Οι L.A. Witch αφήνουν τα σκουπόξυλα και πιάνουν τις κιθάρες

Αν η Irita Pai μπορούσε να φτιάξει ένα πραγματικό μαγικό φίλτρο, θα φρόντιζε να είναι μη ανιχνεύσιμο, ώστε να μπορούν σε όσες γυναίκες θέλουν ή το χρειάζονται, να κάνουν άμβλωση, χωρίς τον φόβο της κρατικής απαγόρευσής τους. Η μπασίστρια των L.A. Witch, είναι εξίσου στακάτη στο λόγο της όσο και στη σκηνή, εξηγώντας γιατί το hot till death μουσικό τρίο από το Los Angeles είναι από τα πιο must watch σχήματα στην ευρύτερη rock σκηνή αυτή τη στιγμή. Μαζί με την Sade Sanchez, στα φωνητικά και την κιθάρα, και την Ellie English στα ντραμς (στη θέση πλέον της Crystal Nava, η οποία παρότι ιδρυτικό μέλος έφυγε για ένα ταξίδι στη Νέα Υόρκη και δεν επέστρεψε ποτέ), οι τρεις μάγισσες έχουν καταφέρει να διαγράψουν μια χαμηλότονη (από άποψη κυκλοφοριών) αλλά άκρως ενδιαφέρουσα (από άποψη τραγουδιών) πορεία, έχοντας για φίλτρα την reverbed ψυχεδέλεια και την απροσποίητη, 90s καλτ αισθητική τους.

Ο θρύλος (και αρκετές συνεντεύξεις της Καλιφορνέζικης τριπλέτας) λέει ότι όταν ο σύντροφος της Sade Sanchez της απαγόρευσε να παίζει με άντρες μουσικούς, εκείνη αποφάσισε να ιδρύσει μία all female μπάντα. Η Irita Pai στη δική μας συνομιλία ωστόσο δίνει μια άλλη, λιγότερο πατριαρχική εκδοχή, εξηγώντας πως μια κοινή φίλη τής σύστησε την Sade την ίδια περίοδο που είχαν βρει ένα χώρο για πρόβες με μερικές φιλενάδες της ώστε να τζαμάρουν παρέα και ενόσω έψαχναν για τραγουδίστρια/κιθαρίστρια. Όποια ιστορία κι αν ισχύει, το σίγουρο είναι ότι σε πατριαρχικό ατόπημα πέφτουμε έτσι κι αλλιώς, μιας και δεν παύουμε να τις χαρακτηρίζουμε μια "γυναικεία" μπάντα, ενώ υπάρχουν πολύ περισσότεροι, ακριβείς ή έστω ευρηματικοί όροι. Προσωπικά, γέλασα με την ταμπέλα "beach goth" που εμπνεύστηκε κάποιος συνάδελφος από το εξωτερικό· η ίδια πάντως δυσκολεύεται να χαρακτηρίσει τον ήχο τους, κι ας παραδέχεται ότι σίγουρα είναι "σκοτεινότερος".

Στον χαρακτηρισμό "all female" πάντως δεν δίνει πια σημασία. "Το σκέφτομαι μόνο όταν οι προμότερ ή οι bookers βλέπουν τις μπάντες γυναικών ως ξεχωριστό μουσικό είδος. Θα κλείσουν διάφορα συγκροτήματα που δεν ταιριάζουν απαραίτητα, μουσικά μιλώντας, μόνο και μόνο επειδή αποτελούνται αποκλειστικά από γυναίκες. Σε κάθε περίπτωση, είναι κουλ να υποστηρίζεις άλλες γυναίκες που παίζουν μουσική, γιατί αυτό ήταν πολύ σπάνιο όταν πρωτοξεκινήσαμε". Πράγματι, μια γρήγορη αναδρομή στην καλιφορνέζικη garage rock σκηνή (ταμπέλα που θα χρησιμοποιήσουμε χάριν ευκολίας) δείχνει ότι το 2011, όταν πρωτοξεκινούσαν, υπήρχαν μόνο δύο γνωστά σχήματα με ισχυρή, αλλά όχι εξ ολοκλήρου, γυναικεία παρουσία: οι The Ettes και οι The Monolators. Την ίδια χρονιά, επίσης, κάνουν την πρώτη τους εμφάνιση άλλες δύο πολύ ενδιαφέρουσες μπάντες - οι Bleached, των αδερφών Jennifer και Jessica Clavin και οι Deap Vally, των Lindsey Troy και Julie Edwards – γεγονός που αποδεικνύει πώς η μεταξύ τους υποστήριξη μπορεί να φέρει αλλαγή.

