© Ανδρέας Σιμόπουλος
Αν αρχίσουμε να απαριθμούμε τα πρότζεκτ στα οποία συμμετέχεις θα φάμε όλο το χρόνο της συνέντευξης… Μπορείς να μας τα παρουσιάσεις συνοπτικά;
Πρώτα από όλα, υπάρχουν τα "Νούμερα" τα οποία είναι ο πρωταγωνιστής της ζωής μου από τον Μάιο που έχουμε ξεκινήσει τα γυρίσματα. Έπειτα, αυτό το διάστημα προετοιμάζουμε το live μας για τις 31 Δεκεμβρίου στο "Νιάρχος", ενώ τρέχουν και κάποια άλλα live με την μπάντα. Επίσης αυτή την περίοδο κάνω κάποια γυρίσματα για τη σουηδική σειρά "Backstrom", πού βρίσκεται στην 3η σεζόν της, αλλά και για μία ταινία, το "National Road", του Αλέξανδρου Τσιλιφώνη. Πρόκειται για μία αγγλόφωνη μεγάλου μήκους ταινία, ένα πολύ ωραίο και φιλόδοξο project.
Μετράω τις μέρες της ώρας της μέρας και δεν βγαίνουν…
Ναι, καλά είμαι (γέλια)! Έχει προηγηθεί, επίσης, ο "Σκρουτζ" που παρουσιάσαμε με το El Sistema Greece στο Μουσείο Γουλανδρή. Ήμουν ο αφηγητής της βραδιάς. Τώρα ξεκινάει μια πιο ξεκούραστη φάση. Διακοπές θα κάνω μετά την τελευταία νότα από το live μου στο "Νιάρχος". Μόλις υποκλιθώ, ξεκινάνε ολιγοήμερες διακοπές.
Αν δεν είχες τις συναυλίες, πώς θα ήθελες να περάσεις τις γιορτές;
Οι γιορτές είναι χωρισμένες σε δύο σκέλη. Το πρώτο, όταν ήμασταν στο σχολείο που σταματούσαν όλα. Ήταν μια εποχή φωτεινή, γεμάτη χαλάρωση, συγγενείς και περισσότερο χρόνο με τους γονείς σου. Μετά, όταν ξεκίνησε η δουλειά, τα Χριστούγεννα και οι γιορτές γενικά είναι μια περίοδος κατά την οποία δουλεύουμε και παραπάνω. Άρα είναι το ακριβώς αντίθετο: δεν βλέπεις τους ανθρώπους σου, και δεν είσαι ποτέ σπίτι σου. Αυτές τις γιορτές παρότι δουλεύω, έχω χρόνο για αγαπημένους, μιας και δεν υπάρχει το πιο απαιτητικό χρονικά κομμάτι του θεάτρου.
Τι είναι για σένα το "σπίτι";
Το σπίτι είναι ασφάλεια, το μέρος όπου μπορείς να είσαι ελεύθερος, ο εαυτός σου. Είναι το μέρος όπου έχεις ανθρώπους, στις πιο πολλές περιπτώσεις, οικείους σου, που σου μοιάζουν, σε καταλαβαίνουν και που μπορούν να σε βοηθήσουν. Στο σπίτι σίγουρα θα φτιάξουν το φαγητό που σου αρέσει. Υπάρχουν οι γεύσεις, το κρεβάτι, τα μαξιλάρια σου, είναι η φάση σου, η έδρα σου.
Και το δικό σου χριστουγεννιάτικο soundtrack; Μπορεί να είναι και ένα mini playlist.
Tο playlist των γιορτών είναι το setlist του πρωτοχρονιάτικου live που θα κάνουμε στο ΚΠΙΣΝ!
Στο οποίο τι θα δούμε;
Την αφεντιά μου, εννιά υπέροχους μουσικούς – big band. Θα σας παίξουμε soul και funk της δεκαετίας του ’70. Θα σας γυρίσουμε για λίγο σε εκείνη την εποχή για να χορέψουμε τραγούδια που ξέρετε και άρα θα τα τραγουδήσετε μαζί μας.
