Ευρυδίκη: "Κάθε φορά που ακούω τη φωνή της Πιάφ συγκινούμαι"

Είναι μία από τις σπουδαιότερες γυναικείες φωνές των τελευταίων τριών δεκαετιών. Με τραγούδια-σταθμούς που έγραψαν εποχή, συνεχίζει ακάθεκτη μέχρι σήμερα. Ο λόγος για την Ευρυδίκη. To Half Note φιλοξενεί την πολύπλευρη ερμηνεύτρια  σε μία ιδιαίτερη μουσική παράσταση αφιερωμένη στο γαλλικό τραγούδι (28-30/10). Έχει τραγουδήσει ποπ, ροκ, λαϊκό, έντεχνο και αυτή τη φορά θα μας συναρπάσει με μελωδίες που μας ταξιδεύουν σε μια άλλη εποχή, σε μια ανέμελη ζωή, θυμίζοντάς μας πως η μουσική δε γνωρίζει σύνορα. Μπορεί για τον κόσμο να είναι πάντα μία ποπ-ροκ φωνή, αλλά μέσα στη μέρα της ακούει από Elvis, Piaf, μέχρι Τσανακλίδου, Billie Eilish και Μαρία Παπαγεωργίου.

Με αφορμή την αγάπη της για το γαλλικό τραγούδι και την παράσταση "La Boheme", ένα μουσικό ταξίδι "στις γειτονιές του Παρισιού", η Ευρυδίκη μάς μιλά για τις σπουδές της στο Παρίσι, για τα τραγούδια της παράστασης που την αγγίζουν περισσότερο και το όνειρο που έγινε πραγματικότητα, σε μια απολαυστική συνέντευξη.

Τι είναι αυτό που σας συναρπάζει περισσότερο στο γαλλικό τραγούδι και στην ιστορία του;
Η αλήθεια που εκφράζεται με τόσο έντονο τρόπο με κάθε ήχο και κάθε ρυθμό. Η γλώσσα που είναι τόσο ποιητική και ρομαντική, οι φωνές που ερμηνεύουν με τόσο πάθος και αγγίζουν τις ψυχές μας με τρόπο μοναδικό. Νιώθω να με συνδέει κάτι με το γαλλικό τραγούδι, κάτι το οποίο δεν μπορώ να εξηγήσω, αλλά κάθε φορά που ακούω τον ήχο του ακορντεόν και τη φωνή της Πιάφ μία τεράστια συγκίνηση διαπερνά όλο μου το σώμα.

Σπουδάσατε μουσική, θέατρο και χορό στο Le Studio des Variétés, στο Παρίσι. Πώς πήρατε αυτή την απόφαση και ποια ήταν η εμπειρία σας εκεί;
Σπούδασα στο Studio des Variétés, μία σχολή όπου ένας τραγουδιστής μπορεί να διδαχτεί τα πάντα γύρω από το τραγούδι με έμφαση στην ερμηνεία και την σκηνική παρουσία. Έτσι παρακολούθησα εκτός από τα βασικά μαθήματα μουσικής όπως θεωρία, αρμονία, σολφέζ, κιθάρα και φωνητική, κυρίως μαθήματα κινησιολογίας, έκφρασης προσώπου και σώματος. Επέλεξα το Παρίσι γιατί ήταν η αγαπημένη μου πόλη. Από τότε που ήμουν παιδί μελετούσα γαλλικά και τραγουδούσα γαλλικά τραγούδια. Λάτρευα την Εντίθ Πιάφ και τον Ζακ Μπρελ και ήταν όνειρο μου κάποια στιγμή να ζήσω στο Παρίσι. Αποκόμισα σίγουρα πάρα πολλά κατά τη διάρκεια της παραμονής μου εκεί. Ωρίμασα, διεύρυνα τα μουσικά ακούσματα μου, έμαθα τί σημαίνει να "μιλάς" το τραγούδι και κυρίως γνώρισα τον εαυτό μου.

Γυρνώντας στις πρώτες επιτυχίες, το 1993, κυκλοφορεί ο δίσκος "Μίσησέ με". Πείτε μας δυο λόγια για αυτή τη χρονιά.
Ήταν μία χρονιά πολύ γεμάτη και δημιουργική. Τί να πρωτοπεί κανείς για αυτό το άλμπουμ αλλά και για το ομώνυμο τραγούδι, το οποίο μου χάρισε στη συνείδηση του κόσμου μία θέση ανάμεσα στις καλύτερες ερμηνεύτριες της ποπ σκηνής.

Ποπ ή ροκ; Ποιο είδος σας εκφράζει περισσότερο;
Και τα δύο ανάλογα τη στιγμή και τη διάθεση. Και βεβαίως όχι μόνο αυτά. Αγαπώ και την τζαζ, αγαπώ τα blues και τα rock ‘n roll. Είναι πολλά και διαφορετικά αυτά που θέλω πχ να ακούω στο σπίτι μου. Όταν ξυπνάω τις Κυριακές θέλω πάντα κάτι να με ξεσηκώνει, να μου φτιάχνει τη διάθεση, να με κάνει να χαμογελώ και έτσι ξεκινάω τη μέρα μου με Elvis. Τα Σαββατόβραδα από την άλλη καταλήγω να ακούω Piaf και Τσανακλίδου ή Billie Eilish και Μαρία Παπαγεωργίου. Όταν καλούμαι να ανέβω στη σκηνή και να στήσω μία δική μου παράσταση τότε τα πράγματα αλλάζουν. Θέλω να τα πω όλα. Όλα αυτά με τα οποία μεγάλωσα και με συγκινούν ακόμα, όλα αυτά που έχει αγαπήσει ο κόσμος από μένα και τη δισκογραφία μου. Νιώθω ότι μέσα μου κατοικούν όλα, γι αυτό και δυσκολεύομαι να βάλω μια ταμπέλα στον εαυτό μου. Για τον κόσμο είμαι πάντα μία ποπ-ροκ φωνή.

