Η παλίρροια των Echo Tides θα σαρώσει τα πάντα

Αν κάθε φορά που ακούτε τις λέξεις Echo Tides νιώθετε την ακατανίκητη ανάγκη να τις τραγουδήσετε ρυθμικά εν είδει συνθήματος, μάλλον έχετε χορέψει όσες φορές της αξίζει την "Ανισόπεδη ντίσκο" του Pan Pan, με την Καλλιόπη Μητροπούλου στα φωνητικά. Του πενήντα τοις εκατό δηλαδή των Echo Tides, που συνεργάζεται και στο τελικά-όχι-και-τόσο σόλο πρότζεκτ του πρώτου. Μπερδευτήκατε; Ας το πιάσουμε από την αρχή.

Μπορεί επίσημα να μπήκαν στα ραντάρ μας το 2019, όταν και κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους "The Whale Boombox Anatomy", όμως η παρέα των Echo Tides ξεκίνησε μια εικοσαετία νωρίτερα, όπως μου εξηγούν οι Παναγιώτης Πανταζής (aka Pan Pan), Γιώργος Λυγουριώτης και Γιάννης Αναγνωστόπουλος (Years of Youth). Ο Παναγιώτης με τον Γιάννη γνωρίζονται το 2000 στην Αρχιτεκτονική του Βόλου, ξεκινούν να παίζουν μαζί μουσική και συχνά-πυκνά, ο πρώτος να συμμετέχει στους Accra Minoa, την μπάντα του δεύτερου στην Κατερίνη τόσο ως μουσικός όσο και ως visual artist. Το 2009, όταν αποφασίζει να ξεκινήσει το σόλο πρότζεκτ Pan Pan, ο Γιώργος, φίλος του από το σχολείο, τον συνοδεύει με τα τύμπανα στη σκηνή και το 2014, μπαίνει για τα καλά και ο Γιάννης στην παρέα, αφού έχει πλέον μετακομίσει στην Αθήνα από την Κατερίνη. Τότε γεννιέται η ανάγκη να δημιουργηθεί ένα ανεξάρτητο σχήμα και φτιάχνονται οι Echo Tides, με την Καλλιόπη Μητροπούλου ως τέταρτο μέλος.

"Τότε, όμως, εγώ έφυγα πάλι από την Αθήνα", μου εξηγεί ο Γιάννης "και το timing ήταν για άλλη μια φορά περίεργο. Γεννήθηκαν τα παιδιά μας, ήρθε ο Covid, αλλά εμείς δεν σταματήσαμε ποτέ να φτιάχνουμε μουσική". Οι συγκυρίες δεν ευνόησαν τους πρώτους τους δίσκους. "Το δεύτερο λοκντάουν ανακοινώθηκε δύο ημέρες πριν από την προγραμματισμένη κυκλοφορία του "Jokes Ate Themselves”", συμπληρώνει ο Παναγιώτης για το δεύτερο άλμπουμ τους. "Ποιος είχε όρεξη να ακούσει μουσική τότε;".

Κάπως έτσι φτάνουμε στο "Ανδρομέδα FM", που κυκλοφόρησε πριν από δύο μήνες και έκανε πραγματική αίσθηση στα ακουστικά μας. Δεν ήταν πλέον όμως μόνο θέμα συγκυριών, αλλά και αποφάσεων της μπάντας, όπως εξηγεί ο Γιάννης. "Είχαμε αποφασίσει ότι τον τρίτο μας δίσκο θα τον κάναμε στα ελληνικά και θα τον στηρίζαμε περισσότερο απ’ ό,τι τις προηγούμενες δουλειές μας. Κάναμε καλύτερη δουλειά σαν παραγωγή και απευθυνθήκαμε σε εταιρεία, τη United we fly, ώστε να γίνει πιο επαγγελματικά".

