Ανοίξαμε τα κιτάπια μας, ξεσκονίσαμε CD και βινύλια και βρήκαμε ποια ελληνικά άλμπουμ δε σταματήσαμε να ακούμε τα τελευταία είκοσι χρόνια.
#30 Eleven The Hard Way – Planet Of Zeus (2008, Casket Music)
Στο μουσικό σταυροδρόμι όπου τα αργόσυρτα θορυβώδη riffs των Kyuss συναντούν τα μελωδικότερα των Clutch, γεννήθηκε η μπάντα που πήρε την κληρονομιά των Nightstalker και ανέστησε έναν ήχο μάλλον ξεχασμένο τα πρώτα χρόνια των ‘00s. Σε μια χρονική συγκυρία όπου ο ντόπιος heavy ήχος έχριζε μιας κάποιας ανανέωσης, με δεκάδες τις ταλαντούχες metal μπάντες πλην ελάχιστες εκείνες με ξεχωριστό χαρακτήρα, χρειάστηκε ο… Μπρους Ντίκινσον για να στρέψει τα αυτιά των metalheads σε ένα φρέσκο ελληνικό σχήμα. Ο frontman των Iron Maiden παίζοντας ένα κόμματι των Planet Of Zeus στη ραδιοφωνική εκπομπή του, οδηγώντας ακολούθως το Metal Hammer να αφιερώσει μια σελίδα στο «γεγονός», κινητοποίησε πολλούς από εμάς στο να αναζητήσουμε το συγκρότημα που σύντομα θα γινόταν σύνθημα χιλιάδων εντός και εκτός των τειχών. Σε συνδυασμό με την ασυναγώνιστη ένταση on stage, τα εθιστικά ριφ σε κάθε κομμάτι -από το ορμητικό «Eat Me Alive» έως το μερακλίδικο «Stab Me»- αλλά και τη φόρα που έφερναν όμορες μπάντες (το ντεμπούτο των 1000mods «Super Van Vacation» κυκλοφόρησε τρία χρόνια μετά), ο εθισμός του ελληνικού κοινού στο stoner ήταν γεγονός. Γ.Κ.Π.
#29 If Not Now When - Βαγγέλης Κατσούλης (2017, Utopia)
Λέξεις όπως «electronica», «minimal», «contempo» κ.λπ. στερούνται νοήματος αν δεν έχουν – και δεν αναφέρονται σε – ουσιώδες περιεχόμενο. Εδώ και κάποιες δεκαετίες (από τα μέσα των eighties) ο συνθέτης Βαγγέλης Κατσούλης δίνει ένα δικό του νόημα στην έννοια της σύγχρονης μουσικής, φορτίζοντας ένα σημαντικό μέρος του πεδίου εφαρμογής της με μουσικά κομμάτια από πολύ καλά έως αριστουργηματικά. Η δισκογραφία του (που εικάζω ότι είναι «κρυφή» και «άγνωστη» ακόμα και σε εξοικειωμένο κοινό) είναι ένας πραγματικός θησαυρός – και ένα από τα πιο πρόσφατα άλμπουμ του απλώς υπογραμμίζει όλα τα παραπάνω... Γ.Χ.
#28 Κατά τον δαίμονα εαυτού - Rotting Christ (2013, Season of Mist)
Ένα απολαυστικό μουσικό crossover στην παγκόσμια αποκρυφολογία με το σημαντικότερο και δημοφιλέστερο ελληνικό μέταλ συγκρότημα όλων των εποχών να παραδίδει ένα δίσκο που σε ταξιδεύει με one way ticket στα βάθη του υπαρξιακού ζόφου. Οι συνθέσεις του Σάκη Τόλη παίρνουν διαστάσεις οικουμενικές, με χορωδιακά φωνητικά, παραδοσιακά όργανα και σατανικές μελωδίες που σε μυούν στο βασίλειο του σκοταδιού, ένα μέρος που κανένας δεν θέλει να πάει, αλλά λυτρώνονται μόλις το επισκεφτούν –αλήθεια υπάρχει κάποιος που μπορεί να το αποφύγει; Και δυο κομμάτια, το «Κατά τον δαίμονα εαυτού» και το «ΧΞΣ», που συγκαταλέγονται στα highlights του gothic metal. Γ.Α.
#27 Antimob – Antimob (2012, Εξωτικός Παροξυσμός)
Τον ίδιο μήνα που ψηφίζονταν νέα μνημονιακά μέτρα στο πλαίσιο του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, εμφανίζεται ένας δίσκος ο οποίος έχει στο εξώφυλλο ένα νεαρό συλληφθέντα, βασανισμένο από την αστυνομία εξαιτίας της συμμετοχής του σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τη δολοφονία Λαμπράκη. Ακόμα όμως και η ακατέργαστη βία του εξώφυλλου καταφέρνει λίγα για να προϊδεάσει για το ανελέητο περιεχόμενο του δίσκου. Διότι σε οκτώ κομμάτια επί 22’ ξεδιπλώνεται ένα ωστικό παλιρροϊκό κύμα hardcore κορυφαίας κοπής, που παρασέρνει τα πάντα στο διάβα του. Για μία μπάντα που στηρίζει αδιαπραγμάτευτα τη DIY λογική, με τις κόπιες των κυκλοφοριών της να είναι μετρημένες και οι λιγοστές συναυλίες τους να γίνονται σε χώρους που τηρούν συγκεκριμένες προϋποθέσεις, η παραγωγή είναι αψεγάδιαστη. Ωστόσο εκείνο που κάνει μοναδική τη μουσική των Antimob είναι η ρηξικέλευθη δομή των συνθέσεων όσο και του πλουραλισμού του ήχου, που έκανε πολλά σαγόνια να πέσουν μόλις πατήθηκε το «play» για πρώτη φορά. Έπειτα, όσο οι θεματικές του άλμπουμ δεν ξεφεύγουν από τα γνώριμα hardcore μονοπάτια, ο χειρισμός της γλώσσας είναι αποστομωτικός. Μακριά από εύκολους συνθηματοκεντρικούς στίχους και τετριμμένους πολιτικούς αφορισμούς, στο «Antimob» προκαλείται δέος λεκτικό εκτός από μουσικό. Στο εκ προοιμίου συντριπτικό «Έρχεται Κηδεία», για παράδειγμα, υπάρχουν εικόνες στα όρια του γοτθικού («εδώ και αιώνες μια λιτανεία τραγουδιέται από τα χείλη των πιστών / σε κάτεργα που μοιάζουν νεκροταφεία, σκάβουν εθελούσια τους λάκκους αλλονών»), ενώ ο καταιγισμός του «Δίχως Έλεος» βρίσκει την αντανάκλασή του στο λιτό κι ισοπεδωτικό «διαλύω ό,τι υπάρχει». Για να έρθει το σπουδαίο ορχηστρικό φινάλε με την «Απώλεια», ένα κομμάτι που πέρα από όποιους συμβολισμούς συνοδεύουν τη «σιωπή» του, βάζει την ιδανική κατακλείδα σε ένα άλμπουμ χωρίς ψεγάδι. Γ.Κ.Π.
