Την Παρασκευή 27 Μαΐου παρουσιάστηκε η συλλεκτική έκδοση της μουσικής της θεατρικής παράστασης "Moby Dick The Musical" από τον Δημήτρη Παπαδημητρίου. Στην εκδήλωση, η οποία έλαβε χώρα στον Ιανό, συμμετείχαν ο δημοσιογράφος Γιώργος Βουδικλάρης, ο συνθέτης Τάσος Ρωσόπουλος, ο σκηνοθέτης Γιάννης Κακλέας και ο συνθέτης και δημιουργός της παράστασης Δημήτρης Παπαδημητρίου. Ανάμεσα στους παρευρισκόμενους ήταν και άλλα μέλη του καστ.
Η παράσταση η οποία ανέβηκε πρόσφατα στο Christmas Theater αρθρώνεται σε τρεισήμισι ώρες, 23 ερμηνευτές και 12 μουσικούς. Το πρωτογενές υλικό στο οποίο βασίζεται είναι το αριστούργημα του Χέρμαν Μέλβιλ "Μόμπι Ντικ", το οποίο αποτέλεσε έναν εφηβικό έρωτα του δημιουργού Δημήτρη Παπαδημητρίου ο οποίος συνεχίστηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του.
Ο Βουδικλάρης ξεκίνησε πρώτος την ομιλία, λέγοντας ότι όταν ήταν μικρός είχε αγοράσει έναν δίσκο για τον οποίο δεν ήξερε τίποτα, για έναν συνθέτη για τον οποίο δεν ήξερε τίποτα. Ο δίσκος αυτός λεγόταν "Τοπία" και ο συνθέτης ήταν ο Δημήτρης Παπαδημητρίου. Ο Βουδικλάρης δεν απέδωσε τον ενθουσιασμό με αυτόν τον πρωτοφανή δίσκο στο νεαρό της ηλικίας του αλλά στο ότι "ήταν κάτι που δεν είχε ξανακούσει". Αναφέρθηκε στην τρομερή δυνατότητα του συνθέτη να δημιουργεί εικόνες με τους ήχους. Ο δημοσιογράφος περιέγραψε, όπως είχε μάθει από τον Παπαδημητρίου, το ταξίδι του συνθέτη στη Βοστώνη κατά τη διάρκεια των σπουδών του και το πώς βρέθηκε στο σπίτι του Nathanael Hawthorne, στο ίδιο δωμάτιο όπου ο Μέλβιλ του είχε διαβάσει το "Μόμπι Ντικ". Μιλώντας εκ μέρους του Παπαδημητρίου είπε ότι "κάποια σχέδια πραγματοποιούνται, κάποια όχι", αλλά "το χρέος που λέγεται Μόμπι Ντικ εξοφλήθηκε". Ο ίδιος περιέγραψε ότι ήταν μεγάλη του επιθυμία να ξανακούσει τα τραγούδια όταν τέλειωσε η παράσταση, κάτι που τώρα υλοποιείται μέσα από την κυκλοφορία της μουσικής του μιούζικαλ. Σημαντικό σημείο της βραδιάς ήταν όταν διατύπωσε ότι κατά τη γνώμη του ο Μόμπι Ντικ δεν είναι μιούζικαλ, αλλά όπερα λόγω της φόρμας και της βαρύτητας. Δήλωση η οποία απέσπασε την προσοχή αλλά και την εν μέρει ένσταση των συνομιλητών του.
