© Lisa Bregneager
Πριν από κάποια χρόνια, αποφάσισες να εγκαταλείψεις το ψευδώνυμο Chinawoman, με το οποίο σε γνωρίσαμε, έπειτα από κατηγορίες που δέχτηκες για πολιτιστική οικειοποίηση. Πώς σχολιάζεις την κουλτούρα της ακύρωσης; Μας βοηθάει να γίνουμε πιο ευαίσθητοι ή είναι ένα μέσο λογοκρισίας;
Στην δική μου περίπτωση, θεωρώ πως η κριτική που μου έγινε (σ.σ. από την Hilda Hoy, δημοσιογράφο στο Medium) για τη χρήση του ονόματος ήταν σωστή και αποτέλεσμα σκέψης. Την ευγνωμονώ που έγραψε για μένα και με ώθησε να αναλογιστώ σοβαρά τις επιλογές μου. Καταλαβαίνω ότι σε μία χώρα όπως η Ελλάδα, το παλιό μου όνομα ίσως να μην ακουγόταν προσβλητικό, αλλά σε άλλα μέρη και ανθρώπους έχει στο παρελθόν χρησιμοποιηθεί ως ρατσιστική βρισιά. Είμαι σίγουρη, αντίστοιχα, ότι υπάρχουν προσβλητικές λέξεις στα Ελληνικά που οπουδήποτε αλλού δε σημαίνουν τίποτα. Οπότε ναι, στη δική μου περίπτωση, νιώθω ότι η κατάσταση όντως οδήγησε σε κάτι θετικό και αύξησε την ευαισθησία μου απέναντι στους άλλους.
Φανταζόσουν ποτέ ότι θα είχες τόσο μεγάλο και φανατικό κοινό, ειδικά στην Ανατολική Ευρώπη; Ποια στοιχεία της μουσικής σου θεωρείς ότι τράβηξαν περισσότερο αυτό το κοινό;
Δεν περίμενα τίποτα από όλα αυτά. Απλά χαίρομαι που κατάφερα να βρω ένα κοινό για τη δουλειά μου, κάπου στον πλανήτη. Πιστεύω ότι υπάρχουν πολλά στοιχεία στη μουσική μου που θυμίζουν στον κόσμο τη μουσική που άκουγαν οι γονείς και οι παππούδες τους, νοσταλγική και οικεία, αλλά και ότι υπάρχει παράλληλα κάτι φρέσκο και κοφτερό σ’ αυτή.
Ισορροπείς ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση, τον Καναδά και τη Ρωσία. Πού νιώθεις περισσότερο "σαν στο σπίτι σου"; Και πώς αυτή η δυαδικότητα επηρέασε την μουσική και την καριέρα σου;
Προς το παρόν, δεν έχω βρει έναν γεωγραφικό τόπο σε ολόκληρο τον κόσμο όπου να ανήκω πραγματικά και έχω αποδεχτεί ότι αυτό μπορεί να μη συμβεί και πότε. Επομένως, αυτό σημαίνει ότι ένα τέτοιο μέρος μπορεί να έρθει μόνο από μέσα μου: να νιώθω καλά όπου κι αν βρίσκομαι, στο δρόμο, στη σκηνή ή οπουδήποτε ζω.
Παρόλο που αρκετά από τα τραγούδια σου είναι σπαρακτικά, αν κάποιος τα ακούσει προσεκτικά μπορεί να εντοπίσει τον σαρκασμό και το μαύρο χιούμορ. Είναι αυτά τα δύο στοιχεία σημαντικά για να τα βγάλεις πέρα με τη ζωή και τον έρωτα; Ή είναι ένας ακόμα τρόπος να δείξεις ότι είμαστε καταδικασμένοι;
Υπάρχουν τραγούδια που αποκαλώ "σκοτεινά-σκοτεινά", στα οποία, δηλαδή, δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να αντιτίθεται στη σκοτεινιά τους. Σε οδηγούν σε ένα συναίσθημα αδιεξόδου, από όπου δεν μπορείς να προχωρήσεις προς καμία κατεύθυνση. Αγαπώ αυτά τα είδη τραγουδιών και, κάποιες φορές, τα γράφω κιόλας. Τις προάλλες, συζητούσα για το "Άλογο του Τορίνο", την ταινία του Μπέλα Ταρ. Αυτή είναι μία "σκοτεινή-σκοτεινή" ταινία: η ζωή είναι τρόμος και αυτό είναι όλα. Αλλά παράλληλα, υπάρχει η κωμικοτραγωδία, που σου επιτρέπει να γελάς όσο κλαις. Αυτό είναι επίσης κάτι που απορρόφησα από τη Σοβιετική μουσική, με την οποία μεγάλωσα και όσου συχνά έχεις μία χορωδία που τραγουδά πολύ σκοτεινούς στίχους με χαμόγελο. Αυτή η αντιπαραβολή με τραβούσε πάντα. Η απόγνωση δεν τεελειώνει, αλλά τουλάχιστον μπορείς παράλληλα να τραγουδάς, όσο συνεχίζεις στο μονοπάτι της ζωής.
