© Olle Kirchmeier
Πέρασαν 6 χρόνια από την τελευταία σου συναυλία εδώ στην Αθήνα. Έχεις κάποιες ιδιαίτερες αναμνήσεις από εκείνο το βροχερό απόγευμα του Μαΐου 2017;
Αλήθεια, είναι 6 χρόνια; Δεν θυμάμαι πολλά από την τελευταία φορά που βρέθηκα στην Αθήνα –δεν θυμάμαι ας πούμε τη βροχή. Πάντως βρήκα χρόνο για λίγο περπάτημα στην πόλη και σίγουρα έφαγα ένα ωραίο δείπνο. Δεν θυμάμαι το μέρος, όμως είχε φανταστική θέα.
Αλλά και το τελευταίο σου άλμπουμ "Local Valley", που σε ξαναφέρνει στα μέρη μας (Δευτέρα 23/1, στην αίθουσα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος) κυκλοφόρησε με 6 χρόνια διαφορά από τον προκάτοχό του…
(γελάει) Αυτό, πάντως, οφείλεται κατά ένα μέρος στην οικογένεια που απόκτησα μετά την κυκλοφορία του "Vestiges & Claws" (2015). Οι δημιουργικοί μου ρυθμοί, δηλαδή, είναι από τη φύση τους αργοί. Οπότε η έλευση των παιδιών επιμήκυνε ακόμα περισσότερο την όλη διαδικασία, αφού τους αφιέρωσα χρόνο που σε άλλη περίσταση θα επενδυόταν σε γράψιμο τραγουδιών και ηχογραφήσεις στο στούντιο –για να μη μιλήσω για το θέμα του ύπνου, κάτι που νομίζω καταλαβαίνει κάθε γονιός! Από εκεί και πέρα, βέβαια, έκανα και μερικά πράγματα με μια ορχήστρα, ενώ μεσολάβησε και το διάστημα της πανδημίας, το οποίο έφερε περαιτέρω καθυστερήσεις στην κυκλοφορία του "Local Valley".
Αλήθεια, πώς πέρασες αυτό το διάστημα;
Η πανδημία με βρήκε στη Σουηδία κι έτσι την πέρασα με την οικογένειά μου. Τα παιδιά, φυσικά, χρειάστηκε να μείνουν στο σπίτι, δεν μπορούσαν να πάνε στο νηπιαγωγείο. Άσε που κι εμείς κλεινόμασταν μέσα με το παραμικρό βήξιμο ή φτάρνισμα. Σε σχέση βέβαια με άλλες χώρες οι περιορισμοί που επέβαλλε εδώ το κράτος ήταν αρκετά χαλαροί, οπότε είχαμε την ευκαιρία να συναντιόμαστε και με φίλους.
Άρα η οικογένεια λειτούργησε και ως νέα πηγή έμπνευσης; Το τραγούδι "Lilla G", ας πούμε, αναφέρεται στην κόρη σου, έτσι δεν είναι;
Ναι, ασφαλώς! Θα έλεγα, μάλιστα, ότι δεν γινόταν και διαφορετικά. Γιατί, όταν περνάς τόσες ώρες στο σπίτι με τα παιδιά, ζεις την κάθε στιγμή μαζί τους. Κι αυτό κινητοποίησε και τη δημιουργικότητά μου, αφού συχνά θα τους τραγουδήσω κάτι ή θα φτιάξω κάποιο αυτοσχέδιο τραγούδι για να παίξω μαζί τους. Κάπως έτσι γεννήθηκε και το "Lilla G". Νομίζω επίσης ότι επέτρεψα στον εαυτό μου μια πιο παιχνιδιάρικη διάθεση καθώς έγραφα –τουλάχιστον από τη στιγμή που αποφάσισα για τις κιθάρες και για τα φωνητικά.
