© Camille_Blake
Τα "Plásmata II" της Στέγης υποδέχονται την Caterina Barbieri στο Ιτς Καλέ, στην Αυλή του Μουσείου. Ένα μουσικό ταξίδι σε έναν εσωτερικό χώρο τόσο τεράστιο όσο το σύμπαν και, συγχρόνως, τόσο στενά προσωπικό όσο ένας παλμός της καρδιάς με αφετηρία τα Γιάννενα.
"Ένα ταξίδι που σου αλλάζει το μυαλό" και "μια ονειρομηχανή για τα αυτιά". Έτσι έχει περιγράψει το Pitchfork τη μουσική της Caterina Barbieri. Στο πλαίσιο της έκθεσης "Plásmata II: Ioannina" της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση το Movement Radio παρουσιάζει την Ιταλίδα μουσικό στο επιβλητικό κάστρο του Ιτς Καλέ, στις 29 Ιουνίου (10-11 μ.μ), με ελεύθερη είσοδο.
Οι μουσικές περιδινήσεις της Barbieri επαναπροσδιορίζουν τον χρόνο και τον χώρο, με την ίδια να θεωρείται μια από τις πιο ενδιαφέρουσες φωνές της ηλεκτρονικής μουσικής σύμφωνα με τον διεθνή μουσικό Τύπο: η Μπαμπιέρι παντρεύει το αιθέριο με το μοντέρνο, αντλώντας έμπνευση από την κλασική και την μπαρόκ μουσική παράδοση, τον μινιμαλισμό αλλά και τις σύγχρονες πειραματικές σκηνές.
Έχει παίξει ζωντανά στα σημαντικότερα μουσικά φεστιβάλ του κόσμου, από το Unsound και το Atonal έως το Primavera Sound και το Sonar, ενώ παράλληλα έχει κάνει επιτυχημένες εμφανίσεις στο Barbican του Λονδίνου, στη Volksbühne του Βερολίνου και στη Φιλαρμονική του Παρισιού, μεταξύ πολλών άλλων χώρων.
Από το εμβληματικό διπλό άλμπουμ της, "Patterns of Consciousness” (2017) και ύστερα, όταν ακούς την Ιταλίδα συνθέτρια και βιρτουόζο των modular synths, νιώθεις σαν να ταξιδεύεις συγχρόνως με την ταχύτητα του φωτός και σε αργή κίνηση. Το άλμπουμ "Ecstatic Computation”, του 2019, προχώρησε ακόμα παραπέρα, χάρη στο "Fantas”, το σινγκλ που αναδείχθηκε μέσα από τον δίσκο, όπου μια στοιχειωμένη μελωδία εφορμά προς την κορύφωσή της, μεταδίδοντας στους ακροατές την αίσθηση ότι βιώνουν τη ζωή και τον θάνατο ενός σουπερνόβα. Μακράν από οποιαδήποτε σύνδεση με το new age ή πρόσφατες synth μόδες, η μουσική της ξεχωρίζει χάρη στην εκστατική της ένταση και τον κατακλυσμιαίο συναισθηματικό της αντίκτυπο.
Αν και είναι περισσότερο γνωστή για το βλέμμα της στο μακρινό μέλλον, όπως φάνηκε στο άλμπουμ "Ecstatic Computation” που εγκωμιάστηκε από τους κριτικούς, η Barbieri, ωστόσο, διατηρεί επίσης μια δυναμική σχέση με την ιστορία. Η μουσική της έχει τις ρίζες της στη σχέση μεταξύ της τεχνολογίας και του αντίκτυπού της στη δημιουργική διαδικασία, ενώ με τη χρήση των modular συνθεσάιζερ δεν αποσκοπεί σε μια απλή αισθητικοποίηση των μηχανημάτων αυτών· αντιθέτως, εξετάζει τις συνεπαγωγές τους και την αρμονία ανάμεσα σε σύνθετες, σύγχρονες μαθηματικές διαδικασίες και στην κλασική τέχνη. Το Pitchfork έχει περιγράψει τη μουσική της ως "ένα ταξίδι που σου αλλάζει το μυαλό" και "μια ονειρομηχανή για τα αυτιά".
Στο ντεμπούτο άλμπουμ της, με τίτλο "Vertical” (2014), χρησιμοποίησε όργανα Buchla, παράλληλα με τη φωνή της, προκειμένου να παντρέψει δύο ριζικά διαφορετικές ηχητικές εποχές, ενώ με το "Spirit Exit” (2022), που κυκλοφόρησε στη δική της εταιρεία, light-years, η Barbieri διεύρυνε αυτή τη σύλληψη. Αντλώντας έμπνευση από τον μυστικισμό, την ποίηση και τη φιλοσοφία του μετανθρωπισμού, η συνθέτρια ανέμειξε άχρονες χορωδιακές αντηχήσεις και ποπ υπαινιγμούς σε ηλεκτρονικά υποβοηθούμενες διαμορφώσεις κρυστάλλινης ομορφιάς. Ο δίσκος χαρακτηρίστηκε από το NPR "βαθιά ψυχεδελικός και, κατ’ επέκταση, ανατρεπτικός· όπως συμβαίνει και με τη φύση, οι επιπτώσεις του δεν μπορούν ακριβώς να οριοθετηθούν ή να προβλεφθούν".
Από την εποχή των πρώιμων κυκλοφοριών της στην Important Records, η Barbieri έχει αποκτήσει αφοσιωμένους θαυμαστές, μεταξύ τόσο του κοινού όσο και των κριτικών, με αποκορύφωμα την κυκλοφορία της στην Editions Mego, "Ecstatic Computation”, που ανακηρύχθηκε Άλμπουμ της Χρονιάς από το Bleep και φιγουράριζε στις περισσότερες λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ του 2019. Ακολούθησε η κυκλοφορία του άλμπουμ της, "Spirit Exit”, στη νέα εταιρεία της, light-years.
Φέτος η Barbieri θα στραφεί προς το παρελθόν με το "Myuthafoo”, ένα άλμπουμ που γράφτηκε την ίδια εποχή με το "Ecstatic Computation” και το οποίο χρησιμοποιεί μια παρόμοια δημιουργική γλώσσα για να παίξει με τις αντιλήψεις μας περί χρόνου, χώρου, μνήμης και συναισθήματος. Πάντα αεικίνητη, παίρνει σύμβολα υψηλής και χαμηλής κουλτούρας και τα μεταστρέφει σε εκλεπτυσμένα, ιλιγγιώδη μοτίβα που μας βοηθούν να κατανοήσουμε τον μεταλλάξιμο δεσμό ανάμεσα στον κυβερνοκόσμο και στον ένσαρκο, ανθρώπινο κόσμο μας. Συγχρόνως κοσμική και kosmische, αυτή η μουσική ατενίζει τα αστέρια από ένα άχρονο παρατηρητήριο, εδραιωμένη τόσο σε μια ψυχεδελική λογική που αναβλύζει συνάψεις όσο και στην καθιερωμένη φυσική.