Συνεχίζεις να δημιουργείς τη μουσική από την κρεβατοκάμαρά σου. Αισθάνεσαι ότι έτσι αποκτά μια πιο προσωπική ποιότητα;
Συχνά οι καλλιτέχνες βρίσκουμε ένα μοναδικό ήχο μέσα από το υπνοδωμάτιο τους, στον πρώτο τους δίσκο, τον οποίο και ερωτευόμαστε. Έπειτα, προχωράμε στο να δουλέψουμε σε στούντιο με παραγωγούς, και τότε όλα ξαφνικά ακούγονται "σωστά": τα ντραμς μιξάρονται όπως πρέπει, τα φωνητικά είναι στη σωστή θέση, ο έξτρα θόρυβος χάνεται, ο παράξενος και μοναδικός τρόπος του να ακούς και να τοποθετείς το κάθε τι δεν υπάρχει πια. Και τότε κάτι χάνεται και η μουσική ακούγεται πιο κοινότοπη. Επομένως, παρότι πιστεύω ότι η μουσική μου θα μπορούσε να επωφεληθεί με κάποιους τρόπους σε ένα επαγγελματικό περιβάλλον, στο τέλος νιώθω ότι οι επιλογές που κάνω μόνη στο δωμάτιο μου θα παραδώσουν μία πιο αυθεντική εμπειρία που μόνο εγώ μπορώ να δημιουργήσω.
Κυκλοφόρησες τον πιο πρόσφατο δίσκο σου "Ecstasy in the Shadow of Ecstasy" μερικούς μήνες μετά το ξέσπασμα του Covid. Πώς επηρεάστηκε η μουσική σου; Σίγουρα μας χάρισε ένα τραγούδι όπως το "Love from a Distance"…
Το "Love from a Distance" είναι το μόνο τραγούδι του δίσκου που ηχογραφήθηκε μετά το ξέσπασμα του Covid, τα υπόλοιπα είχαν ήδη ολοκληρωθεί. Επομένως αν υπήρξε κάποια επίδραση, αυτό θα φανεί στο επόμενο άλμπουμ, το οποίο ελπίζω να κυκλοφορήσω στο τέλος της φετινής χρονιάς.
Παρόλο που οι θεματικές σου επιστρέφουν και σε αυτό το άλμπουμ σου, ακούγεται ελαφρώς πιο αισιόδοξο. Έχει αλλάξει κάτι στον τρόπο με τον οποίο βλέπεις τον κόσμο ή ήταν τυχαίο;
Είναι αστείο, αλλά κάθε φορά που ολοκληρώνω έναν δίσκο οι άνθρωποι μου λένε ότι είναι πιο αισιόδοξος από τον προηγούμενο! (γέλια) Εντούτοις, η μουσική στο σύνολο της παραμένει κυρίως μελαγχολική και αφορά τον χρόνο και τον πόθο. Αλλά είναι αλήθεια ότι σε αυτόν τον τελευταίο δίσκο χρησιμοποίησα περισσότερα φυσικά όργανα που άνοιξαν κάπως περισσότερο τον ήχο· λιγότερο σε μπουντρούμι και περισσότερο στον ανοιχτό δρόμο.
"I was born for the road" τραγουδάς στο "Feel More". Έχεις μετακομίσει από το Τορόντο στο Βερολίνο και έπειτα στην Κοπεγχάγη. Είσαι νομάδα στην καρδιά;
Ναι! Δυσκολεύομαι όταν μένω στο ίδιο μέρος για πολύ καιρό. Αν μπορούσα, θα ζούσα κάθε χρόνο και κάπου διαφορετικά.
Τι αναμνήσεις έχεις από τα προηγούμενα σόου σου στην Ελλάδα και τι περιμένεις από το κοινό αυτή τη φορά;
Πάντα αγαπώ να έρχομαι στην Αθήνα και ο χρόνος που περνώ στην πόλη, πριν και μετά τη συναυλία, είναι εξίσου σημαντικός με το live. Αγαπώ την ευστροφία και την ενέργεια των ανθρώπων, που είναι γεμάτοι καινοτομία και εκφραστικότητα.