#26 Το πέρασμά σου – Χειμερινοί Κολυμβητές (2008, Lyra)
Μέσα σε μια πενταετία, ένα από τα πιο αγαπητά ελληνικά σχήματα κυκλοφόρησε τρεις δίσκους, μια υπερπροσφορά υλικού μετά την οποία σιώπησαν δισκογραφικά. Ενδιάμεσα δύο εξαιρετικών κυκλοφοριών, της «Μαστοράντζας του Ερντεμπίλ» (2005) και του «23 Κόκκινα Φώτα» (2009), οι Χειμερινοί Κολυμβητές ξεπερνούν δημιουργικά τον εαυτό τους υπογράφοντας το «Πέρασμά Σου». Ένα άλμπουμ βασισμένο αποκλειστικά σε μελοποιήσεις γνωστότερων και μη ποιημάτων, το οποίο πετυχαίνει μια δύσκολη ισορροπία• να ακούγεται ταυτόχρονα σαν να ‘χει γραφτεί εξολοκλήρου από τους Χειμερινούς Κολυμβητές, διατηρώντας όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία τους, αλλά και να μετουσιώνεται σε υπέροχη μουσική μία ήδη έξοχη και έντονα λυρική πρώτη ύλη. Είναι ενδεικτική η περίπτωση του κομματιού «Κάθε Πρωί Σ’ Αναζητώ», σε στίχους εμπνευσμένους από ποίημα του Τούρκου Καΐς εμπν Μουάς, το οποίο γίνεται διαπεραστικά συγκινητικό χάρη στη σύνθεση της μπάντας. Η οποία ξεκινά από μια μουσική φράση από το κοντραμπάσο του Μιχάλη Σιγανίδη, για να εξελιχθεί σε ένα λαϊκό μελαγχολικό τραγούδι γύρω από τη νωχελική ερμηνεία του Αργύρη Μπακιρντζή. Αβίαστη ποίηση και μάλιστα, επί δύο…Γ.Κ.Π.
#25 Μηχανές – Στίχοιμα (2012)
Το άλμπουμ που άλλαξε την μοίρα του ελληνικού ραπ. Ένα δυστοπικό concept album που μίλησε με γλώσσα ωμή και επιθετική για μια πατρίδα που προδόθηκε και οδηγήθηκε στην χρεωκοπία και την εξαθλίωση. Οι στίχοι του Βαλάντη φεύγουν σαν στοχευμένα βέλη προς κάθε κατεύθυνση. Από την ελληνική ιστορία μέχρι την μητροπολιτική πραγματικότητα και από τον ρατσισμό μέχρι την σύγχρονη φτώχια, οι ρίμες των Στίχοιμα δεν αφήνουν κανένα στο απυρόβλητο. Με την Μαρίνα να φτιάχνει ένα χαλί από μπίτια που σε αναγκάζουν να (ξε)σηκωθείς από τη θέση σου. Γ.Α.
#24 Songs of Thessaloniki - Σαβίνα Γιαννάτου & Primavera en Salonico (2015)
Μια τυχαία ακρόαση κάποια στιγμή στα πρώτα χρόνια του νέου αιώνα έφερε στα αυτιά του Manfred Eicher της ECM τις μουσικές που έφτιαχναν η Σαβίνα Γιαννάτου και οι Primavera en Salonico πάνω σε ένα άκρως δι-ανθρώπινο και διεθνικό πλαίσιο. Αμέσως το μουσικό ταξίδι του γκρουπ πήρε άλλες διαστάσεις και απέκτησε άλλη κοινωνικοαισθητική βαρύτητα – άμα και ουσιώδη υπερεθνική επιτυχία. Συνεχίζοντας το δημιουργικό του ταξίδι, εδώ το γκρουπ φτιάχνει το πολυμορφικό μουσικό πορτρέτο της Θεσσαλονίκης μέσα από τα χρώματα του χρόνου. Γ.Χ.
#23 Δίψα - Νίκος Πορτοκάλογλου (2003, Mercury)
Ως ανήκων στης μεταπολίτευσης τη χαμένη γενιά ο Νίκος Πορτοκάλογλου μπορεί να θεωρεί πως δεν έχει πίσω του τη λάμψη του ’60, όμως στο γύρισμα του αιώνα έχει ήδη γράψει ένα πλούσιο κεφάλαιο στο σύγχρονο τραγούδι μας – μέσα από τους Φατμέ και τον προσωπικό του, με πολλές δυσκολίες, δρόμο – και βρίσκεται πάλι σε ένα σημείο δημιουργικής «επανεκκίνησης» που ήδη καταγράφεται στα «Παιχνίδια με το διάβολο» και το «Μπραζιλέιρο» και ανοίγεται στον 21ο αιώνα με τη «Δίψα». Εδώ ο Νίκος εμπλουτίζει το δικό του ροκ με ακόμα πιο ουσιώδη παράδοση. Γ.Χ.
#22 Riza – Villagers Of Ioannina City (2014, Mantra Records)
Για να φτάσει το συγκρότημα από τα Γιάννενα να γράφει ιστορία παίζοντας σε ένα sold out Θέατρο Βράχων το Σεπτέμβριο του 2019, προηγήθηκαν τα πρώτα χρόνια των ‘10s, όπου η περίπτωση των VIC διαδόθηκε από στόμα σε στόμα (ή πιο σωστά από inbox σε inbox). Ήταν τότε που οι ψυχεδελικές νότες της μπάντας, παντρεύοντας την ηπειρώτικη μουσική παράδοση με τη ροκ παραμόρφωση και τους ατμοσφαιρικούς αυτοσχεδιασμούς, δημιούργησαν το πρώτο κύκλο ενθουσιασμένων οπαδών λίγο πριν την «έκρηξη». Όταν πια το «Riza» κυκλοφόρησε, όλοι λίγο – πολύ ήταν ψυλλιασμένοι… Κι αν η θερμή ανταπόκριση του κοινού δεν οφείλεται απαραίτητα στην πρωτοτυπία του ήχου, αλλά στην εξοικείωση που ήδη υπήρχε με τη stoner αισθητική για παράδειγμα, οι VIC υπήρξαν καθοριστικοί για μια γενιά νεαρότερων ακροατών να ανακαλύψει από την αρχή τη μυσταγωγία της λαϊκής παράδοσης, την ομορφιά της «Χαλασιάς» και το μουσικό πλούτο του κλαρίνου. Γ.Κ.Π.
