Από την περσινή συναυλία τους στο Ηρώδειο για τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Μουσικής, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, είχαμε να δούμε και ακούσουμε την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ υπό το νέο της καλλιτεχνικό διευθυντή Γιώργο Πέτρου! Και αν οι ζωντανές εμφανίσεις του συνόλου σε αίθουσες συναυλιών ήσαν αδύνατες λόγω πανδημίας, μυστήριο καλύπτει την υπόλοιπη δραστηριότητα του συνόλου (π.χ. ηχογραφήσεις στο Μέγαρο της ΕΡΤ κλπ.) κατά το ίδιο χρονικό διάστημα. Μεγαλύτερη ορατότητα είναι αναγκαία για κάθε φορέα του δημοσίου τομέα, ιδίως αν αναλογισθεί κανείς την έντονη παρουσία άλλων συνόλων, όπως η πολύπαθη Καμεράτα, που, υπό τον Πέτρου, χάρισε σειρά εξαιρετικών συναυλιών στο Μέγαρο, οι οποίες μεταδόθηκαν διαδικτυακά, καλύπτοντας (και διασώζοντας ηχογραφημένο!) σημαντικό μέρος του ρεπερτορίου της…
Ενώπιον χιλιάδων θεατών που γέμισαν στις 21/6 κατά 70% το ρωμαϊκό κοίλο (λόγω και των δελτίων ελεύθερης εισόδου, που παραδοσιακά διανέμονται στην ετήσια αυτή και τηλεοπτικά μεταδιδόμενη συναυλία), το περιορισμένο λόγω υγειονομικών κανόνων ορχηστρικό κλιμάκιο (50 περίπου μουσικών) και ο αρχιμουσικός πρότειναν -κάπως απρόσμενα- ένα αμιγώς ρομαντικό πρόγραμμα! Παρά τις όποιες δυσκολίες, η απόδοσή τους ευχαρίστησε, προδίδοντας ένα αδιαμφισβήτητο επίπεδο ώσμωσης μεταξύ τους.
Η βραδιά άνοιξε με το «Ειδύλλιο του Ζήγκφριντ» του Ρίχαρντ Βάγκνερ, ένα συμφωνικό ποίημα για μικρή ορχήστρα, που ο συνθέτης έγραψε ως δώρο γενεθλίων στη δεύτερη γυναίκα του Κόζιμα μετά τη γέννηση του γιου τους Ζήγκφριντ. Παρότι το εμφανούς εσωτερικότητας έργο δεν ενδείκνυται για ανοιχτό χώρο, και μάλιστα με την ξηρή ακουστική του Ηρωδείου, που επηρέασε την ηχητική εικόνα των εγχόρδων, ο Πέτρου άντλησε από αυτά αρκούντως τρυφερό παίξιμο και εστιασμένο ήχο. Οι καλλιεπείς παρεμβάσεις των κόρνων συνέβαλαν στη συνολικά φροντισμένη εκτέλεση, που ανέδειξε την κομψότητα και το λυρισμό της γραφής.
Ακολούθησε μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ερμηνεία της δύσκολης 2ης Συμφωνίας του Σούμαν, πίσω από τη μείζονα τονικότητα (και τον εν γένει φωτεινό χαρακτήρα) της οποίας κρύβεται μια ανήσυχη δραματουργία. Στο έργο αυτό, ο συνθέτης παλεύει να επιβληθεί πάνω στην ίδια του την ψυχική διαταραχή, νιώθοντας ταυτόχρονα την ευθύνη να συνεχίσει και να ανανεώσει τη μεγάλη συμφωνική παράδοση ενός Μπετόβεν και ενός Σούμπερτ. Ο Πέτρου την αποκωδικοποίησε έξοχα: η προσεγμένη απόδοση της πλούσιας αντιστικτικής γραφής, ο παλμός και η ρυθμική ζωντάνια της διεύθυνσής του, η πλαστικότητα των τέμπι διασφάλισαν την άρτια εκτύλιξη και -κυρίως!- συνοχή του αφηγηματικού ειρμού.
Μολονότι η ορχήστρα δυσκολευόταν να ακολουθεί σε αρκετά σημεία τις σβέλτες ταχύτητες του αρχιμουσικού, μολονότι το scherzo δεν χρωματίσθηκε όσο έπρεπε από τους κορυφαίους των ξύλινων πνευστών (με την εξαίρεση του υποβλητικού κλαρινέτου του Άγγελου Πολίτη), μολονότι δεν έλειψαν τοπικοί αποσυντονισμοί ιδίως στις πολυφωνικές συνυπάρξεις διαφόρων μοτίβων, η ανάγνωση ευχαρίστησε για την ορχηστρική διαύγεια και ζωντάνια της, αλλά και την κατά τόπους εκφραστικότητα (π.χ. στο μαγευτικό adagio espressivo).
Σε μια όμορφη βραδιά, και υπό τις επευφημίες του κοινού, ο Πέτρου επέμεινε ρομαντικά στα δύο πρώτα ανκόρ, το «Θλιμμένο βαλς» του Σιμπέλιους και το Larghetto από την «Σερενάτα για έγχορδα» του Έλγκαρ, αλλά αποφόρτισε την ατμόσφαιρα μ’ένα ρυθμικά σφριγηλό απόσπασμα από το μπαλέτο «Τα πλάσματα του Προμηθέα» του Μπετόβεν
Αν για τον διεθνώς διακεκριμένο αρχιμουσικό η επιβεβαίωση της αξίας του σ’ένα ρεπερτόριο όπου ίσως αναμενόταν λιγότερο δεν αποτέλεσε έκπληξη, η Εθνική Συμφωνική της ΕΡΤ και οι νέοι υπεύθυνοι των Μουσικών Συνόλων της οφείλουν να εστιάσουν στην παραγωγή πλουσιότερου έργου και μάλιστα με σαφές στίγμα… Η θητεία του Πέτρου πρέπει να αξιοποιηθεί κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο!