Σίγουρα, η στροφή στον ελληνικό στίχο έπαιξε σημαντικό ρόλο, παρατηρεί ο Γιώργος. "Τα τελευταία χρόνια, τόσο τα συγκροτήματα όσο και το κοινό στρέφεται προς τον ελληνικό στίχο. Φαίνεται ότι υπάρχει μεγαλύτερη ταύτιση με την ελληνική γλώσσα. Είναι πολύ πιο άμεση". Ο Παναγιώτης, που υπογράφει τους στίχους, συμφωνεί. "Μια μέρα γύρισε ένα κουμπάκι μέσα μου και μετά μου φαινόταν περίεργο, έως και αλλόκοτο, να γράψω στα αγγλικά. Βέβαια, και τότε, δεν το έκανα για να καλύψω κάτι, στα ελληνικά, όμως, ένιωσα να εκφράζομαι πολύ πιο άνετα και ελεύθερα. Απολάμβανα για πολλά χρόνια παλιότερα και σύγχρονα ελληνόφωνα σχήματα, ενώ πάντα έγραφα και τα κόμικς μου στα ελληνικά. Οπότε πλέον βρήκα αυτό που με εκφράζει".

Για να επιστρέψουμε στην αφετηρία μας, τα κολλητικά και πλήρως συναισθηματικά hits του Pan Pan ήταν ίσως ο βασικός λόγος που τους έβαλε στον μουσικό χάρτη. Όχι μόνο όμως για τη μουσική τους, αλλά και για την ευαισθησία και αβίαστη συμπεριληπτικότητά τους, την οποία ακούμε καθαρά και στα Echo Tides, κυρίως επειδή είναι τρόπος ζωής. Αναρωτιέμαι αν ήταν συνειδητή επιλογή να συστήνονται με ουδέτερο άρθρο και ο Παναγιώτης ξεκαθαρίζει το τοπίο: "Αυτό ξεκίνησε περισσότερο ως κάτι χαριτωμένο, όταν μας σύστησα στο κείμενο για το πρώτο live μας με τη φράση "Tα Echo Tides είναι 75% αγόρι και 25% κορίτσι”, λόγω της ποσόστωσής μας στην μπάντα. Δεν είναι απαγορευτικό να μας αποκαλέσει κάποιος αλλιώς. Εμείς ξέρουμε πώς νιώθουμε για τους ανθρώπους γενικότερα. Τη θέση μας την ορίζουμε με τα τραγούδια μας και την καθημερινότητά μας. Τώρα όσον αφορά τη συμπεριληπτικότητα στο λόγο, νιώθω ότι είναι κάτι δυναμικό. Η ζωή εξελίσσεται και, αν μία μέρα είναι μέρος της καθημερινότητας το να μιλάμε σε ουδέτερο πρόσωπο αντί για αρσενικό όταν αναφερόμαστε σε μια ομάδα ανθρώπων, αυτό θα διαμορφωθεί είτε μέσα από την καθημερινότητα του λόγου μας ως κοινωνία ή αν κάποιοι άνθρωποι σπρώξουν προς αυτή την κατεύθυνση. Εμείς έχουμε πάντα ανοιχτές κεραίες για να μιλάμε τη γλώσσα της εποχής μας, δυναμώνοντας όσο μπορούμε τους ανθρώπους που δεν είναι τόσο ορατοί ή δεν ακούγονται τόσο πολύ. Αλλά δεν θα ήταν ειλικρινές να γίνει αυτοσκοπός, γιατί στην καθημερινότητά μας δεν μιλάμε έτσι. Προσωπικά, νιώθω ότι μιλάω με κάποιες συμβάσεις της τρέχουσας εποχής. Αλλά και στίχους που έχω γράψει, τους κρατήσαμε στο αρσενικό ενώ τους τραγουδάει η Καλλιόπη, όπως το "Είναι που δεν νιώθω μόνος όταν είσαι μακριά”. Αυτό είναι κάτι διαφορετικό, είναι μια κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση, με την έννοια ότι δεν έχει τόση σημασία το γένος. Δεν είναι κάτι που μας ορίζει".