Ποιοι είναι η big band σου;
Με τον βασικό κορμό της μπάντας είμαστε μαζί επτά χρόνια. Στα ντραμς είναι ο Νίκος Αναστασιάδης, στο μπάσο ο Βίκτωρας Κουλουμπής, πλήκτρα και φωνητικά ο Οδυσσέας Αποστολόπουλος, κιθάρα ο Μιχάλης Καραγιάννης, αλλά και πάντα έχουμε και άλλο κόσμο που έρχεται μαζί μας. Στο "Νιάρχο" θα έχουμε άλλους πέντε μουσικούς, πνευστά και μία τραγουδίστρια – όσους αντέξουν, θα τους κρατήσουμε! Είμαι πολύ χαρούμενος και ευγνώμων: οι συνεργάτες μου είναι το γούρι μου. Τους μουσικούς μου τους πρήζω, τους έχω στην πίεση – δεν τους φέρομαι άσχημα, άρχοντες είναι (γέλια), απλά επειδή σκέφτομαι πολλά πράγματα ταυτόχρονα πηδάω από το ένα στο άλλο και έχουμε μάθει να επικοινώνουμε με αυτό. Είναι άνθρωποι με τους οποίους συνεννοηθήκαμε και κάνανε το κομμάτι του Jerome πιο μουσικό. Η μουσική που γράφω είναι μουσική που γουστάρουν και ακούν, είναι το stuff τους και αυτό είναι που μας κάνει ακόμα καλύτερους.
Μια ευχή για τη χρονιά που έρχεται;
Το 2023 θέλω να μας βρει όλους υγιείς, πρώτα ψυχικά γιατί για τα άλλα έχουμε βρει φάρμακο. Να κάνουμε πράγματα που μας κάνουν χαρούμενους, να είμαστε χαρούμενοι, να μη φοβόμαστε τη δουλειά ή την οποιαδήποτε πίεση, όπως λέει και ο Rick Pitino "η πίεση είναι προνόμιο", και να υπάρχει αγάπη με την ευρεία έννοια της.
Βάζεις στόχους στην αρχή κάθε νέου έτους;
Φυσικά! Οι στόχοι έχουν να κάνουν με τη δουλειά. Θα ήθελα το ’23 να κινηθώ στα ίδια επίπεδα και παραπάνω. Να μπορώ να λέω ιστορίες είτε κάνοντας πιο πολλές ταινίες, είτε γράφοντας πιο πολλά τραγούδια, είτε συμμετέχοντας σε πιο πολλές θεατρικές παραστάσεις. Ο στόχος πάντα είναι να μπορέσω να βρω αυτή την χρυσή τομή. Να μπορέσω να κάνω πιο πολλή και καλή δουλειά και να μπορέσω να το συνδυάσω αυτό είτε με ταξίδια είτε με χρόνο με τους αγαπημένους μου, την οικογένειά μου.
Ένα μεγάλο ταξίδι που θες να κάνεις το ’23;
Το Κονγκό, το μέρος που έχουν γεννηθεί οι γονείς μου. Δεν έχω πάει ποτέ και είναι το ταξίδι που θέλω να κάνω άμεσα.
Πώς είναι σαν χώρα;
Οι εικόνες που έχω από το ίντερνετ, διαβάζοντας την ιστορία του τόπου αυτού ή από ανθρώπους με τους οποίους μιλάω, δείχνουν έναν τόπο πολύ πλούσιο. Το υπέδαφος του Κονγκό είναι από τα πιο πλούσια στον κόσμο αφού διαθέτει τον δεύτερο πνεύμονα του πλανήτη, το πάρκο Βιρούνγκα. Βέβαια, όλα αυτά τα εκμεταλλεύονται, με την κακή έννοια. Ο κόσμος ζει στο όριο της φτώχιας, υπάρχουν άνθρωποι φοβερά πλούσιοι και κόσμος φοβερά φτωχός. Επίσης, στο Κονγκό υπάρχει άφθονο κοβάλτιο, το υλικό που στηρίζει την τεχνολογία μας. Υπάρχουν εμπόλεμες ζώνες στα ανατολικά της χώρας. Είναι στενάχωρο αυτό που συμβαίνει, αλλά η χώρα έχει και τα ωραία της.