Μετρούν ήδη δώδεκα χρόνια πορείας, όμως μόνο δύο ολοκληρωμένα άλμπουμ ("L.A. Witch", 2017 και "Play with Fire", 2020). Την εξαετία, βέβαια, μέχρι να κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο τους, οι κιθάρες τους πήραν φωτιά. Μας τσιτσίρισαν με γκαζιάρικα singles που άφησαν διεθνώς το στίγμα τους και τις ανέβασαν στη σκηνή, πλάι σε κορυφαία ονόματα όπως οι The Kills ή, πιο πρόσφατα, οι Black Angels και οι Jane’s Addiction. "Τα πρώτα singles ηχογραφήθηκαν από τον φίλο μας Joel Jerome. Σε αυτό το σημείο, είχαμε ηχογραφήσει τα τραγούδια ήδη σε τρεις διαφορετικούς χώρους (ανάμεσα στους οποίους τα Lolipop Records αλλά και με τους τύπους που έκαναν το "Appetite for Destruction" των Guns ‘n’ Roses). Όμως, οι ηχογραφήσεις του Joel πραγματικά εγκιβώτισαν τον ήχο μας και ήμασταν αρκετά ευχαριστημένες ώστε τελικά να τις κυκλοφορήσουμε", μου εξηγεί η Irita. "Εντωμεταξύ, ο Phil Pirrone από τη Desert Daze είχε μόλις ξεκινήσει τη δική του booking agency με όνομα Space Agency και ξεκινήσαμε να έχουμε συμβόλαια για περιοδείες. Ανοίξαμε μέχρι και τους The Kills εκείνη την εποχή!" λέει, ενθουσιασμένη. "Ήμασταν τόσο πολύ στο δρόμο, που δεν είχαμε ποτέ την ευκαιρία να καθίσουμε όντως κάτω και να κυκλοφορήσουμε το δίσκο. Τελικά, ηχογραφήσαμε το μεγαλύτερο μέρος του ντεμπούτου μας στα Hurley Studios, μέσα σε τρεις μέρες ανάμεσα σε περιοδείες".

Το καλό πράγμα, άλλωστε, αργεί να γίνει λέει ο σοφός λαός και το τρίο από τη Δυτική Ακτή τον επιβεβαίωσε. Το επώνυμο άλμπουμ τους ήρθε σαν βροχή στην έρημο, για να ανακουφίσει τους διψασμένους θαυμαστές τους με αργόσυρτα ψυχεδελικά anthems, έτοιμα να ντύσουν τις πιο σουρεαλιστικές ιδέες του David Lynch ή του Quentin Tarantino, χτίζοντας μια υποδόρια ένταση μέχρι να μας εκτοξεύσουν με τον ωμό δυναμισμό τους. Από το αισθαντικό "Kill my Baby Tonight" έως το βρώμικο "Drive your Car", η καλιφορνέζικη σκόνη γρατζουνάει το βινύλιο (ή έστω τον streamer) σε κάθε στροφή. Άλλωστε, η μουσική ιστορία του τόπου δεν τις άφησε ανεπηρέαστες, είτε μιλάμε για ιστορικές μπάντες όπως οι Hole και οι The Gun Club, ή για τα τοπικά ραδιόφωνα. Τα διαβόητα μποτιλιαρίσματα της Πόλης των Αγγέλων, έπαιξαν το δικό τους ρόλο στην ιστορία της Irita. "Ακούω πολύ ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο, ειδικά επειδή υπάρχει τόση κίνηση στο L.A. Ακούω κυρίως σταθμούς όπως ο K-Earth 101, που παίζει oldies από το ’50 και το ΄60, επομένως υπήρχε μεγάλη έκθεση στις ρίζες της rock ‘n’ roll μουσικής, ήδη από την παιδική μου ηλικία". Αν ήταν όντως μάγισσα πάντως, θα εγκατέλειπε μερικές φορές τη μηχανή της για μια ιπτάμενη σκούπα, παραδέχεται. "Πραγματικά, η κίνηση δεν παλεύεται!".

Και κάπως έτσι φτάνουμε στο 2020, όταν το πάγωμα των περιοδειών λόγω του Covid τους έδωσε τον απαιτούμενο χρόνο στο στούντιο, σε μια εποχή που ήταν έτοιμες να "παίξουν με τη φωτιά". Από το περισσότερο καλοδουλεμένο "Play with Fire", οι "μάγισσες" φέρνουν στο προσκήνιο των έρωτα και τον πόνο που προκαλεί, αλλά και την ψυχική υγεία, πάντα μέσα από τα στοιχειωτικά φωνητικά και την d.i.y. αισθητική τους. Κάτι αντίστοιχο αναμένουμε και από τον επόμενο δίσκο τους, από τον οποίο θα πάρουμε μια πρώτη γεύση στο live τους στο Temple (18/5). Εκείνες πάντως ανυπομονούν να βρεθούν στην Ελλάδα, για την πρώτη τους συναυλία εδώ. "Σε σύγκριση με τις ΗΠΑ, υπάρχει τόση ιστορία και τέχνη γύρω σας, ενώ έχω ακούσει ότι οι Έλληνες είναι πολύ θερμοί και φιλόξενοι. Επίσης, αγαπώ τον Vangelis και τους Rotting Christ". Κι εμείς, Irita. Κι εμείς.