Τη γνωρίσαμε πλάι στον Βασίλη Καζούλη, τη συνηθίσαμε κοντά στον Φοίβο Δεληβοριά, μπήκε για τα καλά στα ακουστικά μας με το γεμάτο εκπλήξεις ντεμπούτο της «Ο Κόσμος σου» (United We Fly). Η Νεφέλη Φασούλη μάς μιλά λίγο πριν κάνει το δικό της «Upstair Session» στο «Gazarte» στις 20/9.
Ήθελες από πάντα να ασχοληθείς επαγγελματικά με τη μουσική;
Η αλήθεια είναι πως όχι. Ούτε που φανταζόμουν ποτέ πως διαθέτω τα φόντα για κάτι τέτοιο - δεν το ήθελα γιατί δεν περνούσε από το μυαλό μου πως μπορώ να το κάνω . Έφτασα να δουλεύω πια 2-3 χρόνια στο χώρο, για να πειστώ πως πράγματι το κάνω καλά και αξίζει να προσπαθήσω να παίζω περισσότερο! Το σίγουρο είναι πως πάντα ένιωθα την μουσική πιο κοντά μου από οτιδήποτε άλλο, αλλά δεν περίμενα να γίνει ολόκληρη η ζωή μου· αυτό είναι πραγματική ευτυχία! Ακόμα λοιπόν «τσιμπιέμαι» για να δω αν θα ξυπνήσω.
Έχεις τελειώσει τη νομική. Ένιωσες ποτέ πίεση να επιλέξεις ανάμεσα στα δύο;
Το να επιλέξω ένα από τα δυο στην αρχή δεν ήταν αναγκαίο, γιατί την μουσική την επέλεξα πολύ πριν τελειώσω τη σχολή και πάρω την άδεια μου. Ήταν εκεί σαν από καιρό. Νομίζω το βασικό ερώτημα ήταν και θα είναι το αν θα πρέπει να τα κάνω παράλληλα τα δυο, και η απάντηση σε αυτό με πίεζε και εξακολουθεί να με πιέζει. Η έγνοια των γύρω μου είναι ότι αφού στέριωσα με τη μουσική και τα πράγματα πάνε σταθερά καλά, «μήπως να έπιανα και το άλλο επάγγελμα σιγά σιγά, που μπορώ να το κάνω για πάντα, μπορείς να πάρεις σύνταξη από αυτό» και αλλά τέτοια γνωστά. Προς το παρόν η ζωή χωρίς ρουτίνα και αβεβαιότητα με κερδίζει, δεν μπορώ όμως να πω το ίδιο και για το μέλλον. Μάλλον θα ψάχνω για καιρό ακόμη την άκρη του νήματος μέσα από πολλή σκέψη και… ψυχοθεραπεία.
Πώς ξεκίνησε η συνεργασία σου με τον Φοίβο Δεληβοριά; Φαντάζομαι αυτά τα τέσσερα χρόνια που δουλεύετε μαζί θα ήταν «σχολείο» για σένα.
Η συνεργασία μου με τον Φοίβο ξεκίνησε έναν χειμώνα πριν τέσσερα χρόνια, όταν με πήρε τηλέφωνο για να «ανέβουμε μαζί τα σκαλιά της εκκλησίας» στα Church Sessions του Pepper. Αυτού του είδους η πρόσκληση και οι λέξεις που χρησιμοποίησε ο Φοίβος μόνο καλός οιωνός μπορεί να θεωρηθεί, αφού η συνεργασία μας «στέριωσε» για τα καλά μετά από εκείνο το μυστήριο. Μετράμε τώρα την πέμπτη σερί σεζόν που μοιραζόμαστε τη σκηνή αλλά και πολλή αγάπη ταυτόχρονα. Αδιαμφισβήτητα υπήρξε σχολείο, όχι μόνο για το πάλκο αλλά και για την καλλιτεχνική μου «ολοκλήρωση», αφού μέσα από τις ατελείωτες γνώσεις του, τις αμέτρητες κουβέντες που έχουμε κάνει ταξιδεύοντας την επικράτεια αλλά και το τόσο νοιάξιμο για τους ανθρώπους που είναι κοντά του, σε κάνει με το ζόρι καλύτερο άτομο. Του χρωστάω πολλά.
