Σε περιμένουμε λοιπόν στην Αθήνα, σε λίγες ημέρες, για την πρώτη σου ελληνική συναυλία…
Ακριβώς! Κι ελπίζω να μην είναι πρώτη και τελευταία (γελάει). Πέφτει και Δευτέρα βράδυ, άλλωστε, οπότε δεν υπάρχει δικαιολογία για να χάσει κανείς το σόου μου στο Ηρώδειο. Για 'μένα είναι πολύ σημαντικό που, μέσω αυτής της συναυλίας, δίνεται η ευκαιρία να ενισχύσουμε τη διεθνή καμπάνια για την επανένωση των γλυπτών του Παρθενώνα, σε μια χρονική συγκυρία που η Ελλάδα και η Βρετανία δείχνουν να ξανασυζητούν το θέμα.
Ανυπομονώ γι' αυτήν τη βραδιά, όπως και οι προσκεκλημένοι μου στη σκηνή, οι οποίοι θα παίξουν μαζί με την Athens Philharmonia Pop Orchestra: ο Alice Cooper, η Bonnie Tyler, η Rita Wilson, ο Lauri Ylönen των Rasmus, η Lena Hall, ο Kip Winger, ο Chris Willis, η Tabitha Fair, ο Justin Benlolo, ο Andreas Carlsson και δύο τραγουδιστές που φυσικά γνωρίζετε πολύ καλά –ο Σάκης Ρουβάς και ο Γιώργος Λεμπέσης. Το δε σόου θα το διευθύνει ο Φωκάς Ευαγγελινός, οπότε να αναμένετε κάτι θεαματικό!
Πρώτη συναυλία, ωστόσο, δεν σημαίνει και πρώτη φορά στη χώρα μας. Απεναντίας τη γνωρίζεις καλά, έτσι δεν είναι;
Πολύ καλά, θα έλεγα, γιατί με τον Curtis –τον σύζυγό μου– και τους δυο μας γιους, τον Roman και τον Nyro, ερχόμαστε τα καλοκαίρια στη Φολέγανδρο, εδώ και 15 χρόνια. Κάθε χρόνο, δηλαδή, ό,τι κι αν συμβαίνει, σταματάω τα πάντα για λίγο κι απλά πάμε και αράζουμε στο νησί. Το οποίο νιώθω στ' αλήθεια σαν δεύτερο σπίτι μου.
Φαντάσου ότι τα αγόρια πρωτοπήγαν εκεί στα 5 τους και τώρα πια είναι 20. Οι παιδικοί τους φίλοι είναι πια φοιτητές. Άσε που ξέρουν κι όλα τα ελληνικά σουξέ! Έμαθαν ακόμα και κάποιον χορό που τώρα δεν μπορώ να θυμηθώ πώς λέγεται, στην ταβέρνα του Νίκου όπου μας αρέσει να καθόμαστε.
Τι ρόλο έχει παίξει αυτή η σχέση με τη Φολέγανδρο στο ενδιαφέρον σου για την υπόθεση των μαρμάρων του Παρθενώνα;
Σίγουρα μας έχει εξοικειώσει οικογενειακά με το θέμα, πρέπει όμως να σου πω ότι ο Παρθενώνας μας γοητεύει ήδη από πολύ παλιότερα. Είναι ένα βαθύ σύμβολο, όλων όσων εκπροσώπησε η αρχαία Ελλάδα και ιδιαίτερα η Αθήνα. Το Νάσβιλ όπου μένουμε, άλλωστε, το αποκαλούν "Αθήνα του αμερικάνικου Νότου". Και βασικά έχουν κατασκευάσει κι ένα ολόκληρο αντίγραφο του ναού στο Centennial Park, το οποίο προσελκύει πλήθη επισκεπτών. Αλλά όταν οι γιοι μας πήγαν εκεί για πρώτη φορά έμειναν ασυγκίνητοι. Ένας, μάλιστα, είπε ότι εμείς έχουμε δει τον αληθινό Παρθενώνα, που είναι φτιαγμένος και από πραγματικό μάρμαρο! (γελάει)
Ήταν δική σου ιδέα, επομένως, να στηθεί η συναυλία "Desmond Child Rocks The Parthenon" (Ηρώδειο, Δευτέρα 27/6);
Όχι, η ιδέα ήταν του Φοίβου βασικά, ο οποίος έχει και την καλλιτεχνική διεύθυνση της βραδιάς. Αυτός έφερε τους πάντες μαζί κι έχει στήσει μια συναυλία στην οποία θα ακούσετε τα τραγούδια μου όπως δεν έχουν παιχτεί ποτέ ξανά στο παρελθόν, με ενορχηστρώσεις προσαρμοσμένες σε ορχήστρα εγχόρδων.