#21 Ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές – Διάφανα Κρίνα (2000, This Is My Voice)
«Παραδομένος σε μια μοίρα σκοτεινή»: ο πρώτος στίχος από τα «Γλυκά απελπισμένα σου αντίο» θα μπορούσε να περιγράψει όλη την αισθητική του ήχου του τρίτου δίσκου των Διάφανων Κρίνων, αλλά και την συναισθηματική κατάσταση του ακροατή, που αν δεν βουτήξει στο δίσκο ήδη με αυτήν, σίγουρα θα αναδυθεί λίγο πιο ξεγυμνωμένος και λίγο πιο άδειος. Η φωνή του πρόωρα χαμένου Θάνου Ανεστόπουλου απαγγέλει ζεστά όσο και ραγισμένα, μέσα σε μια κατακλυσμιαία μοναξιά, ενώ ο παθιασμένος ερωτισμός φλερτάρει με το υπαρξιακό μελόδραμα, ισορροπώντας τα καλύτερα των δύο κόσμων. Η αποχώρηση του κιμπορντίστα Παναγιώτη Μπερλή κάνει πιο εμφανή τη στροφή στον κιθαριστικό ήχο, ένα δύσκολο στοίχημα που κερδήθηκε σε μια εποχή που η ελληνική ροκ είχε αρχίσει να φθίνει. Κάθε τραγούδι είναι ένας μικρός θάνατος και μια μικρή ανάσταση, με αποκορύφωμα φυσικά το φινάλε με το μελοποιημένο ποίημα του Κώστα Ουράνη «Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι», μια σαρδόνια μαύρη μπαλάντα που θα απαντά για πάντα στην ερώτηση «τι είναι ρομαντισμός σήμερα». Α.Φ.
#20 Silent Disco – Ρόδες (2007, Archangel Music)
Ε ναι, το «Silent Disco» είναι βρώμικο όσο και ηλιόλουστο∙ είναι τα πρώτα φοιτητικά πάρτι και τα τελευταία κομμάτια στις playlist των –όχι πλέον φοιτητικών- πάρτι∙ είναι πολύχρωμες απολαύσεις που ξεκινούν από το χαβαλέ και καταλήγουν στον πολιτικό προβληματισμό∙ είναι μουσική που σου απαγορεύει να μείνεις ακίνητος. Στον δεύτερο δίσκο που κυκλοφόρησαν οι Ρόδες, ο Νικήτας Κλιντ αφήνει πίσω για τα καλά τους Active Member και, ενώ κρατάει το ραπάρισμα κατά σημεία εν είδη πρόζας ή αισθητικής επιλογής, παντρεύει ροκ, χιπ χοπ, ρέγκε, φανκ, electro και τελειωμό δεν έχει, καταφέρνοντας να δώσει ένα δίσκο 18 κομματιών που το κάθε ένα λειτουργεί και αυτόνομα. Εμπνευσμένα συνθετικά ευρήματα και έξυπνοι στίχοι που καίνε το μυαλό φτιάχνουν τραγούδια όπως το συμπαγές, καταπλακωτικό «Κιούμπρικ», η σαρκαστική «Καταθλιπτικιά», η ντυμένη με πέπλα χαρεμιού «Μάρθα Καραγιάννη» και φυσικά το καλοκαιρινό Bonus track «Ζωή ωραία (Κλουβιά με Ρόδες)». Α.Φ.
#19 Αγνωστοφοβία – Άλφα Γάμα (2001, FM Records)
Τη στιγμή που τα ‘90s ολοκληρώνονταν με την κυκλοφορία δίσκων που θεμελίωναν τη συγκροτημένη ύπαρξη του ελληνικού χιπ χοπ, χάρη σε διαδοχικές κυκλοφορίες – ορόσημα όπως ο «Πρώτος Τόμος» (Ζωντανοί Νεκροί, 1998), η «Γεύση του Μένους» (Terror X Crew, 1999), το «Κουαρτέτο των Στοιχείων» (Βαβυλώνα, 1999) και «Εν Όψει» (Παρεμβολές, 1999), ο 21ος αιώνας ξεκίνησε με το δίσκο που καλωσόριζε το μέλλον και σύστηνε το κοινό στη νέα φουρνιά εγχώριων MCs. Ταραξίας, Εισβολέας, Γέλως και στα decs ο Jimmy Dee παρέδωσαν το δίσκο που έθετε ένα νέο αισθητικό πόλο στο είδος, ενώ σχολίαζε με οργισμένο πεσιμισμό την πολιτική επικαιρότητα. Μίνιμαλ beats και synth μελωδίες δίνουν τον τόνο σε συνθέσεις που χρωστούν την ορμή τους απόλυτα στη δύναμη των στίχων και την εκφορά τους, με τους Ταραξία – Εισβολέα να επιδεικνύουν περισσό ταλέντο στην έμπνευση αιχμηρής ρίμας. Η συνολική απογοήτευση των μελών του σχήματος με τον επιδεικτικό καταναλωτισμό και το επιφανειακό lifestyle στην Ελλάδα των ‘00s, θεματικές που διατρέχουν το άλμπουμ, αλλά και το νέο στιλ που πάντρευε το old school με το μοντέρνο, συνδυάστηκαν μοναδικά σε μια σειρά εμβληματικών τρακς όπως ο χιπ χοπ ύμνος «Νεοέλληνα Άκου», αλλά και τα «Έτσι Το Ζώ», «Κράτα Απόσταση». Ο δε τίτλος του δίσκου «Αγνωστοφοβία», εκτός από παιχνίδι λέξεων με το όνομα του συγκροτήματος (Άγνωστοι Γνωστοί), προέβλεψε την αντίδραση του κατεστημένου που αντιμετώπισε ως εξωτικά φρούτα στην καλύτερη, και ως μουσικά κατώτερους στη χειρότερη, τέσσερις 20χρονους που άλλαξαν τον εγχώριο μουσικό χάρτη. Γ.Κ.Π.
#18 Everyone Seems to Know Who I Am - Lia Hide (2016, Hidden Track)
Ανάμεσα σε ένα δυνατό ξεκίνημα («Home», 2013) και ένα ουσιώδες και με καλλιτεχνική βαρύτητα παρόν (όπως εκφράζεται στο «Tells No Fairytales» του 2019 και σε ότι ακολουθεί), η Lia Hide μας δίνει στο ενδιάμεσο ένα αριστουργηματικό «ανεπίσημο» mini LP με πέντε τραγούδια πραγματικά διαμάντια. Ίσως, όντως, όλοι να νομίζουν πως ξέρουν ποια είναι η Lia Hide – όμως η δική μας αίσθηση είναι πως πρόκειται για μια καλλιτέχνιδα που συνεχώς, όσο πιο πολύ την ακούμε, τόσο περισσότερο θ' ανακαλύπτουμε. Γ.Χ.