Ο σκηνοθέτης της παράστασης, Γιάννης Κακλέας αμφισβήτησε αυτή την ειδολογική τοποθέτηση της παράστασής καθώς γι’ αυτόν είναι μια ιστορία πολυεπίπεδη. Φυσικά, ο Κακλέας προχώρησε σε έναν ιδιαίτερα εγκωμιαστικό λόγο προς τον συν-δημιουργό της παράστασης και τον χρόνιο φίλο και συνεργάτη του, Παπαδημητρίου. "Ήταν σεμινάριο μουσικής να έχω τον Δημήτρη δίπλα μου", είπε ενώ τον περιέγραψε ως έναν "αναγεννησιακό άνθρωπο" και την εμπειρία της σκηνοθεσίας ενός έργου κλασικού μαζί με τον Παπαδημητρίου, ο οποίος είχε δει το έργο με τον δικό του τρόπο. "Σε βοηθάει το έργο στη προσωπική σου ζωή να εμβαθύνεις σε βασικά σου ερωτήματα, σε βασικές σου ανησυχίες, φόβους και επιθυμίες που αγγίζουν λίγο την πραγματοποίηση των ονείρων", είπε χαρακτηριστικά ο σκηνοθέτης.
Ο Τάσος Ρωσόπουλος αναφέρθηκε στη σχέση φιλίας-μαθητείας που έχει δημιουργηθεί με τον Παπαδημητρίου, μια σχέση 28 χρόνων, η οποία ξεκίνησε όταν παρακολούθησε ένα μάθημα του. Περιέγραψε τις υψηλές προσδοκίες που είχε από το μάθημα αναμένοντας να εμπλουτίσει τις γνώσεις του για τη μουσική και τους δεσμούς που συνάπτει με τον κινηματογράφο. Ο μεγάλος συνθέτης είχε όμως μια αναπάντεχη έκπληξη για αυτόν και τους άλλους συμφοιτητές του. "Θα σας πω δέκα βιβλία και αν τα διαβάσετε θα μπορέσετε να γράψετε μουσική για τον κινηματογράφο", μας διηγήθηκε παραστατικά ο Ρωσόπουλος. Μόνο που η λίστα με τα βιβλία δεν ήταν καθόλου αυτή που περίμεναν, αντιθέτως περιλάμβανε μεταξύ άλλων το 'Περί Ποιητικής" του Αριστοτέλη, τη "Θεοφαγία" του Κοττ Γιαν, την "Ορέστεια" του Αισχύλου και τον "Μόμπι Ντικ". Ο Ρωσόπουλος παραδέχθηκε ότι αν και τότε είχε τη νεανική αφέλεια, τώρα μπορεί να διατυπώσει με βεβαιότητα ότι "η ουσία της μουσικής βρίσκεται σε εξωμουσικά συμβάντα". Ο ρόλος του ήταν να επιμεληθεί το υλικό που είχε ετοιμάσει ο Παπαδημητρίου. Μιλώντας για τη διαδικασία της δημιουργίας του μιούζικαλ, προσπάθησαν μαζί με τον Παπαδημητρίου να φτιάξουν κάτι δραματουργικό και εύπλαστο για να μπορεί να το χρησιμοποιήσει ο σκηνοθέτης.
"Η έκδοση της μουσικής είναι μια πράξη αντίστασης" καθώς έχει εξαϋλωθεί η μουσική, δεν ανήκει πουθενά και δεν αποτελεί αντικείμενο επιθυμίας και μελέτης πια. Αυτή η τόσο προσεγμένη έκδοση αναθεωρεί τη σχέση που μπορεί να έχει κάποιος με τη μουσική, ανέφερε χαρακτηριστικά ο Ρωσόπουλος. Εξαίροντας τον άντρα πίσω από αυτή τη σπουδαία παράσταση δήλωσε ότι ο Παπαδημητρίου δεν έκανε καμία οικονομία υλικού και ότι η παράσταση "έχει τόση μουσική που θα μπορούσε να είναι τρία έργα". Προχωρώντας σε πιο τεχνικές επισημάνσεις ο Ρωσόπουλος τόνισε ότι ο Παπαδημητρίου δεν ξεχωρίζει την ενορχήστρωση από τη σύνθεση και ότι καμία νότα δεν χρειαζόταν τροποποίηση. Κατά την άποψη του ως προς την ειδολογική κατηγοριοποίηση της παράστασης, η επιλογή να ονομαστεί μιούζικαλ ήταν έγκυρη, αφού είναι ένα είδος αναγνωρίσιμο. Ωστόσο, για τον Ρωσόπουλο "ο Δημήτρης έχει φτιάξει ένα μανιφέστο", καθώς ο τρόπος που χειρίζεται τη νότα ξεπερνά το είδος, πλάθοντας μια εποποιία που θέτει διαρκώς αναγεννόμενα ερωτήματα και ξεπερνά την όποια κατάταξη.
