Στη μέση της σκηνής του Παλλάς, η Νατάσα Θεοδωρίδου αρχίζει να τραγουδά το "Αν Είχα Μείνει" με έναν τρόπο που συνδυάζει φωνητικές κορώνες, ρυθμική απαγγελία, κινήσεις των χεριών, αλλά και σχόλια ενδιάμεσα στους στίχους ("πάντα έτσι γίνεται", εκεί που λέει για τα ζητούμενα που 'γιναν δεδομένα). Είναι ένα καθηλωτικό στιγμιότυπο του προγράμματος που παρουσιάζει στο ιστορικό θέατρο της Βουκουρεστίου, χαρακτηριστικό τόσο για την ερμηνευτική της κλάση, όσο και για τα μεγάλα κέφια στα οποία βρίσκεται σε αυτές τις εμφανίσεις.
Ασφαλώς, η Θεσσαλονικιά σταρ έχει επίγνωση της βαριάς σκιάς που έριξε η διασπορά-ρεκόρ της μετάλλαξης Όμικρον. Μπορεί να κρατά αισιόδοξη στάση, πιστεύοντας (όπως είπε) ότι "όλα θα πάνε καλά", μίλησε όμως και για τους φίλους της που έπεσαν άρρωστοι τελευταία και δεν κατάφεραν να έρθουν να τη δουν, ευχαριστώντας το κοινό για τη μαζική του παρουσία. Πράγματι, αν και σποραδικά έβλεπες και μερικές άδειες θέσεις, το Παλλάς ήταν γεμάτο. Και μάλιστα με κόσμο κάθε ηλικίας, ο οποίος ήξερε κάθε τραγούδι απέξω κι ανακατωτά, όντας έτοιμος να το δείξει κάθε φορά που το ζητούσε η Θεοδωρίδου από τη σκηνή. Δεν είναι τυχαίο που το αρχικό πλάνο για 6 συναυλίες επεκτάθηκε με προσθήκη νέων ημερομηνιών, τη στιγμή που άλλα προγράμματα στην Αθήνα έχουν αναγκαστικά διακόψει.
Το Παλλάς, βέβαια, παρέα με τα πλεονεκτήματα καθήμενων και ωραρίου που προσφέρει εν μέσω της νέας έξαρσης του κορωνοϊού, υπαγορεύει και μια συνθήκη σαφώς πιο συναυλιακή –με την οποία συνήθως δεν τα πάνε καλά οι καλλιτέχνες που έχουν μάθει να χτίζουν τις εμφανίσεις τους με λογική μεγάλης πίστας. Η Θεοδωρίδου έδειξε διάθεση να κινηθεί σε ένα μεσοδιάστημα και φάνηκε να έχει ψάξει τις ζητούμενες ισορροπίες. Και εν τέλει τα καταφέρνει, αν και ορισμένα πράγματα εξακολουθούν να προδίδουν ότι έρχεται από ένα άλλο είδος διασκέδασης και θα μπορούσαν ίσως να έχουν προσεχτεί περισσότερο.
Εκείνη η μεγάλη ορθογώνια οθόνη πάνω στη σκηνή, ας πούμε, όπου προβαλλόταν βίντεο με διακοσμητικά μοτίβα, ήταν μια προσθήκη περιττή και ίσως ακαλαίσθητη. Τα ωραία μαβιά, μπλε, φουξ και κόκκινα φώτα του Παλλάς αρκούσαν για να δοθεί ένας κάποιος χαρακτήρας σόου στη συναυλία, όπως φάνηκε λ.χ. με εξαιρετικό τρόπο όταν ήρθε η ώρα να ακουστεί το "Μια Κόκκινη Γραμμή". Παράλληλα θα μπορούσε να είχε απλωθεί η ορχήστρα πίσω από τη Θεοδωρίδου, αντί να έχει κάπως περιοριστεί στην άλλη άκρη, λες και βρισκόμασταν σε κέντρο. Επιπλέον, η λογική ποτ-πουρί στην οποία βασίστηκε σημαντικό μέρος του προγράμματος ήταν μεν δικαιολογημένη και αναμενόμενη με βάση τη δεδομένη διάρκεια της εμφάνισης και τις πολλές επιτυχίες της Θεοδωρίδου, όμως πετσόκοψε αδικαιολόγητα ορισμένες επιλογές: δεν ...επιτρέπεται να έχεις στο ρεπερτόριό σου ένα τραγούδι σαν το "Δεν Επιτρέπεται" και να λες απλά το ρεφρέν. Ίσα-ίσα, είναι στο Παλλάς που περιμένεις να το απολαύσεις στην ολότητά του.