Πώς κρατά όμως τις ισορροπίες κάθε 25%, ειδικά όταν συνεργάζονται και στα επιμέρους προσωπικά τους πρότζεκτ; "Όλα ξεκινούν από το ότι είμαστε φίλοι πάρα πολλά χρόνια και ο ένας θαυμάζει τη δημιουργικότητα του άλλου, έτσι αλλητροφοδοτούμαστε", εξηγεί. "Στα Echo Tides τέμνονται όλες αυτές οι προσωπικότητες και οι κατευθύνσεις και είναι το πρότζεκτ στο οποίο είμαστε συνυπεύθυνοι για όλες τις αποφάσεις. Άσχετα με το πώς στήνονται τα κομμάτια, είναι μία 100% δημοκρατική διαδικασία το τι θα φτάσει τελικά στον κόσμο". Δεν τους λείπει πάντως η πολυσυλλεκτικότητα. Αν ήταν παραγωγοί στον "Ανδρομέδα FM", για παράδειγμα, "θα γινόταν χαμός" λέει ο Γιώργος. "Θα παίζαμε από Βίκυ Μοσχολιού μέχρι Joy Division". Ο Παναγιώτης θα έβαζε χιπ χοπ, μέταλ και πανκ, που είναι οι βασικές τους ρίζες, ενώ η Καλλιόπη με το κλασικό background της ως βιολονίστρια, θα έπαιζε σύγχρονα πειραματικά και ambient, αλλά και πιο σύγχρονη ποπ.

Στην αισθητική τους, παίζει βασικό ρόλο και ο κινηματογράφος· δεν είναι τυχαίο ότι τα βιντεοκλίπ για τα τραγούδια τους "Τούνελ", "Αρχάγγελος", "Η αόρατη κορδέλα" έχουν γυριστεί από τους Γιώργο Γούση ("Μαγνητικά Πεδία"), Ζακλίν Λέντζου ("Σελήνη, 66 Ερωτήσεις") και Δημήτρη Τσακαλώτη και Λήδα Βαρτζιώτη ("Sad Girl Weekend"), αντίστοιχα. Αν αντιστρέφονταν οι ρόλοι, πάντως, θα ακούγαμε soundtrack Echo Tides σε μια γκάμα ταινιών ικανή να γεμίσει πρόγραμμα φεστιβάλ: Ο Γιώργος επιλέγει Φατίχ Ακίν χωρίς δεύτερη σκέψη, ο Παναγιώτης αγάπησε την ανθρώπινη και ψυχωμένη ατμόσφαιρα της Ματί Ντιόπ στο "Atlantics", ενώ ο Γιάννης θα στρεφόταν προς Ασία, υπογράφοντας μουσική για κάποια κορεάτικη ταινία με πολύ κλάμα στους τίτλους τέλους.

Μη γελιόμαστε όμως, υπάρχει μια κοινή συνισταμένη ακόμα και στις διαφορές τους, διευκρινίζει ο Γιώργος, και ο Γιάννης συμφωνεί πως τα κοινά είναι πολύ περισσότερα απ’ όσα φαίνονται. Είναι περισσότερο στάση ζωής, διασαφηνίζει ο Παναγιώτης. "Προσεγγίζουμε όλοι τη ζωή από ένα συγκεκριμένο μέρος, όσον αφορά την αντιμετώπιση των άλλων ανθρώπων, των κοντινών μας, αυτών που μπορούμε να βοηθήσουμε ή να νοιαστούμε. Εκεί έρχεται το σύμπαν του καθενός, που όντως είναι διαφορετικό από μουσική άποψη και ως καθημερινότητα, και συγκεντρώνεται σε μία μπάλα που είναι τελικά τα Echo Tides".