Εντωμεταξύ, καθώς άκουγα το "Local Valley", θυμήθηκα ότι στα νεανικά σου χρόνια ήσουν ένθερμος φίλος της punk και hardcore μουσικής, κάτι βέβαια που απέχει μίλια από την ακουστική indie folk τραγουδοποιία. Γυρίζεις ποτέ σε εκείνες τις μέρες, ως ακροατής;
Μα και βέβαια! Όχι τόσο συχνά, καθώς πλέον με ιντριγκάρουν διαφορετικές μουσικές. Πού και πού, όμως, γυρίζω προς τα εκεί, ιδιαίτερα προς τραγούδια που εξακολουθώ να βρίσκω πολύ ωραία και τα προτιμώ ως άκουσμα όταν βγαίνω να κάνω λίγο τρέξιμο. Γιατί υπάρχουν και κάποια άλλα, που τα έχω πια ξεπεράσει, όμως μπορεί να διατηρούν μια νοσταλγική δύναμη.
Τι μουσικές προτιμάς αυτό το διάστημα;
Δεν είναι τόσο εύκολο να απαντήσω, γιατί ακούω πολλά και διαφορετικά πράγματα και συνήθως το πάω με διαθέσεις ή με συγκεκριμένες δραστηριότητες. Όπως έχω δηλαδή μια playlist για όταν βγαίνω να τρέξω, που λέγαμε και πιο πριν, υπάρχει και μια ανάλογη για χαλάρωση, μια άλλη για όταν μαγειρεύω κ.ο.κ. Γενικά, πάντως, ακούω αρκετή μουσική που προέρχεται από την Τζαμάικα και την Αφρική. Αλλά και northern soul.
Οπότε μαγειρεύεις, συν τοις άλλοις! Έχεις κάποια ιδιαίτερη συνταγή για μας;
(γέλια) Εντάξει, δεν θεωρώ τον εαυτό μου σπουδαίο μάγειρα, θα έλεγα ότι είναι 4 πιάτα που φτιάχνω καλά. Μπορώ πάντως να σας αποκαλύψω το μυστικό της σάλτσας ντομάτας μου, το οποίο βρίσκεται στο σκόρδο, που χρησιμοποιείται τρεις φορές κατά την παρασκευή της, σε διαφορετικά στάδια. Αρχικά, δηλαδή, τσιγαρίζεται μαζί με το κρεμμύδι. Έπειτα, μια δεύτερη ποσότητα προστίθεται κατά την πρώτη βράση των συστατικών, ενώ υπάρχει και μια τρίτη δόση, που μπαίνει ένα λεπτό πριν το φινίρισμα.
Για να ξαναγυρίσω όμως και στο τελευταίο σου άλμπουμ, τι σε έκανε να επιστρέψεις στο "Line Of Fire", ένα τραγούδι του 2013 που πρωτοηχογράφησες με τους Junip;
Το "Line Of Fire" είναι ίσως το πιο αγαπημένο μου από τα τραγούδια που φτιάξαμε με τους Junip και πάντα μου αρέσει να το εντάσσω στις συναυλίες. Το παίζω λοιπόν εδώ και 10 περίπου χρόνια, οπότε συχνά σκέφτομαι κι άλλες πιθανές του εκδοχές –κάπως σαν να διασκευάζω τον εαυτό μου, δηλαδή. Θα μπορούσε να είχε μπει και στο προηγούμενο άλμπουμ, όμως στιχουργικά μου ταίριαξε πολύ με το "Local Valley", γιατί ήρθε και κόλλησε με το υλικό πάνω που έψαχνα για κάτι πιο προσωπικό και αναστοχαστικό.
Με την ευκαιρία, οι Junip υπάρχουν ακόμα;
Όχι. Παραμένουμε περήφανοι για τους δύο δίσκους μας, όμως δεν ηχογραφούμε πια μαζί, ούτε και παίζουμε ζωντανά.
