Βράδυ Παρασκευής και το εναλλακτικό crowd της 90's Αθήνας έχει στριμωχτεί σε ένα sold out "Anodos Club", πανέτοιμο για το live των Σκοτσέζων Belle and Sebastian - του πολυμελούς σχήματος του Stuart Murdoch, που είχε αμελήσει τα τελευταία είκοσι χρόνια να επισκεφτεί τη χώρα μας. Βραδιά επανενώσεων, όπως παρατηρώ στην αναμονή μεταξύ των sets, για πολλούς πρώην κλάμπερς της britpop και 90's indie εποχής (όσο αυτή πρόλαβε να ακμάσει στην πόλη), που ξαναβρίσκονται με, από παλιά χαμένους, συνχορευτές και φίλους, αρκετοί έχοντας μαζί πλέον και τα παιδιά τους. Βραδιά και νέων αφετηριών όμως, μιας και εγκαινιάζουμε τη σεζόν στο ανανεωμένο "Anodos Club”, το οποίο έχει δηλώσει τις προθέσεις του να απομακρυνθεί από τον έντεχνο χαρακτήρα των σχημάτων που φιλοξενεί και να συμμετέχει πιο ενεργά στην πρόσκληση καλλιτεχνών από την alternative μουσική γωνιά. Μέχρι να φτάσουμε σε όλα αυτά, η βραδιά ξεκινά με τους πάντα αξιόπιστους Amalia and the Architects. Το σχήμα της εικοσιπεντάχρονης Αμαλίας Μουχταρίδη έχει εμπλουτιστεί με πλήκτρα και παρουσίασε ένα γεμάτο σαραντάλεπτο με δικό τους υλικό ("Ophelia", "Love is in My Room") αλλά και μία διασκευή στο "Blister in the Sun" των Violent Femmes.
Μετά από ένα μισάωρο περίπου κενό και χωρίς περιττές χαιρετούρες, κάτι παράξενο για τον πάντα εξωστρεφή frontman, o Stuart Murdoch ανέβηκε στη σκηνή με λευκό t-shirt και σακάκι, ακολουθούμενος από τους Stevie Jackson, Sarah Martin, Richard Colburn, Bobby Kildea και Chris Geddes, οι οποίοι πήραν αμέσως τις θέσεις τους για το "Dog on Wheels"· μια πραγματική βουτιά στο παρελθόν, μιας και το τραγούδι έρχεται από το μακρινό 1997 και το ομώνυμο ντεμπούτο EP τους. Ακολούθησαν κατά ριπάς τα "I’m a Cuckoo" και "Unescessary Drama", με το τελευταίο να μας τραβάει από τη νοσταλγία πίσω στο 2022, καθώς προέρχεται από το πρόσφατο άλμπουμ τους "A Bit of Previous". Πιστός στο αρκετά απαράλλαχτο ανά τα χρόνια στιλ τους αλλά στιβαρός μουσικά και ενδιαφέρον στιχουργικά, ο νέος δίσκος ήταν και η αφορμή να βρεθούν ξανά στην Ελλάδα, αλλά ήρθε μαζί και με μια απογοήτευση. Όπως δήλωσε ο Murdoch, είναι και ο τελευταίος που θα κυκλοφορήσουν – μετά όμως από όσα εξελίχθηκαν στο "Anodos Club", επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω για την οριστικότητα των λόγων του.
Όπως προείπα, ο Murdoch είναι ένας ομιλιτικότατος περφόρμερ. Αφού έδωσε τον πρώτο τόνο στη βραδιά και αποχωρίστηκε το σακάκι του, απολογήθηκε στα ελληνικά (!) για τις δύο δεκαετίες που μεσολάβησαν από την τελευταία του επίσκεψη. Αναρωτήθηκε μάλιστα πόσοι ήταν παρόντες στην τελευταία συναυλία τους, με μία απρόσμενα μεγάλη μερίδα του κοινού να ουρλιάζει καταφατικά. "Εσύ πρέπει να φορούσες ακόμα πάνες", απηύθυνε σε ένα θεατή και πήρε την ιδανική πάσα για να παίξει το "Young and Stupid", προερχόμενο επίσης από το νέο δίσκο, έχοντας μία αιθέρια Sarah Martin ως συμπορευτή στο βιολί.
Τα "She’s Losing It" και "Reclaim the Night" πήραν σειρά, με την μπασογραμμή του "I Want the World to Stop" που ακολούθησε να προκαλεί παραληρηματικές κραυγές στον κόσμο, που αγνόησε χάρη στο πάθος του μία αστάθεια στις φωνητικές ικανότητες του Murdoch στο πρώτο κουπλέ του τραγουδιού. Ανάμεσα σε ιστορίες για τη σερβιτόρα που ενέπνευσε το "Dear Catastrophe Waitress" και στην οποία δεν μίλησε ποτέ, και σε ένα (όχι τόσο) μίνι slideshow με τις φωτογραφίες που έβγαλε από τη σύντομη παραμονή του στην Αθήνα (αν αναρωτιέστε, χωριάτικη σαλάτα με μπύρα, ο ηλεκτρικός να περνά από την Αρχαία Αγορά και μία πινακίδα με μία άλτρια και το σύνθημα "Το πήδημα κάνει καλό στην υγεία", της οποία τη σημασία ανέλαβε να του εξηγήσει το κοινό), πέρασαν τα "Piazza New York Catcher", "Stars of Track and Field" και "Chickfactor", ενώ τα "Another Sunny Day" και "The Boy With the Arab Strap" καταγράφηκαν, κυρίως χάρη στη δημοφιλία τους και τις ευαίσθητες χορδές μιας νεότητας που άγγιξαν, στις δυνατότερες στιγμές της συναυλίας.
"Get Me Away From Here, I’m Dying" και "Sleep the Clock Around" έδωσαν το πρώτο φινάλε, με σπαρακτικές κραυγές να αρνούνται έστω και τον σύντομο αποχωρισμό μέχρι τα καμαρίνια – μην ξεχνάμε ότι μέχρι στιγμής γιορτάζαμε και τον μόνιμο αποχωρισμό από τα τσαλίμια του Murdoch και της μπάντας του, ο οποίος ως πραγματικός crooner, δεν έπαψε να περιδιαβαίνει με μπρίο και άπλετη γοητεία τη σκηνή. Η βραδιά τελικά ολοκληρώθηκε με τα "Le pastie de la bourgeoisie" και "Judy and the Dream of Horses" αλλά και μερικές υποσχέσεις να μην επαναληφθεί τέτοια απουσία και να ξανασυναντηθούμε σύντομα, αφήνοντας μας τελικά να αναρωτιόμαστε για το αν η νοσταλγία κατάφερε τελικά να νικήσει και να τους κρατήσει έστω για λίγο ακόμα στη σκηνή.