Τι αναμένεται να ακούσουμε και να δούμε στην παράσταση "La Boheme", στο Half Note;
Τα αγαπημένα μου τραγούδια από αυτήν την εποχή όπου υπήρχε ρομαντισμός, υπήρχαν καλλιτέχνες με ανησυχίες και ζούσαν ως τύποι μποέμ αυτήν την ανέμελη ζωή με μόνη τους έγνοια την τέχνη τους. Από τον Charles Aznavour, την Edith Piaf και τον Jacques Brel έως την Dalida, τον Joe Dassin και τον Georges Moustaki. Θα κάνουμε ένα μελωδικό ταξίδι στις γειτονιές του Παρισιού και νομίζω ότι με έναν μαγικό τρόπο, υπό τους ήχους του ακορντεόν του Ηρακλή Βαβάτσικα και το πιάνο του Αντώνη Σκόκου, θα καταφέρουμε να σας μεταφέρουμε εκεί, στα δρομάκια της Μονμάρτρης και στη λεωφόρο των Ηλυσίων Πεδίων.

Ποια τραγούδια ξεχωρίζετε από τη συναυλία και γιατί;
Δύσκολο να ξεχωρίσω κάποια από τα τραγούδια. Αφενός γιατί είναι όλα σπουδαία, αφετέρου γιατί είναι όλα αγαπημένα μου γι’αυτό και τα επέλεξα για να τα παρουσιάσω σε αυτήν την παράσταση. Θα σταθώ όμως σε δύο συγκεκριμένα τραγούδια τα οποία με αγγίζουν ίσως λίγο περισσότερο για διαφορετικούς λόγους το καθένα. Το Je ne regrette rien (Δε μετανιώνω για τίποτα) της Edith Piaf το οποίο με εκφράζει απόλυτα ως στάση ζωής. Και το Dans le port d’ Amsterdam του Jacques Brel. Κάθε φορά που το ερμηνεύω ανατριχιάζω ολόκληρη. Έχει μία ένταση στην ερμηνεία η οποία πηγάζει μέσα από τους συγκλονιστικούς στίχους του Brel που με συνεπαίρνει.

Πείτε μας δυο λόγια για τους μουσικούς Αντώνη Σκόκο και Ηρακλή Βαβάτσικα που σας πλαισιώνουν.
Με τον Αντώνη μας συνδέουν πολλά χρόνια φιλίας. Ήμασταν μαζί στο ξεκίνημα μας, παίξαμε κάποια χρόνια παρέα, σε συναυλίες, σε μαγαζιά, σε παραστάσεις. Είναι ένας εξαιρετικός πιανίστας, συνθέτης και ενορχηστρωτής και μοιραζόμαστε και οι δύο την ίδια αγάπη για το γαλλικό τραγούδι μια και ο ίδιος έζησε και σπούδασε στο Παρίσι. Χαίρομαι που συναντιόμαστε και πάλι μετά από χρόνια. Με τον Ηρακλή Βαβάτσικα συνεργαζόμαστε για πρώτη φορά και αισθάνομαι τεράστια χαρά γιατί πρόκειται για έναν σπουδαίο επίσης μουσικό, μοναδικό δεξιοτέχνη τον οποίο δεν αποκαλούν τυχαία "μάγο" του ακορντεόν.

Τι θα λέγατε σε κάποιον που δεν έχει ιδιαίτερη τριβή με το γαλλικό τραγούδι γι’ αυτό το live;
Θα του έλεγα να κλείσει τα μάτια και να ζήσει το ταξίδι. Η μουσική δεν έχει γλώσσα. Μπορεί κανείς να νιώσει και να κάνει δικό του κάτι το οποίο θεωρητικά του είναι ξένο, αν αφήσει ελεύθερο το μυαλό του και τη σκέψη του. Για μένα έτσι ήταν από τότε που ήμουν μικρό κορίτσι. Όταν δεν καταλάβαινα ούτε λέξη από το Ne me quitte pas του Brel, παρόλα αυτά έβαζα κάθε μέρα το δίσκο του πατέρα μου στο πικαπ, το άκουγα και έκλαιγα.

Έχετε δηλώσει ότι αυτή η συναυλία είναι όνειρο που γίνεται πραγματικότητα. Πείτε μας δυο λόγια γι αυτό. Υπάρχει κάποιο άλλο μουσικό όνειρο που έχετε;
Ανέκαθεν ήθελα να κάνω ένα μεγάλο αφιέρωμα στο γαλλικό τραγούδι και στους καλλιτέχνες με τους οποίους μεγάλωσα.  Και περνούσαν τα χρόνια και αυτή η επιθυμία όλο και μεγάλωνε. ‘Ηρθε η στιγμή τα όνειρα να πάρουν σάρκα και οστά με αφορμή την πρόταση για μία συναυλία-αφιέρωμα στη γαλλική κοινότητα της Αίγινας τον περασμένο Αύγουστο. Αυτό ήταν. Άρχισα αμέσως να βάζω τις σκέψεις, που κρατούσα μέσα μου για χρόνια, στο χαρτί και μέσα σε λίγες μέρες γεννήθηκε το "La Boheme". Επόμενος στόχος τώρα είναι αυτή την παράσταση να καταφέρουμε να την ταξιδέψουμε σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο και γιατί όχι και στο εξωτερικό!