Τελευταίος πήρε το λόγο ο ίδιος ο δημιουργός του μιούζικαλ Μόμπι Ντικ, ο οποίος έστρεψε την προσοχή και ανταπέδωσε τα εγκώμια σε όλους όσους βοήθησαν σε αυτήν την παραγωγή, λέγοντας ότι "χρειάζονται πολλοί για να γίνει κάτι μεγάλο και ότι όλοι είναι εξίσου σημαντικοί". Σε έναν οικογενειακό τόνο ευχαρίστησε τον αδελφό του Αντώνη, ο οποίος τον σύστησε στο βιβλίο. "Όλα τα τρελά πράγματα είναι αυτά που αξίζουν", υπογράμμισε ο Παπαδημητρίου. Εξέφρασε τη βαθιά εκτίμηση του για τον σκηνοθέτη υποστηρίζοντας ότι κράτησε τις αρχές και τις αξίες του έργου στο εκατό τοις εκατό "καθώς κλήθηκε να κάνει ρηξικέλευθα πράγματα για το θέατρο και να δημιουργήσει μια καινούργια γλώσσα". Ενώ, χαρακτήρισε τη συνεργασία τους ως μια "τέλεια συνδημιουργία".
Με τους ίδιους επαίνους μίλησε και για τον Ρωσόπουλο καθώς σε αυτόν οφείλεται η ποιότητα της σύνθεσης. Τέλος, για τους ηθοποιούς είπε ότι έδωσαν αλλά και "αυξησαν" τον εαυτό τους, κάτι που συνιστά αποτέλεσμα μιας υγιούς σχέσης με την τέχνη του θεάτρου. Στόχος όλων ήταν να κάνουν την καλύτερη δουλειά τους. Κλείνοντας το λόγο του ο Παπαδημητρίου τόνισε την τεράστια κληρονομιά που αποτελεί το έργο του Μέλβιλ, το ιδεολογικό πλέγμα που το συνθέτει και παρομοίασε το όλο εγχείρημα της μεταφοράς του "Μόμπι Ντικ" σε μιούζικαλ, της δραματοποίησης του, σαν "ένα μπουκάλι στον ωκεανό", μοναχικά πλεούμενο χωρίς όμοιό του στον θεατρικό κόσμο και χωρίς προορισμό, με εξίσου πιθανό να πιάσει "στεριά" ή να χαθεί για πάντα.
Ο Ιβάν Σβιτάιλο, ο οποίος με τη σειρά του επιδοκίμασε την αποφυγή της οικονομίας από την πλευρά του Παπαδημητρίου και ευχαρίστησε για την ευκαιρία που του δόθηκε, συγχρόνως εξέφρασε και την ευγνωμοσύνη του που έπαιξε έναν ρόλο σε ένα τόσο άρτιο και ολοκληρωμένο έργο. Ο Αιμιλιανός Σταματάκης, που ευχαρίστησε από την πλευρά του το "Όγδοο Music Group", μίλησε για το τραγούδι (που είχε προγραμματίσει να εκτελέσει) το οποίο ακούγεται στη συγκινητική στιγμή του έργου όταν ο πρωταγωνιστής Ισμαήλ – τον οποίο υποδύεται - συνειδητοποιεί αντικρύζοντας το έρεβος του ουρανού και της θάλασσας, ότι η ζωή του μπορεί να τελειώσει ανά πάσα στιγμή. Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με μουσικές ερμηνείες από τους δύο ηθοποιούς με συνοδεία πιάνου από τον μαέστρο της παράστασης Αλέξιο Πρίφτη.
Μπορείτε εδώ να δείτε την κριτική του "α" για την παράσταση.