#17 Music For Ordinary Life Machines – Regressverbot (2016, Fabrika Records)
Ένα αεροπλάνο κυνηγάει τον Κάρι Γκραντ πάνω στην Πατησίων, απέναντι από το Αρχαιολογικό Μουσείο και μπροστά στη Μάρνης, δίπλα στο Πολυτεχνείο και ξυστά από το κλειστό θέατρο Αθήναιον. Οι αναφορές στο παρελθόν είναι ποικίλες στο εξώφυλλο ενός ντεμπούτου που έχει χορευτεί όσο λίγα τα τελευταία χρόνια. Σε μπαρ, καταλήψεις, (πολλά) πάρτι και στα μυαλά εκατοντάδων που «φορούσαν» στα ακουστικά τους ένα άλμπουμ ανέλπιστα καλό. Ανέλπιστα, γιατί παρότι διαχρονικά υπάρχουν πολλοί που εκδηλώνουν την άσβεστη αγάπη τους για το ντόπιο ‘80s underground, το ντεμπούτο των Regressverbot ξεσήκωσε τους οικείους minimal wave ήχους του τότε χωρίς να κοπιάρει, αλλά θέλοντας να πλάσει ένα ηχοτοπίο διαφυγής από μια ασφυκτική ρουτίνα. Ο δίσκος, γραμμένος για όσους γαλουχήθηκαν στην οικονομία της λιτότητας, αφού πρώτα ενηλικιώθηκαν απότομα το Δεκέμβρη του ’08, αναζητά τους τρόπους σμιλεύματος μιας νέας ταυτότητας έχοντας ως καύσιμο τις αναφορές στο παρελθόν (ο Μίλτος Σαχτούρης, ακόμα μία), παρότι είναι πρόδηλο στα κομμάτια το βάρος ενός υπαρξιακού αδιεξόδου. Αυτό το οξύμωρο, η ανάγκη για ένα άλμα εμπρός όπως ο Γκραντ αλλά και η γνώση ενός εγκλωβισμένου παρόντος, αποκτά υπόσταση σε μια καθημερινότητα δίχως χειροπιαστό μέλλον. Τότε το μόνο που αποκτά νόημα είναι η μη παραίτηση, όπως ακούγεται στο «Kids Of December», ένα τραγούδι για όσους χορεύουν για να ξορκίσουν τη ματαιότητα μέσα τους. Γ.Κ.Π.
#16 Reflections – Raining Pleasure (2005, Chrysalis/EMI)
Οι Raining Pleasure είχαν κατορθώσει ήδη από τον δίσκο τους «Flood: (coming of a) Great Quantity of Water» να κερδίσουν τον τίτλο της πιο δημοφιλούς indie αγγλόφωνη μπάντα της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Το 2005 είναι πλέον αρκετά απελευθερωμένοι και έτοιμοι να βγουν από την alternative singer/songwriter φόρμα και να επιχειρήσουν να αγγίξουν τα «Θεία». Μετά από πρόταση του γιου του Μάνου Χατζιδάκι και της Έλλης Πασπαλά, αναλαμβάνουν να διασκευάσουν στα αγγλικά και με ροκ αισθητική τον θρυλικό δίσκο του συνθέτη «Reflections», που ηχογράφησε με τους New York Rock & Roll Ensemble κατά την παραμονή του στη Νέα Υόρκη. Οι Raining Pleasure δημιουργούν τότε την τάση για τον εκσυγχρονισμό των διδαγμάτων του Χατζιδάκι και την ενσωμάτωση τους στις τρέχουσες μουσικές τάσεις και φτιάχνουν ένα καλαίσθητο, γενναίο άλμπουμ που δεν προδίδει αλλά ξαναγεννά τις πρωτότυπες συνθέσεις. Α.Φ.
#15 Μπλουμ - Nalyssa Green (2018, Inner Ear Records)
Για δίσκο με τόσο υδρόφιλο ή λουλουδό-φιλο τίτλο (αναλόγως αν το διαβάζεις Μπλουμ ή Bloom), το «Μπλουμ» είναι μία αποθέωση της αστικής ζωής, και κατ’ επέκταση της κατάδυσης ή της άνθησης μέσα σ’ αυτήν: η Nalyssa Green τριγυρνάει στην πόλη και κρυφοκοιτάζει τις μικρές στιγμές της, πόνου, έρωτα, απόλαυσης και κυρίως μοναξιάς, τις οποίες περνάει με την ξεχωριστή στιχουργική της στην πρώτη ελληνόφωνη προσπάθειά της. Γεγονότα της καθημερινότητας μεταμορφώνονται σε υπερρεαλιστικά σκηνικά χάρη στην αφηγηματική και εικονοπλαστική δεινότητα μιας παραμυθούς, ενώ ταυτόχρονα καταφέρνει να πετάξει από πάνω της την ταμπέλα του φύλου που μιλάει για άλμπουμ «από γυναίκες για γυναίκες». Πρόκειται για ένα δίσκο γεμάτο γλυκόπικρο σαρκασμό, που κόβει με λεπίδι κάτω από το δέρμα και η πληγή δεν επουλώνεται ίσως και ποτέ – κάθε ακρόαση του, σπαρακτικού στην απλότητά του, «Πάλι Καλά» το επιβεβαιώνει. Α.Φ.
#14 Paint Everything White - Sugahspank & Blend Mishkin (2020, Rewind Guaranteed)
Ουσιαστικά, μόλις πριν από λίγο κυκλοφόρησε αλλά με τη μία μας εκτόξευσε! Τόσο ο Blend όσο και η Sugahspank! έχουν μιαν εμφανέστατη ευκολία στον χειρισμό των ποικίλων black forms – σαν συνθέτης ο μεν, σαν τραγουδίστρια η δε – και η χημεία τους είναι γνωστό ότι λειτουργεί. Λειτουργεί όμως και το συναίσθημα που εδώ, σε κάποιες περιπτώσεις, μας δίνει μείγμα εκρηκτικό (με την καλή έννοια!). Με λίγα – και απλά – λόγια έχουμε ένα σύνολο με μουσικές και κομμάτια που απολαμβάνουμε. Γ.Χ.
