Δεκέμβριος του 2006 ήταν που κυκλοφόρησε ο δίσκος «16 ρεμπέτικα για κιθάρα» και Μάιος του 2021 όταν επανακυκλοφόρησε. Τα 15 χρόνια που μεσολάβησαν δίνουν την αφορμή για μια συναυλιακή γιορτή του Δημήτρη Μυστακίδη στην Τεχνόπολη (20/7).
Η περίπτωση του Δημήτρη Μυστακιδη είναι ιδιαίτερη. Μουσικός ολοκληρωμένος, με βαθιές γνώσεις και επιστημοσύνη που όλο και διευρύνεται, εκπαιδευτικός πρώτης γραμμής και, πάνω απ’ όλα –ή ως αποτέλεσμα όλων αυτών– καλλιτέχνης ουσίας και υψηλής αισθητικής. Αυτό το δείχνουν κατ’ αρχήν τα ηχογραφήματά του, οι προσωπικοί του δίσκοι που, αναμφίβολα, είναι δίσκοι βιβλιοθήκης. [Όχι δίσκοι που προέρχονται από βιβλιοθήκη, αλλά που πρέπει να καταλήγουν –και να φυλάσσονται, ως ανά πάσα στιγμή reference– σε βιβλιοθήκη. Επιστημονικά πονήματα, ούτως ειπείν].
Ο Δημήτρης Μυστακίδης έχει αποδείξει στην πράξη ότι ξέρει να κρατάει τις σωστές αποστάσεις τόσο από το δρόμο όσο και από την ακαδημία. Και να συνδυάζει με τρόπο σχεδόν μαγικό τις ποιότητες και τα πλεονεκτήματα –όπως και τις χαρές– και του δρόμου και της ακαδημίας. Βαθύς μελετητής και γνώστης του ρεμπέτικου –και της εξέλιξής του προφανέστατα– μεταφέρει το ύφος και το ήθος του ιδιώματος, τους μουσικούς του τρόπους και την κοινωνική του δόμηση, στην κιθάρα, στη λαϊκή κιθάρα, ένα πολύ πιο δημοφιλές και λαϊκό όργανο από οποιοδήποτε σε παγκόσμιο επίπεδο. Έτσι πετυχαίνει να δίνει μια καινούργια μουσική πνοή στο ρεμπέτικο και, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια ή διαστροφική μανία, να το κάνει σύγχρονο τραγούδι. Πράγμα που μπορεί και να είναι – από την ίδια τη φύση του.
Αυτές είναι σκέψεις που θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί πριν από 15 χρόνια, όταν ο Δημήτρης Μυστακίδης κυκλοφορούσε τον πρώτο του δίσκο, «16 ρεμπέτικα με κιθάρα», που αρχικά ηχογραφήθηκε για πειραματικούς και εκπαιδευτικούς λόγους. Ήταν όμως τόσο άρτιος σαν καλλιτεχνικό αποτέλεσμα και η ερμηνεία του Μυστακίδη, τόσο στην κιθάρα όσο και στο τραγούδι, εμπεριείχε τέτοια αυθεντικότητα και μετέφερε τέτοια συγκίνηση που, σίγουρα, ξεχώριζε από οποιαδήποτε άλλη ανάλογη προσπάθεια. [Προσωπικά, μου θύμιζε το ύφος και το ήθος που μας έδωσε ο Βασίλης Τσιτσάνης στο «Χάραμα», εκείνη την ιστορική ηχογράφηση που κυκλοφόρησε το 1980 η Venus-Tzina και που είχε γίνει για λογαριασμό της Βιβλιοθήκης των Ηνωμένων Εθνών ή κάτι τέτοιο].
Ο δίσκος «16 ρεμπέτικα με κιθάρα», εξαντλημένος εδώ και πολύ καιρό, κυκλοφόρησε ξανά τον Μάιο από τη Fishbowl σε ειδική έκδοση βινυλίου (με όλες τις σχετικές ευκολίες επιπρόσθετου downloading) και έγινε φυσικά η αφορμή για τη συναυλία που δίνει ο Δημήτρης Μυστακίδης στην Τεχνόπολη στις 20 Ιουλίου. Με γκρουπ το οποίο συναποτελούν οι Χρήστος Μαστέλος (τραγούδι), Ιφιγένεια Ιωάννου (κανονάκι, τραγούδι), Δημήτρης Παππάς (κιθάρα, τραγούδι), Σάκης Καρακώστας (βιολί) και Μιχάλης Δάρμας (κοντραμπάσο) θα ακουστούν τα τραγούδια του δίσκου –και άλλα– με τον ιδιαίτερο αφηγηματικό τρόπο που χαρακτηρίζει τον Δημήτρη Μυστακίδη τόσο σαν εκπαιδευτικό όσο και σαν καλλιτέχνη.
Όλη η μέχρι τώρα δισκογραφική πορεία του καλλιτέχνη, με το «Εσπεράντο» (2015) όπου όλοι οι «σταρ» του τραγουδιού μας μπήκαν στο ερμηνευτικό ύφος και ήθος που τους υπέδειξε –γιατί έτσι τους ταίριαζε–, με το «Amerika» (2017) με το οποίο κάνει για ακόμα μία φορά το διαπολιτισμικό ταξίδι των αρχών του 20ού αιώνα, και με το «Εδώ κι εκεί» (2019), όπου το λαϊκό μας τραγούδι μεταμορφώνεται με τρόπο συγκλονιστικό μέσα σε μια φανταστική τοπογραφία [όλοι αυτοί οι δίσκοι κυκλοφορούν από την Fishbowl] δείχνει πως η πορεία του Δημήτρη Μυστακίδη είναι τέτοια που μπορεί να γεννά και να ξαναγεννά το ρεμπέτικο και το λαϊκό μας τραγούδι, κρατώντας το πάντα φρέσκο και στην πρώτη γραμμή.
