Ο θάνατος του Μίκη Θεοδωράκη καθυστέρησε για μια εβδομάδα την ανάρτησή μας για την μεγάλη συναυλία του Μανώλη Μητσιά στο Ηρώδειο (30/8) για την 50χρονη καλλιτεχνική του πορεία – σαν ελάχιστο μέτρο και υπενθύμιση του ειδικού του βάρους στα πολιτιστικά και μουσικά πράγματα της χώρας μας. Αυτό μας πάει κατευθείαν και στο encore αυτής της δίωρης συναυλίας που δεν είναι παρά μια αναφορά / αφιέρωμα στον Μίκη που, από εκεί κοντά, βρίσκεται ακόμα νοερά κοντά μας!
Το ταξίδι εδώ ξεκινάει με το «Τσάμικο» των Γκάτσου-Χατζιδάκι, ένα τραγούδι που θα μπορούσε να είναι (και είναι!) ο πραγματικός μας εθνικός ύμνος – αν μπορούσαμε, φυσικά, να ορίσουμε και τις δυο αυτές λέξεις.
Από την αρχή της πορείας του, στο άνοιγμα της δεκαετίας του’70, ο Μητσιάς «ειδικεύεται» στην ερμηνεία διαμαντιών – όπως είναι τα τραγούδια του Λουκιανού Κηλαηδόνη – ειδικότητα την οποία διατήρησε σε όλη τη διάρκεια της 50ετούς πορείας του. Και την διατηρεί ακόμα…
Μετά, έρχεται ο έξοχος Χατζηνάσιος, ο Λεοντής, φυσικά ο Μούτσης, ο αριστοτέχνης Άκης Πάνου, ο Σπανός, ο Μικρούτσικος και τόσοι άλλοι που, πλάι στον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη πάντα, ορίζουν το ερμηνευτικό αυτό οικοδόμημα που εκφράζει ο Μανώλης Μητσιάς. Δεν ανήκει σε σχολή, δεν έρχεται από τον Μπιθικώτση ή τον Καζαντζίδη, ούτε φτιάχνει τη δική του ρότα όπως ο σχεδόν συνομήλικός του Μητροπάνος. Ο Μανώλης γίνεται η προσωποποίηση της ποιότητας που καλύπτει λαϊκό και έντεχνο, της φυσικής ερμηνείας που τείνει να προσεγγίζει το αριστουργηματικό, της αίσθησης ότι ανεβάζει το τραγούδι – το όποιο τραγούδι – εκεί όπου πραγματικά του αξίζει. Αν ρίξουμε μια ματιά στην εκτενή δισκογραφία του, δεν θα δούμε μέτριες στιγμές – και είναι ο ερμηνευτής που δίνει τις πρέπουσες διαστάσεις τόσο στο «Ερωτικό» των Μικρούτσικου-Αλκαίου όσο και στο «Πάρτυ» των Lesendric-Νικολακοπουλου. Για να μην μιλήσουμε για το ότι Μητσιάς και Γκάτσος τείνουν να γίνουν έννοιες ταυτόσημες!
.jpg)
Δεν θέλω να προσθέσω τίποτα άλλο πέρα από το ότι βιώσαμε ένα δίωρο συγκίνησης γεμάτο με τραγούδια που όσο τα ακούμε από τη φωνή του Μανώλη θα νιώθουμε ψηλά. Πολύ ψηλά!
[Ιδιαίτερη μνεία για την ορχήστρα, υπό την καλλιτεχνική επίβλεψη του πιανίστα Αχιλλέα Γουάστωρ, καθώς και για την τραγουδίστρια Νανά Μπινοπούλου].
