"The Number Of The Beast": Το κλασικό άλμπουμ των Iron Maiden γιορτάζει 40 χρόνια

Άραγε τι θα είχε συμβεί αν στις 22 Μαρτίου 1982 οι Iron Maiden κυκλοφορούσαν το "The Number Of The Beast" με τη σύνθεση που μόλις έναν χρόνο πριν είχε βγάλει το "Killers"; Θα είχαν γίνει η σπουδαία μπάντα που αναγνωρίζουν σήμερα ακόμα και όσοι δεν ακούν heavy metal; Θα είχε το ίδιο το metal τη διαδρομή που ξέρουμε;

Φυσικά, καμία ιστορία δεν γράφεται με "αν" –άρα ούτε και η μουσική. Αλλά καθώς φτάνουμε στη στρογγυλή επέτειο των 40 χρόνων του "The Number Of The Beast", αναμένοντας παράλληλα την επιστροφή των Iron Maiden στην Ελλάδα (Σάββατο 16/7, Ολυμπιακό Στάδιο), είναι λογικό να θέτονται ξανά ορισμένες παλιές ερωτήσεις. Με την πολυτέλεια βέβαια της καθαρής εικόνας που δίνει ο καιρός που κύλησε έκτοτε.

Οι Iron Maiden γνώριζαν πολύ καλά από μεταβολές στη σύνθεσή τους ήδη από τα πρώτα τους χρόνια, όταν μέλη έρχονταν κι έφευγαν σχεδόν αδιάκοπα. Με δεδομένο όμως ότι είχε γίνει μια καλή αρχή με την ΕΜΙ και ότι το δεύτερο άλμπουμ "Killers" πέρασε και στην (πάντα δύσκολη για τους Βρετανούς) αμερικανική αγορά, ήταν διαφορετική υπόθεση να φεύγει ο κιθαρίστας Dennis Stratton για να έρθει ο Adrian Smith –όπως συνέβη μεταξύ του "Iron Maiden" και του "Killers"– και διαφορετική να αλλάζει ο τραγουδιστής. Πόσο μάλλον ο Paul Di'Anno. Ο οποίος ακόμα μετρά κάμποσους πιστούς φίλους, που τον ακολουθούν ευλαβικά εκτιμώντας τις κάπως πιο punk ερμηνείες του.

Ωστόσο ο ίδιος δεν άφησε τότε καμία διαφορετική επιλογή στους υπόλοιπους, καθώς, σε έναν τόσο κρίσιμο ορίζοντα για το μέλλον της μπάντας, έμοιαζε χαμένος στην κοκαΐνη, στο αλκοόλ και στις αμφεταμίνες. Δίχως να το γνωρίζει, μάλιστα, οι Iron Maiden είχαν ήδη κάνει μια οντισιόν για την αντικατάστασή του, δοκιμάζοντας τον Terry Slesser των Back Street Crawler. Τελικά, όμως, βρήκαν αυτό που έψαχναν στον 23χρονο Bruce Dickinson των Samson, παρά τις αντιρρήσεις του πιστού τους μάνατζερ Rod Smallwood. Έναν τραγουδιστή πολύ διαφορετικό από τον Di'Anno, με σημαντική φωνητική έκταση και "υπερηχητικά" ανεβάσματα, που εκ των πραγμάτων ανακάτεψε την τράπουλα. Αναγκάζοντας ακόμα και τον Steve Harris να προσαρμόσει τους συνθετικούς του τρόπους πάνω του. 

Το κρίσιμο κρας τεστ του Dickinson έγινε τον Φεβρουάριο του 1982 με το single "Run To The Hills", το οποίο ανέλαβε τον ρόλο του προπομπού ενός καινούριου άλμπουμ. Και αποδείχθηκε απολύτως πετυχημένο: άρεσε και στο κοινό που είχε ξενερώσει με την έξοδο του Di'Anno, αλλά και σε πολύ περισσότερους, χαρίζοντας στους Iron Maiden την πρώτη μεγάλη επιτυχία στην πατρίδα Βρετανία (#7). Σήμερα απολαμβάνει μια κραταιά θέση ανάμεσα στα καλύτερα και πιο αναγνωρίσιμα τραγούδια της καριέρας τους. 

Έναν μήνα μετά, όταν εκδόθηκε το "The Number Of The Beast", ο κόσμος θαύμασε και το ομώνυμο κομμάτι (#18 στη Βρετανία), αλλά και το "Children Of The Damned" και το "Invaders" και το "22 Acacia Avenue" και βεβαίως το απίστευτο "Hallowed Be Thy Name": ένα στιγμιότυπο που ποτέ δεν θα μπορούσε να έχει δημιουργηθεί ή/και ερμηνευθεί στα χρόνια του Di'Anno. Έτσι, οι νέοι Iron Maiden δεν πρόβαλλαν απλά ως διαφορετικοί· ήταν συνάμα και μια καλύτερη μπάντα, με προοπτική για πολύ περισσότερα πράγματα. 