Παρόλο που σε βλέπουμε στη σκηνή εδώ και αρκετά χρόνια, μόλις φέτος αποφάσισες να κυκλοφορήσεις την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά σου. Υπήρχε κάτι που σε έκανε να νιώσεις πιο έτοιμη να μπεις στο στούντιο;
Πράγματι, ως τώρα έχω συμμετάσχει δισκογραφικά σε πολύ όμορφες δουλειές όπως αυτές του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου και του Νίκου Πλατύρραχου. Αλλά ποτέ μέχρι τώρα σε κάτι τόσο προσωπικό. Όμως, ο δίσκος ο «Κόσμος σου» γράφτηκε για μένα, είναι γεμάτος από βιώματα μου και από φιλοσοφικά ερωτήματα για τη ζωή και την δημιουργία. Όταν μου έφερε ο Φοίβος τα κομμάτια αυτά, ένιωθα πιο σίγουρη από ποτέ πως αυτά θέλω να τα μοιραστώ, να τα τραγουδήσω, τα φανταζόμουν ενορχηστρωμένα με την μπάντα και ήταν πολύ ξεκάθαρο στο μυαλό και τα αυτιά μου. Όλα αυτά τα χρόνια στη σκηνή ωρίμασαν την επιθυμία μου και έπλασαν με έναν τρόπο το μουσικό γούστο μου. Είμαι πολύ περήφανη για αυτή τη δουλειά.
Στον «Κόσμο σου» κάθε κομμάτι «δοκιμάζει» και ένα διαφορετικό μουσικό είδος. Ήταν συνειδητή απόφαση να πειραματιστείς με διαφορετικούς ήχους; Αντικατοπτρίζει, ας πούμε, τον ψυχισμό ή τα ακούσματά σου;
Αντικατοπτρίζει και τα δύο. Απόρροια του ψυχισμού είναι και τα ακούσματα. Και το αντίστροφο. Πάντα η καρδιά μου ήταν δοσμένη σε έναν τζαζ-δυτικό ήχο, αγάπησα ως έφηβη τη Φιτζέραλντ και την Κάρτερ, αλλά ήξερα επίσης πολύ καλά τη δόνηση που μου προκαλούσε ένα φιλοσοφικό τσιφτετέλι του Ρασούλη ή μια ωραία ρεμπέτικη φωνή. Η απόφαση λοιπόν να δοθούν διαφορετικές κατευθύνσεις στο δίσκο ήταν απολύτως συνειδητή, και από τον Φοίβο και από εμένα, ώστε να μην βρίσκεται η μισή μου καρδιά στη Δύση και η άλλη μισή στην Ανατολή, αλλά να ενωθούν κάτω από την ομπρέλα μιας δημιουργικής ενορχήστρωσης και να φτιάξουν έναν ήχο τελείως δικό μου, που θα περιμένει κάποιος να έρθει να τον ακούσει στο live μου και, ακούγοντας τον, θα σκέφτεται εμένα.
Το τραγούδι «Κόσμος σου» αντλεί από τα βιώματά σου; Σίγουρα πολλοί από τη γενιά μας ταυτίστηκαν με τους στίχους του τραγουδιού, θεωρείς αυτό βοήθησε και στην επιτυχία του;
Νομίζω αυτό κάνει ένα τραγούδι πραγματικά καλό, να το ακούς και να συγκινείσαι εσύ και μια ολόκληρη γενιά μαζί του. Και για αυτό επιλέξαμε να είναι γυμνό ενορχηστρωτικά. Ο «Κόσμος σου» είναι ένα κομμάτι που ήρθε να περιγράψει τη μελαγχολία της ζωής στην Αθήνα, και γράφτηκε ακριβώς τη στιγμή που η μοναξιά της πανδημίας μας ισοπέδωνε για δεύτερο χειμώνα. Αντλεί σίγουρα από το βίωμα μου, και από ότι φαίνεται από πολλών. Εικονοποιήθηκε μοναδικά από τον πάντα υπέροχο και πιο κατάλληλο άνθρωπο, τον Αλέξανδρο Βούλγαρη, που με το κλιπ του αυτό, και να μην ήθελες, έμπαινες για τα καλά στον μελαγχολικό κόσμο αυτών που ζούσαν κλεισμένοι στα αθηναϊκά διαμερίσματα τους.