Γιατί ένιωσες την ανάγκη, για πρώτη φορά στην καριέρα σου, να τραγουδήσεις και στα ισπανικά, αλλά και στα σουηδικά, πέρα από τα συνήθη αγγλικά;
Το έκανα μεν για πρώτη φορά, όμως η ανάγκη υπήρχε εδώ και αρκετό διάστημα. Απλά ήρθε η στιγμή να το κάνω, ιδιαίτερα σε έναν δίσκο στον οποίον ήθελα πάνω από όλα να αισθάνομαι ο εαυτός μου. Είναι άλλωστε οι δύο μητρικές μου γλώσσες, τα σουηδικά και τα ισπανικά.
Μία από τις δισκογραφικές εταιρείες που κυκλοφόρησαν το "Local Valley", βέβαια, ανησυχούσε στην αρχή για το πώς θα φαίνονταν τα σουηδικά στο διεθνές ακροατήριο –θα τους ήταν δύσκολο, πίστευαν, να τα πουλήσουν σε αυτό. Πλέον, πάντως, είναι χαρούμενοι με το πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα.
Κι έτσι έδωσες και σε μας την ευκαιρία να ανακαλύψουμε τη Laleh Pourkarim, από την οποία διασκεύασες το "En Stund På Jorden". Τι μπορείς να μας πεις γι' αυτήν;
Η Laleh Pourkarim έρχεται από το ίδιο μέρος από όπου είμαι κι εγώ, μάλιστα πήγαμε και στο ίδιο σχολείο, αν κι εκείνη είναι λίγα χρόνια μικρότερή μου. Επίσης, είναι κι αυτή παιδί προσφύγων: οι δικοί μου γονείς ήρθαν στη Σουηδία από την Αργεντινή, οι δικοί της από το Ιράν. Οπότε έχουμε αρκετά κοινά και πέρα από τα μουσικά. Έχει πραγματικά εξελιχθεί ως τραγουδοποιός, πλέον βρίσκεται στο Λος Άντζελες, γράφοντας μουσική και στίχους για άλλους καλλιτέχνες.
Το "En Stund På Jorden" μιλάει για τον θάνατο της μητέρας της και είναι και ο λόγος για τον οποίον διάλεξα να το διασκευάσω, γιατί για το "Local Valley" ήθελα ένα τραγούδι με τέτοια θεματική και με προσωπική ματιά πάνω σε αυτήν, όμως δεν μπορούσα να το γράψω. Ακολούθησα βέβαια μια διαφορετική προσέγγιση, σε σχέση με το πρωτότυπο: η δική μου βερσιόν είναι κάτι που θα μπορούσε να ακουστεί και σε μια εκκλησία.
Μιας και πιάσαμε το θέμα των διασκευών, παίζεις ακόμα το "Teardrop" των Massive Attack στις συναυλίες;
Ναι, είναι μια επιλογή που πάντα αρέσει στους fans. Κι επιπλέον έγινε και πάλι αρκετά γνωστό, αφότου χρησιμοποιήθηκε στο "The Last Dance" –το τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ για τον Michael Jordan (2020).
Φέτος, εντωμεταξύ, συμπληρώνονται και 20 χρόνια από την πρώτη σου εμφάνιση στη δισκογραφία. Σκοπεύεις να τα γιορτάσεις;
Για να πω την αλήθεια, δεν με ενδιαφέρουν τέτοια νούμερα. Ωστόσο σκέφτομαι πράγματι να κάνω κάτι. Θέλω δηλαδή να γίνουν μερικές συναυλίες στις οποίες θα παίξω ξανά ολόκληρο το ντεμπούτο μου "Veneer" (2003), μόνο εγώ με την κιθάρα μου. Είναι άλλωστε το άλμπουμ που τα ξεκίνησε όλα, χάρη στην επιτυχία που βρήκε στη Σουηδία, αλλά και στη Βρετανία. Οπότε ίσως έφτασε ο καιρός για μερικές νοσταλγικές βραδιές, παρέα με τους φίλους που με ακολουθούν από τότε.
Διαβάστε Επίσης