Το "The Number Of The Beast" προξένησε σεισμό. Κατέκτησε το νούμερο 1 της Βρετανίας, εδραίωσε για τα καλά τους Iron Maiden στην Αμερική (#33) κι έκανε αίσθηση σε όλη την υφήλιο, δημιουργώντας ένα φαινόμενο. Για όσους έζησαν τα 1980s, ήταν η καθοριστική στιγμή της επαφής τους με τη γέννηση μιας ολόκληρης ηχητικής σχολής, η οποία έμελλε να καταστεί μυθική, παραμένοντας επιδραστική και κοσμαγάπητη ως και τις δικές μας ημέρες. 

Αυτή είναι και η αιτία που οι φίλοι του γκρουπ δεν έχουν πάψει να συζητούν κάθε είδους trivia γύρω από τη συγκεκριμένη δουλειά: για τις πωλήσεις π.χ., οι οποίες ως το 2021 ανέρχονταν σε 20 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Ή για την παραγωγή του σπουδαίου Martin Birch, για το ότι ήταν το τελευταίο άλμπουμ με ντράμερ τον Clive Burr, για το αν έπρεπε να προτιμηθεί το "Gangland" από το "Total Eclipse" αφού δεν χώραγαν και τα δύο στην αρχική βινυλιακή έκδοση (ο Harris διάλεξε τελικά το πρώτο), για τα υπερφυσικά φαινόμενα που λέγεται ότι συνέβησαν κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης, για τον σπουδαίο ηθοποιό της horror παρακαταθήκης Vincent Price τον οποίον ήθελαν να απαγγείλει την παρμένη από την Αποκάλυψη του Ιωάννη έναρξη του "The Number Of The Beast" –μα τους ζήτησε 25.000 λίρες, οπότε κατέφυγαν στον Barry Clayton. 

Οι συζητήσεις επεκτείνονται ασφαλώς και στο εξώφυλλο του Derek Riggs, που απεικονίζει τον Eddie (τη μασκότ της μπάντας) να χειραγωγεί τον  Διάβολο, ο οποίος με τη σειρά του μεταχειρίζεται έναν μικρότερο Eddie ως μαριονέτα. Εικόνα που πυροδότησε την οργή των συντηρητικών θρησκευόμενων κύκλων στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου οι Iron Maiden βρέθηκαν να κατηγορούνται για Σατανισμό, αντιμετωπίζοντας συναυλιακά μποϊκοτάζ ή δημόσιες πυρές στις οποίες καίγονταν οι δίσκοι τους. Στην ιστορία έμεινε βέβαια και ο J. D. Considine του Rolling Stone, καθώς έγραψε ότι το "The Number Of The Beast" θορυβούσε άσκοπα, χαρακτηρίζοντάς το ως κακή μουσική. Δεν ήταν άσχετος ο Considine, αν και τα κυρίως γούστα του βρίσκονταν σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Όμως δεν το έπιασε καθόλου τότε, πέφτοντας έτσι θεαματικά έξω.  

Από την άλλη, βέβαια, όπως συχνά έχει συμβεί στη μουσική ιστορία με τους δίσκους που ανοίγουν παράθυρα προς καινούριες ηχητικές εκτάσεις (οι οποίες ευτυχούν στη συνέχεια να γίνουν λαοφιλείς), το "The Number Of The Beast" ήταν απλά το πρώτο δείγμα γραφής όσων μπορούσαν να επιτύχουν οι Iron Maiden με έναν τραγουδιστή σαν τον Bruce Dickinson. Έτσι, τόσο ο ίδιος, όσο και ο Steve Harris, έχουν πει κατά καιρούς ότι προτιμούν το αμέσως επόμενο άλμπουμ "Piece Of Mind" (1983). Έχουν δίκιο από αισθητικής άποψης, καθώς είναι ένα πιο μεστό και κατασταλαγμένο πόνημα πάνω στον κλασικό Iron Maiden ήχο. Ίσως γι’ αυτό να γιόρτασαν και κάπως μετρημένα τα 40 έτη του "The Number Of The Beast", προβαίνοντας απλά σε μια επανέκδοση σε κασέτα, την οποία εξόπλισαν με το νέο mastering του 2015 και με ένα ανανεωμένο εσωτερικό ένθετο.

Αλλά το συναίσθημα είναι και πάντα θα είναι με το "The Number Of The Beast". Γιατί αυτό δημιούργησε την πρώτη μεγάλη μαγεία, θεμελιώνοντας στην πορεία τόσο την καριέρα των δημιουργών του στη μετά-Di'Anno φάση, όσο κι ένα σημαντικό κομμάτι της heavy metal εποποιίας.