#13 The Figures Of Enormous Grey And The Patterns Of Fraud – Gravitysays_i (2011, Restless Wind)
Μπορεί το post rock να γίνει μεσογειακό; Μπορεί όταν προσθέτεις στις αργόσυρτες αλλά όχι βαρυφορτωμένες μελωδίες των Gravitysays_i το ψυχεδελικό σαντούρι του ήμισυ του ντουέτου Μάνου Πατεράκη. Ο δίσκος αποτελείται ουσιαστικά από δύο τραγούδια του τετάρτου, με συναρπαστικότερο σημείο τη μεταγραφή του ιστορικού «Καϊξή», στο δεύτερο μέρος, που ξεφεύγει τόσο από τα στεγανά της εποχής του όσο και από τις στενές επιβολές των διασκευών των σύγχρονων ήχων και ανακατεύεται αρμονικά με τις πρωτότυπες συνθέσεις τους. Μαζί με καλοδουλεμένα χορωδιακά μέρη, μελωδική ποιότητα που πολλές φορές λείπει από το είδος και ελεγχόμενα, χρονικά και ηχητικά, ξεσπάσματα, το «Figures…» γίνεται ένα μουσικό χαρμάνι, προσιτό ακόμα και όσους δε συμπαθούν το post rock, χάρη στο λυρισμό του. Α.Φ.
#12 Avatar – Monika (2008)
Πατώντας στον εκ-χατζιδακισμό της ελληνικής μεν, ξενόγλωσσης δε ποπ που πρωτοέφεραν οι Raining Pleasure, η Monika αναγέννησε το ενδιαφέρον για μουσική στην αγγλική, βασιζόμενη και σε μία παραγωγή στα πρότυπα των ξένων δίσκων, την οποία μπόλιασε με πλούσιες ενορχηστρώσεις από μπουζούκια πλάι σε σαξόφωνα και βιολιά, αιθέρια φωνητικά και κατά διαστήματα μια εμμονική, εγκλωβιστική επαναληψιμότητα («Are you coming with us»). Το κυριότερο όμως, ήταν ότι κατάφερε να συνθέσει πραγματικά όμορφα τραγούδια: αρμονικά, συναισθηματικά και, παρά τις βαρύγδουπες δηλώσεις τους, ειλικρινή, με μια σπάνια ωριμότητα για μία τόσο νέα δημιουργό. Α.Φ.
#11 Οδός 55 – Οδός 55 (2012, Ειρκτή)
Soundtrack για έναν cyberpunk εφιάλτη, ακουστικό αποτύπωμα μιας περιόδου πενιχρών ελπίδων, ένα μοντέρνο synthwave διαμάντι. Όπως κι αν περιγράψει κανείς τον πρώτο δίσκο των Οδός 55, όπως και το ομότιτλο του 2016, είναι γεγονός πως αποτελεί απαύγασμα των δυστοπικών αποχρώσεων που μόλις τότε άρχιζε να παίρνει η Αθήνα. Πώς θα ακούγεται άραγε σε κάποιον το «Αττική – Βικτώρια» σε τριάντα χρόνια; Σήμερα πάντως, ενώ μάλιστα αυτές οι γραμμές γράφονται σε lockdown, οι στίχοι του μοιάζουν ακόμα πιο ανατριχιαστικοί από το 2012. Όπως και η συνολική ατμόσφαιρα ενός άλμπουμ που μοιάζει παράλληλα βαθιά πεσιμιστικό και αποφασισμένο να μην υποκύψει στη ματαιότητα. Σε αυτό το πλαίσιο κινείται το ταιριαστά τελευταίο κομμάτι «Για Πάντα». Ένα αφοπλιστικά ειλικρινές και για αυτό πειστικό στην απόγνωσή του τραγούδι, που θα μπορούσε να κραυγάζει από τα έγκατα των δρόμων ή να πολλαπλασιάζεται σαν ηχώ στα στενά της Πατησίων. Όλα αυτά σε ένα πολύτιμο label όπως η Ειρκτή, χάρη στην οποία σχήματα σαν τους Οδός 55 έχουν καταφέρει να δισκογραφήσουν με τους δικούς τους όρους και άλλα, να δουν το υλικό τους να βγαίνει ξανά στην επιφάνεια. Γ.Κ.Π.
#10 Ηλιοθεραπεία – The Boy (2011, Inner Ear Records)
Σχεδόν αυτιστική επαναληψιμότητα και ρυθμός, γκροτέσκες εικόνες, τρυφερότητα ακόμα και στα ανομολόγητα, τα χυδαία ή βίαια: αυτός είναι ο κόσμος του The Boy που έγινε πιο σαφής με την «Ηλιοθεραπεία», τον δεύτερο σόλο δίσκο του στα ελληνικά, τη συνταγή του οποίου εξελίσσει στις περισσότερες από τις νεώτερες κυκλοφορίες του. Σ’ αυτόν τον κόσμο νιώθεις πως μπαίνεις παράνομα σε κάθε ακρόαση αυτού του προσωπικού, «ενοχλητικού» δίσκου, που καταφέρνει να γίνει ένα δυσοίωνο κοινό κτήμα. Η «Ηλιοθεραπεία» είναι ωμή στον ήχο όσο και στο στίχο της, αστική και επαναστατική μέχρι το κόκκαλο, και απέναντι στο καθεστώς και απέναντι στον εαυτό, τον οποίο κομμάτι με το κομμάτι αγκαλιάζει και παρηγορεί ή σπρώχνει στην απόγνωση και μαζί στην απελευθέρωση. Τελικά, οι ρυθμοί του δείχνουν πώς θα ήταν το εναλλακτικό αν ντυνόταν «λαϊκό» και πώς η κατάδυση στην εσωστρέφεια μπορεί να γίνει εγκλωβιστική, ακόμα και για τον εξωτερικό ακροατή. Α.Φ.
#9 Οι περιπέτειες ενός προσκυνητή - Αλκίνοος Ιωαννίδης (2003, Cobalt Music-Helladisc)
Σε όλη τη διάρκεια των «περίεργων» nineties ο Αλκίνοος Ιωαννίδης δίνει το ισχυρό καλλιτεχνικό του στίγμα – αρχικά ως σπουδαίος ερμηνευτής με τα τραγούδια του Νίκου Ζούδιαρη και στη συνέχεια ως τραγουδοποιός που φέρει ισχυρές παραδόσεις στο σήμερα και φτιάχνει την απόλυτα δική του γλώσσα. Το πόσο σημαντική και προσωπική όσο και πόσο ισχυρή είναι αυτή η γλώσσα ο Αλκίνοος το δείχνει με τον δίσκο αυτό που επισφραγίζει την είσοδό του στον νέο αιώνα με τραγούδια και ποίηση και ήχο υψηλής κλάσης – και τάσης. Γ.Χ.