Σε είδαμε πρόσφατα στο "40+ βγαίνω" του Θανάση Αλευρά, όπου παίζει σημαντικό ρόλο το κόνσεπτ "παιδάκια του ’80 και του ’90". Εσύ πώς έζησες την Αθήνα εκείνων των δεκαετιών;
Η Αθήνα των ’80s και των ’90s ήταν μια κατάσταση φανταστική γιατί ανακάλυπτες πράγματα. Ήμασταν λίγο στην αρχή της αλλαγής, στο σημείο που ξεκινούν πολλά έργα και αρχίζει να γίνεται ευρωπαϊκή πόλη. Υπήρχε όμως έντονα η αίσθηση της γειτονιάς, η αλάνα, το μαζί, η κοινότητα. Δηλαδή, έπαιζα με παιδιά έξω και οι γονείς τους ήταν και γονείς μου και το ανάποδο. Υπήρχε μια γλυκιά αίσθηση όπως όταν απλώνεις το βούτυρο πάνω στο ψωμί. Υπήρχαν οι δραχμές που επέτρεπαν στον κόσμο να έχει ο καθένας τη δική του θέση: πλούσιοι, φτωχοί, μεσαίοι. Όλοι είχαν αυτό που τους αναλογούσε κι αυτό ήταν πολύ όμορφο.
Πώς είναι η συνεργασία σου με τον Θανάση Αλευρά, με τον οποίο έχετε μακρά ιστορία;
Ο Θανάσης είναι ένας πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος για εμένα, για τον εξής απλό λόγο: συναντιόμαστε συνέχεια και κάθε φορά αλλάζω πίστα. Κάποια στιγμή επρόκειτο να ηχογραφήσουμε ένα τραγούδι για μια συλλογή. Τελικά, δεν έγινε ποτέ και βρεθήκαμε στις πρόβες του "Μάνα θα πάω στο Χόλιγουντ" -μια τεράστια επιτυχία της Δήμητρας Παπαδοπούλου. Εκεί άλλαξε όλο το παιχνίδι. Ο Θανάσης εκπροσωπεί τη μετάβαση. Είναι ο ιδανικός συνεργάτης, έχουμε χημεία, μου αρέσει πάρα πολύ να δουλεύω μαζί του, θαυμάζω την ηθική του, τον τρόπο που δουλεύει και πονάει τα πράγματα. Τον βλέπεις και τον μελετάς.
Με ποιο κριτήριο επιλέγεις σε ποια παραγωγή θα συμμετέχεις;
Είναι πάρα πολλοί οι λόγοι, αλλά τον πρώτο και τον τελευταίο τον έχει το καλλιτεχνικό κομμάτι. Όταν σου προτείνουν κάτι η ψυχή σου λέει αμέσως ναι ή όχι. Μετά σκέφτεσαι κι άλλους παράγοντες οι οποίοι θα σε βοηθήσουν να καταλήξεις. Για παράδειγμα, αν έβλεπα τώρα τα "Νούμερα" και δεν ήμουν σε αυτή τη δουλειά θα ζήλευα, θα ένιωθα ότι έχασα κάτι. Οι άνθρωποι επίσης παίζουν ρόλο, το τι θα κάνεις, για ποιο λόγο σε φωνάζουν, τι θα εκμεταλλευτούν και αξιοποιήσουν από αυτά που κάνεις.
Το σκέφτεσαι περισσότερο αν θα συμμετάσχεις σε κάποιο τηλεοπτικό πρότζεκτ;
Όπως είπα και πριν το καλλιτεχνικό είναι το πρώτο κριτήριο. Η τηλεόραση και το σινεμά έχουν την ιδιαιτερότητα ότι δεν συμβαίνουν συνέχεια. Αυτός είναι και ο λόγος που μου αρέσουν και τα προτιμώ. Αν είναι κάτι που μπορώ να το κάνω και να το υποστηρίξω εννοείται. (σκύβει κοντά στο μαγνητόφωνο) Δέχομαι προτάσεις. Έχω τρεις ώρες για ύπνο, μπορώ να τις δουλέψω. (γέλια)
Με το ελληνικό #MeToo είδαμε να αποκαλύπτονται πολλές προβληματικές συμπεριφορές σε συνεργασίες μέσα στο θέατρο. Πώς το σχολιάζεις; Έχει τύχει να βρεθείς μπροστά σε μια τέτοια συμπεριφορά;
Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε μια εποχή που, προκειμένου να εξισορροπήσουμε το αρνητικό που συνέβαινε σε υπερβολικό βαθμό, πάμε σε μια άλλη γωνία. Προσπαθούμε όμως να βρούμε μια ισορροπία. Είναι πάρα πολύ όμορφο ότι ο κόσμος αλλάζει, αντιδρά και αποκτά μια συνειδητότητα. Ξέρουμε τι είναι αυτό που θέλουμε και δεν θέλουμε, τι επιτρέπεται να γίνεται και τι όχι. Το θεωρώ πολύ σωστό, γι’ αυτό είμαστε εδώ και γι’ αυτό πρέπει να παλεύουμε. Ίσως αν μπορέσουμε να βρούμε έναν τρόπο να μάθουμε, από το σχολείο κιόλας, τι σημαίνει να έχει κανείς εξουσία. Το πρόβλημα αυτό έχει δύο σκέλη. Από τη μια είναι άνθρωποι που μπορεί να μην έχουν τις ίδιες προσλαμβάνουσες, να είναι πιο ευαίσθητοι ή μπορεί απλά να είναι γυναίκες και να νομίζουν οι άλλοι ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν. Από την άλλη, πρέπει να δούμε πώς ο άνθρωπος που έχει εξουσία, την εξασκεί. Ποια είναι τα όρια; Πού ξεκινάει και πού τελειώνει; Σίγουρα δεν σημαίνει να είσαι παραβατικός επειδή έχεις μια θέση.
