©Release Athens
Την ώρα που ανέβαιναν στη σκηνή του Release Athens οι Αθηναίοι Pink Vanity, εγκαινιάζοντας την έκτη μέρα του φεστιβάλ στην Πλατεία Νερού, η "παγωμάρα" από τα αποτελέσματα του exit poll, τα οποία είχαν δημοσιευθεί λίγο νωρίτερα, είχε παραμείνει. Έτσι προέκυψε το μοτίβο που επαναλαμβανόταν σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς: ανάμεσα σε κινητά που έκαναν stories ή έβγαζαν βίντεο τη συναυλία, υπήρχαν άλλα που ανανέωναν τη σελίδα του Υπουργείου Εσωτερικών, μέχρις ότου λήξει η καταμέτρηση και οριστικοποιηθεί ο αριθμός των φασιστικών κομμάτων που θα μπουν στη Βουλή (τελικά δεν το γλιτώσαμε το χατ τρικ). Για το γράφοντα ήταν πρωτόγνωρη η εμπειρία της παρακολούθησης ενός πολύωρου live event με φόντο εκλογές, μάλιστα σε δυσοίωνο κλίμα και ακόμα πιο αποκαρδιωτικά αποτελέσματα, ψυχολογία που, ευτυχώς, φρόντισαν να απαλύνουν οι μπάντες του Release.
Ως μια ταιριαστή αντίθεση, κόντρα στις "μαύρες" ειδήσεις απέναντί μου είχα την πολύχρωμη παρουσία των Pink Vanity, οι οποίοι εμφανίζονταν για πρώτη φορά στη μεγάλη σκηνή ενός φεστιβάλ. Διόλου παράξενο, αφού το σχήμα υπάρχει μόλις τρία χρόνια, έχει ένα EP και τους επόμενους μήνες πρόκειται να κυκλοφορήσει το ντεμπούτο του. Ωστόσο, η όποια υποψία απειρίας έμεινε μονάχα στη θεωρία, αφού στο σετ τους επέδειξαν χαρακτηριστική άνεση. Το συγκρότημα που έχει στον πυρήνα της τα αδέρφια Αλέξανδρο και ο Κωνσταντίνο Κρομμύδα, παίζει με μεταδοτική ενέργεια και αυτοπεποίθηση κιθαριστικό indie pop που θα είχε πέραση στο ραδιόφωνο, ενώ θα έβρισκε ανταπόκριση στους λάτρεις των ύστερων Arctic Monkeys. Δείχνουν να παίρνουν πολύ σοβαρά αυτό που κάνουν, έτσι σίγουρα θα τους δούμε ξανά ζωντανά εν αναμονή και του πρώτου δίσκου τους.
Τη σκυτάλη στην Πλατεία Νερού πήρε ο Βρετανός crooner Baxter Dury, ένας εκ των πολύ αγαπημένων τραγουδοποιών του "α", ο οποίος βρέθηκε στο νούμερο 1 των καλύτερων άλμπουμ το 2020 με το σπουδαίο "Night Chancers". Με τον κόσμο μπροστά στη σκηνή να αυξάνεται, ο Dury είχε τον άχαρο ρόλο να παίξει τις συναισθηματικές ποπ μπαλάντες του, αφιερωμένες σε αξεπέραστα λάθη, επίμονες ενοχές, λάθος ναρκωτικά και πληγωμένη αγάπη, μπροστά από ένα κοινό που αδιαφορούσε εμφανώς για το set του. Σκηνικό ενοχλητικά οικείο για όσους παρακολουθούν τακτικά ελληνικά μουσικά φεστιβάλ, όπως για παράδειγμα το αλησμόνητο φιάσκο της εμφάνισης των Fat White Family στο Rockwave (2017). Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δε γίνεται να αρέσουν όλα σε όλους, προφανέστατα. Ωστόσο, το να παίζεις σε απορρημένα βλέμματα ή γυρισμένες πλάτες στις πρώτες σειρές (συνέβη κι αυτό), εύλογα μπορεί να σε ξενερώσει όταν βρίσκεσαι σε σερί συναυλιών διανύοντας ευρωπαϊκή τουρνέ. Είναι και λίγο θέμα optics που θα έλεγε ο Κένταλ Ρόι. Πάλι καλά ο Dury δε χαμπάριασε και μας κέρασε μια αξιομνημόνευτη εμφάνιση η οποία, εάν εξελισσόταν σε (μικρό) κλειστό χώρο, ίσως και να αποδεικνυόταν αποθεωτική. Αναπόφευκτα, το setlist βασίστηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου στο νέο υπέροχο δίσκο του "I Thought I Was Better Than You", ο πιο ώριμος της καριέρας του, έχοντας ως "σφήνα" τα γνωστότερα κομμάτια του Βρετανού ("I’m Not Your Dog", "Miami", "Cocaine Man"). Ο ίδιος φαινόταν να απολαμβάνει τον εαυτό του, παραδίδοντας μια περφόρμανς μεταξύ ιδιοσυγκρασιακών ασκήσεων tai chi και μεθυσμένου έφηβου που τραγουδά στον καθρέφτη του δωματίου του φορώντας χρυσό κότινο (όντως). Ομολογώ δεν μπορούσα να ψηλαφίσω αν και πόσους κέρδισε ο Dury το βράδυ της Κυριακής, η χούφτα ανθρώπων που τον παρακολουθήσαμε προσεκτικά πάντως δε μείναμε παραπονεμένοι.