Πάνε γύρω στα 20 χρόνια πια από τότε που γνωριστήκαμε με τον Φοίβο. Έγινε μέσω του Σάκη Ρουβά, όταν δουλέψαμε μαζί για τον δίσκο του Όλα Καλά (2002). Κι έκτοτε μείναμε φίλοι. Όπως μείναμε βέβαια και με τον Γιώργο Λεμπέση, ο οποίος κάποτε μας έκανε μάλιστα και τον γύρο της Πελοποννήσου –φτάσαμε μέχρι και τη βαθιά Μάνη, αν το λέω σωστά!
Κατά έναν τρόπο η Ελλάδα δείχνει να σου ανταποδίδει την αγάπη που της έχεις. Γνωρίζεις ότι οι τοπικοί ραδιοσταθμοί μεταδίδουν 4 με 5 τραγούδια σου σε ημερήσια βάση;
Το βρίσκω εξαιρετικό! Σας ευχαριστώ τόσο πολύ. Διανύω πια την έκτη μου δεκαετία επιτυχιών, η τελευταία ήταν το "Kings & Queens" της Ava Max, το 2020. Τώρα δουλεύω με τους Rasmus ξανά, φτιάξαμε ήδη μαζί το "Jezebel", που εκπροσώπησε τη Φινλανδία στη φετινή Eurovision, ενώ δουλεύουμε κι άλλο υλικό.
Και, ξέρεις, με τους Rasmus πρωτοξεκινήσαμε τη συνεργασία στη Φολέγανδρο. Τα τραγούδια του άλμπουμ Black Roses (2008) γράφτηκαν όλα εκεί. Κι εκεί γεννήθηκε και η τελευταία μας σύμπραξη, πέρυσι το καλοκαίρι, όταν ο Lauri Ylönen ήρθε στο νησί για μερικές μέρες πετώντας από τη Χαβάη. Είπαμε να γράψουμε ξανά μαζί και ήταν σαν να επιστρέψαμε σε εκείνες τις παλιές ημέρες. Δηλώνω ενθουσιασμένος, αλλά και εντυπωσιασμένος από το επίπεδο της Emppu Suhonen –της νέας τους κιθαρίστριας.
Έχω παρατηρήσει ότι θεωρείς τα τραγούδια σου σαν συνεργασίες με τον εκάστοτε καλλιτέχνη. Πώς δουλεύεις συνήθως; Θέτεις το πλαίσιο και τους αφήνεις έπειτα να συνεισφέρουν εντός αυτού;
Σε πολύ γενικές γραμμές θα έλεγα ότι κάτι τέτοιο αληθεύει, ναι. Αν και μερικές φορές είναι εκείνοι που φέρνουν το πλαίσιο. Η προσέγγισή μου βασίζεται πολύ στο ποιον έχω απέναντί μου. Διαθέτω δηλαδή ένα χάρισμα να "βλέπω" μέσα στους άλλους, εφόσον βέβαια μου ανοιχτούν και μου πουν μερικά πράγματα για τον εαυτό τους –ίσως και στοιχεία που οι ίδιοι δεν αντιλαμβάνονται πάντα. Και στις συνεργασίες μου προσπαθώ να τα φέρω στην επιφάνεια.
Υπάρχει λοιπόν κάτι το μυστικιστικό στην όλη διαδικασία. Και, αν με ρωτήσεις, πιστεύω ότι είναι γι' αυτό που τόσα τραγούδια μου έγιναν κλασικά: γιατί είναι κομμένα και ραμμένα για τους καλλιτέχνες που τα τραγούδησαν, εκφράζοντας μια πλευρά του ποιοι είναι στην πραγματικότητα. Το οποίο παντρεύεται βέβαια με την έξαψη του rock 'n' roll και τη δύναμή του να ενώνει τους ανθρώπους.