Μια που πιάσαμε τις γκρίνιες, όμως, ας πούμε και για τον Κώστα Καραφώτη, ο οποίος συμμετέχει αναλαμβάνοντας το διάλειμμα, αλλά και τραγουδώντας παράλληλα με τη Θεοδωρίδου σε ορισμένα σημεία, παρέχοντάς της ανάσες –κλείνουν επίσης μαζί τη βραδιά, λέγοντας κομμάτια που επιλέγει το κοινό μέσω ψηφοφορίας. Πήρε το χειροκρότημά του στο Παλλάς, δείχνοντας ότι είναι ερμηνευτής που πατά σωστά στις νότες και ξέρει πώς να κινείται πάνω στη σκηνή. Λείπει όμως το κάτι παραπάνω. Εκείνο που θα τον έκανε να ξεχωρίσει και θα τον βοηθούσε να στέκεται σε επιλογές σαν τα "Άστην Να Λέει", "Θέλω Τα Μάτια Της Να Τα Ξεχάσω" και "Η Νύχτα Μυρίζει Γιασεμί" δίχως να φαίνεται ότι τον καταπίνουν. Η Νατάσα Θεοδωρίδου, βέβαια, τον υποδέχεται με τα θερμότερα λόγια. Αλλά στα σημεία που μοιράζονται τη σκηνή, η διαφορά κλάσης αποτυπώνεται μεγάλη.
Τίποτα πάντως από όσα επισημαίνονται ως μειονεκτήματα δεν αλλάζουν τo γεγονός μιας απολαυστικής Νατάσας Θεοδωρίδου. Από την ώρα που τραβιέται η κουρτίνα του Παλλάς κι εμφανίζεται με ένα φόρεμα σε ωραία απόχρωση του κόκκινου λέγοντας το "Δεν Σ' Αδικώ" και το "Επιτέλους", ως τη στιγμή που μας καληνυχτίζει έχοντας δοκιμαστεί επιτυχώς σε Μαρινέλλα ("Καμιά Φορά"), Πίτσα Παπαδοπούλου ("Μη Μιλάς") ακόμα και Πασχάλη Τερζή ("Παλιόκαιρος"), η Θεσσαλονικιά σταρ είναι απλώς καταπληκτική. Μια τραγουδίστρια που δεν έχει αντίπαλο στη δική της φουρνιά ερμηνευτών, ικανή όχι μόνο για άνετες τονικές διακυμάνσεις, αλλά και σε θέση να μεταδώσει μια ατόφια αίσθηση καημού στα λαϊκά της γυρίσματα. Μετατρέποντάς τα, έτσι, σε ένα ποιοτικό υπερ-ατού ικανό να συγκινήσει ακόμα και όσους δεν αρέσκονται στο συνηθισμένο της ρεπερτόριο.
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι δοκιμάστηκε και σε επιλογές σαν τα "Δεν Ξέρω Πόσο Σ' Αγαπώ" και "Άναψε Καινούριο Μου Φεγγάρι", βγαίνοντας ασπροπρόσωπη χάρη στα υπέροχα φωνητικά της χρώματα. Και δεν είναι μόνο το φωνητικό ταλέντο, φυσικά. Είναι κι ένα μικρό πλήθος αγαπημένων σουξέ, το οποίο ξεσήκωσε στο Παλλάς ακόμα και τους υποχρεωτικά καθήμενους, κάνοντάς τους να τραγουδούν ενθουσιωδώς τα ρεφρέν στιγμών σαν τα "Χαρτοπόλεμος", "Σου Βάζω Δύσκολα", "Αχάριστη Καρδιά", "Τι Φταίω", "Τελικά Δεν Αξίζεις", "Τις Δύσκολες Στιγμές", "Έντεκα Παρά". Ακόμα και το "Διπλό Παιχνίδι" ήξεραν φαρσί, κάτι που έδειξε να ευχαριστεί ιδιαίτερα την πρωταγωνίστρια της βραδιάς.
Τελικά, όμως, ήταν και το ταμπεραμέντο της. Γιατί η Νατάσα Θεοδωρίδου τη διασχίζει τη σκηνή του Παλλάς, επιδιώκει οπτική επαφή με τους φίλους της, ζητάει συμμετοχή, χορεύει, σχολιάζει ακόμα και ενδιάμεσα των στίχων, όπως ήδη ειπώθηκε. Και, κυρίως, διαθέτει αρκετό χιούμορ: τόσο για να συζητήσει με τον κόσμο το γεγονός ότι αισθάνεται καλά που δεν ξέρει να μαγειρεύει ή για να ρωτήσει ποιος είπε κάτι για μάτιασμα όταν σε κάποιο σημείο της έπεσε το κινητό της, όσο και για να κάνει παύση ζητώντας να δει τον νεαρό που της έκανε ηχηρή πρόταση γάμου από το πλάι της πλατείας. Λεπτομέρειες που προσθέτουν στην εικόνα μιας λαϊκής παράστασης εκ μέρους μιας σταρ που, όπως είχε γράψει παλιότερα και ο Δημήτρης Μεντές, εκπροσωπεί "την όμορφη, ουσιαστικά λαμπερή πλευρά των μπουζουκιών".
