Α Place to Bury Strangers | Oliver Ackermann, πιστεύεις όντως ότι η "Αγάπη σε βρίσκει";

Οι A Place to Bury Strangers μπορεί να είναι διαβοήτοι για τα θηρειώδη ηχητικά live τους (φήμες λένε ότι ανάμεσα στο merch υπήρχαν κάποτε και ωτοασπίδες), όμως έχουν αποδείξει επανείλημμενα πως είναι πολλά παραπάνω από την "πιο θορυβώδη μπάντα της Νέας Υόρκης". Με τον πρόσφατο δίσκο τους στις αποσκευές τους ("See Through You"), ένα άλμπουμ αξιώσεων, όπου ο σπαραγμός περπατάει χέρι χέρι με την ελπίδα, πατώντας προσεκτικά στις απαραίτητες κορυφώσεις και βουτώντας ελεγχόμενα στην συνηθισμένη τους κιθαριστική οργή, θα βρεθούν στην Ελλάδα για δυο βραδιές: πρώτα στη Θεσσαλονίκη (18/3, "Eightball") και έπειτα στην Αθήνα (19/3, "Temple"). Λίγο πριν τις συναυλίες μιλήσαμε με τον Oliver Ackermann, ιδρυτή και frontman της μπάντας, για τα εικοσάχρονα τους, τις αλλαγές που έχει δει σε όλη την πορεία τους και φυσικά, το μέλλον.

Διόρθωσέ με αν κάνω λάθος, αλλά φέτος οι A Place to Bury Strangers γίνονται 20 χρονών! Όταν ξεκινούσατε, το 2002, φανταζόσασταν ότι θα φτάνατε στο σημείο που είστε σήμερα;
Εγώ σίγουρα όχι. Όταν ξεκίνησε η μπάντα, είχα εγκαταλείψει ακόμα και την πιθανότητα να συμβεί κάτι τέτοιο στο μυαλό μου και επικεντρώθηκα μόνο στο να κάνω αυτό που μου ακούγεται κουλ. Ήταν περισσότερο μια προσήλωση στην προσπάθεια να δημιουργήσεις τόση πίεση αέρα σε ένα δωμάτιο, ώστε να νιώσεις ότι βρίσκεσαι κάτω από το νερό. 

Πώς άλλαξαν οι στόχοι, οι φιλοδοξίες και ο ήχος σας μέσα στα χρόνια;
Ο στόχος της μπάντας κατά κάποιον τρόπο έμεινε σε όλη την πορεία ο ίδιος. Είναι περισσότερο μια υπόσχεση στον εαυτό μου ότι η μπάντα θα συνέχιζε διαρκώς να γίνεται όλο και πιο έντονη και φυσικά ότι πάντα θα είναι μια μπάντα με ηλεκτρικές κιθάρες· αλλά ποιος ξέρει τι θα φέρει το μέλλον! Επίσης αλλάζουμε πάντα τον ήχο μας, έτσι συνεχώς μεταμορφώνεται σε μια θολή ανάμνηση, αναμεμειγμένη με νέες φιλοδοξίες. 

Ας μιλήσουμε για το πιο πρόσφατο άλμπουμ σας "See Through You". Ο ήχος είναι λιγότερο "βρόμικος" απ’ ό,τι συνήθως, σαν να καταφέρατε να δαμάσετε τα χαοτικά στοιχεία που αγαπήσαμε στις προηγούμενες δουλειές σας, για να τα μετατρέψετε σε κάτι πιο κατασταλαγμένο. Ποια ήταν η έμπνευση πίσω από το άλμπουμ; Ήταν σκόπιμη αυτή η στροφή;
Ήταν ένα περισσότερο μοναχικός δίσκος, εφόσον τον ηχογράφησα και τον έγραψα μόνος μου [σ.σ. ο Ackermann έγραψε το δίσκο μετά την αποχώρηση του μπασίστα Dion Lunadon και της ντράμερ Lia Simone Braswell], επομένως οι ιδέες ήταν αυθόρμητες και ακριβώς αυτό που επιθυμούσα, χωρίς όμως να το σκεφτώ και πολύ.

Υπάρχει ένα μοτίβο σπαραγμού στους στίχους του δίσκου. Άντλησες έμπνευση από προσωπικές εμπειρίες;
Ναι, φυσικά. Ήταν η εποχή που η μπάντα διαλυόταν και ένιωθα προδομένους από τους συμπαίκτες μου. Είχαν συμβεί παρόμοια γεγονότα στη ζωή μου, επομένως αυτή ήταν επίσης μια περίοδος για να τα αναλογιστώ και να… καταθλιβώ. 

Σε βοήθησε ο δίσκος να αντιμετωπίσεις το heartbreak;
Απόλυτα. Μάλιστα, η sequence του δίσκου είναι σχετικά χρονολογική και μπορείς να ακούσεις τα διαφορετικά συναισθήματα όπως εξελίσσονται σε πραγματικό χρόνο. Οπότε στο τέλος υπάρχει η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.

Πιστεύεις στα αλήθεια αυτό που τραγουδάς: "Love Reaches Out";
Ο υπόλοιπος στίχος είναι… "όχι τόσο όσο θα ήθελες". Επομένως με κάποιον τρόπο δεν ισχύει ότι η αγάπη σε βρίσκει, αλλά πρέπει να σηκώσεις ανάστημα και να προχωρήσεις έτσι κι αλλιώς. Αυτή είναι η ζωή. Είναι το συναίσθημα ότι δεν θα πάρεις ακριβώς αυτό που θες, οπότε καλύτερα να είσαι ικανοποιημένος μ’ αυτό.

Τι νέα στοιχεία έφεραν στο τραπέζι η Sandra και ο John Fedowitz (νέα μπασίστρια και νέος ντράμερ των APTBS, αντίστοιχα) και πώς έχει εξελιχθεί μέχρι στιγμής η συνεργασία σας;
Είναι υπέροχα! Η ενέργειά τους είναι απίστευτη και υποστηρίζουν ό,τι τρελό θελήσω να κάνω. Αυτήν τη στιγμή φτιάχνουμε φανταστική μουσική και το λατρεύω!
.