινικούς ψαλμούς να παίζουν από τα ηχεία. Τα Ghouls εμφανίζονται επιτέλους στη σκηνή και ξεκινάει το "Kaisarion". Επόμενο το "Rats" που ήταν μία πολύ καλή επιλογή για να ζωντανέψει ο κόσμος, αν και σπάνια υπήρξε στιγμή που δεν τραγουδούσε μαζί με τον Papa. Μέχρι και στο πολύ μέτριο "Hunter’s Moon" που η μπάντα κυκλοφόρησε για το soundtrack του "Halloween Kills", κανείς δεν έδειξε να ξενερώνει.
Οι Ghost είναι μία καθαρά επαγγελματική μπάντα, εννοώντας ότι δεν θα "χτυπηθούν" στη σκηνή όπως οι Rotting Christ, αλλά το σίγουρο είναι ότι θα δεις ένα εντυπωσιακό σόου. Προς το τέλος του βασικού σετ έπαιξαν το instrumental "Miasma" και κάπου εκεί "αναστήθηκε" ο Papa Nihil, μία από τις προηγούμενες περσόνες που ο Tobias Forge επινόησε για χάρη της μπάντας. Η λιγοστών λεπτών επιστροφή του Papa Nihil με το σαξοφωνικό σόλο και την κωμική κατάρρευσή του επί σκηνής, έδωσε την αφορμή για να ακούσουμε μετά το "Mary on a Cross". Έχοντας γίνει viral την τελευταία περίοδο λόγω του TikTok, ήταν αναμενόμενο πως θα γινόταν χαμός με το που το έπαιζαν.
Μπορεί η φωνή του Tobias Forge να μην έχει τη δύναμη άλλων frontman, όμως η σκηνική του παρουσία είναι εκπληκτική. Τα σεξουλιάρικα κουνήματα στο "Mummy Dust", τα αστειάκια με την υπόλοιπη μπάντα, οι αλληλεπιδράσεις με το κοινό (σπάνιο να βλέπεις τόσο κόσμο να… γαβγίζει ομαδικώς επειδή του το ζητάει ένας Σουηδός ντυμένος σαν το Φάντασμα της Όπερας) και γενικά ο τρόπος που ένιωθε το κάθε κομμάτι χωρίς να μοιάζει να βαριέται, μας αρκεί και με το παραπάνω. Εδώ να αναφέρουμε ότι οι backup τραγουδιστές είναι επίσης φανταστικοί και συνοδεύουν αρμονικά τη φωνή του Forge, σε σημεία που ίσως να είναι πιο δύσκολα για εκείνον.
Την power μπαλάντα " Respite on the Spitalfields" ακολούθησε ένα μικρό τρολάρισμα από τον Forge τύπου "αυτό ήταν, τελειώσαμε, go home", όμως ο δαιμονικός παπάς επέστρεψε στη σκηνή και "με χίλια ζόρια" μας έκανε τη χάρη να ερμηνεύσει τρία ακόμα τραγούδια: "Kiss the Go-Goat" (λίγος ακόμη χαμός) και φυσικά τα χιτ που πάντα ακούς στις περιοδείες τους "Dance Macabre" και "Square Hammer". Από το setlist έλειψαν βέβαια το single "Call Me Little Sunshine" και η νέα διασκευή "Jesus He Knows Me" που συνήθως παίζουν στο Imperatour, αλλά τους συγχωρούμε.
Τουλάχιστον εκεί που στεκόμασταν, ο κόσμος γύρω μας χοροπηδούσε, σπρωχνόταν χαρούμενος όταν έμπαιναν τα πολύ αγαπημένα χιτ και ούρλιαζε τους στίχους ασταμάτητα. Παρατηρώντας πόσα νέα άτομα είχαν έρθει για να δουν τους Ghost (ακόμα και παιδάκια βαμμένα ως Papa) καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικό είναι που βλέπουμε μία ροκ μπάντα στα prime της, αν λάβουμε υπόψη ότι μεγαθήρια τύπου Iron Maiden, οι νεότερες γενιές τα βλέπουν live στα εξήντα τους. Και για να σας προλάβω, όχι, δεν συγκρίνουμε μουσικά τους Maiden με τους Ghost, αλλά οι δεύτεροι βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο απόγειό τους και είναι φοβερό συναίσθημα να μπορείς να τους βλέπεις υπό αυτές τις συνθήκες.
Είναι ξεκάθαρο ότι οι Ghost σέβονται όχι μόνο τη σημερινή ροκ σκηνή - ο Forge αφιέρωσε μερικά λεπτά για να βγάλει το καπέλο στα opening acts Typhus, Candlemass και Rotting Christ - αλλά και τους προκατόχους τους. Το βλέπουμε από τον τρόπο που ο frontman μιλάει για τα μουσικά του ερεθίσματα σε συνεντεύξεις, το ευρύ φάσμα διασκευών που η μπάντα κάνει και τη γενικότερη προσέγγιση στη δουλειά τους, με την οποία "παντρεύουν" τον σύγχρονο ήχο με νοσταλγικές συνθέσεις παλιότερων δεκαετιών. Fingers crossed για το επόμενο ραντεβού με τους Ghost, που ελπίζουμε ότι δεν θα είναι πάλι μετά από μια δεκαετία.