Ποια ιδιότητα σου έρχεται πιο φυσικά; Του μουσικού ή του ηθοποιού;
Τραγουδιστής είμαι, μουσική φτιάχνω. Το κομμάτι της υποκριτικής ξεκινάει από το σχολείο, όπου ήθελα να κάνω ταινίες, και τις σχολικές θεατρικές παραστάσεις. Μέσω της μουσικής μπόρεσα να ανακαλύψω, ουσιαστικά, το θέατρο και να γίνω ο ηθοποιός που είμαι τώρα. Και τα δύο μου είναι φυσικά. Τα βλέπω ενιαία.
Ενώ είσαι πολλά χρόνια στον χώρο, τα τελευταία 4-5 έχεις κάνει το μεγάλο μπαμ και σε βλέπουμε σε τόσα πολλά πράγματα. Τι έπαιξε ρόλο;
Δουλεύω 15 χρόνια. Ξεκίνησα πολύ νωρίτερα με μπάντες και μουσικά σχήματα στον χώρο της μουσικής και του clubbing. Ήρθε η περίοδος της Σπείρας που κράτησε μια επταετία περίπου και μετά το "Μάνα θα πάω στο Χόλιγουντ". Οπότε το μπαμ που λες το τοποθετώ λίγο πιο πριν, το 2015. Από τότε ξεκινάει ο κόσμος και έχει μια άποψη για το ποιος είμαι. Κάθε χρόνο προσπαθώ να είναι καλύτερος. Δεν ξέρω, όμως, πού οφείλεται. Μπορεί να έχω μάθει να κάνω τα πράγματα λίγο καλύτερα, να διορθώνω τα λάθη. Σίγουρα, οι συνεργάτες παίζουν φοβερό ρόλο και είμαι πολύ τυχερός με τις δουλειές που έχουν προηγηθεί, το "Moby Dick", το "Mistero Buffo", τα τηλεοπτικά "Κι όμως είμαι ακόμα εδώ" και "Αν ήμουν πλούσιος". Δουλειές που έφεραν λίγο πιο κεντρικά τη φιγούρα μου.
Πώς είναι η σχέση σου με την κωμωδία; Το γέλιο και το χιούμορ έχουν ρόλο στη ζωή σου;
Η κωμωδία είναι το κομμάτι με το οποίο μεγάλωσα είτε βλέποντας ελληνικές ταινίες και θεατρικά, οπερέτες από το Κονγκό της μητέρας μου είτε παίζοντας. Με την κωμωδία ασχολήθηκα. Το χιούμορ και το γέλιο είναι πολύ βασικά πράγματα στη ζωή, είναι ασπίδες, υγεία και πηγή ζωής, δείγμα ευφυΐας. Μας σώζουν από καταστάσεις που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε άμεσα. Μου βγαίνει πολύ φυσικά και εύκολα. Είχα την τύχη να δοκιμάσω και κάτι σε τραγωδία. Πήγαμε στην Επίδαυρο με τον Γιάννη Κακλέα και τον "Ορέστη" του Ευριπίδη. Είναι ένα άλλο σύμπαν, πολύ ωραίο κι αυτό.