Κάτι που πάντα θαύμαζα στα τραγούδια σου ήταν η τέλεια ισορροπία μεταξύ δράματος και ισχύος. Πού θεωρείς ότι την οφείλεις;
Θα έλεγα στη μητέρα μου, την Elena Casals, η οποία υπήρξε κι αυτή μουσικοσυνθέτρια –έγραφε βέβαια στα ισπανικά, καθότι Κουβανέζα. Χάρη σε εκείνη η δημιουργία τραγουδιών ήταν κάτι σαν καθημερινότητα στο σπίτι όπου μεγάλωσα και τη θυμάμαι πολύ καθαρά να γράφει κάτι ευχάριστο κάθε φορά που ήταν χαρούμενη και κάτι λυπητερό κάθε φορά που στεναχωριόταν.
Νομίζω ότι είναι κάπου εκεί που αντιλήφθηκα το πώς μπορεί να διαμορφώνεται η ισορροπία σε μια σύνθεση, γιατί οι λάτιν μελωδίες εμπεριέχουν πολύ έντονα συναισθήματα. Είναι κάτι που πιστεύω ότι κατανοείτε πολύ καλά κι εσείς οι Έλληνες.
Αλλά υπήρχε και η θεία σου, σωστά; Η Olga Guillot, μια τραγουδίστρια-θρύλος για την Κούβα, για την οποία υπήρξε "βασίλισσα του bolero"...
Πολύ σωστά! Η θεία Olga υπήρξε θρύλος για την εποχή της και είχε μια μακρά καριέρα, στην οποία κυκλοφόρησε 87 δίσκους! Και επειδή ήταν μεικτής καταγωγής είχε και την ικανότητα να διαπερνά τα διάφορα "σύνορα" και να γεφυρώνει τα ακροατήρια. Ήταν δε πάντα στις ζωές μας και μου δίδαξε ένα πολύτιμο μάθημα: ότι οι μεγάλοι σταρ είναι στην πραγματικότητα άνθρωποι σαν όλους τους άλλους. Γι' αυτό όταν συνεργάζεσαι μαζί τους αισθάνονται πιο άνετα αν δεν τους αντιμετωπίζεις ως κάτι το απλησίαστο. Δεν πρέπει δηλαδή να έχεις μια νοοτροπία τύπου "ω Θεέ μου, δουλεύω με τη Cher".
Εσύ πάντως δούλεψες με τη Cher! Μαζί, μάλιστα, έχετε κάνει ένα από τα πολύ αγαπημένα μου τραγούδια της, το "Just Like Jesse James". Πώς ήταν η εμπειρία;
Α, βασικά αυτό το γράψαμε παρέα με τη Diane Warren για τη Bonnie Tyler! Αλλά δεν ήθελε να το πει, γιατί θεωρούσε ότι κάποιοι στίχοι παραήταν σέξι και θα σκανδάλιζαν τη μητέρα της. Οπότε το ηχογραφήσαμε τελικά με τη Cher το 1989, για το άλμπουμ Heart Of Stone.
Τη Cher, τώρα, τη λάτρευα από παιδί. Είχα μια τεράστια αφίσα της στο δωμάτιό μου και συχνά αστειευόμουν λέγοντας ότι με μπέρδευε: δεν ήξερα αν επιθυμούσα να πλαγιάσω μαζί της ή αν ήθελα να γίνω σαν αυτήν! Το θεωρώ μεγάλο προνόμιο ότι δουλέψαμε μαζί σε μια φάση όπου η καριέρα της είχε πραγματικά απογειωθεί σε κάθε επίπεδο. Είχε πάρει ακόμα και Όσκαρ, τότε.
Ξαναγυρίζοντας στο επικείμενο σόου, υπήρξε κάποιος που θα ήθελες να συμμετάσχει στη βραδιά της 27ης Ιούνη στο Ηρώδειο, μα τελικά δεν τα κατάφερε;
Θα το αποκαλύψω, λοιπόν –υπήρξε. Ο Χρήστος Μάστορας. Έλπιζα να τον έχουμε μαζί, αλλά το πρόγραμμά του εκείνες τις μέρες είναι πραγματικά πολύ απαιτητικό. Τώρα, δεν ξέρω... Αν βρίσκεται δηλαδή στο Ηρώδειο, αν το κοινό του ζητήσει να ανέβει κι αυτός στη σκηνή μαζί μας, ίσως γίνει η έκπληξη.