Τον Dury διαδέχθηκε ένα από τα πιο συζητημένα συγκροτήματα του τελευταίου χρόνου, το οποίο με το περσινό αψεγάδιαστο ντεμπούτο του έχει βρεθεί να παίζει σε όλα τα φεστιβάλ της υφηλίου. Είναι προς τιμήν, λοιπόν, του Release που έκλεισε τις Wet Leg πάνω στην ώρα που "συμβαίνουν", διότι είναι θέμα χρόνου να κατακτήσουν τον κόσμο. Η μπάντα με φανταστικές μπροστάρισσες τις Ρίαν Τίσντεϊλ και Χέστερ Τσέιμπερς, απέδειξε γιατί το σούσουρο γύρω από το όνομά τους είναι δίκαιο, αφού χρειάστηκαν λιγότερα από δέκα κομμάτια ώστε να απογειώσουν την Πλατεία Νερού. Με αέρα headliner και αβίαστη χάρη, η πεντάδα από τη Νήσο Γουάιτ ήρθε, ισοπέδωσε και έφυγε, παρασύροντας το κοινό χωρίς καν να μοχθήσει ιδιαίτερα. Βοήθησε το γεγονός ότι, πάλι καλά, υπήρξαν αρκετοί που γνώριζαν το υλικό τους (αξέχαστες οι εκτελέσεις των "Chaise Longue" και "Wet Dream"), αλλά έτσι κι αλλιώς η σιγουριά με την οποία στέκονται στη σκηνή είναι μεθυστική.
Το κλείσιμο της έκτης μέρας του Release έλαχε στους αγαπημένους του ελληνικού κοινού Madrugada. Έχει χαθεί το μέτρημα με τις φορές που οι Νορβηγοί έχουν παίξει στην Αθήνα, αλλά οι θαυμαστές τους δίνουν πάντα ηχηρό "παρών" στις συναυλίες τους, κάτι που φυσικά επαναλήφθηκε. Και γιατί να μην το κάνουν άλλωστε; Ο Σίβερτ Χόιεμ και η παρέα του παίζουν πάντα άψογα, είναι ένα αξιόπιστο live act και στην τελική, η φωνή του ψηλού Σκανδιναβού είναι χάρμα να την ακούς ζωντανά. Για κάθε χιλιοπαιγμένο "Strange Colour Blue" υπάρχει το Gun Club-ικό "Look Away Lucifer" και μια τίμια, επαγγελματική στάση από ένα συγκρότημα που σέβεται και δεν απογοητεύει τους θεατές του. Και τα γράφει αυτά κάποιος που στα αυτιά του οι Madrugada ήταν πάντα απλώς συμπαθείς. Το ότι πρέπει να ανανεωθούν οι μουσικές επιλογές των εγχώριων φεστιβάλ είναι γεγονός, δε χωράει η αμφιβολία, αλλά είναι μια διαφορετική όσο και περίπλοκη συζήτηση, που είναι άδικο να περιοριστεί στους Νορβηγούς. Να ακούτε περισσότερο Wet Leg, για να μας ξανάρθουν…