Τι γεμίζει και τι αδειάζει τον κόσμο σου;
Τον κόσμο μου, τον γεμίζει η μουσική, το σινεμά και γενικώς κάθε είδους δημιουργία, η θάλασσα, οι γάτες μου και η αγάπη. Τον αδειάζει το κινητό και η κάθε είδους καθήλωση μπροστά σε οθόνη, το στρες, ο πανικός και οι τοξικοί άνθρωποι.
Προτιμάς τα προσωπικά live ή εκείνα που είσαι μέλος μια ομάδας, όπως στην «Ταράτσα του Φοίβου»; Πώς ήταν η εμπειρία της πρώτης solo συναυλίας σου;
Τα live που είσαι μέλος μιας ομάδας είναι απλώς απολαυστικά. Η παρέα στα καμαρίνια σκίζει, η ενέργεια είναι πάντα ψηλά και ειδικά στην Ταράτσα, φεύγεις από εκεί με νέα οικογένεια. Τα προσωπικά live όπως διαπίστωσα από την πρώτη μου συναυλία, έχουν πολύ μεγαλύτερο βάρος και άγχος, έχεις την ευθύνη για την έκβαση και οργάνωση τους. Έχουν όμως ένα βασικό θετικό παράγοντα που ξεπερνά κατά πολύ όλα τα παραπάνω. Την ελευθερία σου! Η σκηνή είναι δική σου. Έχεις χώρο. Μπορείς να πεις αυτά που θες, όσα κι αν είναι, με τον δικό σου τρόπο. Εκεί βρίσκεις την πραγματική σου ταυτότητα, για το πΏς θες να σε θυμάται ο άλλος που φεύγει από εκεί, και συνεπώς ωριμάζεις. Οπότε θα πω ότι προτιμώ τα προσωπικά live που έρχονται στο Gazarte στις 20/09 και στο Block 33 στη Θεσσαλονίκη στις 9/10, με το ρίσκο να πάθω κάποια μέρα καρδιακό και να είμαι πολύ νέα.
Θεωρείς ότι τώρα βγαίνει προς τα έξω μία νέα μουσική γενιά που θέλει να πει κάτι διαφορετικό;
Αναμφίβολα! Επιτέλους βλέπουμε τολμηρή δημιουργία, και μάλιστα με πολύ συχνές κυκλοφορίες. Δεν νομίζω ότι έλειπε κάτι το διαφορετικό από τη μουσική, έλειπε το σύγχρονο, αυτό με το οποίο θα ταυτιστείς στο τώρα. Τα παιδιά που κάνουν ραπ, τα τραγουδάει το στόμα μιας ολόκληρης γενιάς. Βγαίνουν πολύ αξιόλογοι δίσκοι από νέους ανθρώπους και κυρίως υπάρχει τεράστια κινητικότητα με live, τόση που πολύ συχνά αναρωτιέμαι που να πρωτοπάς; Αλλά, αποδομώντας μόνη μου την ερώτηση, η Αθήνα που μένω εγώ είναι τεράστια πόλη και ο κόσμος πολύς, φτάνει για να γεμίσουν όλα. Αν λίγο αποφασίσουμε να στηρίξουμε τη νέα γενιά με την παρουσία μας, αυτή σίγουρα θα μας ανταμείψει με πολύ ωραία πράγματα.
