Κ. Βήτα και Νίκος Πατρελάκης μιλούν για τη δική τους "Neapoly"

O Κ. Βήτα και ο Νίκος Πατρελάκης επανέρχονται στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για την πρώτη παρουσίαση του νέου τους έργου "Neapoly". Στο νέο τους οπτικοακουστικό εγχείρημα εξερευνούν και πειραματίζονται με τους αμέτρητους ήχους και φόρμες της electronica και αναζητούν τις μουσικές και αισθητικές αναφορές της στις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Η μινιμαλιστική επανάληψη των arpeggiators, ο σχεδιασμός των τεχνητών ηχοχρωμάτων, η χρήση αναλογικών πηγών και επεξεργαστών αποτελούν τη βάση της ηχητικής πραγματικότητας του έργου. Τα βίντεο που δημιούργησε ο Νίκος Πατρελάκης για να συνοδεύσουν τα 12 κομμάτια του "Neapoly" αποτελούν μια ποιητική περιήγηση στην Ελλάδα. Διατρέχει τη φύση και τις πόλεις καταγράφοντας τους ανθρώπους και την καθημερινότητα τους. Το έργο, αποτέλεσμα δύο χρόνων ηχογραφήσεων και κινηματογράφησης, δημιουργεί ένα νέο τόπο συνάντησης, μια "νέα πόλη". Το "Neapoly" θα παρουσιαστεί για τέσσερις μοναδικές συναυλίες στις 17, 18, 19 και 20 Μαρτίου 2022. 

Τι είναι αυτό που σας συνδέει;
Νίκος Πατρελάκης: Οι παράλληλες διαδρομές που κάθε τόσο συναντιούνται σε κοινούς τόπους, με έναν ευοίωνο και φωτεινό τρόπο κάθε φορά, από τα 90s ακόμη. Μας συνδέει στα σίγουρα η φιλία μας και η διάθεσή μας να πειραματιστούμε στη μουσική που αγαπάμε.
Κ. Βήτα: H φιλία, η συνεργασία μας εδώ και πολλά χρόνια αλλά και η αγάπη μας για τη μουσική. Γνωριζόμαστε από τα 90s, αλλά γίναμε φίλοι μέσα από διάφορα πρότζεκτ από τις αρχές του 2000. Θέλαμε πολύ να φτιάξουμε ένα άλμπουμ μουσικό, γιατί το "Neapoly" είναι ένα άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει σε λίγο καιρό. Τα κομμάτια της παράστασης θα εκδοθούν· αυτή ήταν η σκέψη μας πριν από την παράσταση. 

Στην τελευταία σας συνεργασία συνδιαλέγεστε με το έργο του Ρίτσου. Ποια είναι η σύλληψη πίσω από το "Neapoly";
Ν.Π.: Είναι ένα ηλεκτρονικό έργο, ένα άλμπουμ με 12 κομμάτια, βασισμένα αρχικά στην επανάληψη των κυκλωμάτων και τη δημιουργία του πρωτογενούς ηχοχρώματος, που στη συνέχεια περιπλέχθηκαν από την πολύμηνη επαφή μας με τον Κωνσταντίνο στο στούντιο και εξελίχθηκαν στην τελική τους εκδοχή, την οποία θα παρουσιάσουμε στην Εναλλακτική.
Κ.Β.: Νομίζω και οι δύο θέλαμε να φτιάξουμε ένα ηλεκτρονικό άλμπουμ κάποια στιγμή, και αυτό  ήταν το κίνητρο. Δουλέψαμε σχεδόν δυόμισι χρόνια και περάσαμε πολλές ώρες στο στούντιο, ώστε να υλοποιηθεί όλο αυτό και κυρίως να γίνει η επεξεργασία του ήχου. Ξεκινήσαμε έχοντας ως βάση τα arpegiator, δηλαδή τις επαναλαμβανόμενες μουσικές φράσεις που δημιουργούν κάποια συνθεσάιζερ, ενώ στην πορεία όλα πήραν άλλη τροπή. Κυρίως ψάχναμε για ένα βασικό χρώμα, ένα πρώτο συναίσθημα που θα κρατούσαμε για να προχωρήσουμε. 

Ξεκινήσατε το πρότζεκτ εν μέσω καραντίνας. Πώς εργαστήκατε μέσα στις πανδημικές συνθήκες και τις γνωστές δυσκολίες;
Ν.Π.: Εργαστήκαμε online για μεγάλο διάστημα, ο Κωνσταντίνος από την Κορινθία και εγώ από την Επίδαυρο. Τελικά, αυτό το αρχικό άρωμα της φύσης έμεινε στο "Neapoly", στον ήχο και την εικόνα του. 