Θα ήθελες να γράψεις μια δική σου παράσταση;
Θα ήθελα πάρα πολύ αλλά δεν είμαι ακόμα εκεί. Θα ήθελα να γράψω έστω τη μουσική για κάτι που να απευθύνεται σε παιδιά. Τα τελευταία χρόνια κάνω μεταγλωττίσεις και δανείζω τη φωνή μου παιδικά βιβλία και αυτό είναι κάτι που μ’ αρέσει. Θα ήθελα επίσης να κάνω μια δική μου ταινία. Υπάρχει μια κουβέντα που γίνεται για το κομμάτι της συμπεριληπτικότητας και της ορατότητας. Θεωρώ πως το κλειδί είναι να γραφτούν καινούργιες ιστορίες. Είναι πρακτικά αδύνατον να πιάσω τον Σωκράτη ή τον Αριστοφάνη και να τους πω ότι δεν έγραψαν κάτι με Αφρικανούς μέσα! Είχε την ιδέα ο Γιάννης Κακλέας ο Φρύγας να είμαι εγώ, αλλά το μυστικό είναι να γραφτούν νέες ιστορίες.
Τότε γράφτηκε πολύ ότι είσαι ο πρώτος Αφροέλληνας που παίζει στην Επίδαυρο. Πώς αισθάνεσαι με αυτές τις "πρωτιές", τα "μετάλλια" που σας δίνουμε οι δημοσιογράφοι.
Να το διορθώσω αυτό: δεν είμαι ο πρώτος που παίζει, αλλά ο πρώτος που είχε πρωταγωνιστικό ρόλο γιατί έχουν υπάρξει κι άλλα παιδιά που ήταν στον χορό. Δεν εστιάζω στην πρωτιά απλά δεν θα ήθελα να είμαι ο τελευταίος. Ο κόσμος έχει την ανάγκη να βάζει ταμπέλες, να βάζει πράγματα σε ράφια για να τα καταλαβαίνει καλύτερα ή να νιώθει καλύτερα. Δεν μου λένε τίποτα αυτά. Αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι να μην είμαι ο τελευταίος. Αν μπορώ να κάνω κάτι και να κρατήσω την πόρτα ανοιχτή με το πόδι για να έρθουν όσο πιο πολλοί, εννοείται ότι θα το κάνω.
Νιώθεις ότι έχεις μια ευθύνη να εκπροσωπήσεις τους Αφροέλληνες; Πώς αισθάνεσαι που πάντα αυτές οι ερωτήσεις σχετικά με την ταυτότητα είναι οι πρώτες που σου κάνουν στις συνεντεύξεις;
Θα ήταν μεγάλη μου τιμή αν είχα εγώ αυτή την ευθύνη, αλλά δεν είναι κάτι που μπορώ να το πω εγώ, αλλά κάποιος τρίτος. Μεγάλωσα βλέποντας τον Έντι Μέρφι, τον Ντένζελ Ουάσινγκτον, τον Αλ Πατσίνο και τον Μάικλ Τζάκσον. Αυτοί είναι οι φάροι για μένα στα αντικείμενά τους, αυτοί όμως δεν το ήξεραν. Με την ίδια έννοια, έστω και ένας να πει ότι θα ήθελε να γίνει καλύτερος από έμενα, θα σήμαινε ότι η δουλειά μου έχει πιάσει τόπο. Στο κομμάτι το ακτιβιστικό υπάρχει μια ευθύνη αλλά πιστεύω ότι όλοι μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Ο ακτιβισμός σήμερα πιάνει τόπο;
Ο ακτιβισμός είναι προσωπικό θέμα και πολύ άμεσο. Είναι αντανακλαστικό, δεν μπορεί να περάσει από άλλα κανάλια. Χωρίς να θέλω να θίξω κάτι, δεν πίστεψα ποτέ στους οργανισμούς. Αν ένας άνθρωπος πεινάει και μπορείς να κάνεις κάτι, θα το κάνεις εκείνη την ώρα και για όσο μπορείς. Είναι ένα νοιάξιμο μεγεθυμένο.