#8 Ο Άμλετ της Σελήνης - Θάνος Μικρούτσικος / Χρήστος Θηβαίος (2002, Minos EMI)
Ξεπερνώντας την διαχρονικότητα και την συμπαντικότητα που έδωσε ο Θάνος Μικρούτσικος στον Καββαδία θα δούμε με ψύχραιμο μάτι πως μια πλειάδα από άλμπουμ του σπουδαίου συνθέτη μας καθόρισε σε συγκεκριμένες περιόδους το μουσικοαισθητικό μας γίγνεσθαι. Θα δούμε το ειδικό βάρος δίσκων που δεν είναι απλώς δίσκοι – όπως η «Καντάτα για τη Μακρόνησο», το «Εμπάργκο» ή «Η αγάπη είναι ζάλη». Έτσι και ο «Άμλετ» αποτελεί τη μουσική σφραγίδα που δίνει ο Θάνος μέσα από το σύγχρονο λόγο αγαπημένων (του/μας) ποιητών και τη συγκλονιστική ερμηνεία του Χρήστου Θηβαίου. Γ.Χ.
#7 Από ‘δω και πάνω – Γιάννης Αγγελάκας Και Οι Επισκέπετες (2005, Alltogethernow)
Σκόρπιες γεύσεις του εκτός των Τρυπών Γιάννη Αγγελάκα είχαμε πάρει διάσπαρτα πριν την κυκλοφορία του πρώτου σόλο άλμπουμ του. Είτε από το mini LP «Υπέροχο Τίποτα» (1993) με το διαχρονικό δημιουργικό παρτενέρ Γιώργο Καρρά είτε από τα soundtracks• για το «Χώμα & Νερό» (2000), παρέα με τους παλιούς γνωστούς Ασκληπιό Ζαμπέτα και Γιώργο Χριστιανάκη και για το «Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα» (2003). Εκεί όπου ο Αγγελάκας ένωσε για τελευταία φορά τις δυνάμεις με τους συμπαίκτες στις Τρύπες Μπάμπη Παπαδόπουλο και Γιώργο Τόλιο, αλλά και γεννήθηκε μια νέα μουσική κατεύθυνση. Το ομότιτλο κομμάτι, η πρώτη επιτυχία με ανεξάρτητο credit για τον τραγουδιστή, ήταν ενδεικτικό για όσα θα ακούγαμε λίγα χρόνια αργότερα στο «Από ‘Δω Και Πάνω». Ένα δίσκο που επιδιώκει μια ανάταση, ένα πάμε παρακάτω. Όπου ο μπαγλαμάς του Ντίνου Σαδίκη μπερδεύεται με τα ηλεκτρονικά ηχοχρώματα του Τίτου Καργιωτάκη, το ρεμπέτικο, την κρητική παράδοση, τα βαλκανικά πνευστά, το funk και πάντα τους πυρακτωμένους στίχους του Αγγελάκα. Ενδιάμεσα των ενδοσκοπικών αναζητήσεων και των ποιητικά πολιτικών καταγγελιών (χρειάζεται να αναφερθούμε στο «Σιγά Μην Κλάψω» και το «Αιρετικό»;), αναδύεται η επίμονη ανάγκη της συνεύρεσης μαζί με την πίκρα του ανέφικτου. Παράλληλα, η παρουσία του Νίκου Βελιώτη στο τσέλο χρίζεται καθοριστική στην ανάπτυξη του καινούριου ήχου που έπλαθε ο Αγγελάκας, κάτι που αποτυπώνεται πιο ξεκάθαρα στην κυκλοφορία του εξίσου σπουδαίου κοινού δίσκου τους, «Οι Ανάσες Των Λύκων». Εν τέλει το «Από ‘Δω Και Πάνω» είναι ένα κερδισμένο στοίχημα και το πρώτο κεφάλαιο μιας νέας φάσης του ελληνόφωνου ροκ, το οποίο επανασυστήθηκε αναζητώντας καινοτόμες εξερευνήσεις διατηρώντας αναλλοίωτες τις αιχμές του. Γ.Κ.Π.
#6 2ΧΧΧ – Λεξ (2018, Τ.Γ.Κ.)
Αψύς κοινωνικός ρεαλισμός μεταφρασμένος σε ρίμες που αποδομούν με ακρίβεια εκατοστού την κοινωνία, κοιτώντας το ελληνικό παράδοξο μέσα από τα μάτια της χαμένης γενιάς της Generation Z – της γενιάς που πληρώνει σκληρά τα λάθη των προηγούμενων γενιών. Όλα αυτά σερβιρισμένα με εξωγήινα samples, πλήκτρα που σου τρυπάνε τον εγκέφαλο και beats που πορώνουν, σε ένα extraterrestrial concept άλμπουμ που ζουμάρει τη Σαλονίκη από το… διάστημα. Όσο για τους στίχους τι να πει κανείς. Λεπίδες που κόβουν ακόμη και το τσιμέντο των «Πολυκατοικιών», σ΄ αυτό το ασύλληπτο track που αποτελεί μια άριστη κάθετη ανάγνωση της μικροαστικής πραγματικότητας. Γιατί όπως λέει και ο Λεξ «ακούω το τάβλι των ανέργων τη φωνή των παιδιών, τα καταπιεσμένα βογκητά των νοικοκυριών, έχω για θέα μια εκκλησία και τις ουρές των πιστών και ιδρώνω για να αρπάξω την πηγή των κακών»… Γ.Α.
#5 Φτηνή ποπ για την ελίτ - Κόρε. Ύδρο. (2006, Minos-EMI)
Οι, καταγόμενοι και με βάση στην Κέρκυρα, Κόρε.Ύδρο. έλαμψαν για μία περίπου δεκαετία κάτω από τον Παξινίτικο ήλιο, απαντώντας σε όσους θέλουν τη μουσική δημιουργία να προκύπτει αποκλειστικά εντός των αστικών κέντρων. Ήταν οι πρώτοι που επέλεξαν αποκλειστικά ελληνικό στίχο για το ιδιοσυγκρασιακό ποστ πανκ τους και έμειναν σ’ αυτόν, πριν οι υπόλοιποι καλλιτέχνες αποφασίσουν πως οι ελληνικές, μακρόσυρτες λέξεις χωρούν μια χαρά σε όλα τα είδη. Παιδιά της εποχής τους, έτοιμοι να καταγγείλουν τα κακώς κείμενα όσο και να κοιτάξουν με νοσταλγικό κυνισμό τους περασμένους έρωτες, συνέθεσαν έναν δίσκο γεμάτο ύμνους: το «Άλλη μια νύχτα σύγχυσης και γέλιου» θα μπορούσε να ντύνει κάθε μοναχική, πρωινή επιστροφή με το μετρό, το «Όχι πια έρωτες» γίνεται αδύνατο να το ακούσεις αφού περάσεις μαζί του τον πρώτο χωρισμό και το «Χειραψία / Gay Anthem For The New Millennium» είναι το σύγχρονο ζεϊμπέκικο της υπόγας, γεμάτο αλληγορίες. Α.Φ.
