Μαρίνα Σάττι, πόσο εύκολο είναι να φτιάξει κανείς ένα δίσκο;

Πώς ήρθε η "Yenna" στον κόσμο;
Πριν από το δίσκο είχα φτιάξει τις "Κούπες" και ένα χρόνο μετά έγραψα άλλο ένα κομμάτι, τη "Μάντισσα". Παρότι στο ενδιάμεσο προσπαθούσα να γράψω κι άλλα τραγούδια, δεν μου άρεσαν αρκετά. Το έκανα περισσότερο από χόμπι και όποτε ένιωθα την ανάγκη να πω κάτι. Αργότερα, είπα ότι θα ήταν ωραία εμπειρία και πρόκληση να προσπαθήσω να φτιάξω κάτι με αρχή, μέση και τέλος. Είχα την τύχη και τα δύο singles που είχα κυκλοφορήσει μέχρι τότε να έχουν καλή αποδοχή από τον κόσμο. Είδα όμως και πόση φασαρία δημιουργείται γύρω από ένα single και είχα πει στον εαυτό μου ότι, την επόμενη φορά που θα βγάλω κάτι, θα είναι μια ολοκληρωμένη δουλειά. 

Ποια ήταν η έμπνευση για τον τίτλο;
Δυσκολευόμουν πολύ γιατί δεν μου άρεσαν αυτά που έγραφα, αλλά αποφασίζοντας αργότερα τη θεματική, και ποια ιστορία θέλω να αφηγηθώ με αυτήν τη δουλειά, όλα άρχισαν να βγάζουν νόημα. Το πιο βασικό πράγμα που έμαθα ήταν ότι οι δυσκολίες και οι ανασφάλειες είναι απαραίτητο στάδιο της διαδικασίας. Κάποια στιγμή γκρίνιαζα στον Πάνο Δήμα, φίλο μου και δάσκαλο φωνητικής, ότι δεν μπορούσα να γράψω τραγούδια. Τότε αυτός μου είπε: "Μαρίνα μου, όσο καιρό σε ξέρω, έτσι είσαι κάθε φορά που θες να δημιουργήσεις κάτι. Άλλωστε, έτσι λειτουργεί και η δημιουργική διαδικασία. Είναι ένα είδος γέννας και κάθε γέννα εμπεριέχει πόνο". Σε αυτή την ατάκα βρήκα και τον τίτλο. 

Τι θέλεις να πεις μέσα από την πρώτη σου ολοκληρωμένη δουλειά, λοιπόν;
Ήδη από τις "Κούπες", όταν μπήκα για πρώτη φορά στη διαδικασία να φτιάξω κάτι δικό μου, αναρωτιόμουν τι είναι αυτό που θέλω να πω. Να ξεπεράσω τη γνώμη των άλλων για μένα. Όλοι μεγαλώνοντας σχηματίζουμε μία εικόνα για το τι είμαστε από αυτά που μας λένε οι γύρω μας. Όταν έφυγα για σπουδές στην Αμερική, αναρωτήθηκα για πρώτη φορά πραγματικά ποια είμαι. Μέσα από αυτή την αναζήτηση της προσωπικής ταυτότητας προέκυψε και η ανάγκη να συστηθώ, να δοκιμάσω νέα πράγματα και να δοκιμαστώ. Η "Yenna" είναι ένα ημερολόγιο καταγραφής αυτής της διαδικασίας. Πώς δημιουργείς ένα δίσκο και από ποια στάδια περνάς. Δεν έχει μόνο δυσκολίες αλλά και μεγάλο ενθουσιασμό. Κάθε φορά που έγραφα ένα τραγούδι, μόνο που δεν έβγαινα στη γειτονιά να το φωνάξω. Κυρίως, όμως, ήταν μια διαδικασία προσωπικής εξέλιξης. Για παράδειγμα, πάντα μου άρεσαν τα τσιφτετέλια. Άλλα έμενα στο "εσύ, μια μορφωμένη κοπέλα που έχεις πάει στο ωδείο, να γράφεις τσιφτετέλια;". Τώρα, πέρασα στο "εγώ, μια μορφωμένη κοπέλα, γουστάρω τσιφτετέλια". Γιατί όχι; Αντίστοιχα με τα τσιφτετέλια, το ίδιο και με το hip-hop ή τα παραδοσιακά. Έπρεπε να σπάσω ακόμη κι αυτά τα στεγανά που έβαζα η ίδια στον εαυτό μου. Να δω θαρραλέα τι μου αρέσει και να βρω έναν τρόπο να το εντάξω στη δουλειά μου. Γι’ αυτό ήταν και τόσο ενδιαφέρουσα όλη αυτή τη διαδικασία. Γιατί δεν απαιτούσε μόνο μουσικές υπερβάσεις αλλά και προσωπικές. Κατέληξα ότι δεν πειράζει τι θα σκεφτούν οι άλλοι. Νιώθω πολύ πιο δυνατή τώρα. 