Πώς σχολιάζεις την πολιτική ορθότητα ειδικά στην κωμωδία; Υπάρχει ένας φόβος να σου γυρίσει μπούμερανγκ η τέχνη σου;
Ο κόσμος αλλάζει πάρα πολύ και προς το καλό και προς το χειρότερο, αλλά υπάρχουν κάποια πράγματα που παραμένουν αναλλοίωτα από τότε που σταύρωσαν τον Χριστό. Τέτοια είναι οι πόλεμοι και η υποκρισία. Θεωρώ άδικο αυτό που γίνεται με τον Dave Chapelle, στοχευμένο κατά της ελευθερίας του λόγου. Κάποιος λέει κάτι χωρίς να έχει στόχο να προσβάλει, αλλά οι άλλοι καταλαβαίνουν κάτι άλλο και επιμένουν σ’ αυτό. Εκείνος μιλάει για τη διάκριση και την αδικία∙ ακόμα και στα σχόλια που έκανε δε μιλάει ενάντια μιας κοινότητας συγκεκριμένα, μιας και ο ίδιος είναι μέλος μιας άλλης κοινότητας που υποφέρει. Είμαστε κοινότητες που υποφέρουν, πώς μπορεί η μία να καταφερθεί ενάντια μιας άλλης;
Και κάτι άλλο: υπάρχει ένα κίνημα, το #BlackLivesMatter. Το θεωρώ μαγικό και πάρα πολύ συγκινητικό, είναι κάτι το οποίο έπρεπε να συμβεί και μακάρι να συνεχιστεί κανονικά και να υπάρξουν και αλλαγές. Είμαι πολύ περήφανος γι αυτό, αλλά σαν Αφρικανός δε μου λέει τίποτα, γιατί όλοι αυτοί του #BlackLivesMatter δεν μιλούν για τους Αφρικανούς. Μιλούν ως Αφροαμερικανοί, μιλούν για το blackness αλλά αυτό δεν βρίσκεται μόνο στην Αμερική. Άρα το #BlackLivesMatter είναι λίγο κούφιο και επικεντρωμένο σε ένα μικρό κομμάτι. Η αδικία δεν έχει να κάνει με τους τύπους που ζούνε στο Κονέκτικατ, αλλά με τον λαό που είναι παντού.
Θεωρείς ότι στην εγχώρια μουσική σκηνή υπάρχει οικειοποίηση της μαύρης κουλτούρας;
Το δώσαμε το ραπ με τον Eminem και τον Vanilla Ice! (γέλια) Το ραπ θεωρώ ότι είναι το ροκ του αιώνα μας, η μουσική και η κατάσταση που υπάρχει σε όλο τον κόσμο και τον ενώνει. Προφανώς και ξέρουμε από πού ξεκίνησε και από πού επηρεάζονται όλοι, δεν είναι μια συγγραφική πηγή που πρέπει να τονίσουμε. Ο καθένας χρησιμοποιεί τη φόρμα του ραπ για να μιλήσει για πράγματα που αφορούν τον τόπο, την κοινωνία του κ.λπ. Δεν μπαίνω καν στο αν το οικειοποιούνται κάποιοι, προφανώς και υπάρχουν μιμιτισμοί αλλά αυτή η φόρμα είναι ένας τρόπος ώστε όλος ο κόσμος να μιλήσει γι αυτό που τον απασχολεί.
Μιας και μιλάμε για μουσική, εσύ έστησες τη δική σου δισκογραφική προκειμένου να βγάλεις τον δίσκο σου. Πώς και πήρες αυτή την απόφαση, ενώ μάλιστα πριν είχες συνεργασίες με μεγάλες δισκογραφικές;
Είχα συνεργαστεί με την Renegate, που είναι η πρώτη εταιρεία με την οποία βγάλαμε το πρώτο μου single, μετά με την Warner Greece και έπειτα με την Minos EMI. Όλα αυτά ήταν πολύ όμορφοι κύκλοι που έκλεισαν. Εγώ πάντα από την αρχή ήθελα να είμαι ανεξάρτητος σε αυτό που κάνω, για να έχω τον έλεγχο και να διαθέτω στον κόσμο αυτό που μ’ αρέσει. Ήθελα να μπορώ να επενδύσω στον εαυτό μου και στη μουσική μου και να κινηθώ ελεύθερα. Άρα ξεκινάμε με το "Afrogreco" που είναι το άλμπουμ μου αλλά και τελικά ένα σύμπαν που φτιάχτηκε, γιατί έτσι ονόμασα και το label με το οποίο το κυκλοφόρησα, το eshop που έχει ρούχα, μπλούζες, κοσμήματα και χρηστικά αντικείμενα, αλλά και το κομμάτι της παραγωγής όπου συνεργαζόμαστε με καλλιτέχνες. Είτε τραγουδάμε μαζί τους είτε τους κλείνουμε κάποια live είτε μοιραζόμαστε οποιαδήποτε πληροφορία έχουμε μαζέψει σχετικά με τη μουσική. Ήθελα μια ελευθερία κινήσεων και έμπνευσης. Για παράδειγμα σε οποιαδήποτε μεγάλη εταιρεία, δε θα μπορούσα μουσικά να είμαι με τον Φοίβο (σ.σ. Δεληβοριά), έναν ράπερ και τον Βασίλη Τερλέγκα! Εγώ αν θέλω και βρω πρόσφορο έδαφος – θεωρείστε το επίσημη απεύθυνση στον Βασίλη Τερλέγκα- θα ήθελα να το κάνουμε.