#4 III - Mode Plagal (2001, Musurgia Graeca)
Η έκφραση «ελληνική τζαζ» δεν θα είχε κανένα νόημα αν δεν έμπαινε βαθιά στην καρδιά της ελληνικής μουσικής και αν δεν αντλούσε από εκεί τις διονυσιακές φάνκι όψεις της και το διεθνικό της συναισθηματικό πρόσωπο. Αυτό πρώτοι το κατάλαβαν και το εφάρμοσαν οι Mode Plagal και με τα δυο πρώτα τους άλμπουμ – στην Ano Kato Records του πρωτοπορούντος Γιώργου Τσακαλίδη – έθεσαν τις βάσεις στο τοπίο. Με το «ΙΙΙ» προσεγγίζουν πιο ξεκάθαρα το παραδοσιακό μας τραγούδι εντάσσοντας στο σχήμα τους τραγουδίστριες όπως η Γιώτα Βέη, η Σαβίνα Γιαννάτου, η Θεοδοσία Τσάτσου και η Ελένη Τσαλιγοπούλου. Γ.Χ.
#3 Καλλιθέα - Φοίβος Δεληβοριάς (2015, Inner Ear)
Ένα πολύ προσωπικό και ιδιαίτερο άλμπουμ ενός αγαπημένου τραγουδοποιού. Μέσα από την ιδιαιτερότητα της γραφής τους, τα τραγούδια της «Καλλιθέας» αντλούν τη γενικότητά τους και μέσα από ποικίλες μουσικές φόρμες υπερασπίζονται την πρωτοτυπία τους καθώς αποτελούν, ταυτόχρονα, εφηβικονεανικό δελτίο ταυτότητας για τον Φοίβο Δεληβοριά και ηχητική μπάντα ενός σάουντρακ που ο καθένας μας μπορεί να το φέρει στα μέτρα του. Ο Φοίβος αντλεί από μια ευρεία γκάμα επιρροών – όμως το τελικό αποτέλεσμα είναι προϊόν της δικής του χειροτεχνίας και φαντασίας. Γ.Χ.
#2 Μικρή βαλίτσα - Αλκίνοος Ιωαννίδης (2014, Cobalt Music)
Θα αρκούσε ένας και μόνον δίσκος – αυτός! – για να τοποθετήσει τον Αλκίνοο Ιωαννίδη στην πρώτη γραμμή των μουσικών / συνθετών / τραγουδοποιών μας. Αν δεν υπήρχαν όλα τα προηγούμενα άλμπουμ του που μας κάνουν να έχουμε ταξιδέψει μαζί του στο χτίσιμο αυτής της ακριβής και πολύτιμης τέχνης του, τότε αυτά τα τραγούδια της «Μικρής βαλίτσας» του θα μας έδιναν όλα τα αναγκαία εφόδια επιβίωσης και γνώσης για οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας. Ο Αλκίνοος δουλεύει τις βασικές του μουσικές πρώτες ύλες από τα λαϊκά ως την αβανγκάρντια και μας τροφοδοτεί με πραγματικά διαμάντια. Γ.Χ.
#1 Βραχνός Προφήτης - Θανάσης Παπακωνσταντίνου (2000, Lyra)
Ένα άλμπουμ αριστούργημα που συντέλεσε μια πραγματική επανάσταση. Δεκατρία (καθόλου γρουσούζικα) τραγούδια που θεμελίωσαν την ελληνική βερσιόν του φολκ ροκ και έστρεψαν το βλέμμα μιας ολόκληρης γενιάς στην παράδοση. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου συγκέντρωσε μια πραγματική μουσική dream team τους «Λαϊκεδέλικα», δηλαδή τους Μπάμπη Παπαδόπουλο, Φώτη Σιώτα, Δημήτρη Μπασλάμ, Γιώργο Μπαντούκ και Παντελή Στόϊκο και έδωσε τον ρόλο της απόλυτης ερμηνεύτριας στην Μάρθα Φριντζήλα. Στίχοι ποιήματα, υποδειγματικές ενορχηστρώσεις, παράδοση παντρεμένη με την ηλεκτρική παραμόρφωση σε ένα μείγμα εκρηκτικό, γεμάτο συναίσθημα και μοναδική βιρτουοζιτέ. Γ.Α.
Το top 30 του Γιώργου Χαρωνίτη
1. Μικρή βαλίτσα - Αλκίνοος Ιωαννίδης (2014)
2. Everyone Seems to Know Who I Am - Lia Hide (2016)
3. Paint Everything White - Sugahspank & Blend Mishkin (2020)
4. Δίψα - Νίκος Πορτοκάλογλου (2003)
5. Βραχνός προφήτης - Θανάσης Παπακωνσταντίνου (2000)
6. If Not Now When - Βαγγέλης Κατσούλης (2017)
7. Ο Άμλετ της Σελήνης - Θάνος Μικρούτσικος / Χρήστος Θηβαίος(2002)
8. Καλλιθέα - Φοίβος Δεληβοριάς (2015)
9. III - Mode Plagal (2001)
10. Οι περιπέτειες ενός προσκυνητή - Αλκίνοος Ιωαννίδης (2003)
11. Φόβος - Γεωργία Νταγάκη (2014)
12. Music Stories - Θάνος Μικρούτσικος / Gary Burton (2003)
13. Γρήγορα η ώρα πέρασε - Νίκος Ξυδάκης / Ελευθερία Αρβανιτάκη (2006)
14. Νεροποντή - Αλκίνοος Ιωαννίδης (2009)
15. Μπλουμ - Nalyssa Green (2018)
16. Είδα του τρελού τα κλάματα - Μίνως Μάτσας / Ελένη Φωτάκη / Φωτεινή Βελεσιώτου (2015)
17. Μνήμη - Μαρία Παπαγεωργίου (2016)
18. Songs of Thessaloniki - Σαβίνα Γιαννάτου & Primavera en Salonico (2015)
19. Από ‘δω και πάνω - Γιάννης Αγγελάκας (2005)
20. Γιορτή στα σπίτια - Σταμάτης Κραουνάκης (2020)
21. Tous des oiseaux - Ελένη Καραΐνδρου (2018)
22. Επισκέπτης - Στέλιος Βαμβακάρης:(2015)
23. Bach Cello Suites for Cretan Lyre - Γιώργος Καλούδης (2017)
24. Horselover Fat - Γιάννης Αναστασάκης / Θοδωρής Ρέλλος (2018)
25. ZRSHA; Fundus Uterus - Melentini (2018)
26. Πολίτικη κουζίνα - Ευανθία Ρεμπούτσικα (2003)
27. Eight Winds - Σωκράτης Σινόπουλος (2015)
28. Avatar – Μόνικα (2008)
29. Ως το τέλος - Θάνος Ανεστόπουλος (2012)