Πού μας ταξιδεύει, χωρικά και χρονικά, το "Neapoly";
Ν.Π.: Μάλλον σε ένα υποσύνολο του εδώ και του τώρα. Μουσικά περιέχει σίγουρα το παρόν μας, κι αν περιγράφουμε κάθε τόσο την ιστορία της electronica, το κάνουμε με νέες λέξεις. Ως εικόνα βρισκόμαστε σε μια λεπτομέρεια Ελλάδας, κοιτώντας φύση και πόλεις με συγκεκριμένο τρόπο, εστιάζοντας όχι σε κρυμμένα πράγματα, απλώς σε λεπτομέρειες στις οποίες μερικές φορές "δεν έχουμε χρόνο" να αφιερώσουμε.
Κ.Β.: Νομίζω πως οι ακροατές, αν αφεθούν, θα ταξιδέψουν χωρικά και χρονικά. Προσωπικά, όταν δημιουργώ μουσική, δεν έχω κάποια αίσθηση ταξιδιού. Αν κάποιος δεν είναι μουσικός, μάλλον δεν μπορεί να το καταλάβει, αλλά η μουσική είναι μια εργασία πολύ απαιτητική που κουράζει και σε στραγγίζει. Είναι μια διαδικασία δύσκολη, όπως όλες οι υπόλοιπες δουλειές. Και κυρίως δεν έχει ωράριο. Δουλεύουμε μέρες, μήνες και μάλιστα, πολλές φορές, χωρίς να πληρωνόμαστε για να παράγουμε.

Στο "road movie" που ντύνει οπτικά τη μουσική σας αποκαλύπτονται τοπία και διαδρομές κατά κύριο λόγο. Υπάρχει ένα στοιχείο απουσίας εδώ; 
Ν.Π.: Τα υλικά των βίντεο που συνοδεύουν τη συναυλία ξεκίνησαν να δημιουργούνται μετά τη λήξη του πρώτου αποκλεισμού και έχουν πράγματι ως στοιχείο τους την απουσία, καθώς ταξιδεύοντας στην Ελλάδα με τον συνεργάτη μου Κώστα Κατριό συναντούσαμε ελάχιστους τουρίστες. Σε πολλά από τα δημοφιλή μέρη που βρεθήκαμε για κινηματογράφηση, ήμασταν πρακτικά μόνοι. Έχουν όμως και διάθεση για "άνοιγμα της ματιάς", ως αντίδοτο στην πρωτόγνωρη απομόνωση που μόλις είχαμε βιώσει. Σε αυτά βέβαια προστέθηκαν στη συνέχεια, κατά την επεξεργασία, ψηφιακά στρώματα που αντιδρούν και συνδιαλέγονται με τη φύση και δημιουργούν ένα μάλλον εξπρεσιονιστικό αποτέλεσμα παρά ένα "road movie".

Πώς διαχειρίζεστε μέρες που η επικαιρότητα είναι πραγματικά σκοτεινή; Δημιουργείται εκεί μια ανάγκη για φυγή και απομόνωση;
Ν.Π.: Ανάγκη για φυγή και απομόνωση, όχι. Απορία και θυμός, ναι πολύ. Αυτά που συμβαίνουν αυτήν τη στιγμή, η πολεμική εισβολή με θυσία αμάχων στην Ουκρανία από τη μία, αλλά και η απειλή γενίκευσης της σύρραξης, στην Ευρώπη ή τον κόσμο, είναι παράλογα και ακατανόητα. Με εξοργίζει που οι κυβερνώντες είναι ανίκανοι να βρουν ειρηνικές λύσεις και απλώνουν το δικό τους έλλειμμα συναίνεσης, ανοχής και ανθρωπισμού τοξικά πάνω σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.   
Κ.Β.: Είμαι βαθιά ρεαλιστής, δεν αποφεύγω την πραγματικότητα. Δεν είμαι φαν της φυγής, ούτε της απομόνωσης. Το πρόβλημα θα έρθει μπροστά μας, όπου κι αν πάμε. Οι μέρες αυτές και ο πόλεμος στην Ουκρανία φωτίζουν το πρόσωπο των ηγετών που ονειρεύονται και ζουν στο ένδοξο παρελθόν, κάτι φυσικά που αναδεικνύει την ελλιπή σχέση τους με την πραγματικότητα.