Συχνά, οι μεγάλες καλλιτεχνικές καριέρες θεμελιώνονται σε κάποιες μικρές, μα κρίσιμες λεπτομέρειες, οι οποίες σε ανύποπτο χρόνο έπαιξαν ρόλο καταλυτικό. Ποιος ξέρει, ας πούμε, αν ο Syd Barrett θα δοκίμαζε την τύχη του και ως τραγουδιστής –πέρα από κιθαρίστας– αν η Βασιλική Αεροπορία της Βρετανίας (RAF) δεν αποφάσιζε να στείλει τον Chris Dennis των Tea Set στο Μπαχρέιν, στις αρχές του 1965.
Σήμερα, βέβαια, κανείς δεν θυμάται πια τους Tea Set, παρά μόνο ως μια υποσημείωση στη λαμπερή ιστορία των Pink Floyd. Μάλιστα, καθώς κυλούν οι δεκαετίες, η έμφαση δίνεται σταθερά στις περιόδους που η βρετανική μπάντα σταδιοδρόμησε δίχως τον Syd Barrett, παράγοντας εξαντλητικά συζητημένους δίσκους, όπως το "The Dark Side Of The Moon" (1973). Αλλά στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1960 ήταν αυτός που αναδείχθηκε ως ηγέτης και βασική περσόνα της ομήγυρης των Tea Set, καθώς μετατρέπονταν σε Pink Floyd Sound και τελικά σε Pink Floyd. Ακόμα και το συγκεκριμένο όνομα, άλλωστε, υπήρξε δική του επινόηση.
Είναι λοιπόν ο Barrett αυτός που κινεί τα νήματα στο "The Piper at The Gates of Dawn", το πρώτο τους άλμπουμ (Αύγουστος 1967), το οποίο χαιρετίστηκε ως σημαντικό ήδη από την εποχή του, αποκτώντας ένα δαφνοστεφανωμένο στάτους στα 55 χρόνια που κύλησαν έως τις δικές μας ημέρες. Πλέον, στέκει ανάμεσα στους πιο χαρακτηριστικούς δίσκους του ψυχεδελικού rock, εκφράζοντας μα και συνοψίζοντας όσο λίγοι σύγχρονοί του τη βρετανική πλευρά εκείνων των τόσο επίκαιρων ανησυχιών, που θα συνέχιζαν να μας απασχολούν για κάμποσες δεκαετίες έκτοτε, όπως δείχνουν τα κατά καιρούς αναβιωτικά κύματα.
Οι Pink Floyd δεν ήταν ακριβώς πρωτοεμφανιζόμενοι όταν έβγαλαν το "The Piper at The Gates of Dawn", αφού είχαν πίσω τους δύο μεμονωμένα singles –το "Arnold Layne" και το "See Emily Play"– που τα πήγαν καλά και εμπορικά. Υπήρχε λοιπόν μια εκτίμηση για τις δυνατότητές τους, αλλά κι ένας ορίζοντας προσδοκιών. Γι' αυτό και δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς την αίσθηση που δημιούργησε ο δίσκος, έχοντας ως αιχμή του δόρατος στιγμές που έμελλε να αγαπηθούν πολύ από το διεθνές rock κοινό, όπως το "Interstellar Overdrive" και το "Astronomy Dominé": Έδιναν την εντύπωση μιας μπάντας που δεν ακολουθούσε απλώς τις εξελίξεις των καιρών, μα ήταν σε θέση να τις διαμορφώσει, πέρα από όσα είχαν θέσει ως βάσεις οι Beatles του "Revolver" (1966) και το "Are You Experienced" των Jimi Hendrix Experience (Μάιος 1967).
Στην ονειρικά παράδοξη αίσθηση με την οποία έχει συνδυαστεί ο δίσκος, εντωμεταξύ, δεν συμβάλλουν μόνο τα φωνητικά του Syd Barrett –που έχουν περιγραφεί ως βγαλμένα από folk νανουρίσματα– αλλά και ο ίδιος ο τίτλος, ο οποίος ενώνει τα παραισθησιογόνα της δεκαετίας του 1960 τόσο με το αποτύπωμα του αρχαιοελληνικού θεού Πάνα στη Δυτική φαντασία όσο και με το αριστούργημα της παιδικής λογοτεχνίας "Ο Άνεμος στις Ιτιές" (1908), δημιουργώντας ένα σαγηνευτικό ανακάτεμα. Έστω κι αν τείνουμε να παραβλέπουμε ότι πηγή του ήταν η στενή σχέση του Barrett με το LSD, η οποία κάπου προς τα μέσα της ηχογράφησης ξέφυγε δυστυχώς από κάθε έλεγχο.
Παράλληλα με το μεγαλείο, λοιπόν, ξεκίνησε και μια κατάσταση που έμελλε να κοστίσει ακριβά στις νοητικές του δυνάμεις. Έτσι, ο επίλογος του "The Piper at The Gates of Dawn" έμελλε να αποδειχθεί πικρός για τον άνθρωπο που υπήρξε η βασική του κινητήρια δύναμη, αφού μέχρι τον Νοέμβριο του 1967 το πρόβλημα είχε γίνει τόσο σοβαρό, ώστε οι υπόλοιποι αποφάσισαν να συνεχίσουν δίχως αυτόν –επισήμως, από τον Απρίλιο του 1968. Εκείνος, από την άλλη, το 1972 εγκατέλειψε τη μουσική βιομηχανία, βαθμιαία και τα εγκόσμια, ζώντας σε όλο και μεγαλύτερη απομόνωση μέχρι το θάνατό του το 2006.
Υou'll lose your mind and play
Αν και ο στίχος αυτός του Syd Barrett από το επιτυχημένο "See Emily Play" (Ιούνιος 1967) θεωρείται εμβληματικός για το ψυχεδελικό rock, το τραγούδι δεν συμπεριλήφθηκε στην αυθεντική βρετανική έκδοση του "The Piper at The Gates of Dawn". Αντιθέτως, στην αμερικανική έκδοση (Οκτώβριος 1967) τέθηκε στην αρχή του άλμπουμ, αφήνοντας έξω από την tracklist το "Astronomy Dominé".
Τελικά, σαράντα χρόνια αργότερα, με την ευκαιρία μιας εορταστικής επανέκδοσης (2007), εμφανίστηκε ως bonus υλικό, μόνο όμως στην εκδοχή με τα τρία CD. Ο Barrett ισχυρίστηκε ότι η Έμιλι του τίτλου ήταν μια κοπέλα την οποία είδε να κοιμάται στο δάσος, αφού είχε πάρει κάποιο παραισθησιογόνο ναρκωτικό. Θεωρείται ότι πρόκειται για τη (μετέπειτα) διάσημη γλύπτρια Emily Young.
Διαβάστε Επίσης