30. Reflections - Raining Pleasure (2005)
Το top 30 του τον Γιάγκου Αντίοχου
1. Βραχνός Προφήτης - Θανάσης Παπακωνσταντίνου (2000)
2. 2ΧΧΧ -ΛΕΞ (2018)
3. Ο Άμλετ της Σελήνης - Θάνος Μικρούτσικος / Χρήστος Θηβαίος(2002)
4. III - Mode Plagal (2001)
5. Οι περιπέτειες ενός προσκυνητή - Αλκίνοος Ιωαννίδης (2003)
6. Reflections - Raining Pleasure (2005)
7. Μηχανές –Στίχοιμα (2012)
8. The Figures Of Enormous Grey And The Patterns Of Fraud - GravitySays_i (2011)
9. Riza -Villagers Of Ioannina City (2014)
10. Πολίτικη κουζίνα - Ευανθία Ρεμπούτσικα (2003)
11. Φτηνή Ποπ για την Ελίτ -Κόρε. Ύδρο. (2006)
12. Καταχνιά – Καταχνιά (2014)
13. Καλλιθέα - Φοίβος Δεληβοριάς (2015)
14. Blank Language -Ruined Families (2013)
15. Από ‘δω και πάνω - Γιάννης Αγγελάκας (2005)
16. The Earthbound – The Earthbound (2000)
17. Dark Poetry – Vodka Juniors (2007)
18. Eleven the Hard Way - Planet of Zeus (2008)
19. Avatar - Μόνικα (2008)
20. Ο φύλακας κι ο βασιλιάς – Σωκράτης Μάλαμας (2000)
21. Antimob –Antimob (2012)
22. Mary And The Boy – Mary And The Boy (2007)
23. Κατά τον δαίμονα εαυτού - Rotting Christ (2013)
24. Ο ξυπόλητος πρίγκιπας - Χαϊνηδες (2000)
25. Hɪðəˈtu - Yovel (2018)
26. Ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές – Διάφανα Κρίνα (2000)
27. Bach Cello Suites for Cretan Lyre - Γιώργος Καλούδης (2017)
28. Μαγγανείες - Γιάννης Χαρούλης (2012)
29. Στη γιορτή της φαντασίας - Ρόδες (2005)
30. The Great Mass - Septicflesh (2011)
Το top 30 του Γιάννη Καντέα Παπαδόπουλου
1. Βραχνός προφήτης - Θανάσης Παπακωνσταντίνου (2000)
2. Αγνωστοφοβία -Άλφα Γάμα (2001)
3. 2ΧΧΧ -ΛΕΞ (2018)
4. Από ‘δω και πάνω - Γιάννης Αγγελάκας Και Οι Επισκέπτες (2005)
5. Antimob –Antimob (2012)
6. Ηλιοθεραπεία - The Boy (2011)
7. Φτηνή ποπ για την ελίτ - Κόρε. Ύδρο. (2006)
8. Το πέρασμά σου -Χειμερινοί Κολυμβητές (2007)
9. Οδός 55 - Οδός 55 (2012)
10. Primo –Light (2017)
11. Music For Ordinary Life Machines – Regressverbot (2016)
12. Άχρηστη γενιά –Bazooka (2016)
13. Blank Language -Ruined Families (2013)
14. Congo -Kareem Kalokoh (2017)
15. Baby Guru - Baby Guru (2011)
16. Project Part II -Phonotribe (2016)
17. Αντεκδίκηση -Χάσμα (2000)
18. Η φαβέλα -Τζαμάλ (2015)
19. Μηχανές –Στίχοιμα (2012)
20. Κενό -Jolly Roger (2014)
21. Στη γιορτή της φαντασίας –Ρόδες (2005)
22. Complex – Complex (2019)
23. Ανυπόφορη κατάσταση -Σκοτοδίνη (2016)
24. Χωρίς ταχύτητα – Ηχοτοπία (2019)
25. Riza -Villagers Of Ioannina City (2010)
26. Eleven the Hard Way -Planet of Zeus (2008)
27. Half A Century Sun -The Man From Managra (2017)
28. The Figures Of Enormous Grey And The Patterns Of Fraud -GravitySays_i (2011)
29. Το πέμπτο σφυρί -Νίκος Ερηνάκης Und Die Haken (2013)
30. Το φως το αληθινό -Ψ.Χ. (2016)
Το top 30 της Άννας Φαρδή
1. Βραχνός Προφήτης - Θανάσης Παπακωνσταντίνου (2000)
2. Silent Disco – Ρόδες (2007)
3. Φτηνή ποπ για την ελίτ - Κόρε Ύδρο (2006)
4. Από 'δω και πάνω - Γιάννης Αγγελάκας και οι Επισκέπτες (2005)
5. 2ΧΧΧ – Λεξ (2018)
6. Καλλιθέα - Φοίβος Δεληβοριάς (2015)
7. The Figures Of Enormous Grey And The Patterns Of Fraud - Gravitysays_i (2011)
8. Flood: (coming of a) Great Quantity of Water – Raining Pleasure (2001)
9. Ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές – Διάφανα Κρίνα (2000)
10. Παραδουλεύτρα – The Boy (2019)
11. Sixteen Haiku & Other Stories – Sigmatropic (2003)
12. Οδός 55 – Οδός 55 (2012)
13. Κατά τον δαίμονα εαυτού - Rotting Christ (2013)
14. III – Mode Plagal (2001)
15. Avatar – Monika (2009)
16. Παραλογές του άχρηστου – Μπάμπης Παπαδόπουλος (2019)
17. Μπλουμ – Nalyssa Green
18. Black Peak - Xylouris White (2016)
19. Μουσική δωματίων – Σαβίνα Γιαννάτου (2007)
20. Enduring Days You Will Overcome – Electric Litany (2014)
21. Αφού λοιπόν ξεχάστηκα – Παύλος Παυλίδης (2004)
22. Το Χρώμα Της Μέρας - Τάνια Τσανακλίδου & Μιχάλης Δέλτα (2001)
23. Μηχανές – Στίχοιμα (2012)
24. Riza – Villagers Of Ioannina City (2010)
25. Ένα – Σωκράτης Μάλαμας (2002)
26. Μουσική σε ποίηση Ντίνου Χριστιανόπουλου – May Roosevelt (2013)
27. Music for Life Ordinary Machines – Regressverbot (2016)
28. Μέχρι το τέλος – Νατάσσα Μποφίλιου (2008)
29. Να ΄χεν η θάλασσα βουνά – Ψαραντώνης (2007)
30. Ebay Queen – Marsheaux (2004)