Σαν τα νούμερα δηλαδή σε δίσκο.
Ακριβώς! Η αίσθηση που έχουμε κάνει με τα "Νούμερα" είναι ότι έχουμε λειτουργήσει τελείως μουσικά. Στη μουσική όλοι χωράμε και μπορούμε να συνυπάρξουμε – αρκεί να λέμε τις νότες σωστά, αλλά ακόμα κι αυτό διορθώνεται. Δεν ανήκει σε ένα ράφι, κάποιοι τα χαρακτηρίζουν κωμωδία, άλλοι μουσικοί κωμωδία, άλλοι κάτι διαφορετικό. Αλλά είναι κάτι που απλά σ’ αρέσει.
Πώς είναι το κλίμα στα γυρίσματα; Εσένα ποια είναι η δική σου αίσθηση για τα "Νούμερα";
Είναι αυτό που βλέπετε, απλά σε μια πιο πειθαρχημένη εκδοχή. Έχουμε μια φανταστική ομάδα μπροστά και πίσω από τις κάμερες. Είναι ο σκηνοθέτης Γρηγόρης Καραντινάκης και ο διευθυντής φωτογραφίας Χρήστος Δούρος, οι οποίοι οδηγούν μαεστρικά αυτό που βλέπετε και ακούτε. Είναι ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο οποίος μας έχει βάλει όλους στο όραμά του, μας το έχει εμφυτεύσει ώστε να αποκτήσουμε "μικρο-οράματα". Είναι ένας άνθρωπος, τον οποίο κάθε μέρα που τον γνωρίζεις μαθαίνεις και περισσότερα πράγματα για το βάθος του, για το πόσο καλλιτέχνης είναι, για τόσα πολλά και διαφορετικά πράγματα που εκτιμά, τα οποία δεν τα ακούς όλα στη μουσική του. Τον νιώθω συγγενή. Οι άνθρωποι που παίζουν είναι όλοι ταλαντούχοι ένας προς έναν και δε θα άλλαζα κανέναν. Υπάρχει μια βασική δωδεκάδα που συνθέτει αυτή την ιστορία που ο καθένας έχει την τρέλα και την καλλιτεχνική πινελιά του και τα "Νούμερα" γίνονται μια κατάσταση στην οποία θέλεις να είσαι. Είναι άνθρωποι που θες να τους γνωρίσεις και να είσαι μαζί τους.
Αν μπορούσες να καλέσεις έναν διεθνή καλλιτέχνη για να παίξει σε ένα επεισόδιο, ποιος θα ήταν;
Θα ήθελα να έρθει η Beyonce ή η Rihanna να με γλυτώσει από τον ζυγό της Κίρμπι. Να μπει μες το κουρείο, να πει "come to mama" και να με πάρει να φύγουμε όσο η Κίρμπι βλέπει. Θα ήθελα επίσης να περάσει ο Michael Jackson έξω από το κουρείο, να με ακούσει να σιγοτραγουδάω και να μου πει "Hey, let’s go to Mandra". Τέλος, θα ήθελα να έρθουν οι μπαρμπέρηδες από τον "Πρίγκιπα της Ζαμούντα", ο Eddie Murphy και ο Arsenio Hall, και να κάνουμε μια κουβέντα μαζί τους στο κουρείο μας.
