Shame: "Μετά από δυο χρόνια περιοδειών πάθαμε burn out"

Κάνατε το πρώτο σας live στην Ελλάδα μόλις λίγο καιρό αφότου κυκλοφόρησε το ντεμπούτο σας "Songs of Praise" και το πλήθος ήταν αρκετά ενθουσιασμένο παρότι βγήκατε αρκετά νωρίς.
Ήρθαμε το 2019. Ήταν υπέροχα και ήμασταν αρκετά τυχεροί ώστε να ανοίξουμε τη βραδιά για τον Iggy Pop στην Αθήνα, στο φεστιβάλ Release Athens, ενώ έπειτα παίξαμε και στη Θεσσαλονίκη. Θυμάμαι ότι νιώθαμε πως ήταν μια καλή ώρα μέσα στη μέρα για να εμφανιστούμε: υπήρχε ακόμα φως αλλά η ζέστη είχε αρχίσει να πέφτει οπότε όλοι ήμασταν έτοιμοι για να ανέβουμε στη σκηνή.

Ξεκινήσατε να παίζετε σε ανεξάρτητες σκηνές, γεγονός που ήταν καθοριστικό στην δημοφιλία σας. Τώρα, πολλές από αυτές τις σκηνές κινδυνεύουν να κλείσουν εξαιτίας της πανδημίας. Πιστεύεις ότι αυτό θα επηρεάσει το επόμενο κύμα συγκροτημάτων και της ανεξάρτητης μουσικής εν γένει;
Δυστυχώς, ειδικά εδώ στη Μεγάλη Βρετανία, κάποιες ανεξάρτητες σκηνές αναγκάστηκαν ήδη να κλείσουν, κυρίως επειδή η κυβερνητική στήριξη στους χώρους αυτούς είναι πραγματικά ελλιπής. Αυτό με ανησυχεί ως προς το μέλλον των ανερχόμενων συγκροτημάτων, καθώς αν δεν έχεις τη δυνατότητα να παίξεις σε τέτοιους χώρους, οι πιθανότητές σου να κερδίσεις αναγνωσιμότητα στα πρώτα σου βήματα είναι πολύ περιορισμένες. Ευτυχώς κάποιες από τις πιο εμβληματικές ανεξάρτητες σκηνές του Λονδίνου όπως τα "The Windmill", "The Social", "The 100 Club" κατάφεραν να επιβιώσουν και τώρα πατάνε ξανά γερά στα πόδια τους κάνοντας συναυλίες. 

Τα τελευταία τρία-τέσσερα χρόνια συνέβη μια έκρηξη νέων κιθαριστικών συγκροτημάτων, ειδικά στην Αγγλία. Τι πιστεύεις ότι προκάλεσε αυτή τη στροφή; 
Είναι ενδιαφέρον καθώς νιώθεις σχεδόν σαν μία αναβίωση των ρευμάτων των 80s και των 70s, αλλά πολλά από αυτά είναι ειδωμένα μέσα από τους πολιτικοκοινωνικούς παράγοντες που οι άνθρωποι σε αυτή τη χώρα έπρεπε να αντιμετωπίσουν τα τελευταία χρόνια, όπως οι οικονομικές ανακατατάξεις. Ωστόσο μπορεί απλά να είναι μία μόδα∙ μαζί με την αλλαγή του κοινωνικού κλίματος έρχεται μια αλλαγή στις τάσεις.

Νομίζω ότι η γενιά μας δυσκολεύτηκε αρκετά να προσπελάσει αυτές τις συνθήκες, στην προσπάθεια να βρούμε την ταυτότητά μας. Το "Drunk Tank Pink", ο δεύτερος δίσκος σας, είναι πολύ ενδοσκοπικός όσον αφορά αυτή την αναζήτηση ταυτότητας. Σας βοήθησε να διαχειριστείτε αυτά τα συναισθήματα; 
Έτσι νομίζω, γιατί ήταν μερικώς μία κοινωνική κριτική στο κράτος και όλα όσα ζούμε, αλλά και ένας αυτό-στοχασμός έπειτα από δύο χρόνια εκτενών περιοδειών, όπου μάθαμε να ζούμε με τον εαυτό μας για συντροφιά. Είναι ένας αρκετά ενδοσκοπικός και σίγουρα αυτό-στοχαστικός δίσκος, και, μιας και ο δίσκος γράφτηκε νωρίτερα, εντελώς τυχαία πολλά από τα θέματα που εξερευνήσαμε "ταίριαξαν" με το αίσθημα της απομόνωσης κατά την πανδημία. 