Συνδυάζεις ήχους από την Ελλάδα, τα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο με την urban κουλτούρα. Με ποιον τρόπο γίνονται ένα η γκάιντα με τα beats και τα νταούλια με το 808;
Θέλω να φτιάξω μια δική μου γλώσσα, έναν μουσικό κώδικα που συνδυάζει αναφορές της urban κουλτούρας με στοιχεία της ελληνικής μουσικής και παράδοσης. Επίσης, έχω μελετήσει κλασική και τζαζ, οπότε προσπάθησα όλο αυτό το λεξιλόγιο που είχα στη διάθεσή μου και όλες εκείνες τις κουλτούρες που με έχουν επηρεάσει να τα συνδυάσω με έναν προσωπικό τρόπο και προσπαθώντας να πετύχω κάποιες ισορροπίες. Ας πούμε, τη μελωδία του τσιφτετελιού που έχουν οι "Άδειοι Δρόμοι" αναρωτιόμουν τι όργανο θα την έπαιζε κανονικά. Μάλλον θα ήταν μπουζούκι, αλλά αποφάσισα να εξερευνήσω πώς μπορώ να το κάνω με φωνές.

Τι σε ενδιαφέρει στο πολυφωνικό τραγούδι;
Το στοιχείο της πολυφωνίας με συγκινεί σε μουσικό και κοινωνικό επίπεδο. Από την άποψη ότι μαζευόμαστε όλοι μαζί και κάνουμε μουσική, μοιραζόμαστε κάτι. Το μελετήσαμε και με τις fonέs αλλά και αργότερα στις CHÓRES, τη γυναικεία χορωδία της οποίας έχω πλέον την καλλιτεχνική διεύθυνση. Αποτελείται από 150 φωνές και είναι οικογένεια για μένα.

Σε έχουμε δει από κρητικά πανηγύρια και τις πλατφόρμες COLORS, KEXP και Nowness μέχρι τη Λυρική, το Μέγαρο και διεθνείς συναυλίες. Πώς νιώθεις που κάνεις τόσο διαφορετικές εμφανίσεις;
Νομίζω ότι ζούμε σε μια εποχή που υπάρχει περισσότερος χώρος να έρθει ο καθένας πιο κοντά σε αυτό που πραγματικά είναι. Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε διαφορετικά πρότυπα και πλέον αμφισβητούμε τι είναι τέχνη, σοβαρό ή κουλτουριάρικο. Σπάνε σιγά σιγά όλες αυτές οι φόρμες. Και για μένα που είμαι ένας άνθρωπος που ενστερνίζεται τη διαφορετικότητα –και πώς θα μπορούσα άλλωστε να μην την ενστερνίζομαι, αφού από την πλευρά του μπαμπά μου είμαι από το Σουδάν–, ορθώς ξεπερνιούνται αυτοί οι περιορισμοί που βάζουμε οι ίδιοι στους εαυτούς μας. 

Ποια είναι τα καλοκαιρινά σου πλάνα;
Η παρουσίαση του δίσκου θα γίνει την 1η Ιουλίου στον Κήπο του Μεγάρου και θα συνεχίσουμε την περιοδεία που είχαμε ξεκινήσει από τον Μάιο στην Ελλάδα και σε ευρωπαϊκές πόλεις. Περνάμε πολύ ωραία με τα παιδιά της μπάντας και με την Έλενα Λεώνη και την Ερασμία, που τραγουδάμε μαζί. Ειδικά όταν παίζουμε στο εξωτερικό, με συγκινεί το γεγονός ότι τραγουδάμε στα ελληνικά και έρχεται κόσμος να μας ακούσει, παρόλο που δεν γνωρίζει τη γλώσσα. 

Info: H προπώληση εισιτηρίων για την ανοιχτή συναυλία  της Μαρίνα Σάττι στον Κήπο του Μεγάρου την Παρασκευή, 1 Ιουλίου, συνεχίζεται μέσω της ιστοσελίδας του ΜΜΑ.