Μίλησε μας για το άλμπουμ σου. Πήρε επτά χρόνια να ηχογραφηθεί αν δεν κάνω λάθος;
Μπορεί και δέκα! Άλλαξα γνώμη για τα τραγούδια, έψαχνα να βρω τον ήχο μου. Έχω κάποιες ανασφάλειες και θέλω να περάσει ένα διάστημα αφού γράψω ένα τραγούδι, να το ξανακούσω και να δω αν μ’ αρέσει ακόμα. Αν μου αρέσει, περνάει την πρώτη φάση και μένουν άλλες δέκα! (γέλια) Αλλά τα χρόνια αυτά έψαχνα εμένα, τη φάση μου, τον ήχο μου, ανακάλυπτα το θέατρο, άλλαζε το τοπίο και έμπαιναν συνεχώς πινελιές. Ο επόμενος δίσκος θα είναι έτοιμος πολύ πιο γρήγορα. Ήταν μια διαδικασία για να φτιαχτεί και ο καλλιτέχνης πέρα από το άλμπουμ. Και είμαι χαρούμενος με τον δίσκο γιατί κι αυτός είναι μια κατάσταση, δεν τον κατατάσσεις σε ένα είδος. Είμαι ένα παιδί που μεγάλωσε στα 80s με χιπ χοπ, r ‘n’ b, soul, funk, disco, reggae, με "Extasy, Extano", με ελληνική μουσική όταν κάθε ταινία τελείωνε με τον Ζαμπέτα: όλα αυτά τα έχω στο κεφάλι μου και κάποια από αυτά τα χρησιμοποίησα στο άλμπουμ.
Άρα περιμένουμε νέο δίσκο.
Ναι, οπωσδήποτε! Έχουμε και νέο τραγούδι, που θα κυκλοφορήσει σύντομα, το "Papa Funk". Θα παιχτεί πρώτη φορά στη συναυλία στο "Νιάρχος" και θα είναι το μόνο πρωτότυπο τραγούδι που θα παίξουμε. Είναι το απόλυτο funk κομμάτι.
Τι είχε το Spotify wrapped σου;
Είχε πολύ soul, όπως πάντα, μουσική από το Κονγκό, καλλιτέχνες που μ’ αρέσουν και πάντα παίζουν στο background όπως o Papa Wemba, ο άρχοντας του κόσμου, ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης και ένας από τους λόγους που είμαι αυτό που είμαι. Άκουσα επίσης το καινούργιο άλμπουμ της Beyonce, το τελευταίο άλμπουμ του Maître Gims, ενός Γάλλου ράπερ από το Κονγκό, Φοίβο Δεληβοριά και Σπύρο Γραμμένο. Δεν ήξερα όλα τα άλμπουμ τους, τα οποία ηχούν διαφορετικά τώρα που τους ξέρω. Ο Γραμμένος είναι το alter ego μου, μια πολύ όμορφη ψυχή και αυτό φαίνεται είτε στα τραγούδια του είτε αν κάτσεις μαζί του. Ανακαλύπτεις από την πρώτη ανάσα ότι είναι φανταστικός. Ακούς τα τραγούδια του και νιώθεις πως είναι δίπλα σου και σου χαμογελάει. Είναι ο δίδυμός μου, έχουμε γεννηθεί την ίδια μέρα στις 2 Φεβρουαρίου.
Από πέρσι το μουσικό θέατρο έχει αναδειχθεί σε νέα τάση. Πώς βλέπεις τη δυναμική του και την ανταπόκριση του κοινού;
Αυτό που έχει επικρατήσει και το οποίο μπορούμε να στηρίξουμε εδώ, είναι περισσότερο "μουσική πρόζα" παρά μιούζικαλ. Μ’ αυτό είμαστε πιο εξοικειωμένοι. Η τέχνη είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας και της κατάστασης που ζούμε, ακόμα και των αναγκών μας. Έχουμε περάσει μία διετία που δεν περιγράφεται και αυτή η πίεση μεταφράζεται στο ότι ο κόσμος θέλει να περάσει καλά και να δει πράγματα που θα τον ευχαριστήσουν. Όχι απαραίτητα να τον προβληματίσουν, αλλά να γελάσει, να ξεχαστεί. Στο "40+ βγαίνω!" αυτό συμβαίνει: κάθεσαι και μεταφέρεσαι σε μία άλλη χώρα όπου όλα είναι καλά. Από την άποψη αυτή λοιπόν χαίρομαι πολύ που υπάρχει το μουσικό θέατρο και όλες αυτές οι προτάσεις και φυσικά που οι συνάδελφοι έχουν δουλειά και ο κόσμος επιλογές. Θέλουμε τραγούδι, χορό, φώτα και γέλια, μας αξίζουν και μας έλειψαν.
Είναι πράγματι πιο αισιόδοξη η κατάσταση που ζούμε φέτος πολιτιστικά.
Είναι, δεν είναι, θα την κάνουμε, γιατί αρκετά τραβήξαμε! Έστω ότι ξυπνάς και είσαι χαρούμενος, αρκεί να το υποθέσουμε για να το πιστέψουμε και να γίνει.
Διαβάστε Επίσης