Καμιά άλλη έκπληξη, να περιμένουμε;
Χμμμ... Δεν γίνεται βέβαια να αποκαλύψω τέτοια μυστικά... Αλλά κάτι πήρε το αυτί μου, ότι μπορεί λέει να ακούσετε το "Born To Be My Baby", που κάναμε με τους Bon Jovi το 1988;
Είναι το πιο λατρεμένο μου ανάμεσα σε πολλά αγαπημένα των Bon Jovi. Αλλά περίμενα και κάτι σε Scorpions, για να πω την αλήθεια. Γιατί μαζί φτιάξατε έναν δίσκο που προσωπικά μου αρέσει πολύ, πίσω στο 2007...
Το Humanity: Hour I, ασφαλώς! Ναι, θα ήθελα να έρθει και ο Klaus Meine να τραγουδήσει στο σόου, μα δεν ήταν εφικτό, λόγω της τρέχουσας περιοδείας των Scorpions. Την αγάπησα ιδιαίτερα αυτή τη συνεργασία. Την κεντρική ιδέα του άλμπουμ –που τώρα μοιάζει τόσο επίκαιρη με την όλη συζήτηση για τη ρομποτική και για το μέλλον της Ανθρωπότητας– και τη φωνή του Klaus, πόσο ωραία ταίριαξε με τις μελωδίες, διατηρώντας παράλληλα και κάτι το γερμανικό. Δεν είναι σαν να ακούς τον απόηχο της Marlene Dietrich στο τραγούδι "Humanity";
Συναντηθήκαμε πρόσφατα, μάλιστα, και τους είπα μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι έφτασε ο καιρός να κάνουμε το Humanity: Hour II. Αλλά δεν νομίζω ότι θέλουν να ξαναμπούν σε μια τέτοια διαδικασία! (γελάει) Γιατί ήταν κι ένας δίσκος που χρειάστηκε πολλή και δύσκολη δουλειά σε επίπεδο λεπτομερειών. Μπορεί να φταίει βέβαια και η δική μου τελειομανία. Ας δούμε τι μπορεί να φέρει το μέλλον. Μέχρι τότε, ας πούμε ότι ίσως ακούσετε και κάτι από Scorpions στο Ηρώδειο!
Θα είναι χαρά μας, εάν συμβεί! Σίγουρα θα δούμε τον Alice Cooper, πάντως. Τον οποίον πραγματικά μεταμόρφωσε ο δίσκος που κάνατε μαζί το 1989, αναγορεύοντάς τον σε rock star για μία ακόμα γενιά...
Σκέφτομαι συχνά ότι είναι τόσο αστείο. Πήγα να τον δω για πρώτη φορά όταν ήμουν 18, μάλιστα η τότε κοπέλα μου με βοήθησε να ντυθώ και σαν αυτόν, καθώς είχε όλα τα απαραίτητα glam ρούχα. Όμως ποτέ δεν του είπα ότι ήμουν fan του, παρά μόνο πρόσφατα, όταν τον είχα καλέσει εδώ για φαγητό. Γελάσαμε τόσο πολύ!
Όταν δουλέψαμε λοιπόν για το Trash, τον θαύμαζα ήδη τον Alice Cooper. Γιατί εκπροσωπούσε κάτι το ελεύθερο με όλη αυτή την ανδρόγυνη εμφάνιση και το μέικ-απ, το οποίο ήταν συνάμα και τόσο διαφορετικό. Με συνάρπαζε που έκανε ήδη από τα 1960s πράγματα τα οποία αργότερα υιοθέτησαν οι Kiss ή και οι Rasmus σε πιο πρόσφατα χρόνια. Νομίζω ότι ήταν από τους πρώτους που κατάλαβαν πόσο μπορούσε να συνδεθεί το rock με το θέατρο. Νιώθω πραγματικά ευγνώμων που θα έρθει να τραγουδήσει στο Ηρώδειο.