Έπειτα από μία τόσο μεγάλη περιοδεία, υποθέτω η καραντίνα σας χτύπησε ακόμα περισσότερο, μιας και μείνατε ξαφνικά σπίτι και είχατε όλο το χρόνο να αναλογιστείτε την καριέρα σας.
Υπήρχαν πολλά πράγματα που έκαναν εκείνη την περίοδο έξτρα αγχωτική, καθώς σχεδόν όλα μπήκαν σε παύση. Μπορεί να μην ήταν το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο, αλλά σταμάτησαν τα σόου μας καθώς και όλο το εισόδημά μας. Ήταν πολύ δύσκολο, γιατί μάθαμε να ζούμε με αυτό σε προσωπικό επίπεδο, αλλά επαγγελματικά μιλώντας, έπρεπε να συνεχίσουμε να προσπαθούμε χωρίς να παίρνουμε τίποτα πίσω. Νιώσαμε σαν να ξεκινάμε από την αρχή. Ωστόσο, πρέπει να είμαστε ευγνώμονες καθώς είχαμε ήδη εδραιωθεί σε έναν βαθμό όταν χτύπησε η πανδημία. Νομίζω ότι οι άνθρωποι που χτυπήθηκαν πολύ εντονότερα ήταν εκείνοι που μόλις αναδύονταν στη σκηνή ή όσοι έχασαν σημαντικά φεστιβάλ που θα λειτουργούσαν ως το κατώφλι για το επόμενο βήμα.

Καταφέρατε να επιτύχετε ενώ ήσασταν ακόμα πολύ νέοι, μόλις 18 ή 19 χρονών. Περίμενες αυτή την επιτυχία; Πώς σας επηρέασε προσωπικά και επαγγελματικά;
Σίγουρα δεν περιμέναμε την επιτυχία του πρώτου δίσκου και νομίζω πως ήμασταν κάπως αισιόδοξοι ή φιλόδοξοι ως το κατά πόσο μπορούσαμε να αντέξουμε την επιτυχία του πρώτου δίσκου που έφερε εκτενείς περιοδείες. Επειδή ήμασταν πολύ ενθουσιασμένοι και ήταν τόσο αναπάντεχο, τα δώσαμε όλα και μέχρι το τέλος εκείνης της χρονιάς πάθαμε ένα αρκετά έντονο burn out. Έτσι, έπρεπε να τα μάθουμε όλα ξανά από την αρχή. Με αυτή την εμπειρία σε μία τόσο νεαρή ηλικία, μπαίνεις στην ενήλικη ζωή ξέροντας πόσα αντέχεις και μέχρι που φτάνουν τα όριά σου.

Πώς ήταν η συνεργασία με τον παραγωγό James Ford; 
Ήταν υπέροχη, καθώς έχει πολλή εμπειρία στις οδούς που θέλαμε να περπατήσουμε στο "Drunk Tank Pink", όπως για παράδειγμα τα πιο ηλεκτρονικά θέματα που γνωρίζει ως μέλος των Simian Mobile Disco και ως παραγωγός των Klaxons και αντίστοιχων συγκροτημάτων. Είναι ένας πρακτικός παραγωγός και σε εκείνη τη στιγμή της καριέρας μας ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμασταν. Όταν είσαι λίγο μεγαλύτερος από 20 και φτιάχνεις ένα άλμπουμ, πετούν στο κεφάλι σου ένα σωστό ιδέες και χρειάζεσαι κάποιον μεγαλύτερο και πολύ πιο έμπειρο να σε βοηθήσει να τις μετατρέψεις σε κάτι που μπορείς να εκτελέσεις, και μάλιστα καλά. 

Υπάρχουν άλλα στιχουργικά ή μουσικά θέματα που θέλετε να εξερευνήσετε στον τρίτο δίσκο;
Ήδη έχουμε προχωρήσει αρκετά ως προς το γράψιμο του τρίτου δίσκου και νομίζω ότι επιστρέφουμε περισσότερο σε κάποια θέματα κοινά με το ντεμπούτο μας. Ταυτόχρονα όμως, θέλουμε να δοκιμαστούμε σε ελαφρώς διαφορετικές δομές στα τραγούδια καθώς και πιο πειραματικές ενορχηστρώσεις, ώστε να δούμε τις δυνατότητές μας καθώς και μέχρι που μπορούμε να φτάσουμε τα όριά μας. Αυτό άλλωστε είναι ένα από τα συναρπαστικά στοιχεία του να φτιάχνεις δίσκους. 

Επομένως δεν αγχώνεσαι για το ορόσημο του τρίτου δίσκου.
Στην πραγματικότητα όχι, καθώς πιστεύω πως κάθε άλμπουμ είναι μια πρόκληση και δεν είναι υγιές να κολλάς σε τέτοια στερεότυπα, καθώς μπαίνουν στη μέση του γιατί επιλέγεις να ασχοληθείς με τη μουσική εξ’ αρχής. Άλλωστε, ήμασταν πάντα αρκετά πρόθυμοι να πάρουμε το χρόνο μας, ακόμα και μέσα στην αέναη πίεση της βιομηχανίας. Δεν βρίσκω κανένα όφελος στο να βιάζεσαι ένα δίσκο: εμείς ξέρουμε τι χρειάζεται για να δημιουργήσουμε κάτι με το οποίο να είμαστε πραγματικά χαρούμενοι και να είναι αυτό που αξίζει στο κοινό μας.
 

Οι Shame έρχονται στο "Fuzz" στις 9/12.