Για τη Bonnie Tyler, η οποία επίσης θα έρθει στο Ηρώδειο, τι μπορείς να μας πεις;
Πάντα το έλεγα ότι η Bonnie Tyler είναι μία από τις πιο αγαπημένες μου καλλιτέχνιδες, όσον αφορά τη δουλειά στο στούντιο. Έρχεται πάντα τόσο καλά προετοιμασμένη και είναι και τόσο χιουμορίστρια, τόσο τρελή με την καλή έννοια! Δεν χρειάζεται καν να διαβάσει τους στίχους ξανά. Πάντα λοιπόν τηρούμε τα χρονοδιαγράμματα –και περνάμε και υπέροχα στο μεταξύ.
Στην Αθήνα θα ακούσουμε βέβαια και το "Livin' La Vida Loca". Ποια είναι η δική του ιστορία;
Αυτό το τραγούδι το γέννησε βασικά μια τυχερή συγκυρία. Γιατί μέχρι το 1994 ζούσαμε με τον Curtis στο Λος Άντζελες. Όμως μας τρόμαξε ο μεγάλος σεισμός που έγινε τότε εκεί κι έτσι αποφασίσαμε να φύγουμε και να μετακομίσουμε στο Μαϊάμι –την πόλη όπου είχα μεγαλώσει. Αγοράσαμε λοιπόν ένα σπίτι, έφτιαξα στούντιο εκεί και ο Ricky Martin άρχισε να έρχεται διαρκώς, καθώς ζούσε ένα στενό παρακάτω.
Τα βάλαμε λοιπόν κάτω με τον επί χρόνια συνεργάτη του Draco Rosa και του γράψαμε το "La Copa De La Vida", το οποίο έγινε επίσημος ύμνος του Μουντιάλ του 1998 και πήγε νούμερο 1 σε 23 χώρες. Οπότε η επιτυχία άνοιξε την πόρτα για μία ακόμα συνεργασία, οδηγώντας στο "Livin' La Vida Loca" (1999). Κάπως έτσι ξεκίνησε η πιο σύγχρονη latin pop μόδα, στο μεταίχμιο του 21ου αιώνα. Η οποία συνεχίζεται τώρα με το reggaeton.
Μετά από μια τέτοια καριέρα και τόσες επιτυχίες, έχεις αλήθεια ανεκπλήρωτες επιθυμίες;
Είμαι άνθρωπος που ζει έντονα το παρόν, διατηρώντας μια δίψα για δημιουργικότητα. Δεν είναι λοιπόν θέμα "ανεκπλήρωτου", έχει να κάνει με το ότι γεννιούνται διαρκώς νέες επιθυμίες. Θα ήθελα π.χ. να δουλέψουμε μαζί με την Adele, γιατί πιστεύω ότι έχω πράγματα να συνεισφέρω και στη μουσική της και στην ιστορία της. Θα λάτρευα όμως και μια σύμπραξη με τη Dua Lipa, όπως και με τον Jake Wesley Rogers.
Πρόσφατα, επίσης, ευτύχησα να συνεργαστώ με τη Barbra Streisand, που τη θεωρώ μία από τις σπουδαιότερες φωνές στην ιστορία της μουσικής. Θα μου άρεσε λοιπόν να συνεχίσουμε. Και βέβαια θα πέταγα τη σκούφια μου για να συν-δημιουργήσουμε κάτι με τη Sade ή με τους Duran Duran: το "Ordinary Love" τους είναι για 'μενα κάτι σαν τον πολικό αστέρα.
Όμως υπάρχουν πράγματα που επιθυμώ και σε πιο προσωπικό επίπεδο, όπως π.χ. το να ενθαρρύνω κι άλλα γκέι ζευγάρια να αποκτήσουν παιδιά και να προτρέψω τον κόσμο να μη φοβάται οικογένειες σαν και τη δική μας. Με τον Curtis συμπληρώσαμε 33 χρόνια μαζί και η ιστορία μας είναι μια ιστορία αγάπης, ομόνοιας και επιτυχίας, που θεωρούμε ότι αντικατοπτρίζεται στους δύο δίδυμους γιους μας και στο πώς τους μεγαλώσαμε.
Περισσότερες πληροφορίες
Desmond Child
Μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής ενώνουν τις δυνάμεις τους με τον βραβευμένο με Grammy Αμερικανό συνθέτη και παραγωγό για την επανένωση των Γλυπτών του Παρθενώνα.
